Morgunblaðið - 12.01.1975, Síða 17

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. JANUAR 1975
17
Rabbað við
fólk á
Drangsnesi
Texti og myndir:
*
ArniJohnsen
„fer aftur í hárgreiðsluna eftir
áramót."
„Er það betra?“
„Ég er héðan og líkar vel hér,
en það er svo kalt í þessu og svo
er hitt, að ég elska hár, allt hár.
Annars hef ég ekki látið það
sitja á hakanum eftir að ég kom
heim. Ég greiði konunum
hérna á kvöldin og um helgar.
Það voru allir orðnir svo hár-
prúðir þegar ég kom, bæði karl-
menn og stelpur. Ég klippi alla
frá eins árs aldri og upp i átta-
tiu ára. Ég ætla að fara að
klippa á Hólmavik bráðum, það
þyrfti að laga alla sýsluna til,
veitti að minnsta kosti ekki af
þvl.“
„Hvenær fórstu til Reykja-
vikur héðan?“
„Ég fór 16 ára gömul. Fyrst
vann ég á skrifstofu, siðan fór
ég til Sviþjóðar og gætti barna
á heimili þar, nú og svo tók við
hárgreiðslunám og vinna I
Reykjavík. Ég vinn á Lolitu í
Reykjavík.
Mitt fólk er þó hér, pabbi og
mamma, bróðir minn og systir.
Það er í rauninni miklu rólegra
hér, miklu meiri tími til að gera
ýmislegt, sem maður hefur ekki
tima til í þéttbýli eða vefst fyrir
manni. Ef ég hefði nóg að gera
hérna í hárgreiðslu myndi ég
vera hér. Hér er maður alltaf
eitthvað að gera, í Reykjavík
verður manni svo lítið úr tím-
anum. Hér tekur maður eftir
öllu, fuglunum, tunglinu,
stjörnunum, norðurljósunum,
maður nýtur gönguferða hér og
sérstaklega að ganga um fjör-
una og skoða óendanleika
hennar."
„Allt byggist
á rækjunni“
Torfi Guðmundsson verk-
stjóri fylgdist með stelpunum
og það var létt yfir fólkinu
þarna, góður andi og frjálsleg-
ur. Við röbbuðum við Torfa:
„Ég er héðan og hef alltaf átt
heima hérna, en ég er búinn að
1 rækjuvinnslunni á Drangs-
nesi: Fremst hægra megin:
Anna Guðrún Höskuldsdóttir,
Astmar Ingimarsson og Friða
Ingimarsdóttir. Vinstra megin,
fremst: Lóa Jónsdóttir, sem
reyndar heitir Stefania, Inga
Rún Ingimarsdóttir og Sissa,
sem heitir fullu nafni Asta Vig-
dís Bjarnadóttir. Ljósmyndir
Mbl. Arni Jnhnsen.
Sissa.
fólk — fólk — fólk — fólk
vera verkstjóri hér i tæp 20 ár,
er orðinn 68 ára gamall.
Það er yfirleitt ágætt hljóðið i
fólkinu hérna, ágætt síðan
rækjan byrjaði. Síðan hefur
fólk haft það ágætt hérna, þvi
rækjan er uppistaðan í at-
vinnunni hér. Hér eru 5 bátar,
einn er 30—40 tonn, en hinir
eru 12—18 tonn. Þeir landa
ýmist hér eða í Hólmavik eftir
þvi sem vantar hráefni, fisk og
rækju. Svo koma upp vandamál
annað veifið eins og nú í kvöld.
Við verðum að hætta núna eftir
kvöldmatinn vegna vatnsleysis.
Við fáum vatn úr fjallinu héðan
fyrir ofan og nú vantar vatn, en
það er búið að leggja nýja
leiðslu frá Bæjarvötnum norð-
ur af Bæ á Selströnd. Það er um
6 km löng leiðsla, svo þetta
vandamál á að vera úr sögunni
bæði fyrir vinnsluna og staðinn
í heild.“
„Bóndakona á
rækjuvertíö“
Ásta Vigdis Bjarnadóttir, eða
Sissa eins og hún er kölluð i
daglegu tali, kvað margar hús-
mæður á staðnum vinna úti og
þegar þannig stendur á að þær
vinna á matmálstímum er aðal-
lega snarl á boðstólum heima
hjá þeim. Það er Iítið um það að
karlmenn eldi ærlegan mat, en
allt blessast þetta og kostar
ekki neina taugaveiklun.
„Annars er ég bóndakona úr
Bjarnarfirði," sagði Sissa, „er
frá Framnesi, en hingað kem ég
bara á vertíð. Tek haustver-
tíðina og er hér fram undir
Rækjubáturinn Gunnhildur að
landa við bryggjuna á Drangs-
nesi.
jólin. Maðurinn minn vinnur
hérna líka og auk þess er eitt
barnið með okkur, eitt er I
skóla og eitt hjálpar til við bú-
skapinn heima en tengdafor-
eldrarnir hugsa um búið. Það
er talsvert um að ungt fólk úr
sveitinni komi hingað i vinnu".
Það var líflegt spjall hjá
stelpunum þarna og talið barst
að þvi. „Það dynja svona smá-
skot annað veifið,“ sagði Sissa,
„en það kjaftar yfirleitt á
okkur hver tuska, þetta er sko
ekki þegjandi vaktin.“
— Arni J.
Grfmsey þeirra Drangsnesinga.
Séð yfir hluta af Drangsnesi, en þar búa um 100 manns.
Guðbjörg
Tveir, sem bfða sumarsins.