Morgunblaðið - 19.03.1974, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 19. MARZ 1974
23
ekki alltaf á lau.su, voru þær
ákveðnar og fastmótaðar. Ilver sá
sem ætlaði að hnika þeim eitthvað
um set, átti við ramman reip að
draga, enda voru þær byggðar á
bjargi þekkingarinnar. Þær voru
ekki byggðar á ummælum annarra
heldur þeim upplýsingum sem
hann sjálfur gat aflað sér og
a.m.k. ekki látnar í ljós, fyrr en
þrauthugsaðar. Hann var vel gáf-
um búinn og hefði vafalítið geng-
ið skólagötur hefðu efni leyft það,
en vakandi áhugi hans fyrir öllum
andans málum, svo og því sem
gerðist i veröldinni, bætti próf-
skírteinaskort að mestu leyti.
Einkum átti þetta við um bók-
menntir, en þar var hann ákaf-
lega vel heima, hvort heldur um
var að ræða gamalt eða nýtt,
höfund eða stefnu, skaut hann oft
þeim er yngri voru ref fyrir rass,
þekkti jafnvel á stundum betur til
ýmissa dægurmála og tískufyrir-
brigða en friskustu táningar. Seg-
ir mér hugur um að margur lang-
skólagenginn maðurinn geti ekki
státað af meiri þekkingu en hann
bjó yfir. Andlegri heilsu hélt
hann til hins síðasta, var aftur á
bjó yfir. Andlegri heilsu. hélt
hann til hins síðasta, var aftur á
móti farin að daprast svo sjón að
síðustu mánuðina gat hann ekki
notið þess að lesa. Hefur það ver-
ið honum þungt — hann hafði þó
ekki mörg orð þar um.
Svo mörg eru þau orð. Þessum
greinarstúf var ekki ætlað hlut-
verk lofgjörðar um látinn mann.
Samt er nú svo, að finni maður
ekki afgerandi galla i fari ein-
hvers í lifanda lífi, sýna þeir sig
trauðla eftir andlát^ hans.
Matthías leit sjálfur á dauðann
sem þröskuld í dyrum annars lífs,
talaði gjarnan um að „fara heim",
í stað þess „að deyja“. Þetta er því
heldur ekki kveðja. Von mín er sú
að fá að hitta hann á ný, þvf menn
af hans tagi eru og vandfundnir.
Hann var á sinn hátt mikilmenni,
með því að hver sem kynntist
honum, varð meiri maður af.
H.K.V.
Hólmfríður Kristjánsdóttir
Fædd 5. júlí 1929
Dáin 3. mars 1974
Hér eru fáeinar línur ritaðar til
minningar um mikla sómakonu,
Hölmfríði Kristjánsdóttur, sem
var til moldar borin 12. þm. eftir
stuttan ævidag.
Ég get með sanni sagt, að ég var
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá
tækifæri til að kynnast Friðu, (en
svo var hún nefnd daglega af vin-
um og vandamönnum,) i æsku og
eins og miklu fremur þegar við
vorum bæði komin til vits og ára,
en hún hafði þá nýlega flust aftur
til Hafnarfjarðar ásamt eigin-
manni sínum, Valdimar Ingimars-
syni.
Hjá því gat ekki farið, að hver
sá, sem kynntist Fríðu tæki eftir
þeim eiginleikum og mannkost-
um, sem hana prýddu, sem hver
og einn í dag teldi sig heiður af að
hafa til að bera, og gerði það að
verkum að af henni sópaði hvar
sem hún var.
Vinnusemi einkenndi hennar
daglega líf, hún var sívinnandi
frá morgni til kvölds, og það lék
allt í höndum hennar, sama hvert
verkefnið var, og aldrei var staðið
upp fyrr en verkefnið var full-
unnið og fór réttilega saman
áhugi fyrir vinnunni og vand-
virkni. Þetta gat engum dulist, er
til hennar leituðu og þeir voru
margir og aldrei var neitað.
