Morgunblaðið - 30.06.1973, Blaðsíða 22

MÓRGUNBLAÉ>I£>; La'uGÁRDÁGUR' 30. ’ JÖNÍ 1973
Margeir Jón Magnús
son — Minning
1 dag verður jarðs’umgÍTm frá
Firí'kirkjunTii í Reykjavík, mágur
mÍTim, Margeir Jón Magnússon.
Hann var fœddur á Isafirðd 29.
septemfoer 1925, sonur hjónanna
Magnúsar Jensen og Kristinar
Bjömsdótiur. Föður sinn missti
hann aðeins 13 ára, þá var hann
edztur fjögurra systkina. Var
móðir hans þá búin að sjá á
eftir fjórum ungum bömum í
gröfina. Varð það að sjálfsögðu
hllutskipti Geira að hjálpa móð-
ur sinnd við framfænslu heimiS-
isins. Ungur varð hann fyrir því
slysi, að festast í togvindu á bát
og tognaði þá svo iffla, að hann
bedð þess aldrei bætur. En þrátt
fyrir fátækt og basl, komst hann
í skóla og var vélstjóri að mennt.
Vánn hann við það starf bæði á
sjó og landi, en þoldi ilia kulda
og erfiðisvinnu, vegna meiðsi-
anna, sem háðu honum mjög
alia tíð. Hans koma var Sesselja
HaraMsdóttir, sem lézt 1957, og
eignuðust þau tvo synd, Sdigurð
f. 1948 ókv. og Magnús f. 1950
kv. og á þrjú böm.
Móðurfökk drengjanna tók þá
i sina umsjá, þegar þeir misstu
móður sína komunigir, og veit
ég að fjölskylda Geira þaikkar
þeim í dag aldt, sem það hefur
verið þeim. Geiri var ákaflega
dulur maður og ómannblendinn,
en fjölskyldu sinni reyndist
hann aila tíð vel og bar hag
hennar fyrir brjóstd. Systur hans
giiftust báðar og bjuggu erlendis
og hafði harnn á orði einu sinnd,
að þær ættu bara að koma og
búa hér, þvi þá væri fjölskyldan
öii á sama síað. Það kom bezt í
ijós, þegar eldri systir hans,
Elísa, fiuttist tii Islands eftdr 18
ára búsetu í Emglandi. Þá var
harnn henni sá bróðir og vinur,
sem bezt reyndist. Og einnig stoð
og stytta i raunum hennar og
erfiðleikum, þegar hún missti
mann sinn, fyrir rúmum tvedm-
ur áruim.
Geiri varð oft fyrir áföldum í
lífinu og dæmdur hart af al-
menn'ngsálitinu. En hvert okfcar
er svo hvítþvegið að geta tekið
Okkur dómsvald? Þess vegna er
oft gott að minnast orðanna:
„Dæmið ekkd, því þér munuð
sjálfir dæmdir verða.“
Föðurmissdrinn í æsku, strit
umglingsáranna ásamt Mkamiegri
vanheiisu, hafðí markað sin spor
í viðkvæma lund hans. Það hiýt-
ur að hafa verið erfdtt fyrir ó-
harðnaðan ungling að þurfa að
horfast í augu viið alvöru lífsins
og vinna fyrir sex manna fjöl-
skyldu. En enginn er svo ber að
baki, að ekki eigi sér móður og
það átti Geiri. Hún er ein af
þessum þöglu hetjum, sem
standa meðan stætt er og ber
ekki sorgir sínar á torg. Hún
hefur verið óvinnufær í nærfellt
fimm mámuði, vegna mjaðmar-
brots í annað sinn á fjórum ár-
um. Bn áfram s'kal haldið, hvað
sem yfir dynur og er hún um
þessar mundir að hefja störf á
ný, tæpra 69 ára að aldri. Er
þessi seigla og þrautseigja
temgdamóður mimnar eimkenn-
andi fyriir þau ÖH systkinin. Syst
ir Geira, sem búsett er í Bng-
lamdi, er hér stödd í sumarleyfi
ásamt mannd slnum, þegar sorg
in ber að dyrum. Fékk hún leyfi
sínu framlemgt, tál að geta verið
við útför bróður síms. Má þvi
segja, að miitt i allri sorginni sé
það gleðilegt, þvi þá eru systkin
in ásamt móður sinni, sonum
Geira og öðrum ættimgjum, einu
sinni enn öli saman. Að lokum
vil ég biðja þess, að sá siem öllu
ræður, haldi sinnd vemdarhendi
yfir sonum og fjölskyldu hins
iátna og hann hvíli i friði.
