Morgunblaðið - 04.02.1975, Blaðsíða 32

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 4. FEBRÚAR 1975
r
i
32
snerti sveitastjörnirnar, og töluðust oft við, og kall-
aði þá hvor annan signor í hverju orði, en ekki kom
það heldur til af góðu, heldur hinu, að hvor um sig
hugsaði: Sé hann ekki signor, þá getur og verið efi á
um það, hvort ég sé signor eða ekki.
Hreppstjórakonurnar þekktust lítið, en ekki var
það allsjaldan, að þær spyrðu gesti og gangandi hvor
um aðra; ekki var það af umhyggju eða velvild
sprottið, heldur af metnaði niðrí; vildi hvorug vera
annarrar eftirbátur, þar eðþærhefðu jafnar mann
virðingar. Hreppstjórar þessir voru báðir góðir efna-
menn; hreppstjóri Jón átti Indriðahólinn en Sigríð-
artunga var konungsjörð; þar hafði hreppstjóri
Bjarni búið allan sinn búskap; ekki átti hann jarðir,
en vel af lausafé. Jón á Hóli átti einn son, en Indriði
hét; hann var þá tíu vetra, er saga þessi gjörðist.
Indriði var snemma fríður sýnum og vaxinn vel, og
afbragð þótti hann jafnaldra sinna fyrir styrkleika
sakir, enda lifði hann ekki á moðunum hjá móður
sinni; aldrei var svo hart um mjólk á Hóli, að Indriði
yrði ekki að fá pott af spenvolgri nýmjólk í hvert
mál, og þetta kom mergnum í kögglana á honum;
ötull var hann og framgjarn til hvers, sem gjöra var,
nema aólæraspurningarnarjþóvarnúþvístarfi svo
langt komið, að hann kunni þær allar vel nema sjötta
kapítulann, sem flestum verður örðugur. Mesta yndi
og ánægja Indriða var jafnan að vera eitthvað að
tálga og því næst að sinna um fé föður síns. Hann var
skyggn vel og fóthvatur og heppnaðist betur en
flestum öðrum fjárgæzla og fann oft þegar vantaði,
þar sem aðrir voru frá gengnir leitinni. Eina á átti
hann móbotnótta að lit, hún hafði verið gefin honum
í tannfé og var allra mesta heppnisskepna; hún var
tvílembd á hverju vori, og sögðu menn Indriða
fésælan verða mundu; seldi Indriði lömbin á hverju
hausti fyrir peninga, er móðir hans varðveitti fyrir
hann. Nú var Botna orðin svo farin og lasburða, að
hún mátti ekki lengur fylgja fénu eður bíta gras til
holda, þó hásumar væri, en ellidauð átti hún að
verða, því hafði Indriði heitið; var hún því höfð á
baðstofugólfi og gefin mjólk sem barni með pípu, en
studd út í hlaðbrekkuna, þegar bezt og blíðast var
veður.
Þau Bjarni í Sigríðartungu áttu þrjú börn; Ragn-
heiður hét hið elzta, og var hún gefin bóndamanni
þar í sveitinni; son áttu þau, er Ormur hét; hann
hafði Bjarni til læringar sett, og var hann með föður
sínum á sumrum, en í heimaskóla á vetrum; móðir
hans unni honum mikið og vildi, að hann yrði
prestur og varla hafði Ormur numið svo mikið í
latínumáli, að hann gæti sett tvö orð gallalaust
saman, áður móðir hans fór að telja saman lambsfóð-
ur og preststíundir á beztu brauðunum, sem hún
þekkti, og jafna öllu saman til að vita, um hvert
HÖGNI HREKKVÍSI
Heldurðu ég trúi því aó hann geti ekki sent vini
sínum smágjöf.
Norsk æfintýri
P. Chr. Asbjörnsen og Moe:
Kolagerðarmaðurinn
Jens Benediktsson íslenzkaði
maðurinn: „Og þetta var annar.“ Svo átti sá þriðji
að taka eftir hvernig færi þriðja daginn, og það fór
verr, en ekki betur, því þegar þjónninn opnaði
hurðina og ætlaði að fara út með diskana og bollana,
þá spennti kolagerðarmaðurinn greipar og sagði:
„Og þetta var sá þriðji,“ og svo stundi hann eins og
hjarta hans væri að bresta.
Þjónninn hljóp til félaga sinna með öndina í
hálsinum og sagði að það væri enginn vafi á því, að
presturinn vissi hvað þeir hefðu gert, og svo fóru
þeir allir inn til kolagerðarmannsins, féllu á kné og
báðu hann að segja ekki að þeir hefðu tekið hring-
inn, þeir skyldu gjarna gefa honum 100 daii hver,
bara ef hann steypti þeim ekki í glötun. Þessu lofaði
hann og sagði að þá skyldi ekki saka, ef hann fengi
peningana og hringinn og stóran grautarkekk.
Hann setti svo hringinn í grautarkekkinn og lét svo
einn þjóninn gefa stærsta geltinum konungsins
grautinn með hringnum, og gölturinn gleypti hvort
tveggja.
rgunkcifíinu
91
Það var þessi sem réðst á mig.
—
Þú verður í efri kojunni alla
daga með stöku tölunni.