Morgunblaðið - 16.10.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. OKTÓBER 1974
. f=7
Sagnarandinn
Þeir létu hestana lötra í fyrstu, því að ekkert lá á.
— Sólin var að setjast. Daði og Nonni sneru hestun-
um og horfðu á sólarlagið. Það var undur fallegt.
Lengst í vestri sá á hafið milli fjallanna og út við
sjóndeildarhringinn virtist sólin vera að sökkva í það
og lita himin og haf rósrauðum bjarma. Gluggarnir á
Kambi glóðu í roðanum, og það var einna likast því,
að bærinn stæði í björtu báli. Loks hvarf sólin alveg
niður fyrir hafsbrúnina og að eins daufur roði á
vesturloftinu, sem dvínaði þó æ meir og meir, gaf til
kynna, að drottning dagsins væri þar á ferð.
„Nú skulum við halda áfram“, sagði Daði. „Það
verður fast að miðnætti, þegar við komum að Bakka,
og allir farnir að sofa“.
Nonni samsinnti þessu, og nú riðu þeir félagar af
stað og fóru geyst. Bleikur var á undan, því að hann
var afbragðs gæðingur, en Brúnn, hesturinn, sem
Nonni hafði fundið hjá ánni, var alltaf á hælum
eftir OSKAR KJARTANSSON
hans. Þegar þeir voru næstum komnir alla leið,
lægðu þeir ferðina, og létu nú hestana fara seina-
gang heim undir túngarðinn á Bakka. Þar stigu þeir
af baki, og Nonni leysti snærið út úr Brún og sló í
hann. Hesturinn var feginn frelsinu og rölti burt, en
þó ekki lengra en í grösuga laut, sem var þar rétt
hjá, og fór þar að bíta.
Daði leysti skinnbelginn frá hnákknum og sagði
Nonna að skríða ofan í belginn. Nonni gerði, eins og
fyrir hann var lagt, og svo batt Daði fyrir pokann og
snaraði honum á öxl sér. Tók hann síðan í taumana á
hestinum og gekk heim traðirnar, sem lágu heim að
bænum.
Það virtust allir vera i fasta svefni í bænum. Að
minnsta kosti sáust þess ekki merki, að neinn væri á
fótum. Það var líka liðið fast að miðnætti, þegar Daði
gekk í hlaðið. Allt í einu heyrðist hundgá, og mórauð-
ur rakki kom þjótandi, með miklu írafári og gelti
7A
S
Þú átt að finna Sigga, en hann er einn
af þessum níu mönnum, sem eru á
þessari teikningu. — Honum er þann-
ig lýst, og samkvæmt því áttu að geta
fundið hann: Berhöfðaður, hann er
með hálsbindi, hann er staflaus og í
svörtum skóm. Við létum lausnina
fylgja.
ANNA FRA STÓRUBORG - saga fra sextándu old
eftir
Jón
Trausta
aði í þeim að einhverju fémætu. Svo byndi hann manninn
og léti hann liggja keflaðan. Drengurinn stæði organdi og
skjálfandi af skelfingu og þyrði ekki einu sinni að flýja. Hann
skeytti honum ekkert. Hann tæki klyfjamar af hestunum,
tætti þær allar sundur og þeytti þeim út um allt. Það væri
ekkert, sem hann hefði neitt við að gera, en honum væri
svölun í því að skemma það og eyðileggja. Þegar hann væri
búinn að leika sér lyst sína, hlægi hann hátt og tryllingslega
og hyrfi aftur á svipstundu inn í bergið. Þá þyrfti ekki lengi
að bíða eftir Rama-hrópi í sveitinni. Það væri ræningi í
berginu hjá Fit! Stigamaður! Og stigamaðurinn væri Hjalti
Magnússon! Þá kæmu þeir! Þá kæmu þeir eins og gapandi
og gólandi úlfar, með lögmanninn i broddi fylkingar. Þá
stæði slagurinn, þar til yfir lyki---------!
Lestin fetaði fram hjá, og hann stóð kyrr, eins og hann
væri gróinn fastur við bergið, — steinstytta með ræningja-
augum!
Þegar lestin var komin á hvarf, kom Steinn á Fit heim-
an frá bænum og læddist upp í hellinn til hans. Hann vissi,
hvað hann vildi. Hann var með skilaboð frá önnu. Já, það
stóð heima. Honum var óhætt að koma um næstu helgi.
Um næstu helgi! Ekki fyrri. Hann leit fyrirlitlega til Steins
og anzaði honum engu, glotti aðeins gremjulega. Steinn sá,
að hann var í illu skapi, og hafði sig burtu sem bráðast.
Hjalti horfði á eftir honum. Þetta var hundurinn, sem hann
fékk sér til skemmtunar og aðstoðar. Trúrra og tryggara dýr
gat enginn maður fengið. Hundslegri umhyggja og árvekni
var ekki til í nokkrum manni. Hann iðraðist eftir því að
hafa ekki tekið Steini vel, eins og hann hafði oft gert áður.
Honum var fyrir löngu farið að þykja vænt um hann. Nú
hafði hann sneypt hann frá sér eins og hund. Iðrunin varð
að nýju gremjugalli í skapi hans. Allar manneskjur voru
honum í raun og veru vondar. Ef til vill var önnu líka
farið að standa á sama um hann. Hvers vegna mátti hann
ekki koma fyrr en um helgi, fyrst engin hætta var á ferðum?
Gat hún þá ekki getið því nærri, hvað hver dagur, hver
stund væri honum óbærilega löng, sem hann þyrfti að biða
eftir fundi hennar? Hvers vegna var hún að kvelja hann
með fleiri dögum en nauðsynlegt var?
Undarlegri og óttalegri hugsun skaut upp í huga hans.
Hún var ekki ný. Hún hafði komið áður stöku sinnum, þeg-
ar illa lá á honum. Það var sem grett og illgjarnt andlit
stæði glottandi frammi fyrir honum og hvæsti framan í
hann: Anna elskar þig ekki. — Lygi! var svarað langt inn-
an úr hugskoti hans sjálfs. — Anna er þér ótrú! — Lygi,
lygi, lygi! æpti innan í honum. Lygi, lygi! — Samt var
sem blóðið storknaði í æðum hans. — Lygi! — Hann þekkti
augun sín í öllum bömunum. Þau voru ekki einungis hold
af hans holdi og bein af hans beinum, heldur einnig sál
af hans sál. Samt fékk hann óviðráðanlega löngun til að
koma einhvern tima að önnu óviðbúinni.--------
Hann stóð kyrr, þar til orðið var meira en hálfdimmt.
Þá kom að nýju yfir hann löngunin til að hrista af sér þenn-
an híðbjamardoða, rétta sig upp úr aðgerðaleysinu og reyna

ílk6lmei9unkoffiAii
A
rúmstokknum
Þetta er nýjasta bókin
hans — og svo er ég með
hérna undir handleggn-
um skýringarnar — ef
þú vilt fá þær með...
Nei — nei — Hótel Alpa-
tindur er næsta hús
við...