Votta ég sornum hans, fjöl-
skyldu og öðrum ættingjum sam
úð mína.
Svanhvít Gunnarsdóttlr.
Bróðir okkar t
SIGURJÓN FRIÐBJARNARSON
frá Vestmannaeyjum
andaðist 28. j úní.
Systkinin.
t
Alúðarþakkir faeri ég öllum þeim fjaer og naer sem auðsýndu
mér samúð og vináttu við and.át og jarðarför
INGÓLFS G. S. ESPHOLIN
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarliðs Vífilsstaðaspítala.
Elísabet Júlíusdóttir.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu við andlát og
útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og lang-
afa
GUÐWIUNDAR JÓHANNSSONAR
Hólmgarði 21
Bríet Ólafsdóttir,
Ólafur Guðmundsson, Hanna Guðmundsdóttir,
Dúddý Guðmundsdóttir, Kristján Sigfússon,
Erla Guðmundsdóttir, Ólafur Egilsson,
Sigmundur B. Guðmundsson, Anný Ólsen,
Jóhann Ingi Guðmundsson, bamaböm og
barnabarnabörn.
Hjónin Hjörtur
Rósmann Jónsson og
Kristín Sveinbjörnsd.
F. 21. júlí 1883. D. 15. maí 1973.
F. 7. sept. 1887. D. 14. júní 1970.
>Ó liðin séu 3 ár síðam Kristín
Sveimbjörnsdöttir lézt, fer vel á
því að minnasit þeirra hjóna
Hjartar og hennar sameiginlega.
Svo samihent voru þau að vinna
að heill og veiferð heimilis síns.
Samibúð þeirra var frá 1914 til
dánardags Kristínar 14. júní
1970, samfleytt í 56 ár. Lengst
bjuggu þau á Mýrum í Eyrar-
sveit til 1950, er þau settust að
á Hálsi í sömu sveit.
Hjörtur var fæddur að Síkarði
í Haukadal, Dalasýslu. Foreldrar
Jón Bjamason bóndi og kona
hans Rósbjörg Arngrímsdóttir.
Hún dó 11. ágúst 1883, þá var
Hjörtur 3ja viikna gamall. Fór
hann þá í fóstur að Gilsbakka
í Dalasýslu til Gunnlaugs
Bjömssonar og konu hans Mar-
grétar Sdigurðardóttur. Fluttist í
Eyrarsveif 1888 og átti þar
heima í 85 ár, fyrst hjá fóstur-
foreldrum sinum á Hömrum,
síðan í Stekíkjartröð hjá afa og
ömimu Ragnheiöi Jósuadóttur og
Bjama Jónssyni. Sex ára flutti
hann til föður síns að Mýrum
og var hjé honum þar til hann
tók við búi þair. Kristán var
fædd og uppalim í Eyrarsveit.
Foreldrar hennar Sveinbjöm
Finnsson og Guðný Árnadóttir.
Bæði voru þau Hjörtur og
Kiristín komim af dugnaðarfólki.
>au sýndu Mka sannan dugnað
í búskap sínum. Hjörtur stund-
aði sjó bæði á ánabáfum og þil-
sfcipuim, talinn sjóliði góður eins
og Jens Hermannsson kemst að
orði um hann í Breiðfirskum
sjómönnuim. Haustið 1910 reri
Hjörbur frá Kvíabryggju á litlu
4ra manna fari (árabát), áhöfin
4 memm. Form'aður Þorsteinn
Ólafsson frá Búlamdshöfða.
