Morgunblaðið - 25.10.1968, Blaðsíða 12

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 25. OKTÓBER 1968

/ Nýtt og myndarlegt skólahús
' ILaugargerðisskóla sést niðri á
mýrunum í nánd við Haffjarðará
þegar ekinn er þjóðvegurinn út
á Snæfellsnes. Fréttamaður Mbl.
beygir til vinstri niður afleggj-
arann í Kolviðarnes, því ætlun-
In er að heimsækja þennan nýja
myndarlega barna- og unglinga-
skóla og ræða við skólastjórann,
Sigurð Helgason. Sigurður er ung
ur maður, Borgfirðingur að ætt,
og var kennari og síðar skóla-
stjóri í Stykkishólmi í 14 ár, áð-
ur en þessi nýi skóli freistaði
hans. En Sigurður er mjög á-
hugasamur skólamaður, opinn fyr
Ir nýjungum og bættum kennslu
háttum.
Laugargerðisskóli er 3ja ára,
tók til starfa 13. nóv. 1963. Skóla
húsið er teiknað af Guðmundi
Þór Pálssyni, arkitekt á skrif-
stofu húsameistara ríkisins, eins
og Leirárskóli, sem við heimsótt
um í sömu ferð. Húsið er lika
svipað Leirárskóla að stíl, sér-
lega línufallegt. Tilhögun er
mjög góð, af því er skólastjóri
segir á skoðunarferð okkar um
Skólakrakkarnir í frimínútum við Laugargerðisskóla á Snæfellsnesi.
heimavistarskdla hafa
börnin handleiðslu viö allt
þá vantar þau auðvitað mömmu
eins og eðlilegt er.
Þetta berst í tal við tvær ung-
ar kennslukonur úr Reykjavík,
nýútskrifaðar úr Kennaraskól-
Laugargerðisskó/i á Snœfellsnesi heimsóttur
lil
skólahúsið. Rúmgott anddyri
tengir saman kennsluálmu og
heimavistarálmu, og úr því er
einnig gengið í dagstofu. — Sum
um sýnist óþarfa íburður í þessu
skólahúsi, segir Sigurður, er við
skoðum vandað handrið og svart
ar línur, sem setja víða á svip
sinn. — En þetta svarta eru
bara málmprófílar eða málaður
viður, og Sigurður bætir því við
að miklu máli skipti að skólar
séu fallegir. — Krakkarnir bera
þá virðingu fyrir skólanum sín-
um og vilja ekki skemma hann.
Hér sér ekki á nokkrum hlut
eftir 3 ár, eins og þið sjáið, og
ég tel að það sé mikið fyrir það
hve allt er fallegt. Já fyrsti á-
fangi skólans er fullbúinn. Þó
vantar hér enn íþróttahús, til að
hægt sé að fullnægja reglugerð
um leikfimi. En við höfum tek-
ið í notkun stofu í kjallara og
Kolviðarneslaug bætir mikið úr.
Eins og nafnið ber með sér, er
laug í nánd við Laugargerðis-
skóla. Þar var gömul torflaug
um 1840 og var sundkennari þá
Sund-Gestur. Um 1940 var svo
gerð þarna ný laug og hafa ung-
mennafélög gefið skólanum
hana. Enn hefur ekki verið geng
ið frá böðum eða baðkerum, og
ekki er hiti í búningsklefum, en
þegar það hefur verið lagfært,
má nota laugina daglega fyrir
skólabörnin allan veturinn. Og
með sundi og skipulögðum íþrótta
tímum og leikjum úti, má full-
nægja þörfinni fyrir líkamsþjálf
un, segir Sigurður. Mikill íþrótta
áhugi er í skólanum og í kring
eru grasvellir og malarvellir og
búið að leggja 400 m. hlaupa-
braut fyrir daglegt skokk. — Við
lögðum mikla áherzlu á að fá
leikvellina, segir skólastjórinn.
Laugargerðisskóli þjónar 6 sveit
um á Snæfellsnesi, fjórum sunn-
anfjalls, þ.e. Kolbeinsstaðahreppi,
Eyjahreppi, Miklaholtshreppi og
Breiðuvík, og tveimur norðan-
megin á nesinu, Helgafellssveit
og Skógarströnd. Þetta er stórt
svæði, 100 km. leið út á ysta
bæ í Breiðuvík og sama vega-
lengd á ysta bæ á Skógarströnd.
