Morgunblaðið - 10.01.1975, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 10. JANUAR 1975
Sveinbjörg Sveins-
dóttir miðill - M'uming
F. 28. júnf 1888
D. 1. janúar 1975
Þegar veriö var að kveðja þjóð-
hátíðarárið og fagna nýju ári, þá
var Sveinbjörg Sveinsdóttir að yf-
irgefa þennan heim og var því
lokið á nýársdagsmorgun að
Landakotsspítala, og lauk þar
langri og farsælli þjónustuævi
hennar.
Sveinbjörg var fædd 28. júní
1888 að Grjótá í Fljótshlið. For-
eldrar hennar voru Arnbjörg
Guðmundsdóttir og Sveinn
Sveinsson, bóndi á Grjótá. Syst-
kini hennar voru Guðbjörg, Ing-
unn, Jón og Margrét Jónsdóttir,
sem var hálfsystir og elzt.
Arið 1892 missti hún föður sinn
og leystist þá heimilið upp, og var
Sveinbjörg, ásamt Jóni bróður
sínum, tekin í fóstur að Þverá í
Fljótshlíð, og er þar til 18 ára
aldurs. Þá flyzt hún að Breiðaból-
stað til síra Eggerts Pálssonar og
konu hans, og síðar að Bjólu í
Fljótshlíð.
Arið 1911 deyr Margrét, hálf-
systir hennar af barnsfararsótt,
og tók Sveinbjörg þá barnið að
sér, þó hún væri aðeins 23 ára og
einstæðingur. Ungi sveinninn var
skirður Magnús Jónsson og gekk
hún honum í móðurstað.
Á Bjólu kynnist hún Lofti Guð-
mundssyni frá Klasbarða í Land-
eyjum og giftust þau árið 1918 og
fluttust til Reykjavíkur. Loftur
vann alla almenna vinnu, en var
lengst sjómaður. Hann varð fyrir
slysi við uppskipun árið 1928 og
lézt af völdum þess. Þau eign-
uðust einn son, Helga Ellert, f.
9/1/24, og er hann vélstjóri við
Áburðarverksmiðju ríkisins í
Gufunesi. Helgi giftist Margréti
Sigurðardóttur frá Vestmanna-
eyjum og var Sveinbjörg hjá þeim
alla tíð frá 1949, og síðast að
Heiðargerði 60. Börn þeirra eru
Björg, Hróðmar og Sigríður
Hrönn.
Magnús Jónsson giftist Hrefnu
Þórðardóttur úr Reykjavík og eru
börn þeirra, Karl (dó ungur),
Margrét, Karl og Magnús.
Eftir að Sveinbjörg varð ekkja
eða nánar tiltekið á árunum 1930
— 1935, opnuðust hjá henni dul-
rænir hæfileikar, ekki ólíkir og
Páll postuli lýsir í fyrsta bréfi til
Korinthumanna í grein 12.
Þessu sambandi var komið á að
handan og var notuð dulheyrn við
þjálfun hennar og ósjálfráð
skrift. Á árunum 1939—1944
störfuðu Gunnlaugur Fossberg og
Sigfús Elíasson við samband
hennar og mynduðu sambands-
hóp, sem þeir kölluðu Bláa band-
ið. Eftir það starfaði hún að
mestu ein og notaði ekki sitjara.
Voru frá 1 til 6 manns á fundum
hennar sem voru bæði sannana og
fræðslu fundir.
Aðalstjórnandi hennar að hand-
an hét Helgi, en þulur var Kalli
litli, sem var sonur Magnúsar,
uppeldissonar Sveinbjargar. Kalli
litli dó þriggja ára gamall, og
sagði hann eitt skipti frá því, að
hann hefði farið x þessa stuttu
jarðvist til þess að geta tekið að
sér sambandið og verið á öldu-
lengd ömmu sinnar.
Sambandsform hennar var
léttur trans, sem gat breytzt
nokkuð mikið eftir því hverjir
fundargestir voru. Það heyrði til
undantekninga að aðrir en stjórn-
endur sambandsins fengju að
taka stjórntækin yfir, en geð-
brigði, ósjálfráðar hreyfingar,
máltæki og fas framliðinna ætt-
ingja, var algengt að kæmi fram.
