Morgunblaðið - 29.11.1974, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 29. NÖVEMBER 1974
Minning:
Jón Arinbjörns-
son endurskoðandi
F. 29. okt. 1891
D. 21. nóv. 1974
Jón Arinbjörnsson, endurskoð-
andi, Hraunbraut 44 í Kópavogi,
lést á Landakotsspítalanum í
Reykjavík 21. þ.m. Hann var
fæddur að Hríshóli í Reykhóla-
sveit 29. október 1891. Foreldrar
hans voru hjónin Arinbjörn Jóns-
son og Guðrún Jónsdóttir. For-
eldrar Guðrúnar voru Jón Jóna-
tansson bóndi í Arnkötludal í
Strandasýslu og Ingibjörg Jóns-
dóttir ættuð af Snæfellsnesi. For-
eldrar Arinbjörns voru Jón
Björnsson síðast bóndi á Hyrn-
ingsstöðum í Reykhólasveit
Björnssonar bónda í Berufirði í
sömu sveit og kona hans Sigþrúð-
ur Sumarliðadóttir Brandssonar
bónda í Kollabúðum.
Guðrún móðir Jóns Arinbjörns-
sonar lést, er hann var á áttunda
aldursári. Leystist þá heimilið
upp. Var Jón eftir það á nokkrum
bæjum í sveitinni, en hin siðari
uppvaxtarár sín á Kinnarstöðum
hjá frændfólki sínu. Hugur hans
stóð til mennta, en sú leið var
ekki auðfarin fyrir umkomulaus-
an ungling. Um tvítugsaldur lagði
hann leið sina úr Reykhólasveit
til Hólmavíkur og var þar í
nokkur ár í vinnumennsku og við
verzlunarstörf. Þá fór hann til
Reykjavikur og settist í Verzl-
unarskóla Islands, og lauk þaðan
prófi 1916. Sama sumar réðst
hann til starfa hjá Magnúsi Torfa-
syni sýslumanni og bæjarfógeta á
Isafirði. Tókst með þeim gott sam-
starf, vinátta og gagnkvæm
virðing. Taldi Jón, að röggsemi og
nákvæmt skrifstofuhald Magnús-
ar hefði orðið sér góður skóli, en
Magnús taldi Jón sinn besta sam-
starfsmann.
Árið 1918 var stofnað islenzkt
hlutafélag á Isafirði um rekstur
þann, sem Tangsverzlun þar hafði
haft með höndum, og umsvif í
útgerð og fiskvinnslu aukin stór-
lega. Gerðist Jón forstjóri þess
félags og gegndi því starfi þar til
félaginu var slitið. Gerðist Jón þá
útgerðarmaður á Isafirði, er vél-
bátaöldin stóð þar sem hæst, en
sú útgerð varð gjaldþrota 1927.
Utgerð Jóns var ekki ein um það
að verða fyrir skakkaföllum.
Vestfirzka vélbátaútgerðin
lagðist um þetta leyti gersamlega
í rúst. Ástæðuna fyrir því taldi
Jón fyrst og fremst ótímabæra
gengishækkun.
Árið 1920, hinn 22. maí, hafði
Jón gengið að eiga ísfirzka stúlku,
t
Maðurinn minn og faðir okkar,
ÁSGEIR HALLDÓRSSON,
Garði, Stokkseyri,
sem lézt 24/ 1 1 verður jarðsunginn frá Lágafellskírkju, laugardaginn
30. nóv. kl 2 síðdegis.
Kristrún Kalmannsdóttir og börn.
t
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og vináttu við andlát og útför
eiginmanns míns og föður okkar,
KRISTJÁNS G. BRYNJÓLFSSONAR,
frá Flateyri.
Sigríður Jóhannesdóttir,
Valgerður Kristjánsdóttir,
Eirlkur Kristjánsson.
t
Alúðarþakkir færum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð og
vinarhug við andlát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
JÚLÍÖNNU BJÖRNSDÓTTUR.
Bjarndís Jónsdóttir, Kristinn Guðjónsson,
Ingólfur Jónsson, Erla Sveinbjörnsdóttir,
Haraldur Jónsson, María Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrír auðsýnda samúð, vináttu og hjálp við andlát og
útför eiginmanns míns, föður, tengdaföður og afa,
ÁRNAJÓNS
GUÐMUNDSSONAR,
frá Gnýstöðum.