„Lögðu þeir frá landi á Mtilli
sikel þó ættu þeir eklki í bátnum
sínuim útlenda vél“. Það var 3.
dktóber þetta haust að þeir
reru í tvísýnu útHi.ti, sunnan
ábúð á fjallið, sem mörgum í
verstöðvum á norðanverðu Snæ-
felisnesi hefur reynzt hættuleg.
Fljótlega getur skollið yfir sunn-
anrok svo ódrægt hefur verið
til lands. Er þá einn kostur sá
að hleypa undan veðri, leita
landtöku í byggðum eyjum
Breiðaf jarðar eða jafnvel á
Barðaströnd. Svo fór þennan dag
að fljótt hvessti af suðri, svo
ektei þýddi að reyna að draga til
lands á árum. Varð því að setja
upp segl. Siglingin var tvísýn
miikiar ágjaí&r, óiög fyliibu bát-
imn tvisvar. Alltaf stóð Hjötur
einn við austurinn, mátti aldrei
slaka á. T.d. var hamn í skinn-
sokkum eins og þá tíðkaðist
þegar ekki var verið í sfeinm-
brók. Fesiting á öðrum skiinn1
sofck hans losnaði, en emginn
tími var tii að lagfæra það.
Þegar þeir náðu lemdímgu ú
Bjarnareyjum, var Hjörtur ber
á öðrum fæti. Sokk og skó
skolaði ýt með austrinum eða
flaut út, um það vissi hann
ekiki. Ekki helduir sfceytti hann
um vanlíðam á þeim fætinum,
sem ber var. „Hvort að lafi
leggjabönd og sokka er litlu
skeytt, ef kiárinn fær að
brokka". All'a sína orku lagði
hann i það að halda bátnum á
floti. Það befur kunmugur mað-
uir sagit mér að hann hafi áldrei
orðið jafmgóður í baki eftir
þessa mikiu þrekraun.
Afburðaþrek hefur honum
verið gefið. 86 ána stóð hann við
siátt mieð orfi símu. Það ár varð
h'ann að ganga umdir arfiða
skurðaðgerð. Eftir það dvinaði
þrek hans. Fyrir þá aðgerð lá
Hjörtur á Stykkisihóiimsspítala,
áður en hann fór til Reykjavík-
uir til uppskurðar. Ég heimsótti
hann á Stykkishólmisspítala, lá
þá á sömu stofu og hann Þor-
steinn Ólafsson formaður hans
á Kriabryggju. Datt mér þá í
hug hvort þetta væri þeirra
seinasta sigling á lífsleiðinni.
Svo var þó ekki. Báðir áttu
nok'kuð eftir. Hjöirtur að fylgja
eiginkonu sdnni til grafar.
Oft undraðist ég hvað Hjörtur
bar vel sín mörgu æviár, eins
og oft var reynt á þrek og þol.
Meðan heimáli þeirra hjóna var
á Mýnum flutti ég tii Eyrar-
sveiitar. Hafði ég þar náim kynni
af þeiim hjónum og börnum
þeirra. Þau voru ætíð reiBuibúin
að gera mér sem öðirum, ailan
þann greiða, sem þau gátu. Þau
voru samhent um að gera gest-
um símum þann greiða, sem bezt
var fcosáð. Viðmótið einlægt og
hiýtt. Þegar ég fer fréimlijá bæj-
unum Mýrum og Hálsi vaka í
huiga miímum hugljúfar mdnnáng-
ar uim þessd heiðurshjón.
Sveinbjöm faðir Kriistinar,
var orðlagður kiettamaður, ekki
við að veiða fugl eða taka egg,
foeidur fyrir að bjarga fé úr
ógöngum, sem öðrum var ekiki
fært. Synir þeiirra hjóna Svein-
björn og Jón, hafa erft þessa
eiginleilka frá afa sínum, það
hef ég séð og reynt.
