Morgunblaðið - 08.07.1973, Qupperneq 2

Í2
MORGUK’ ’r ' )AGUR 8. JÚL.Í 1973
Erfiður vetur
Þegar ein af fyrstu flugvéluTi
um kom frá Vestmannaeyj um
nóttina, sem gosið hófst, smellt-
um við myntium af fólkinu er
það steig á land í Reykjavík. Á
einnd myndinni eru öldruð hjón.
Þegar við nú fórúm að leita eft-
ir því hver þau væru, kom í
ljós að þetta var einn elzti stairfs
maður ísfélagsins i Eyjum, Sig-
urður Árnason og kona hans
Sigríður Guðmundsdóttir.
Þarna urðu þau skyndilega að
taka sig upp um miðja nótit og
yfirgefa Vestmannaeyjair, þar
sem þau hafa búið í 3—4 ára-
tuigi og þar sem Sigurður hafði
siína atvinnu, 76 ára gamall. Það
er ekki auðvelt að byrja um-
sviifalaust aftur.
Við leitiuðum þau uppi, Sigurð
og Sigríði og fundum þau í kjali
araíbúð á Hofte'gi 16, þar sem
þau eru nú ioks búin að fá
samastað. — Ég keyptí ibúð, sá
að það þýddi ekkert annað,
sagði Sigurður. Og Sigriður var
að byrja að koma þeim fyrir
þar.
Um nóttina, þegar þau fóru,
höfðu þau ekkert tekiið með sér.
Hún vissi ekki að hún var að
yf'mgefa heimilið sitt, hafði bara
farið út tíl að vita hvað þau
ættu að gera og kom þaingað svo
ekki aftur. Þau fóru niður á
bryggj-u og þá kom biH, bílstjór
inn sagði að nægt rými væri i
flugvél á vellinum og þau stigu
upp í bílinn. í Reykjavík fóru
þau svo til systur hennar, og
hafa enga ibúð getað fengið fyrr
en þetta.
— Það er óskaplega lieiðiniegt
að troða sér svona upp á aðra,
segir Sigríður. Og Sigurður bæt
ir við: Við höfum haft lítið her-
bergi og þurft að kaupa okkur
fæði i vetur. Þeim kemur sam-
an um það, gömlu hjónunum, að
veturinn hafá verið fjarska erf-
iður — þó kannski erfiðari fyr-
ir aðra en þau sjálf. Og þau
hafa sýnilega ekki kunnað vel
við sig í Reykjavík.
— Við höfðum aðeins einu
s'nni komið til Reýkjavikur áð-
ur, sögðu þau og aldrei upp í
fiugvél fyrr. Og maður ratar
ekkert og þekkir engan, sagði
Sigríður.
Þó var bót í máli, að strax
og Isfélagið var búið að kaupa
frystihús Júpiters & Marz, fór
Sigurður að vinna hjá sinum
gömiiu vinnuveitendum. Honum
lætur sýnr.lega ekki að sitja auð
um höndum — og vinnur til
klukkan 7 á hverju kvöldi.
Eru þau búin að fara til Eyja
síðan gosið byrjaði?
—■ Nei, Sigriður segist ekki
ætla þangað í bráð, en Siigurður
ætlar einhvern tíma að fara og
sækja e tthvað af dötinu þeirra.
Hvort þau flytjast aftur
til Eyja vita þau ekki, ætia að
sjá tííl. Ef þetta breytist tii batn
aðar, þá kannski . . . Þetta lag-
ast ef tffl vi'll í Reykjavík, nú,
þegar þau hafa fengið húspláss.
Þó að þau hjónin séu búin að
búa í Vestmannaeyjum i 30—40
ár, þá er hvorugt þeirra þaðan.
S’igurður er frá Norðfirði, en
Si'griður undan Eyjafjöllum,
kom til Eyja 1922. —
Þau segjast sakna eyjanna. —
Það er fallegt í Vestmannaeyj-
um, segir Sigriður. En þar er
auðviitað ilí’ka orðið ljótt núna!
Og þegar hún heyrir að ekki
sjáist lemgur tíl Eyjafjallanna og
jökulsins út úr höfninmi, hrist-
ir hún bara höfuðið — það er
margt breytt í Eyjum.
Fáeinum klukkustundum eftir aö gosið í
Vestmannaeyjum hófst var Morgunblaðið
komið út með aukablað - og þau áttu eft-
ir að verða fleiri. Við leituðum uppi nokk-
uð af fólkinu, sem var á myndunum í
fyrstu blöðum, svo sem eins og gömlu
hjónin hér til vinstri, þau Sigríði Guð-
mundsdóttur og Sigurð Árnason. Hér efra
er svo ný mynd af Sigurði í vinnu í Reykja-
vík. í meðfylgjandi viðtölum segir frá
þessu fólki og hvað á daga þess hefur
drifið síðan það hraktist frá heimilum sín-
um.