Morgunblaðið - 08.07.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. JÚLÍ 1973
betra úr því sem komið er,“ seg
ir hann.
Þau vita bæði að þau munu
aldrei snúa aftur ti'l Eyja þó að
gosið hætti fyrr eða siíðár. „Ég
sakna Vestmanmaeyja. Samt var
ég ekki orðinn svo mikill Vest-
mammaeyingur að meðam ég var
þar langaði mig oft að flytjast
þaðan. Sérstaklega var það á
vorin — þá langaði mig alltaf
svo mikið upp á land,
mér fannst vorið koma öðruvlsi
í Eyjum. En nú þegar ég er
flutt þaðan sakna ég Eyjamma
ógurlega mikið — maður á það-
am ótal ótal mimningar, og
kamnski er það þess vegna að
ég þori ekki þangað aftur, ekki
edmu sinni til að sjá hvemig um-
horfs er. Húsið okkar stóð á
hormi Vestmammabrautar, og
kunnimgjar okkar, sem far-
ið hafa til Eyja, segja að það sé
ónýtt,“ segir Lilja.
Eðlilega tregar Einar eyjam-
ar emm meira, en hann er raun-
sær: ,,Það er ómögulegt fyrir
svona fólk eins og okkur að fara
þangað og byrja ailt upp á nýtt.
Ég verð að játa að ég kanm ekki
almenmilega við mig hér uppi á
landi, em maður verður að sætta
sig við þetta.“ Lilja brosir til
eigiinmannsins og bætir við: „Já,
ég er alveg hissa hvað hann hef
ur seett sig við þetta — eins mik
iM Vestmamnaeyingur og hamn
nú er.“
FER AFTUR
Matthías Jónsson var klæð-
steeri i Eyjum en dvelst nú á Ási
í Hveragerði. Hann fékkst við
klœðsikeraiðnina alveg fram að
gosinu en segist ekkert sjá eftir
atvinnummi. „Æ, mér var farið að
leiðast þetta," segir hann, „orð-
inn eimrn á stofunmi." Matthias
fæddist á Bólstað í Mýrdal 1892
em fluttist að Dal í Vestmanna-
eyjum ásarnt foreldrum símum ár
ið 1904. „Þar hef ég verið alit
síðan og er Vestmamnaeyimgur í
húð og hár,“ segir Matthías.
Hanm viðurkemnir fúslega að
það hafi verið mikil viðbriigði að
fflytjast frá Eyjum og taka sér
bústað i Hveragerði. „Mér lið-
ur vel hérma og þarf ekki að
kvarta. Það er aðeims þetta að
hafa ekkert fyrir stafni sem fer
iOla með mann — það er ekki
nóg þó að maður geti sofið, fái
að borða, geti lesið og talað við
fólk.“
Hann saknar Eyjanma mikið
„og ég fer þangað aftur
svo fljótt sem auðið er, því að
þar vil ég lifa mimn síðasta dag,“
segir Matthías. Raunar ætl-
ar hann að reyna að kom-
ast þangað strax í sumar til að
sjá sig um. „Ég vil vera eins
bjartsýnn og nokkur maður get
ur verið og þess vegna leyfi ég
mér að halda því fram að fólkið
muni flykkjast aftur heim til
Eyja strax og gosimu llimmir.“
Matthías var annars nýkom-
imn úr Nomegsferð þegar við
röbbuðum við hann: „Já, þessi
ferð var í temgslum Við ferðir
litfl'U krakkama — þeir munu
ekki hafa notað allan kvótamn
simm og þá vorum við 15 gamal-
mernmi tekin í staðinm. Við fór-
um til Bodö og bjuggum þar á
hófelum eða immi á heimil-
um. Þetta var skimandi för, okk
ur var tekið með kostum og
kynjum svo að þetta var eimma
lfikast því að korna til bræðra
eða systra sinna, og var virki-
leg upplyfting frá hversdagsleik
anum hér," segir Matthías.
Það hefur tæpast farið fram
hjá neinum sem á annað borð
fylgist eitthvað með íþróttiun
að Vestmannaeyingar hafa
staðið mjög framarlega
f íþróttalifi þjóðarinnar.
Harðfylgi Vestmannaey-
inga og dugnaður hefur ein-
kennt leik þeirra ekki síður
en vestmanneyskra sjómanna,
sem löngum hafa gert garð-
inn frægan. Vitanlega hafði
eldgosið á Heimaey
mikia röskun í för með sér
fyrir iþróttamennina það-
an og tii þess að skyggnast
lítiilega um í iþróttamálum
Vestmannaeyinga fengum við
formann ÍBV, Stefán Runólfs
son, til að rabba við okkur.
Það var ekki heiglum
hent að má sambandi
við Stefán, hanm hafði í
mörgu að snúast, eiinm hópur-
imm var að fara austur á Laug
arvatn, ráðstafanir þurfti að
gera tii að fá einn leikmamm
austan úr Þorlákshöfn og svo
var leikur í 1. deildimni fram
undan. Er við loks náðum þó
tali af Stefáni var hamn himm
rólegasti, sagði að það þýddi
ekkert að vera að æsa sig,
einhver þyrfti að halda
hjörðinni samam, eins og hann
orðaði það. Stefán sagði að
stumdum fyndist honum þó
eirns og hanm væri gestur á
eigin heimiiM.