Meðan Kristín vann hjá vanda
lausuim, var hún tailin með dug-
legustu stúltoum. Hún lézt á
sjúkrahúsi í R/eykjavík. Þau
hjón eiignuðust 7 börn. Einn
dreng misstu þau tæplega árs-
gamlan. 6 eru enn á lífi talim
eftir aldri: Ágúst, ógiiftur, Rós-
björg, gift Jakobi Þorvaldssyni,
Akranesi, Svejnhjöinn, kvæntur
Þórdísi Þonbjarnardóttir, Hrefna,
ógift, Jón kvæntur Hjördísi Ein-
arsdóttur og Guðný, gáift Hall-
dóri Guðnasyni, Grundarfirði.
Öll líkjast þau foreldrum sínum
með duginað, prúða framkomu
og alúðlegt viðmót.
Ágúst hefur átt vi® langvar-
andi vanheilsu að stríða, verið
á sjúkirahúsi, síð'an 1937, marg-
ar skurðaðgerðir búið að gera á
honum, þó fínnst mér sem er
honum nákunnugur að andi
hans sé óbugaður. Ágúst dvelur
á Reykjaiundi.
Eftir andiát Kristinar, var
Hjörtur í Hálsi, þó böm hans
væru boðiin og búim að taka
hann til sín, gat hann ekki
hugsað tii þess að fara frá
Ilálsi. Seinustu mánuðd æfinnar,
varð hann þó að dvelja hjá
Guðnýju dóttur sinni, vegna
þess að hann brenndi sig. Heit-
asta ósk hans var að komast
að Háisi Mfs eða liðimn. Snemma
í maí vei'ktist hann alvarlega,
var fluttur á Slykkishóimsspít-
ala. Þar andaðist hann. Jarð-
neskar leifar hans voru fluttar
að Háisi ti(l dvaiar seinustu sól-
arhriingana. Þar fluttó sóknar-
presturinn Magmús Guðlmumds-
son, Grundarfirði, kveðjuorð að
viðsföddum hans nánustu og
góðlkunningjum. Ja.rðarfarardag-
SVAR MITT fH
EFTIR BILLY GRAHAM
ÉG er að reyna að skilja, hvernig ég á að taka á móti
.Tesií Kristi. en mór finnst það flókið. Verið svo vænn að
útskýra það fyrir mór.
JESAJA segir um veg hjálpræðisins: „Þar skal verða
braut og vegur; sú braut skal kallast brautin helga;
enginn, sem óhreinn er, skal hana ganga. Hún er fyr-
ir þá eina; enginn, sem hana fer, mun villast, jafnvel
ekki fáráðlingar" (Jes. 35,8).
Það er svo einfalt að taka á móti Kristi, að jafnvel
„fáráðlingar“ og lítil böm geta trúað og tekið á móti.
Jesús sagði: „Nema þér snúið við og verðið eins og
bömin, komizt þér alls ekki inn í himnaríki“ (Matt.
18,3). Börnin hafa opin hjörtu, þau vilja treysta og
trúa. Þegar við eldumst, sljóvgar syndin huga okkar,
herðir samvizkuna og dregur úr getu hjartans til að
svara.
Þér segizt reyna að skilja, Biblían segir: „Náttúr-
legur maður veitir ekki viðtöku því, 9em Guðs anda er,
því að honum er það heimska og hann getur ekki
skilið það, af því að það dæmist andlega“ (1. Kor.
2,14).
Hvergi í Biblíunni er skilningur gerður að skilyrði
fyrir sáluhjálpimni. En trúin er það! Biblían segir:
„An trúar er ómögulegt að þóknast Guði.“ Guð hefur
heitið sáluhjálp. Hann hefur gefið yður vald til að
velja. Takið því á móti sáluhjálpimni! Þúsundir manna
hafa gert það, og þér eruð ekkert frábrugðinn þeim
að því er varðar neyð yðar eða getu. „Guð fer ekki
í manngreinarálit.“