Heimili þeirra var mótað af
hlýju og góðvild og þó að það hafi
stundum ekki verið i samræmi við
það prjál og fburð, sem einkennir
heimilishald nútímans, þá var
alltaf rúm fyrir aðkomufólk,
þangað voru allir velkomnir,
hvenær sem var og ekkert var til
sparað að móttökurnar yrðu sem
ánægjulegastar. Þar varsannkall-
aður höfðingjabragur á öllu, sem
aldrei mun líða þeim úr minni,
sem þess naut.
Fríða var óvenju barngóð kona
enda hændust öll börn mjög að
Minning — Guðný
Hildur Haraldsdóttir
Fædd 15. mai 1894
Dáin 11. marz 1974.
Mig langar með þessum fáu orð-
um, að minnast elskulegrar ömmu
minnar sem nú er horfin héðan
frá okkur. Alltaf var hún reiðu-
búin að veita okkur systkinum ást
sína og umhyggju og gæta okkar.
henni. Glaðværð hennar og jafn-
framt ákveðni gerðu hana sér-
staklega færa um að umgangast
börn, hún kom til þeirra eins og
barn. Börnin áttu þess vegna ekki
i neinum erfiðleikum með að
skilja hana og mætti margur full-
orðinn taka hana sér til fyrir-
myndar og tileinka sér þá fram-
komu og þau áhrif, sem hún hafði
á börn. Ég get sérstaklega borið
vitni um það, vegna þess að mín
börn voru heimagangur á heimili
þeirra hjóna frá þvi að þau
mundu fyrst eftir sér, sú
hlýja og umhyggja, sem þau nutu *
á heimili þeirra hjóna verður
aldrei metin til fjár.
Skuggahliðin á ævibrautinni
voru veikindi hennar, heilsuleys-
ið og miklu meira en vinir hennr
og vandamenn höfðu nánast hug-
mynd um, vegna þess að Fríða
hafði það ekki fyrir sið að bera
veikindi sín á stræti og torg. Bar-
átta hennar við heilsuleysið var
bæði löng og ströng, hvað eftir
annað varð hún að leita á náðir
sjúkrahúsa til að reyna að komast
yfir veikindi sín, sen samt sem
áður lét hún það ekki hindra sig í
því að gegna skyldustörfum sin-
um af ekki minni áhuga og vand-
virkni, sem hún hefði alheilbrigð
verið og mérerekki grunlaust um
að margur hefði fyrir löngu gefist
upp í hennar sporum, en þrátt
fyrir veikindin minnkaði ekki
umhyggjusemin fyrir öðrum. Þá
má best sjá á því að fyrir rúmu ári
tók hún i fóstur litla telpu, sem
hjálpar þurfti við og reyndist
Friða henni í alla staði hin besta
móðir en trúlega hefði hún
aldrei getað þetta ef ekki hefði
komið til dygg aðstoð og hjálp-
semi eiginmanns hennr. Hann var
henni sannkölluð stoð og stytta í
veikindum hennr og sýndi þá
hversu mikill drengskaparmaður
hann er, enda var það samdóma
álit allra þeirra, sem til þekktu að
ekki hefði fyrirfundist samrýmd-
ari hjón en þau Fríða og Valdi
voru.
Blessuð sé minning þessarar
góðu konu.
Sigurbergur Þórarinnsson.
Þorsteinn Ingvars-
son —Minningarorð
HANN Steini er dáinn. Óvænt og
skyndilega lést hann að heimili
sínu að morgni mánudagsins 11.
mars, eða daginn áður en hann
hefði orðið 66 ára.
Hann var við vinnu sína fyrir
sem við áttum með henni, um leið
og við minnumst góðrar og hjarta-
hlýrrar ömmu og biðjum góðan
Guð að geyma hana.
Ruth Árandóttir
í gær var til moldar borin,
Guðný Hildur Haraldsdóttir frá
Norðfirði.
Eg minnist hennar góðu vin-
áttu, er við áttum saman og sendi
henni kveðju fjölskyldu minnar
og barna sem kölluðu hana alltaf
ömmu. Alltaf var gott þegar ein-
hver lítill átti bágt að hlaupa til
ömmu og láta hana hugga sig.
