Morgunblaðið - 09.02.1975, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. FEBRUAR 1975
29
fólk — fólk — fólk — fólk
Stranda-
líka þá,
lega ”
Ct« Kjf,is>ðsl iriS fttli 03
«rt o|i yctr hottdin ilirS 05 þreyti
ir tro>' inti 0 Stioiáitt,
Stt trovi um riaÍuv ^tjin «ní,
C,% ftogttftSi tWti iiójitlio,
»r oitt uittttfttt . troldin.
g loovntn ur5u aii mevc),
tn oilioj liíiit dctcjUs bjorj.
}fctr>n o|I ö Sj'otnn sotii.
|)ctu aöríwsi ö|t*tttn Hltí m Í k'iíS
og hwqswíu ItU um siuyidorjriS,
vi,l birj a| jsrehi otj jsrotii.
n bomtn wxw og téSu [\&
jsö Uiiisi HtUwr, utwsiöngiö,
trðr _}<sri ö |Uiri riíttdwr.
kotrsw jsuvtg|otrÍ ctUt IjoS tr
sd öSsttis tmi, sim rttjttsiw b«r
09 sjctijur t sirtSi sUnclur.
fjSttS krftjSt sivtndum korlmctrmsro
oS komctst jutm 0} Uj’num sjo
wtS Jírtg o iillu |hyt,
&r brimt.S kwli ut í b«r gtS klo
09 broitií kvtíi uiri undittj j>o,
tn bondinrt btloSi í-tgi■
ríu dtU
Utkjálkaeinyrkjar:
Er að kvöldi i hvilu mina
hvtldar þurfi leggst og bið:
Breió þú Faðir blessun þina
á barns þins hvild og
gef þvi frið.
„Ég hef ekki skorið mikið út
og hef aldrei lært neitt. Reynd-
ar skrökva ég þvi nú, i eina tíð
var ég hálfan þriðja dag á út-
skurðarnámskeiði á Hólmavik
hjá Tryggva Samúelssyni.
Hann þurfti að fara frá seinni
heila daginn og þá lét hann mig
kenna strákunum. Á þessu
námskeiði skar ég út skáp og
smíðaði auk þess að skera út
alin af kaóli. Yfir skápnum var
útskorinn dreki, en fulningur á
hurðinni. Þessi skápur fór á
heimilisiðnaðarsýninguna í
Reykjavík árið 1930, en hann
var vist sendur af misgáningi
til Húsavíkur og þar fannst
hann á pakkhúslofti einu og
hálfu ári siðar og var sendur
hingað brotinn og bramlaður.
Ég tjaslaði honum þó saman og
siðan hefur hann hangið hér.
Þá hef ég skorið út nokkrar
ljósakrónur og svo eitt og
annað.“
Ljóðabókin, sem Jörundur
gaf út, heitir Fjaðrafok og eru í
henni um 100 ljóð og vísur.
Margar vísna Jörundar hafa
orðið landfleygar og eru þær
ýmist í rómantiskum dúr, tví-
ræðum og kersknistíl án þess
þó að meiða nokkurn.
Fyrsta vísan sem ég heyrði
eftir Jörund var skemmtilega
tviræð og lærði ég hana af
skólabróður minum í Kennara-
skólanum.
Þá visu gerði Jörundur er
hann var eitt sinn á leið út á
Drangsnes. Skarhmt frá vegin-
um voru skötuhjú i miklum
blíðskap, en þegar þau urðu vör
við Jörund varð uppi fótur og
fit, en þá kvað Jörundur:
Vappar kappinn vífi frá,
veldur knappur friður.
Happatappinn honum á
hangir slappur niður.
Þegar ég hafði minnt á þessa
vísu, hló Jörundur vió og síðan
komu þær hver af annarri.
A náttúrulækningaheimilinu
i Hveragerði orti hann þessa:
Et ég brauð og blaðakranz
og blessaða kartöfluna
og svo drekk ég andskotans
undanrenninguna.
Ort út um glugga í Reykjavik
þar sem einhverjir utan dyra
létu illum látum:
Öll eru hundsuð æðstu rök
æsi-dansinn stiginn.
Beindar ráfa í sinni sök,
sjálfselskan og lygin.
Jörundi þótti vissara að taka eina hreppstjórasnýtu tii að búa sig undir myndatökuna, en Ragnar
tottaði vindilinn í rólegheitunum.
Jörundur með skápinn, sem hann skar út og smfðaði á þriggja daga
námskeiði.
Ævisögu sína setti Jörundur
áblað 1965:
Min ævisaga yrði skömm,
ef hún væri skrifuð.
Og samt eru hart nær 70 ár
sem hún er nú lifuð.
Eðlilegast yrði það,
að á henni væri titilblað:
Ferðasaga Jörundar
Gestssonar.
Og nú væri aiveg nóg:
Hann fæddist þegar hann
fæddist,
lafði meðan hann lifði
og drapst þegar hann dó.
Svo komu ýmsar vísur:
Vildi ég feginn fyrir tvo
forlög regin bera.
Mætti ég greyið seinna svo,
sólarmegin vera.
Lát ei freistast til fárorða,
þó farartálma finnir.
Enginn getur allan veg
á gullskóm gengið
Hafirðu til þess þrek og þrá
að þræða mjóa veginn.
Eitt er vist þú verdur þá
vegs að lokum feginn.
En ef breiða braut þú ferð,
beina og rcnnislétta.
Við endalokin eftir sérð,
að þú gjörðir þetta.
Til að lenda ekki í
ergi og mörgu fleira.
Reyndu að gjöra gott úr því,
gangtu á milli þeirra.
Eitt sinn heyrði Jörundur á
illmæli tveggja kvenna um vin
hans og þá varð þessi visa til:
Þær sem aldrei hafa haft
haft á tungurótum,
saman æfa eyru og kjaft
eftir fjandans nótum
Af hverju? heitir eitt ljóöið:
Af hverju er ég til
ómálga fæddur barn
inn í alheimsspil?
Er ég frjó eða skarn?
A ég ætlunarverk?
Ef til vill er ég mynd,
ljót og litasterk,
af lifandi synd.
Þó að bjáti eitthvaó á
ei skal gráta af trega.
Lifðu kátur líka þá,
en lifðu mátulega.
Kisu átti Jörundur einu sinni
og varð hún 23 ára gömul. Var
kisan feikilega hænd að Jör-
undi eins og eftirfarandi saga
sýnir. Svo bar til eitt sinn að
Jörundur réðst sýsluskrifari og
fór því veturlangt frá Hellu.
Þegar hann gekk niður klapp-
irnar til að taka bátinn til
Hólmavíkur fylgdi kisa honum
eftir og settist á steih alveg
niðri í fjörunni. Horfði hún sið-
an út eftir bátnum, en allan
veturinn sást kisa hvergi og var
þó oft gáö eftir henni, en þegar
Jörundur kom heim að vori
með bát frá Hólmavik var kisa
mætt á klöppina til aö taka á
móti honum.
Þegar kisa lézt varð þessi visa
til hjá Jörundi:
Svona týnast heimsins höpp,
horfin er kisa frá mér.
Nú verður ei framar loðin
löpp
lögð um hálsinn á mér.
— árni J.
Útskorinn veggskjöldur eftir
Jörund.