Morgunblaðið - 20.10.1974, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 20. OKTÖBER 1974
45
Evelyn
Anthony:
LAUNMORÐINGINN
Jöhanna
Kristjönsdöttir
þýddi
27
glæta. Það var örlítið von til þess
að Elisabeth hefði ekki skilið við
hann á Kennedyflugvellinum,
heldur beðið með honum. Þó var
það ólíklegt. Hún hafði kveðið
upp úr með það, að sér geðjaðist
ekki að manninum og hann hafði
ítrekað það við hana, að hún gæti
sagt skilið við hann strax og þau
væru komin inn í flugstöðina.
Hann leit á klukkuna. Hún var
hálftólf. Hann tók aftur upp tólið
og hringdi til hennar. Síminn
hringdi svo oft, að hann ætlaði að
fara að leggja á þegar hann
heyrði rödd Elisabethar.
Þau höfðu verið að horfa á sjón-
varpið. Kelier hafði afskaðlega
gaman af því. Stundum fannst
Elisabeth gaman að því einu að
horfa á hvað hann var niður-
sokkinn. Þau höfðu setið og
haldið hvort utan um annað og
horft á fréttirnar og hann hafði
svo snúið sér að henni og stundið
upp á því að þau færu að koma sér
í háttinn. Hún hafði hlegið og
tekið hönd hans af brjósti sér og
sagt að nú langaði hana til að
horfa á fréttirnar. — Hann er
merkilegur maður, sagði hún.
Regazzi kardináli var á skermin-
um og var að ræða um eiturlyf ja-
vandamálið í fréttasamtali.
Keller hafði hallað sér fram og
lagt við hlustirnar.
— Ætlarðu að segja mér að
unglingarnir hér séu f eitur-
lyfjum? Honum hafði fundizt svo
óhugsandi að í þessu gnægtanna
landi þar sem allir virtust lifa
kóngalífi, skyldi ungt fólk finna
hjá sér þörf til að leita á náðir
slfkra meðala.
— Og fer vaxandi. Hlustaðu á
Regazzi. Hann þekkir fátæktina.
— Hér er engin fátækt, sagði
Keller. Og ég hef að minnsta kosti
aldrei fyrirhitt fátækan
kardinála. Ert þú kaþólsk?
— Nei! Elisabeth hristi höfuðið.
— En þú hlýtur að vera það —
uppalinn hjá kaþólskum systrum!
Keller svaraði ekki. Hann var
að horfa á skerminn og hann
dáðist að því hve maðurinn var
vel máli farinn.
•
— Það er mikil fátækt í Banda-
ríkjunum, sagði Elisabeth eins og
til að undirstrika lýsingar kardi-
nálans. — Þú hefur ekki séð
nema brot af lffinu hér. í Banda-
rfkjunum er víða ömurleg neyð
meðal fólks. Regazzi veit, hvað
hann er að tala um, hann er sjálf-
ur af örsnauðu fólki og hann
hefur varið öllum kröftum sínum
í að berjast fyrir bættum hag
hinna fátæku. Ég veit ekki hvort
ég fellst á allar kenningar hans,
en hann er stórmenni á sinn hátt.
— öll trúarbrögð og kenningar
eru lygi, sagði Keller. Hann sá
fyrir sér systurina, sem hafði
gefið hinum talnabandið þegar
hann fór af hælinu og stóð við
hliðið og þurrkaði tár úr augna-
krókunum. — Og kaþólskan er
verra en flest annað.
Og þá byrjaði síminn að
hringja.
— Svaraðu, sagði Keller. — Það
gæti verið til mín.
— Það er einmitt það sem ég er
svo hrædd um. Elisabeth reis
seinlega á fætur. — Ég veit ekki
hver annar ætti að vera að
hringja á þessum tfma sólar-
hrings. Látum sfmann hringja,
Bruno. Þeir geta hringt aftur..á
morgun.
— Svaraðu símanum, sagði
hann. — Annars geri ég það. Og
hún tók upp tólið. Hún sneri baki
við Keller og reyndi að láta hann
ekki sjá framan i sig. — Nú ert
það þú, hvernig gekk ferðin?
— Ágætlega. King reyndi að
leyna vaxandi kvíða sínum og
sálarangist. — Og hvað er að
frétta af þér — og honum vini
okkar?
— Hann komst hvergi, sagði
Elisabeth. Það var þýðingarlaust
að vera með látalæti. Hún sneri
sér við og • kinkaði kolli til
Kellers. Hann stóð upp og gekk
hægt til hennar.
