Morgunblaðið - 30.06.1973, Blaðsíða 28

28
MORGU'NÖBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 30. JÚNÍ 1973
SAI BAI N Anne Piper: 1 Sncmma í hátíinn
17
hátt. En ég var nú samt ekki
viöbúin áfallinu, sem ég varð
fyrir næsta morgun. Ég sat uppi
S trúminu minu og var að sötra
kaffi og lesa langt bréf frá Betsy
sem var í Paris að búa sig undir
erfiðleika samkvæmislífsins, en
þá skaut upp burðarkarlinum
minum, honum Ahmed.
— Memsahib upptekin? spurði
hann.
— Nei, nei, sagði ég. — Var
það eitthvað?
— Memsahib, sem var héma
i gærkvöldi er vond. Ég hugsaði
ta hinnar meinlausu en hálf al-
múgalegu ungfrú Forsyfche.
— Hvað áttu við, Ahmed?
Setti hún eitur í súpuna?
— Nei, en hún hefur sofið
hvað eftir annað í rúmi frúar-
innar um hitatímann.
Þetta hnippti heldur befcur í
mig, eins og sagt er. Þetta voru
íesifréttir, eins og það er kallað.
Kaffið slettist niður í undiirskál-
ina. Ahmed tók af mér bollonn
og setti hann á bakkann.
— Við höfum öll vorkennt
Memsahib, sem er ein uppi í
íjöllunum og Burrasahib ekki
góður maður.
— Nei, víst ekki. En það var
fallega gert að segja mér það.
Kannski vildurðu sverja það fyr
ir rétti, ef ég gerði þér það ó-
maksins vert?
— Réttur . . . ekki góður
staður . . . mjög erfiður.
— Ég mundi auðvitað borga
það vel.
Ég furðaði mig á, að hann
skyldi fara að segja mér þetta
í stað þess að kúga fé út úr
Edward, en einhvem veginn
mundi þessu einkennilega fólki
þykja ég aðgengiiegri.
Jæja, ég var allan daginn að
melta þetta. Veslings Edward,
ffiklega fannst homim ungfrú
Forsythe vera þroskaðri en ég.
Þetta var nú dálítið gremjulegt,
en tilhugsunin um frelsið var
nú meára virði en ofurlitið áfall
á hégómagimdiina.
Ég fór í hárauða flauelskjól-
inn minn til þess að taka á
móti honum um kvöldið. Ég beið
þangað til hann hafði
lokið við kvöldmatinn og hafði
sagt mér langa sögu um Bungo
gamla og einhvem fursta, en þá
varpaði ég sprengjunni.
— Vel á minnzt, Edward, ég
hef ákveðið að skilja við þig.
Munnurinn á honum féll upp á
gátt og hann náfötoaði. En svo
tók hann sig saman.
— Góða Jenny, tim hvað ertu
að tala? Til hvers ætti það að
vem? Ég greip prjónana mína.
Það var heljarlangur trefill, sem
ég greip alltaf til ef ég var
í æstu skapi.
— Já, ég veit allt um ykkur
ungfrú Forsythe. En þú hefðir
bara ekki átt að nota rúrnið mitt,
mér finnst það smekklaust. Hann
var nú svo almennilegur að
roðna og tók að staima eitthvað.
— Ég skil bam ekki, hvað þú
ert að fara ... En hann þagnaði
fljótt þegar ég hélt bara áfram
að prjóna, og sagði svo: — Jæja,
hvað ætlarðu að gera í málinu?
— Hvað? sagði ég. — Auðvitað
skilja við þig undir eins og ég
get.
— En ég skil þetta bara ekki,
Jenny . . . þegar maður er
einn hérna niðri í hitanum, mán
uðum saman, þá er erfitt að ...
og hún er svo almennileg og
meinlaus stúlka ...
— Já, það virðist svo, sagði ég
teprulega. Þú hefðir nú alitaf
getað komið til Darjeeling um
helgar ef þú hefðir verið mjög
þurfandi.
— Þú ert svo köld, sagði hann
ofsalega. —Hvernig getur þú
skiiið þetta. Þessi snjókalda
fegurð þín var það, sem ég varð
fyrst ástfanginn af hjá þér, en
nú er mér orðið Ijóst, að það
er ekkert varið í að búa rneð
ísmola. Jæja, þetta fékk ég þá,
sem ímynda mér að vera svo
ómótstæðileg. Jæja, hann bað nú
tonilega fyrir hjónabandtau
okkar. Ekki fyrir neinnd ást,
heldur bara fyrir hjónabandinu.