Þegar Guðný kom til okkar var
hún alltaf glöð og kát og í góðu
skapi og alltaf sá hún bjartari
hliðarnar á tilverunni. Hún var
góð móðir og barnabörnum sínum
og þeirra börnum var hún mikil
og góð amma. Eg veit að nú er
hún komin til Arna litla sem hún
var svo mikið með og hlakkaði svo
til að sjá aftur og litlu systur
hans, og ég veit að þá verða fagn-
aðarfundir. Veri hún Guði falin
og hafi þökk fyrir allt og allt.
Ragna Björnsdóttir.
aði að Langholtsvegi 152 hér í
Reykjavík. En fyrir átta árum
sagði hann skilið við bakaraiðn-
ina og hætti rekstri bakarísins.en
tók að starfa hjá Húsgagnavinnu-
stofu Ingvars og Gylfa, en Ingvar
er elstur fjögurra sona hans.
I fyrstu vann hann ýmis algeng
störf, sem til féllu á vinnustof-
unni, en tók siðan smám saman að
sér mestöll skrifstofustörf fyrir-
tækisins og stundaði þau af sér-
stakri alúð og skyldurækni.
Steini var árrisull maður og
byrjaði hvern dag með því að fara
f Sundlaugarnar, og þangað var
hann að leggja af stað, þegar
hannhneig niður örendur.
Tónlist var eitt helsta áhugamál
hans frá unga aldri, einkum hafði
hann yndi af söng og söng mikið
sjálfur. Ilann var einn af stofn-
endum Karlakórs Reykjavíkur og
söng með kórnum óslitið frá
stofnun hans og allt fram á sið-
ustu ár.
Þorsteinn var kvæntur Berg-
ljótu Helgadóttur, en hún lést fyr-
ir rúmum tíu árum. Þau eignuð-
ust fjóra syni: Ingvar, húsgagna-
smiðameistara, sem áður er getið,
Viðar, bókbindara, Kristin Björg-
vin, bankámann og Þorstein,
kennara.
Það er skarð fyrir skildi þar
sem Þorsteinn er fallinn frá. Sagt
er að maður komi í manns stað, en
oft á tíðum verður manni á að
efast um það og þannig er okkur
nú farið.
En við geymum minninguna
um góðan dreng, sem hvergi mátti
vamm sitt vita.
Vinnufélagar.
helgina, hress og kátur eins og
ævinlega og skrapp svo á verk-
stæðið á sunnudagsmorguninn til
að leggja síðustu hönd á verk, sem
honum hafði ekki unnist timi til
að ljúka daginn áður. Daginn eft-
ir var hann allur.
Þannig var Þorsteinn Ingvars-
son eins og hann hét fullu nafni,
reglusamur, duglegur og traustur
starfsmaður, allt fram á siðustu
stundu, að hverju sem hann gekk,
reglusemin og snyrtimennskan
var honum i blóð borin. Þar að
auki var hann jafnlyndur og
ávallt í góðu skapi og þvi hvers
manns hugljúfi, bæði á vinnustað
og utan og hrókur alls fagnaðar á
gleðistundum i hópi vina. Lát
hans kom sem reiðarslag yfir fjöl-
skyldu hans, vini og samstarfs-
menn, hann hafði ekki kennt sér
neins meins og ekki var annað að
sjá en hann gengi heill til skógar.
Þorsteinn var bakari að iðn og
rak um árabil mjög þekkt og
vandað bakari af alkunnum dugn-
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
VIÐ höfum verið gift f stuttan tíma, og maðurinn minn er að
berjast við að koma undir sig fótunum. Hvernig get ég
hjálpað honum að komast áfram?
MIKLU fremur ættuð þér að létta honum byrðarnar
en reyna að taka beinan þátt í baráttu hans. Fáar
konur geta átt beinan hlut í verkefni og vandamál-
um eiginmanna sinna. En þær geta gert heimilið að
griðastað, athvarfi, þar sem þeim veitist hvíld og
uppörvun.