Sesselja Gunnlaugsdóttir,
Gunnlaugur Árnason, Helga Berndsen,
Guðmundur Árnason, Hildigunnur Jóhannsdóttir,
Skúli Árnason, Ragnheíður Eyjólfsdóttir,
Sólveig Árnadóttir, Jón Auðunsson
og barnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar og bróðir,
GUNNAR ÞORSTEINSSON,
Álftamýri 28,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju laugardaginn 30 nóvember kl
10.30. Blóm eru vinsamlega afþökkuð, en þeim, sem vildu minnast
hins látna er bent á líknarstofnanir.
Fjóla Sigurgeirsdóttir,
Ragnar Gunnarsson, SigrFður Gunnarsdóttir.
Óli Þór Ingvarsson, Alfreð Þorsteinsson,
Sigurjón Ingvarsson, Ingvar Ingvarsson.
Hrefnu Sigurgeirsdóttur, dóttur
Sigurgeirs skipstjóra Bjarnasonar
bónda í Engidal í Skutulsfiröi
Jónssonar og Ólínu Ólafsdóttur
Brynjólfssonar frá Skeggjastöð-
um í Svartárdal, Brynjólfssonar á
Gilsbakka i Skagafirði Magnús-
sonar.
Þau Jón og Hrefna bjuggu á
ísafirði til vorsins 1927, en flutt-
ust þá til Reykjavíkur.
Skömmu eftir komuna til
Reykjavíkur hófst Jón handa um
húsbyggingar og hafði skapað sér
dágóða lifsafkomu, er kreppan
skall á. Lentu þau hjón þá í mikl-
um fjárhagserfiðleikum, sem
þeim tókst þó að ráða fram úr, en
stóðu eftir eignalítil. Átti góðsemi
Jóns og ódugnaður hans í að
ganga hart eftir fé að þeim, sem
áttu í enn meiri erfiðleikum en
hann sjálfur, verulegan þátt í
þessum fjárhagserfiðleikum.
Varð þetta til þess, að hann réðst í
annarra þjónustu og starfaði hjá
Raftækjaeinkasölu ríkisins sem
aðalbókari þar til sú stofnun var
lögð niður. Þá sneri Jón sér að
innflutningi og sölu raftækja um
eins áratugar skeið eða svo, en
hætti þvi upp úr 1950 og vann
eftir það að bókhalds- og endur-
skoðunarstörfum til dauðadags.
Síðustu 22 árin var hann stjórn-
skipaður endurskoðandi allra
ábyrgðartrygginga bifreiða. Jón
hafði kviðið því nokkuð, að hann
kynni að skorta verkefni, er starfi
hans að endurskoðun bifreiða-
trygginga lyki á þessu ári. Svo
einkennilega hittist á, að dauða
hans bar að höndum sama daginn
og skila átti af sér því verki í
siðasta sinn.
Jón Arinbjörnsson var mikill
gæfumaður i einkalífi sínu. Hann
átti afbragðskonu og hjónaband
þeirra var hamingjusamt. Þegar
erfiðleikar steðjuðu að fyrr á ár-
um var Jóni umhugað um, aó
heimilið þyrfti sem minnst að
fihna fyrir þeim. Gerði þá minna
til þótt hann gæti sjálfur fátt látið
eftir sér. Heill konu og barna
voru honum fyrir öllu.
Þau hjónin eignuðust 2 börn,
Sigurgeir bæjarfógeta í Kópavogi,
fæddan 11. apríl 1921, kvæntan
Hrafnhildi Kjartansdóttur Thors,
og Steinunni, fædda 27. desember
1923. gifta Sigfúsi Halldórssyni
tónskáldi. Eiga þau Hrafnhildur
og Sigurgeir 4 börn og Steinunn
og Sigfús 2. Barnabarnabörn
t
Maðurinn minn,
SIGFÚS EINARSSON,
frá BlönduhlíS,
Sundlaugavegi 14
andaðist að Elliheimilinu Grund
27. nóvember. Fyrir mína hönd
og annarra vandamanna.
Jóhanna Jónsdóttir.
t
Okkar innilegustu þakkir færum
við öllum þeim er sýndu okkur
samúð og hlýhug við fráfall og
jarðarför sonar míns og bróður
okkar
BENEDIKTS GUÐFINNS
JONSSONAR
Sérstakar þakkir til vinnufélaga
og allra vina hans.