Börnin eru því öll í heimavist
og fara heim aðra hverja helgi.
— Stórir heimavistarskólar fyrir
dreifbýlið eru áreiðanlega rétta
fyrirkomulagið í sveitum, segir
Sigurður. Þá er hægt að bjóða
upp á fjölbreytt kennaralið með
kiennara fyrir allar lögboðnar
kennslugreinar. Eins er þá hægt
að hafa aldursflokkana aðgreina
og þarf ekki að skella saman í
bekk börnum á ýmsum aldurs-
skeiðum.
Er Morgunblaðsmenn voru á
ferðinni snemma í október, voru
30—40 börn komin í skólann.
Það voru 7—8 ára bekkirnir og
fyrsti bekkur unglingaskólans.
— Við byrjum viljandi heldur
hægt, til að hafa svigrúm til að
undirbúa starfið, segir Sigurður.
Annars eru að jafnaði 66 í heima
mmt**** - - >,

hér, hefur séra Árni sunnudaga-
skóla og skólamessu, segir Sig-
urður. Hægt er að opna á milli
tveggja kennslustofa og á upp-
hækkun í endanum á annarri
hefur verið komið fyrir litlu alt
ari, predikunarstóli og krossi á
vegg, allt úr svartmáluðum pró-
filum og er það mjög hátíðlegur
messustaður. Sr. Árni hefur tek-
ið upp sérstakt skólamessuform
með vixllestri prests og safnað-
ar, og lesa börnin bæn á undan
og eftir guðspjallinu. Eins byrja
allir skóladagar með því að börn
in lesa saman morgunvers. Er
þá farið með nokkrar gamlar
bænir á víxl.
Kennslustofurnar eru þrjár, sú
fjórða hefur verið innréttuð í
hluta af borðstofunni, því fjórir
aldursflokkar eru ávalt í einu
í skólanum. Borðstofan var uppr
haflega höfð svo rúmgóð að ekki
þyrfti að bæta við hana, þó að
byggt verði við kennsluálmuna.
Þarna er kennt kl. 9—12 og svo
aftur kl. 2—3.30. Hver námsgrein
hefur tvo tíma í röð og 5 mín-
útna hlé á milli, því Sigurður
telur að þess þurfi með. Krakk-
arnir þreytast á að sitja lengur
en eina kennslustund á hörð-
um stólum. Frá kl. 5.30—7 sitja
börnin svo við lestur. í unglinga
skólanum lesa tveir alltaf í her-
bergi sínu, þar sem búa fjórir,
en hinir tveir lesa niðri og kenn
anum, þær Ingibjörgu Nordal og «ri h3á Þeim’ reiðubúinn að hjálpa
* «
Tveir skólakrakkar af Snæfellsnesi í kennslustund.
Sigurður Helgason, skólastjóri
við hljóðnemann. Hátalarakerfi
er um allt húsið og börnin vak-
in gegnum það.
vist. Við höfum rúm fyrir 62,
en fjórir þurfa að sofa á dýn-
um. Ég ætlaði að leysa málið með
því að aka heim þeim börnum,
sem næst búa, en foreldrarnir
vildu heldur að þau væru hér á
þennan hátt en að slíta þau úr
tengslum við skólann og hin börn
in. Sjálf áttu krakkarnir hér
vini og vinkonur og fannst ó-
hugsandi að sofa heima.
— Hvað álítur þú sjálfur um
það?
— Ég held að gott sé fyrir
þau að vera í heimavistinni. Ef
um heimakstur er að ræða, þá
er nauðsynlegt að hafa börnin
sem lengst í skólanum á daginn.
Við mætum í stiganum lítilli
niðurlútri hnátu, sem er komin
með hettusótt, og kona Sigurðar,
Ólöf Árnadóttir, er að fara með
hana heim. Ólöf hefur umsjón
með heimavistinni, annast heilsu
gæzlu og þessháttar. — í heima-
vistarskóla þarf að vera húsmóð
ir, segir Sigurður. Ég vil breyta
ráðskonustarfinu þannig, að ráðs
konan sé ekki bara yfir pott-
unum í eldhúsinu, heldur sé hún
húsmóðir á heimilinu. Ég vil geta
þess um leið, að við höfum hér
prýðilega ráðskonu Guðrúnu
Hallsdóttur, og hún og hjálpar-
stúlkur hennar eiga ekki síður
þátt í að sjá um velferð barn-
anna en við kennararnir. Börn-
in una sér yfirleitt ákaflega vel
og ber ekkert á leiða, en þegar
þau veikjast, einkum þau litlu,
Vigdísi Pálsdóttur. — Maður þarf
að vera bæði pabbi og mamma
fyrir litlu krakkana, segja þær.