í hvert skipti sem ég sagði eto-
beitt, að ég væri ákveðin að
skilja, neri hann bara saman
höndum og andvarpaði. —
En hvað heldurðu, að hún amma
hugsi eða maðurinn hennar
Rosemary, eða heill hópur
annars fólks, sem ég þekkti alls
ekki neitt. Ég var nú meira
spennt að vita, hvað Jack mundi
hugsa, og hvernig hann mundi
hlæja — en að öðru leyti var
mér skítsama um allan heiminn,
og ekki skyldi ég hætta við allt
saman þó að Jack gerði gys að
mér.
Ég gerði því ráðstafanir
varðandi sikitoaðinn og beið svo
átekta. Um hál'fum mánuði seinna
fékk Edward símskeyti. Þar var
honum tilkynnt 1 sem stytztu
máli, að George bróðir hans
hefði drepið sig og föður stan
(með þvi að aka á tré á óðaitou,
reyndist það hafa verið). Nú
var Edward sjöundi baróninn.
Þessum gangi mála hafði ég
aldrei gert ráð fyrir.
Ég held að ég hafi saknað
blessaðs karlstos hans föður
hans miklu meira en hann gerði
sjálfur. Edward ákvað, að við
skyldum fara heim tafarlaust,
til þess að hjálpa móður hans.
Mér þótti það nú heldur ótrú-
legt, að móðir hans þyrfti netan-
ar hjálpar, þrátt fyrir alla sorg-
ina, en skildi hins vegar, að hann
hlaut að verða að fara heim til
Ghipworth. Um kvöldið, þegar
við stóðum í ferðabúnaðtoum
sagðí hann: —Ég vona að þú
sért nú búin að gefa frá þér
þessa skitoaðarvitleysu, Jenny.
— öðru nær, Edward. Nú er
ég etobeittari en nokkru sinni.
Vesltags Edward varð alveg
steimhissa. Hann trúði því ekki,
að nokkur kona gæti afsalað
sér frúartitltoum í Chipworth.
— En elskan mto, sagði hann.
— Ég er alveg vlss um, að hún
mamma mundi flytja sig í
Ekkjuhúsið, svo að við hefðum
Ghipworth alveg út af fyrir
okkur.
— En ég kæri mig bara ekkert
um að stjóma svo stóru húsi,
hvort sem ég hef það út af fyrir
mig eða ekki. Og eins og ég
hef verið að segja þér undam-
farið er mér það þvert á móti
skapi að halda áfram að vera
gift þér. Þú játar, að þú hafir
enga ánægju af þvi héldur og
þá hef ég það ekki, og því
fyrr sem við förum hvort í stoa
áttina, þvi betra.
Hann hugsaði vandlega um
þetta og sneri portvjnsglasinu
milli fingranna. Ég held hann
hafi þegar séð sjálfan sig sitj-
andi við endamn á langa mat-
borðinu í Chipworth.
— Jæja, Jenny, þá ætla ég að
biðja þig um einn greiða. Viltu
koma með mér heim og vera
svo heima og ekki segja orð um
þetta fyrr en skilnaðurinn er
kominn í kring?
— Það skal ég gera, með þvi
skilyrði, að þú gerir mér ekki
of erfitt fyrir að fá skilnaðtan.
Ég verð að tala við lögfræð-
inginn minn.
— Lögfræðingurinn sagði, að
þetta gæti verið allt í lagi, en
ráðlngði mér að heimta aðskildar
káetur á skipinu og sér-svefn-
herbergi, þegar við kæmum til
Chipworth.
Það var gaman að koma svona
glæsilega heim aftur, eftir tæp
tvö ár. Allur manm-
skapurtam kom til að taka á
móti okkur, en dapur í bragði.
Okkur voru fengin beztu gesta-
herbergto, og ég heimtaði, að
Edward svæfi í búntagsherberg-
inu. Tengdamóðir mto var al-
svartklædd en atls óbuguð.
— Marion ber sig svo vel, sagði
skyldfólkið í kór, en eitthvert
slangur af því var þegar komið
til að vera um jólim. Viðar-
eldurimn logaði jafnglatt og
jafnárangurslaust og áður, og
súgurinn fór um stofumar. Sem
snöggvast datt mér í hug að vera
bara kyrr, þó ekfci væri nema
til þess að hiita húsið almenni-
lega upp, en sló því jafnskjótt
frá mér, vegna þess, að hversu
heitt sem væri þarna, þá fylgdi
Edward alltaf með í kaupunum.
