Morgunblaðið - 19.03.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 19. MARZ 1974

BM
Eldfœrin
Hundurinn varð ekkert var við, hvernig grjónin
sáldruðust niður alla leiðina frá höllinni og þangað
sem dátinn var til húsa. Morguninn eftir sáu þau
kóngur og drottning, hvar dóttir þeirra hafði verið,
og létu þá taka dátann og sfetja hann í svartholið.
Þarna sat hann nú. Ó, hvað þar var dimmt og
leiðinlegt, og svo sögðu þeir líka við hann: „Á
morgun verðurðu hengdur.“ Og til allrar ógæfu
höfðu eldfærin orðið eftir, þegar hann fór úr gisti-
húsinu. Um morguninn sá hann út um járngrindurn-
ar fyrir fangelsisglugganum, hvílíkur asi var á fólk-
inu að komast út úr borginni til þess að horfa á,
eftir
H. C. Andersen
Steingrímur
Thorsteinsson
þýddi
Ae/o-c
Brúðkaupsóskir
í mörgum þjóðlöndum tfðkast það, að sáldra yfir
nýgift brúðhjón hrísgrjónum. Þetta átti uppruna
sinn austur í Kína og Indlandi, og var þetta hrís-
grjónaregn yfir brúðhjónin tákn velgengni. Nú á
tfmum er það gert til gamans, er nýgift brúðhjónin
aka á brott, að hnýta aftaní bílinn pönnur og potta,
sem mikill hávaði stafar frá, er þau skondra eftir
bíinum. Sagt er, að við það flúi allir illir andar frá
brúðhjónunum.
þegar hann yrði hengdur. Hann heyrði trumbuslátt-
inn og sá dátasveitina þramma til aftökustaðarins.
Allt þusti af stað, sem vettlingi gat valdið. Þar á
meðal var skóarapiltur einn með skinnsvuntu og á
töplum; hann anaði svo hart áfram, að önnur taplan
rauk af fætinum og beint í vegginn, þar sem dátinn
sat fyrir innan og horfði út um jarngrindurnar.
„Heyrðu, skóarapiltur! Þú þarft ekki að flýta þér
svona ákaflega," sagði dátinn við hann, „ekkert
verður gert hvort sem er, fyrr en ég kem; en ef þú
vilt hlaupa fyrir mig þangað, sem ég hef verið til
húsa, og sækja eldfærin mín, þá skaltu fá fjóra
skildinga, en þú verður að taka duglega til fótanna."
Skóarapilturinn vildi feginn fá skilding og þaut sem
kólfi væri skotið eftir eldfærunum og fékk þau
dátanum. Heyrum svo, hvernig fer!
Fyrir utan borgina var reistur upp feiknastór
gálgi, og stóðu hermenn í kring um hann og fólks-
fjöldi svo að hundruðum þúsunda skipti. Kóngur og
drottning sátu í glæsilegu hásæti andspænis
dómurunum og öllu ráðinu.
Dátinn var þegar kominn efst upp í stigann, en
þegar smeygja skyldi hengingarólinni um háls hon-
um, þá sagði hann, að það væri ætíð síður að veita
sakamanni ósk sína á undan aftökunni, ef óskin væri
meinlaus. Hann sagði, að sig langaði svo mikið til að
reykja sér eina pípu, það yrði svo hvort heldur er
seinasta pípan sín í þessum heimi.
Konungurinn vildi nú ekki synja honum þess, og
tók dátinn þá eldfærin og sló eld, — einn, tveir, þrír,
— og í sama bili stóðu þar hundarnir allir, sá, sem
hafði eins stór augu og undirskálar, sá, sem hafði
þau eins stór og mylluhjól, og sá, sem hafði þau á
stærð við „Sívalaturn“.
„Hjálpið þið mér nú, svo að ég verði ekki hengd-
ur,“ sagði dátinn, og i sama vetfangi ruku hundarnir
i dómarana og allt ráðið, þrifu einn upp á fótunum og
annan á nefinu og þeyttu þeim margar mannhæðir í
loft upp, og þeir féllu niður og duttu sundur í ótal
stykki.
„Nei, þetta vil ég ekki hafa,“ sagði konungurinn,
en stærsti hundurinn tók bæði hann og drottninguna
og þeytti þeim á eftir öllum hinum. Þá urðu dátarnir
skelkaðir og allur lýðurinn æpti: „Þú skalt verða
kóngurinn okkar og eiga fallegu kóngsdótturina.“
Þar með settu þeir dátann í kerru konungsins, og
allir þrír hundarnir dönsuðu á undan og æptu:
oAJonni ogcTVfanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Nú glaðnaði yfir Manna. Niður undan okkur blasÞ
við héraðið baðað í sólskini, víðlent og fagurt. Manna
varð svo starsýnt á þetta, að hann gat ekki haft af því
augun.
Við sáum fjölda bæja, tún og engi, menn og skepnur.
Dalirnir teygðu úr sér austur, norður og suður, svo
langt sem augað eygði. Hörgá, sem annars er stórt og
mikið vatnsfall, svndist nú ekki stærri en dálítill bæj-
arlækur, sem glitraði í sólskininu.
Allt í einu kallaði Manni og benti í norðurátt um
leið:
„Sjáðu, Nonni, er þetta ekki sjórinn, sem við sjáum
þarna á milli fjallanna?“
Ég leit þangað, og þegar ég hafði starað þangað
stundarkorn, sá ég glóra í kringlóttan, bjartan blett.
Hann var blár eins og loftið, en sólin glampaði á
hann, svo að hann var til að sjá eins og gimsteinn,
sem greyntur er í gull.
„Jú, íHanni. Það er víst rétt hjá þér. Þetta er At-
lantshafið“.
„Þá hljótum við líka að vera komnir hátt upp“,
sagði Manni og tókst allur á loft. „Þá komumst við
alla leið upp“.
Við lögðum nú af stað vestur yfir grænu flötina og
leiddumst og gengum hart. Síðan özluðum við lyngið
upp hæðina. Það náði okkur stundum í mitt læri.
Þegar við komumst upp á brúnina, eftir langa mæðu,
tók þar við alveg nýtt landslag.
Það var aðlíðandi brekka, öldumynduð og alþakin
grjóti. Þar voru hellur margar, og mestallt grjótið var
þéttvaxið fjallagrÖ8um.
En alstaðar á milli steinanna óx venjulegt gras,
sumstaðar voru kafloðnir toppar, og innan um grasið
voru alls konar fjallablóm, rauð, gul og blá.
Fyrir ofan brekkuna, sem var svo sem hálftíma-
gangur, gnæfðu snarbrattir klettar, háir og tröllslegir.
Þeir minntu okkur á hamravegginn fræga í Al-
íTkÖtnorgunkoffinu
*
— Svo máttu ekki koma ná-
lægt kertunum, því þá geturðu
brennt þig.
=-v
— Veiztu það, systir mfn er
bara veik af þvf að þú vildir
ekki gefa henni pelsinn.
— Þú ferð ekki út, fyrr en þú
hefur hjálpað pabba þínum að
þvo upp.