— Það kom enginn á flugvöll-
inn. Nei, við biðum í eilífðartfma
svo að á endanum fannst m^r eina
ráðið að hann kæmi og væri hjá
mér.
Hún reyndi að hafa rödd sína
eins kæruleysislega og henni var
framast unnt.
— Nei, nei, það hefur ekki
verið nein fyrirhöfn fyrir mig. Ég
hef varla séð hann. Hann sefur
megnið af sólarhringnum.
Það kom tvíræður glampi í
•jpgu Kellers, en hann tók utan
uin hana báðum höndum og þrýsti
heríþi að sér.
— %áttu mig fá tólið, hvíslaði
hann.
— Viftt) að ég fari og veki
hann? spurðj Elisabeth.
King var svo ofsakátur að hann
gat varla dulið létti sinn.
— Nei, þakka pér vina mín. Ég
er bara ákaflega leiður yfir allri
þessari fyrirhöfn, sem þér hefur
verið bökuð. Þú hefðir'átt að láta
hann vera á einhverju hóteli —
Elisabeth mín, ég get ekki með
orðum lýst hvað mér þykir þetta
leitt — sjáðu nú til, ég skal sjá um
að hann verði sóttur snemma í
fyrramálið. Og leyfðu mér að
bjóða þér út til háde^isverðar til
að reyna að bæta fyrir þetta.
— Ég get ekki farið með þér út
um hádegið, sagði hún. — Ég er
að snúast í einhverjum skattamál-
um og ég veit ekki, hvað það
tekur langan tíma.
— Þú þarft alténd ekki að hafa
neinar áhyggjur af þessu lengur
sagði King. — Auðvitað var hár-
rétt hjá þér að láta hann vera hjá
þér. Ég skal segja þér allt um það,
þegar ég hitti þig. Og ég læt sækja
hann á morgun.
Hún lagði frá sér símann.
— Þetta var maðurinn, sem ég
kom með til Beirut, sagði hún.
— Hann ætlar að láta sækja þig
á morgun. Brúnó, ég vil ekki að
þú farirfrá mér....
— Ég á ekki um neitt að velja.
Mér er borgað fyrir að vinna
verk?
— Borgað fyrir hvaða verk?
Elskan mfn, geturðu alls ekki
treyst mér?
— Mér er borgað fyrir að gera
það sem mér er sagt, sagði Keller.
Velvakandi svarar f sfma 10-100
kl. 1 0.30 — 11.30, frá mánudegi
til föstudags.
# Hugið að trjánum
„Nú er komið undir veturnætur
og trén farin að fella laufin. Nú
ættu garðeigendur að láta klippa
og snyrta tré og runna í görðum
sinum,“ sagði kunnur garðyrkju-
ntaður, sem kom að máli við Vel-
vakanda. „Ekki að bíða með það
til vorsins. Ef runnar eru klipptir
á haustin bera þeir fullan berja-
vöxt að vorinu, en það gera þeir
okki, ef þeir eru skornir að vor-
inu. Það kemur sér betur, þegar
vetrarúðun er framkvæmd.“
% Vetrarúðun
Og hann heldur áfram: „Vetrar-
úðun er framkvæmd í febrúar og
marz í frostlausu, þurru veðri. Þá
Þarf enga sumarsprautun og eng-
inn maðkur eða lús kemur f ljós
yfir sumarið. Allt tárhreint. Ég
hef góða reynslu af þessu.
Margir kvarta undan þvi, að
berjavöxtur komi ekki fram þótt
runnarnir hafi fyllzt af vísum á
vorin. Þetta kemur fram þar sem
runnarnir fá ekki nógan áburð og
raka. — Þegar trén eru klippt á
haustin líta þau miklu betur út
sumarið eftir en ef þau eru klippt
á vorin."
Q NorðurpóIIinn —
vatnsþróin —
Njarðarstöðin
Þorsteinn Sveinsson kom að
máli við okkur, og lagði fram
eftirfarandi spurningar:
„Hvar stóð kaffihúsið Norður-
póllinn?
Er það hús til nú, og hvaða
götunúmer ber það?
Hvar stóð nákvæmlega vatns-
þróin við Hlemm, sem var áður
vinsæll áningarstáður ferða-
manna?
Hvenær var hún jöfnuð við
jörðu?