Unnur Jónsdóttir Stóru-ÁvFk
Börn og tengdabörn
hafði Jón eignazt 6, en eitt þeirra
er Iátið.
Jón missti Hrefnu konu sína
árið 1956. Árið 1964 fluttist hann
til Kópavogs, en þá voru börn
hans bæði flutt þangað. Þar bjó
hann til æviloka. Síðustu árin
héldu þau heimili saman Jón og
Sigþrúðursystir hans.
Jón Arinbjörnsson var afburða
verkmaður, töluglöggur og skjót-
ur að komast að kjarna þeirra
mála, sem hann fékkst við. Hann
var glöggur á fjármál og viðskipti
og rekstur allan. Vegna áfalla
þeirra, sem atvinnurekstur hans
varð fyrir á fyrri árum, lagði
hann ekki út i verulegan sjálf-
stæðan atvinnurekstur á síðari
hluta ævinnar. Hinsvegar var
hann á vissu tímabili ráðunautur
annarra með góðum árangri.
Jón var stórvel að sér um allt,
sem snerti bókmenntir og sögu
lands og þjóðar. Hann hafði mikið
yndi af ljóðum. Sjálfur var hann
afbragðs hagyrðingur en fór mjög
dult með skáldskap sinn og hélt
honum lítt á loft.
Jón Arinbjörnsson var dugnað-
ar- og atorkumaður og hann var
karlmenni. Ekkert var honum
f jær skapi en að gefast upp, þótt á
bjátaði, enda stóð hann uppi sem
sigurvegari i lífsbaráttunni, þótt
hann tapaði einstökum orrustum.
Hann var einstakur reglumaður,
mjög áreiðanlégur og ætlaðist til
þess sama af öðrum. Hann var
mikill vinur vina sinna og skjótur
til aðstoðar og hjálpar, ef á þurfti
að halda. Einkum var áberandi
góðvild hans og hjálpsemi gagn-
vart þeim, sem voru minni mátt-
ar. Hann var hreinskilinn og
ákveðinn í skoðunum, hvort sem
var um menn eða málefni.
Á háskólaárum mínum bjó ég
tvo vetur á heimili þeirra hjóna
Jóns og Hrefnu. Við Sigurgeir
sonur þeirra vorum samstúdentar
og lásum báðir lögfræði. Á þess-
um árum batzt ég vináttuböndum
við Jón Arinbjörnsson og fjöl-
skyldu hans. Þessi vinátta hefur
haldizt síðaa Þessara tíma er mér
ljúft að minnast og þó að fundum
okkar Jóns fækkaði með árunum
var handtak hans alltaf jafn
traust og innilegt, þegar við hitt-
umst og brosið jafn hlýlegt. Slíka
menn er gott að hitta og maður
gengur léttari i lund af þeirra
fundi. Um hann á ég eingöngu
góðar minningar.
Ekkert líf er án dauða. Því er
ekkert eðlilegra en það, er aldur-
hniginn maður gengur til hinztu
hvíldar eftir annasaman ævidag.
Samt hlýtur það að vekja harm og
söknuð hjá ástvinum hina látna.
Sjálfur er hann horfinn, en í hug-
um þeirra lifa hinar góðu minn-
ingar um hann.
Ég votta börnum Jóns Arin-
björnssonar, fjölskyldum þeirra
og öðrum aðstandendum einlæga
samúð okkar hjónanna.
Björn Sveinbjörnsson.
Við Jón Arinbjörnsson stunduð-
um nám í Verslunarskóla Islands
veturinn 1915—1916 og tókum
þaðan burtfararpróf vorið 1916.
Samverutími okkar var aðeins
einn vetur; hann hóf nám þar
haustið 1914, en ég einu ári fyrr,
en felldi niður nám þar veturinn
1914—T5.
Við vorum sessunautar í skólan-
um og munum hafa haft nokkru
meiri kynni hvor af öðrum en við
aðra nemendur i okkar deild. Þvi
mun einnig hafa valdið að við
vorum að kalla jafnaldrar, vorum
báðir aldir upp i sveit og höfðum
innt af höndum lík störf á æsku-
og unglingsárum, sem voru þá lið-
in hjá og hugsunarefnin orðin
önnur en þeirra sem yngri voru.