Etai sólargeislinm var Betsy.
— Elsku Jenny, sagði hún og
kyssti mig. — Þú getur ekki
trúað hvað það er yndislegt að
sjá þig aftur. Hvað hefur hamn
Edward verið að gera við þig?
Þú ért fallegri en nokkru stani
áður.
— Það ert þú líka. Snúðu þér
við og lofaðu mér að skoða þig.
Hvað stutta hárið á þér getur
verið fallegt! Paris hefur áreið-
anlega kennt þér að bera sorg-
arklæðta með virðuleik.
í þýóingu
Páls Skúlasonar.
— Komdu, sagði hún og greip
í höndima á mér. Við skulum
koma upp og þú getur sýnt
mér alla nýju kjólana þtoa.
— Þú verður heldur að sýna
mér þína. Þú hlýtur að eiga
margt nýtt, ef þú átt að koma
„út“ í vor.
Hún gretti sig ofurlitið. —Æ,
það var svo leiðtalegt, — ég hef
andstyggð á því. Allir þessir
dansleikir með fátækum ungum
mönnum, sem eru dregnir þangað
á aseaeyrunum og geta ekki
talað um annað en veðreiðar.
Við komumst í skjól í svefn-
herbengtau mtou.
— Jenny er ekki hræðilegt
þegar hann pabbi er far-
ton? Ég sakna hans svo mikið.
Guði sé lof fyrir að þú skyldir
koma. Ég hef engan haft tdi að
tala við. Ég vii fara til Oxford.
Mamma er nú ekki sperint fyrir
því. Hún segir að það muni gera
mig að rauðsokku.
En hún líktist nú ekki neinni
rauðsokku, þar sem hún hrtogaði
sig á rúminu mínu, snotur og
grönn í svarta ullarkjótoum.
— Ég myndi nú ekki hafa
áhyggjur af því, elskan. Það
getur verið gaman að vera lærð.
Hver veit? Aldrei varð ég það.
Varstu búin að spyrja hann
pabba þinn?
— Já en þú veizt hvað hann
var óákveðinn. Hann sagði bara
— eins og þú vilt, elskan. Oxford
er ágætis staður, og svo sneri
hann sér aftur að bókunum sto-
um, ég býst við, að hann hafi
alveg gleymt prófunum, en
kannsiki voru þau enigta þegar
hann var þar, á unga aldri.
Ég fór úr minkapelsinum min-
um og hengdi hann inn í heljar-
stóra fataskápinn frá öldtani sem
leið, og gekk svo að ofn-
taum til þess að hita mér á hönd
unum.
— Hvað ætlarðu að gera I
þessu, Betsy?
— Þú verður að taka svari
mtau, þegar mamma reynir að
fá mig ofan af þvi. Ég verð að
fá einkakennslu al'lan veturlnn,
velvakandi
Vélvakandi svarar i síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Velferðarþjóðfélagið
Ásdís Li'lja nefnír eftir-
farandi bréf „Velferðarþjóð-
félagið“ og fjallar þar um
grænmetiið, þá hollu og Islend-
tagum nauðsynlegu fæðu:
„Jæja, nú er slátrið, svína-
kjötið, nautakjötið, saltaða
hrossakjötið, fyrir nú utan
blessaða lambakjötiið, búið.
Sem sagt kistan er tóm, og
tunnurnar biða næsta hausts.
Lamgur og ddmmiur vetur lið-
inin, og sumarið komið (etf
suirnar skyldi kalla hér á Is-
lamdi htau góða!). Hvað tekur
svo við? Grænmetið, hrásalat-
ið, kjötsúpan full af nýjum
rófum, káii og guirótum. En
þetta er bara svo dýrt. Alflit of
dýrt! T.d. kosta tómaitar 220
kr. kilóið, 60 krónur gúrkan og
annað effir þvi. Auðvitað lækk-
ar þetta allt saman eftir að ISða
fer á sumarið, og á hautstta er
hægt að kaupa þetta á viðráð-
anlegu verði. En ekki nema
mámuð eða svo, og er það nóg
til þess að byggja upp ársforða
atf vítamínum? Ned, langt frá
því.