Hvar stóð fiskverkunarstöðin
Njarðarstöðin? Er það hús til
nú?“
Við leituðum til sérfræðings
okkar um gömul hús, Árna Öla,
sem er manna kunnugastur
„gömlu Reykjavfk", eins og kunn-
ugt er. Arni svaraði öllum spurn-
ingum Þorsteins nema þeirri, sem
er um Njarðarstöðina:
„Norðurpóllinn reisti Guð-
mundur Hávarðarson, — ekki I
landi Reykjavfkur, heldur í landi
Rauðarár.
Þetta átti að vera veitingahús,
og voru þar veitingar um nokkur
ár. Mönnum fannst undarlegt að
velja þennan stað fyrir veitinga-
hús, og kölluðu þetta stundum
,,fjallahótel“ í skopskyni. Þetta
var einlyft timburhús með kvisti
og stóð við svonefndar Rauðarár-
traðir. Það er enn á sama stað, en
mun nú vera Hverfisgata 125.
Vatnsþróin var líka f Rauðarár-
landi, sunnan við traðirnar og
nær ánni heldur en Norðurpóll-
inn; í námunda við söluskúrinn,
sem nú er þar. Hún várð óþörf
þegar bflar leystu hesta af
hólmi.“
Því næst snerum við okkur til
Magnúsar Þorgeirssonar, for-
stjóra Pfaff, en faðir hans, Þor-
geir Pálsson, gerði út togarann
Njörð og rak Njarðarstöðina á sín-
um tíma.
Magnús kvað Njarðarstöðina
hafa verið þar sem Timburverzl-
un Árna Jónssonar er nú við
Laugaveg. Ekki sagðist hann vita
gjörla hvort gamla fiskverkunar-
húsið stæði enn, en benti okkur á
að hafa samband við fyrirtækið.
Og þar sem við skemmtum okk-
ur ágætlega f leynilögregluleikn-
um, höfðum við samband við
fyrirtækið, og fengum þar þau
svör, að þetta gamla hús stæði
enn að nokkru leyti, en þvf hefði
verið mikið breytt og við það
bætt. Eftir að Njarðarstöðin var
hætt þar starfsemi sinni, var þar
um tíma önnur fiskverkunarstöð,
sem Mjölnir hét, en lóðin er á
horni Laugavegar og Mjölnis-
holts, þannig að sfðarnefnda gat-
an hefur sjálfsagt tekið nafn Sitt
af því fyrirtæki.
$ Að hæðast að til-
finningum
annarra
Páll Jónsson hringdi. Sagðist
hann hafa hlýtt á lestur Halldórs
Péturssonar í Sumarvöku út-
varpsins fyrr f vikunni. Viku áður
hefði hann heyrt Halldór flytja
fyrri hluta hugleiðinga sinna, og
hefði hann verið mjög ánægður
með það, sem þar kom fram.
Hefði sér þótt sá hluti bera vott
um frjálslyndi og skynsamlega af-
stöðu höfundar til trúmála yfir-
leitt, og hefði sér þvf komið mjög
á óvart er hann tók að hæðast að
sértrúaflokkum í seinni hlutan-
um.
Páll fórust m.a. svo orð: „Að
vísu hlýtur það alltaf að vera svo,
að manni kemur ýmislegt spánskt
fyrir sjónir, sem maður þekkir
ekki sjálfur, ekki sízt þegar í hlut
eiga mismunandi trúarfélöe.
En það að gera gys að aðferðum
einstakra trúarfélaga til að út-
breiða skoðanir sinar, og hæðast
að viðhorfum einstaklinga í trú-
málum, er að mfnum dómi
ámælisvert, og ber reyndar ekki
vott um annað en skort á um-
burðarlyndi og fyrirlitningu á
þeim tilfinningum, sem e.t.v. eru
hlutaðeigandi helgastar."
Enn fremur sagði Páll:
„Ég er hissa á því, að pistill,
sem Halldór las í útvarpið, skuli
hafa farið fram hjá dagskrár-
stjóra að þvf er virðist athuga-
semdalaust, en ég hef hingað til
handið, að hlutverk dagskrár-
deildar væri ekki síður það að
fylgjast með því hverskonar efni
er flutt í útvarpið, en að raða f
dagskrána og tímasetja hana.“
Hafi fleiri eitthvað að segja um
málið, er þessi vettvangur að
sjálfsögðu opinn fyrir slfkar um-
ræður.
SlGeA V/QGA g 1/lveRAN
Nýkomið1
Mikiö úrval
af tréklossum
fyrir börn
og fulloröna
Póstsendum
V E R Z LU N I N
GEYsiP"