Mikil fræðsla kom í ljóðum og
llkingamáli, en Sveinbjörg var
sjálf ekki hagmælt. Fyrirbænir
fyrir sjúkum stundaði hún og
skipta þau nöfn þúsundum á
tæpu f jörutiu ára starfstímabili.
Ég sem þessar línur rita, á
Sveinbjörgu mikið að þakka, því
að með rannsókn á dulrænum
hæfileikum hennar, þá gjör-
breyttist lífsskoðun mín og
skilningur á tilverunni.
Fyrsti fundur minn hjá Svein-
björgu var 1958 og var Sigfús
Eliasson tengiliður. Það tók 50
fundi þar til ég taldi mig bera
nokkurt skyn á eðli fundanna, og
aðra 50 fundi þar til ég hafði
þróað rannsóknaraðferð sem var
óyggjandi fyrir mig. Loka sönn-
unin um framhaldslif var að geta
fylgzt með þróun og þroska lát-
innar persónu yfir langt tímabil
fyrir handan. Þetta tók um fimm
ár og siðan framhaldsrannsóknir í
sjö ár í allt um 200 fundir sem
allir eru til á segulböndum.
Sveinbjörg var með sterkan
persónuleika, beinskiptin,
samsamstarfsfús og með mikla
lífsorku, enda var ævistarf
hennar mikið og farsælt.
Ég kveð hana með þakklæti í
huga með þessum llnum úr ljóði,
sem komu í gegn hjá henni I maí-
mánuði 1940:
Geislar himins gæta þín
Guð við sundið bíður.
Afram rennur ævin þín
og ævidagur líður.
Guðmundur Einarsson
verkfræðingur
Þegar við kveðjum Sveinbjörgu
ömmu okkar eftir langa og erfiða
legu, gerum við það með trega og
söknuði. Veikindin voru henni
erfið og við dáumst að þolinmæði
hennar og þrautseigju sem hún
sýndi meðan á löngum biðtíma
t
Vinkona mín,
SIGURVEIG
KRISTJÁNSDÓTTIR,
Tjarnargötu 10 b,
andaðist i Landspítalanum mið-
vikudaginn 8 þ m
Geira Óladóttir.
t
Þökkum innilega öllum fjær og
nær, sem auðsýnt hafa okkur
samúð og hlýhug við fráfall,
EINARS AÐALSTEINS
JÓNSSONAR,
vélstjóra.
Björg Helgadóttir, börn,
tengdabörn og barnabörn.
t
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda
samúð og hlýhug við andlát og
útför eiginkonu, móður, tengda-
móður og ömmu,
ÞÓREYJAR KOLBRLJNAR
INDRIOADÓTTUR
Sérstakar þakkir færum við Þór-
oddi Jónassyni, læknum og
hjúkrunarliði Fjórðungssjúkra-
hússins á Akureyri
Ferdinand Jónsson,
Jón Óskar Ferdinandsson,
Steinunn Ferdinandsdóttir,
Viðar Valdimarsson,
Valdimar Þór Viðarsson.
stóð. Við minnumst með þakklæti
ástúðar, fórnfýsi og sterks vilja
hennar þegar erfiðleikar og and-
streymi steðjuðu að. En þroski
hennar og víðsýni mun lýsa okkur
Minning:
Fæddur 3. júní 1889
Dáinn 31. desember 1974.
Bjarni Jónsson skipstjóri er lát-
inn. Hann kvaddi þennan heim á
síðasta degi þjóðhátíðarársins, 31.
desember 1974. Bjarni var fædd-
ur í Reykjavík 3. júní 1889 og var
því 85 ára gamall og háfu ári
betur þegar hann dó. Faðir hans
var Jón fiskmatsmaður í Reykja-
vík og pakkhúsmaður hjá Knud-
sensverzlun, f. 30. marz 1857 á
Nesi á Seltjarnarnesi, d. 5 april
1921, Þórðarson bónda í Borgar-
firði, (syðra) Torfasonar. Móðir
Bjarna var Guðrún f. 1. desember
1855 i Hafnarfirði, d. 2. júlí 1930,
Bjarnadóttir, bónda í Bjarnabæ i
Hafnarfirði og pakkhúsmanns hjá
Linnetsverzlun þar, Oddssonar.