Fyrst ræddum við um
iþróttaMfið í Eyjum fyrir gos
ið og sagði Stefán að íþrótt-
imair hefðu verið geysilega
stór þáttur í Mfi eyjaskeggja.
Á vetuma hefði þáð verið
sorglega erfitt að koma öll-
um hinum áhugasömu íþrótta
iðkendum fyrir í Mtlu íþrótta
húsunum í Vestmammaeyjum.
Að sumrinu tii hefði eimnig
reynzt erfitt að koma
öllu heim og samam, því fleiri
vildu æfa en hægt væri að
simrna. Þanmig horfði það
stundum t:l vamdræða á golf
veilinum, sagði Stefán, en
bjargaðist þó alltaf eimhvem
veginn.
— Knattspymam á hug og
hjörtu allra Vestmanmaey-
inga, sagði Stefán, og það kom
oft fyrir að helmimgur íbúa
bæjarins mætti á völlimn til
að horfa á knattspyrnukapp-
leik. Ég efast um að önmur
bæjárfélög geti státað af jafm
miklum áhuga almennin,gs og
við getum. Ég segi getum, þvi
það hefur ekki orðið neim
breytimg á áhuga fölksims eft
ir gosið, fólkið fylgir okkur í
blíðu og stríðu, það hafa sið-
ustu mánuðir sýnt. Margir
hafa jafnvel lagt á sig ferða-
lög tifl að geta séð strákama
okfcar spila.
— Okkur hefur gemgið til-
tölulega vei að haida hópn-
um saman og flestir búa pilt-
amdr á Stór-Reykjavikur-
svæðinu, eims og það er víst
kallað. Þó búa nokkrir í Þor-
lákshöfn og víðar suður með
sjó, en þeir hafa lagt mikið
á sig til að geta verið með
okkur. Mörg íþróttafélagamna
sem betur eru stödd en við,
þessa dagama, hafa verið okk
ur sérlega hjálpleg og gert
okkur kleift að halda úti
þróttmiklu iþróttastarfi.
— Fyrst i vor var nokkuð
um það að önnur félög
reymdu að ná frá okkur efni
legum piltum, en sem betur
fer hafa ekki verið mikil
brögð að því.
Áfram spjölluðum við
Stefán um íþróttiimar og það
var sama hvar borið var nið-
ur, ajltaf var Stefán
jafn bjartsýnn og trúaður á
íþróttaæskuma úr Eyjum.
Margir hafa sýnt fþrótta-
bandalagi Vestmamnaeyja
vinarþel með höfðingleg-
um gjöfum og aðstoð á allan
hátt. Sagði Stefán að ÍBV-for
ystan ætlaði ekki að gleyma
þessum viinargreiða og sem ör
Mtimn þakklætisvott ætl
aði bandalagið að senda vim-
um sínum erlendis myndima
„Eldeyjan" sem gerð var um
Vestmanmaeyjagosið.
Ekki var laust við að
Stefám hleypti brúmum er ég
spurði hvort hann ætlaði aft-
ur til Eyja. Það var greimi-
legt að honum hafði aldrei
dottið neitt anmað í hug og
hamm sagði bara: „Ég á heima
í Vestmanmaeyjum." Síðan
sagði Stefám: — Eins og kom-
ið hefur fram í MorgUnblað-
inu er nú langt komið með að
hreimsa grasvöMSnm við Há-
stein og vonamdi verður haf-
izt handa við að undirbyggja
mýjam völi sunnam þess gamla
seimma í surnar. Þar fáum við
í framtíðinni glæsilegan leik
vang með áharflemdastúku og
öðru tilheyrandi.
Stefárn sagði að um leið og
æfimgarnar hófust á fasta
landimu hefðu meistaraflokks
menmimir verið spurðir
hvort þeir hygðust fara aft-
ur til Eyja eftir gos. Allir
sem eínm voru ákveðmir í að
fara heirn aftur og það hefur
ekkert breytzt.
Eims og kunnugt er taka
Vestmannaeyimigar þátt í
Evrópubi'karkeppni í knatt-
spyrmu í haust og í lokitn
spurðum við Stefán hvort
hamn ætti ekkert sér-
stakt óskalið í þeirri keppni.
— Jú, sagði Stefám, vitam-
lega vildi ég fá eitt lið öðr-
um fremur, ensku bikarmeist
arana Sunderland. Það væri
gamam að vinna Bretann á
knattspymuveMimum eins og
i lamdhelgisstríðinu.
-áij.
Þessi mynd skýrir sig sjálf. En á þeirri efri sæmir Stefán Runólfsson Viktor Helgason
fyrir vel unnin þjálfarastörf. Bragi Steingrímsson er á milli þeirra.