Aðeins fyrsta kvöldið ber svo-
lítið á leiða í sumum, en svo
ekki meir. Hér er aíltaf svo mik
ið um að vera, að'enginn hefur
tíma til að láta sér leiðast. Ég
hefi unnið á barnaheimili, og
þar eru krakkarnir miklu grát-
gjarnari en hér í heimavistar-
skólanum. Þeim stöllum kemur
saman um, að fyrir unga kennara
sé betra að byrja störf í heima-
vistarskóla. Þeir kynnist börn-
unum nánar og miklu betri
reynzla féist af því að vera svona
alveg með þeim. Kennslukonurn
ar hafa komið sér vel fyrir sam-
an í snoturri íbúð í skólanum
og eru hinar ánægðustu. Það er
tskólastjórin reyndar líka, því
'hann hélt í upphafi að kennara-
íbúðin þyrfti að standa auð vegna
kennaraskorts.
Auk þeirra, sem þegar eru
nefndir, eru við kennslu ungar
kennari, Gísli Kristjánsson, og
presthjónin í Söðulsholti, * séra
Árni Pálsson og Rósa Þorbjarnar
dóttir og síðan tveir stunda-
kennarar, Guðrún Ormsdóttir í
handavinnu og María Eðvarðs-
dóttir frá Hrísadal, sem kemur
einu sinni í viku og kennir söng
og hljóðfæraleik. Þeir sem vilja
geta lært á blokkflautu og á
píanó, og tóku 28 börn þátt í
því í fyrra. Hljómlist er því
mikið höfð um hönd — sungið
og spilað og börnin skemmta
með hljóðfæraleik, þegar gestir
koma frá öðrum skólum.
Það er mikils virði fyrir skól-
ann að hafa þau séra Árna og
Rósu í Söðulsholti svo nálægt.
Rósa er vel menntaður kennari,
og þá helgina sem börnin eru
þeim ef með þarf. — Þarna fer
ekki bara fram undirbúnings-
vinna fyrir kennslustundir, segir
Sigurður, heldur er líka fengizt
við ýmiskonar önnur verkefni.
Það hafa heimavistarskólar fram
yfir aðra skóla, að börnin eru
undir handleiðslu við allt sem
þau gera. Þau sem þá hafa lokið
undirbúningi fyrir morgundaginn
fara svo í eitthvað annað, en þau
seinu þurfa oft að lesa meira.
Kl. 8—10 á kvöldin er frí, sem
þó er skipulagt eða leitt af vakt
hafandi kennara. Við veljum sjón
varpsefni, útbúum kvöldvökur,
látum dansa og förum á skauta,
ef gott er veður.
Við litum inn í kennslustof-
urnar. Þar er allt í fullri vinnu.
Gisli Kristjánsson varpar skýr-
ingarmyndum upp á vegg með
myndvarpa. Ýms önnur nútíma
kennslutæki eru í notkun, svo
sem skuggamyndavél og „epi-
skop“ til að sýna myndir úr
bókum á vegg, og segulbönd og
fjölritari eru mikið notuð. Eðlis-
fræðitæki eru ókomin og þau
eru það dýrasta sem við þurfum
að fá, segir Sigurður. Með veggj
um eru glerskápar með vísir að
náttúrugripasafni og minjasafni
og þarna er líka nokkurt hand-
bókarsafn. Félag Snæfellinga og
Hnappdæla í Reykjavík safnaði
85 þúsund krónum í bóka- og
menningarsjóð handa skólanum
og fyrir það voru keyptar bæk-
ur, annars vegar handbækur og
hliðarbækur til náms, sem kenn-
arar og nemendur hafa aðgang
að og fletta upp í, og hins veg-
ar unglingabækur, sem börnin
fá lánaðar í herbergin. Eru þetta
500 bindi. — En vandræðin við
hópkennslu og starfræna kennslu
eru ávallt þau, að hér vantar
Framhald á bls. 21
Tvær ungar kennslukonur úr Reykjavík við dyrnar á íbúð-
inni sinni í Laugargerðisskóla, Vigdís Pálsdóttir og Ingibjörg
Nordal.
\