Ég dreg þá ályktun af spurningu yðar, að heimili
yðar hljóti að vera látlaust. Samt getið þér gert það
að sönnu heimili. Það getur verið óaðfinnanlegt og
aðlaðandi. Þér getið hlustað með ástúð og umhyggju,
þegar maður yðar óskar að ræða við yður um vanda-
mál sín. Þegar hann nær einhverjum áfanga, getið
þér, á yðar hátt, samfagnað honum. Minnizt þess, að
eiginkona getur eflt eða eyðilagt frama manns síns.
Ef þér hjálpið honum eins og i yðar valdi stendur,
eruð þér komnar langt á leið með að taka fullan þátt í
glímu hans.
Alltaf var hún til taks þegar ein-
hver þurfti hennar með. Aldrei
hugsaði hún um sjálfa sig eða
hlfðfði sér, allt sitt b'f fórnaði hún
sér fyrir aðra, fyrst fyrir mömmu
og svo okkur barnabörnin og síð-
ast voru það barnabarnabörnin.
Sérstakt þakklæti á hún skilið
fyrir hvernig hún gætti og annað-
ist hann Arna litla Signar fyrir
mig.
Eg man þegar hún sat með
hann og söng, og kenndi honum
vísur og vers, eins og hún gerði
fyrir okkur þegar vtð vorum lítil.
Nú þegar hún er komin til nýrra
heimkynna veit ég að litli dreng-
urinn okkar sem farinn var á und-
an tekur á móti ömmu sinni, og þá
tekur hún við þar sem frá var
horfið og heldur áfram að gæta
hans fyrir mig þangað til við hitt-
umst öll aftur. Við þökkum af
heilum hug þær samverustundir,
Jón Sveinsson
— Minningarorð
Kynni mín af Jóni Sveinssyni
voru ekki löng miðað við heilan
mannsaldur, en þau voru traust
og góð. Finnst mér þegar ég hugsa
til baka sem hafi þekkt hann óra-
lengi, þó að ekki væru árin nema
rúmlega fjögur.
Ég fluttist til Patreksfjarðar,
öllum ókunn, en ekki leið langur
tími þar til ég eignaðist góða og
trúfasta vini í þeim hjónum Jóni
og eftirlifandi konu hans, Fjólu
Arnadóttur. Stóð heimili þeirra
fjölskyldu minni ávallt opið, og
voru þau alltaf boðin og búin til
hjálpar ef á þurfti að halda.
Jón var hæglátur og rólyndur
að eðlisfari og aldrei sá ég hann
skipta skapi. Hafði góðlyndi hans
alltaf áhrif á okkur, sem hann
umgengumst. En fyndinn var
hann og gamansamur, og Ættum
við hjónin margar góðar og
skemmtilegar stundir saman, þar
sem glatt var á hjalla, og lét Jón
sitt ekki eftir liggja.
Síðast sá ég Jón, þegar hann lá
veikur heima hjá sér. Hafði hann
átt við vanheilsu að stríða síðustu
árin. Settist ég hjá honum og fór-
um við að grínast og gera að
gamni okkar, að venju. Ekkí
hvarflaði að mér, að þetta væri f
siðasta sinn, sem ég hitti þennan
trygga og góða vin. — Kveðju-
stundin. Sjálfur vissi hann gjörla,
hvert stefndi, en lét ekki á neinu
bera heldur tók þátt i öllu gamni.
Þessi fátæklegu orð mín segja
litið, en þakklát er ég Guði fyrir
að hafa fengið að kynnast honum,
þó að kynnin væru allt of stutt.
Drottin blessi minningu hans.
Votta ég eftirlifandi konu hans,
sem mikið hefur misst, mína iítni-
legustu samúð. Einnig dóltur
hans, tengdasyni og barnabörn-
um, sem misst hafa góðan föður
og afa.
Megi góður Guð styrkja þau og
styðja.
Fjóla Guðleifsdóttir.