Bjarni var alla sína löngu sjó-
mannstíö á flutningaskipum að
undanskildum einu eða tveimur
árum, sem hann var á togurum.
Hann hóf sjómennsku á dönsku
strandferða- og millilandaskipun-
um, Hólum, Vestra, Ceres o.fl.
Þegar Eimskipafélag Islands hóf
skipaútgerð 1915, fór Bjarni strax
á skip félagsins, og var á þeim
sem háseti, stýrimaður og skip-
stjóri þar til hann lét af störfum
hjá félaginu fyrir aldurs sakir,
sextiu ára gamall.
Góður er hver genginn, segir
máltækið. Það útleggst þannig, að
þótt menn séu hinir verstu
skúrkar I lifanda lifi og enginn
geti mælt þeim bót, þá eru þeir
strax hvitþvegnir og hinir ágæt-
ustu menn um leið og þeir yfir-
gefa þetta líf. Þetta getur ekki átt
við Bjarna Jónsson. Það er engin
ástæða til að segja neitt um hann
látinn, sem ekki var hægt að segja
um hann á meðan hann var lif-
andi. Mér vitanlega átti Bjarni
enga óvildarmenn, þvert á móti
var öllum, sem honum kynntust,
vel til hans. Bjarni tók tilverunni
með ró og jafnaðargeði. Enginn sá
honum bregða og því siður æðrast
þótt syrti I álin og svart væri
framundan.
Bjarni lifði öll sín starfsár á
sjónum. Hann var sjómaður og á
ég þá ekki eingöngu við það að
starf hans var á sjónum. Hann var
sjómaður i þess orðs beztu mein-
ingu. Hann elskaði sjóinn og sjó-
mennsku, og leið aldrei betur en á
sjönum. Það var þvi mikið áfall
fyrir hann, þegar hann varð að
hætta sjómennsku liðlega sex-
tugur að aldri, þá við beztu heilsu
og fær i flestan sjó, enda notaði
hann öll tækifæri, sem honum
buðust til að fara með skipi eina
og eina ferð. Fór hann tólf slíkar
ferðir.
Bjarni hafði ánægju af að rabba
við góðkunningja sina í þröngum
hóp, og viðmælendur hans höfðu
engu síður ánægju af að tala við
hann. Tilsvör hans voru oftast
hnitmiðuð og hittu í mark.
Kynni okkar Bjarna voru ekki
svo náin að ég þekkti trúarlíf
hans. Hann hafði i ríkum mæli
þann eiginleika margra Islend-
inga að vera dulur. Hann bar ekki
tilfinningar sínar utan á sér. Ölík-
legt þykir mér þó, að maður eins
og Bjarni, sem alltaf var i jafn-
vægi og aldrei skipti skapi, væri
trúlaus. Allir verða að hafa æðra
vald til að styðjast við á göngu
sinni í þessu jarðlífi.
Bjarni var likamlega hraustur
alla tíð, en á síðustu árum varð
hann að berjast við sjúkdóm, sem
að lokum yfirbugaði líkamskrafta
hans og dró hann til dauða.
Þau hjónin Halldóra Sveins-
dóttir og Bjarni áttu níu börn,
sem öll eru fyrir löngu uppkomin
og hafa aukið kyn sitt. Bjarni
sagði mér fyrir nokkrum árum, að
hann ætti milli 40 og 50 afkom-
endur. Eitthvað mun þeim hafa
eftir sem áður. Við þökkum henni
ástúfyumhyggju og bænir. Við vit-
um að birta og kærleikur verður á
leið ömmu. Guð blessi hana.
Ástvinir

fjölgað síðan, og er útlit fyrir að
ættbálkur hans verði stór með tíð
og tíma.
Eftirlifandi ekkju Bjarna og öll-
um hans nánustu ættingjum votta
ég samúð mína.
Jón Eiríksson.
Andlát tengdaföður mins,
Bjarna Jónssonar skipstjóra, kom
venzlaliði hans ekki á óvart. Hann
hafði um skeið átt við vanheilsu
að stríða, sem hann tók með stakri
ró og karlmennsku og lét aldrei
kvörtunarorð falla.