Allt þetta mun hafa fært okkur
nær hvorn öðrum í framkomu og
hugsunarhætti en ella.
Jón var námsmaður góður,
árvakur, skyldurækinn og kapp-
gjarn. Það leyndi sér ekki að
hann var kominn í skólann til
meira náms og aukins þroska. Þá
var ekki til og ekki nefndur sá
eiginleiki sem á seinni árum og
áratugum heitir námsleiði og
margir kannast við, ýmist af eigin
reynslu eða annarra.
Jóni var áreiðanlega hugarhald-
ið og áhugamál að ná sem mestri
og haldbestri þekkingu til undir-
búnings þeim störfum er hans
biðu að námi loknu. Hann var
gæddur meðal annars ágætum
hæfileikum til stærðfræðináms
og annarra skyldra námsgreina,
allt slíkt lék honum i huga flest-
um framar og munu störf hans
ævina aila hafa borið því sannan
vott, enda féllu honum í skaut
slík viðfangsefni rikulega.
Að námi loknu í skólanum
gerðist hann bæjarfógeta- og
sýslyskrifari hjá Magnúsi Torfa-
syni á Isafirði, einu stórbrotnasta
yfirvaldi landsins á þeim tíma, og
mun Jóni hafa tekist vel að færa
sér í nyt og til aukins þroska að
kynnast og fara með margs konar
vandamál undir handarjaðri
Magnúsar. Mun báðum hafa fallið
samstarfið vel og töluðu báðir
með virðingu hvor um annan.
Eftir nokkui^ra ára störf á ísa-
firði fluttist Jón hingað til
Reykjavikur og hafði á hendi
ýmis vandasöm og mikilvæg störf
sem hann lagði fram krafta sína
við.
Nú um allmörg ár var hann
endurskoðandi tryggingafélag-
anna, stjórnskipaður. Fannst mér
hann njóta sin frábærlega vel í
því starfi, en hafði nýverið lokið
við það, enda var þá ævin þrotin
Framhald á bls. £6
Þórleif Norland
Síðbúin kveðjuorð.
I dag hefði Þórleif Norland orð-
ið áttræð. Hún hvarf sjónum okk-
ar fyrir skömmu, en hún mun
aldrei hverfa úr minni okkar, sem
nutum samvista við hana hér. Ég
átti því láni að fagna sem ungling-
ur að kynnast henni og hljóta
tilsögn hennar i starfi, og síðan
njóta vináttu hennar og um-
hyggju alla tið, þótt samveru-
stundirnar yrðu ekki eins margar
og ég hefði kosið vegna fjarveru
minnar. Hér var á ferðinni svo
mikilhæf kona á allan hátt, að ég
tel mjög fágæta, og lýsing Andrés-
ar Björnssonar útvarpsstjóra á
mannkostum hennar í minningar-
grein hans eru eins og ég hefði
kosið að lýsa henni. Það var
undravert hvað hún gat afkastað,
bæði á vinnustað og heima fyrir,
og hefur hún reist sér verðuga
minnisvarða á báðum stöðum með
handbragði sínu, en þó allra mest
með sínum mannkostasonum.
Ég minnist þess, er ég spurði
hana hvernig hún hefði getað
komist yfir öll þessi störf, og samt
hafa tíma fyrir áhugamálin, þá
breiddist hennar geislandi bros
yfir andlitið, og hún svaraði: ,,Þá
var bara sofið minna." — Finnst
manni þó að ekki hefði veitt af
góðum nætursvefni eftir svo lang-
an vinnudag.
Ég þykist vita, að Þórleif kæri
sig ekki um að verið væri að hlaða
á hana lofi, þó annað sé ekki
hægt, og hef ég því þessi orð ekki
fleiri, en þakka forsjóninni fyrir
að hafa fengið að vera henni sam-
feróa hér um hríð. Það var sólskin
og heiðrikja á útfarardegi Þórleif-
ar, mér finnst það táknrænt, það
var alltaf sólskin í nærveru henn-
ar, og mikil mun birtan vera þar
sem hún dvelur nú. Við erum
mörg, sem söknum hennar. Öllum
ættingjum hennar bið ég guðs
blessunar, og ég á ekki betri ósk
til handa sonarbörnum hennar,
en að þau megi líkjast henni sem
mest.
Ragnhildur Steingrfmsdóttir.