0 Hvers vegna fæst ekki
2. flokkur?
Hér þarf að gera etahverj-
ar ráðstafannr í okkar þjóð-
félagi, þannig að við, þetfca
venjiulega fólk, getum hatft
grænmeti á boðstólum þessa
4—5 mánuði, sem það fæst.
— Það var í etau dag-
blaðanna ekki fyriir svo ýkja-
löngu mynd af þvi grænimeti,
sem mátti fá fyrir 500 krónur.
Ef ég mætti ráða, þá var það
um þriggja daga skammtur
fyrir fjölskyldu, sem er 5
manns. Já, hvemig stendur á
því til dæmis, að það er ekki
til 2. flokkur af tómötum og
gúrkum í verzlunum ammennt?
Jú, ég veiit að tómatarnir i 1.
flokki eiga að vera græmieitiir,
veMagaðir og þola nokkurra
daga geymsliu. En ég er hand-
viss um, að það eru fleiri en
ég, sem fara út í búð minrasta
kosti amman hvem dag, ög okk-
ur værl sko aiveg sama þótt
tómatamir væru blóðrauðdr og
gúrkan í háifhring. Okfcur værd
nákvæmlega sama, þegar við
værum að búa til hrásalatið úr
þessu, eða skeira það niiður á
brauðið.
0 Gaf nágrönnunum
Nei, þetta er of gott fyrir
okkur húsmæðumar, þvi fyrir
ári fenigu garðyrkjumenn 10
krónur fyrir 2. flokk af tómiöt-
um, sem þeir sendu suður í
grænmetisverzlunina, og þedr
fóru í tómatsósu þar. Þetta er
satt, þvi að eim garðyrkjukona,
sem ég þekfci, hún vann það til
að aka heMur um sveitina staa
og skilija eftir á brúsapöilunum
hjá nágrönmum síinum 2. flokk-
ánn. Það svaraði ekki kostnaði
að senda þetta suður.
0 Vítamínpillur ódýrari,
en . . .
Það vakna margar spurm-
tagar. Værl ekki holara og
betra fyrir okkur Islendinga að
borða þetta án þess að þurfa
að haifa móral út af verðimu,
á ég við? Og kannski myndl
magakraibbatfiðnlta eitibhvað
lækka llika, vonandi að mtamsta
kosti. Vissulega er ódýrara að
éta bara vítamta'piil'ur, en við
þurfum bara að gera það hvort
sem er, það gerir tanlveran og
sólarleysið. Það má frysta
grænmetfið á haustin, en hvað
jafhast það á við nýtt? Aö
mtansta kostfi á meðan það
fæsit.
• Mál fyrir
Húsmæðrafélagið
Og að lokum, er þama
ekkl- komið mál fyrdr Hús-
mæðrafélag Reykjavikur til að
athuga nánar? Ég veit að
kvtanumar þar eru sfiður en
svo verkefnalausar, mér detta
þær bara í hug, þvi að þær
hafa verið svo ötular undan-
farið.
Það er fliedra dýrt en bless-
aðar landbúnaðarvörumar, en
kannski teist grænmetið lika til
þeirra, ég veit það ekki. En
þetta eru hvorutveggja llfs-
nauðsynlegar vörur, það veit
ég með viissu.
Ásdís Lilja.“
0 Nauðsyn grænmetis
Við íslendtogar erum
aldrei hvattir um of til þess
að neyta grænmetis, þvi vissu-
lega höfum við mikla þörf fyr-
ir næringarríka fseðu. Len-gi
vel þótti fátt matur hér á landi
annað en kjöt og fisfcur. Á sið-
ari árum hetfur þó skiiniinigur
manna á gildli grænmetisins
aukizt til muna. Verst er þó,
etas og Ásdís Lilja bendir á,
hvað það er dýnt. Ýmsir hafa
þó leyst þann vanda með því að
rækta sitt grænmeti sjáltfir, en
þéir eru allibof margir, sem enig-
in tök hafa á því. Reyniuim
samt að spara eitthvað annað
við okkur en grænimetið.

IMörK
‘Viiv
GRODRARSTODIN
STJÖRNUGRÓF 18 SÍMI 84550
FJÖLÆRAR PLÖNTUR
(yfir 100 tegundir)
Birki, brekkuvíðir, glansmispill í
limgerði. Ribs- og sólber.
Sendum út ú land.