Bjarni Jónsson verður þeim
minnisstæður, er honum kynntust
náið. Ég hefi marga heyrt geta
hans af hlýhug, sem voru með
honum á sjónum, og alveg sér-
staklega minnist ég orða f hans
garð frá fólki, er naut leiðsagnar
hans yfir ála Atlantshafsins á
stríðsárunum. Þá var sannarlega
lífshætta á ferðum, og ekki heigl-
um hent að horfa á samferðaskip-
in springa f loft upp í ljósum
logum, oft í svartnætti skamm-
degisins, er lítillrar sem engrar
björgunar var von. A þeim stund-
um brást Bjarni Jónsson ekki,
hvorki skipshöfn né farþegum.
Bjarni Jónsson var vörpulegur
maður og vakti á sér athygli fyrir
hispurslausa framkomu og oft og
tíðum hnyttin tilsvör, sem hittu
beint í mark. Eg hygg, að sumum
hafi á stundum þótt hann nokkuð
berorður, en er það ekki fremur
kostur en löstur í fari manns?
Þótt Bjarni Jónsson væri gaman-
samur i orðum var hann í eðli
sínu mikill alvörumaður, sem
sýndi sig í lífsviðhorfi hans og
öllu starfi. Hér á undan hefir
starfsferill hans verið rakinn i
stórum dráttum, en hann var
allur helgaður hafinu. Ekki er
ofmælt, að Bjarni Jónsson hafi,
allt frá því er hann var ungur
maður, skipað fylkingu beztu
drengjanna, sem sjómennsku
hafa stundað. Sjómannsstarfinu
fylgir jafnan áhætta og ábyrgð —
og á það jafnt við um alla, er það
rækja. I þessu vandasama starfi
var Bjarni Jónsson öll sín mörgu
ár farsæll.
Bjarni Jónsson skipstjóri var
gæfumaður. Hann kvæntist
ágætri konu, sem annaðist hið
fjölmenna heimili þeirra hjón-
anna af stakri alúð og kostgæfni,
er húsbóndinn var að gegna
skyldustörfum langtímum saman
víðsfjarri.
Öll ættmenni Bjarna Jónssonar,
sem nú eru orðin mörj^ standa í
mikilli þakkarskuld við hann
fyrir umhyggju hans og forsjá.
Við, sem stóðum honum næst,
munum ætið sakna hans.
í endurminningunni er hann
hraustmennið og drengurinn, sem
aldrei brást.
Hvíli hann i Guðs friði.
Jónas G. Rafnar.
+
Útför fósturmóður minnar og tengdamóður,
ELINAR SIGRlÐAR BLONDAL,
Stigahlið 42,
fer fram frá Sauðárkrókskirkju laugardaginn 1 1. janúar kl. 1 4
Sigriður Þorvaldsdóttir, Kristinn Baldursson.
Eiginmaður minn og faðir
JÓN KARL SIGURÐSSON,
Garðavegi 3, Keflavik,
verður jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju laugardaginn 11. janúar kl
1.30 e.h
Fyrir mína hönd og aðstandenda
Ólöf Ólafsdóttir og börn.
+
Þökkum samúð og vinarhug við fáfall og útför móður okkar, tengda-
móður og ömmu,
SIGRÍÐAR STEFÁNSDÓTTUR,
Adda Bára Sigfúsdóttir,
Hulda H. Sigfúsdóttir, Flosi Hrafn Sigurðsson,
Stefán H. Sigfússon, Sigrún Júliusdóttir
og barnabörn.
+
Þökkum hjartanlega hvers konar sóma sýndan minningu
JÓNHEIÐAR STEINGRÍMSDÓTTUR SCHEVING,
Vestmannabraut 57, Vestmannaeyjum,
og alla samúð i okkar garð við andlát hennar og útför
Páll Scheving,
Helga Rósa Scheving og börn,
Sigurgeir Scheving og börn,
Þorvaldur Halldórsson, Margrét Scheving og börn,
Bjargey Steingrimsdóttir. Þóroddur Ólafsson
og fjölskyldur þeirra.
Bjarni Jónsson
fyrrum skipstjóri