Morgunblaðið - 06.03.1975, Page 33

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 6. MARZ 1975
33
Líkið ð.grasfletinum

r/r
Sý handbók:
[celand
874-1974
3
legar og sama máli gegndi um
skóna hans og skyrtuna.. .
Ég hafði reynt í lengstu lög að
forðast að horfa á skyrtuna en nú
hvarflaði ég augun að dökkrauð-
um bletti á brjósti hans. Feitar og
pattaralegar flugur suðuðu
græðgislega i kringum blóðkök-
una . . . sennilega þar sem hjart-
að var stóð eitthvað upp úr brjóst-
inu . . .
Skaft á hníf. Fagurlega gert
skaft úr gulli og fílabeini.
Ógleðin náði fullkomnum tök-
um á mér. Ég gekk þessi fáu skref
niður að ánni og kastaði upp nið-
ur I brúnt vatnið. Þegar það var
liðið hjá studdi Einar mig aftur
heim að húsinu og ég grét tryll-
ingslega við öxl hans.
Pabbi sat enn á veröndinni og
horfði sorgmæddur niður i teboll-
ann sinn, sem hann hafði ekki
hreyft. En Einar reiddi fram
bezta konjak mágs síns og neyddi
okkur bæði til að drekka vænan
slurk. Hvort það var heppilegt
fyrir tóman maga skal ósagt látið,
en svo mikið er vist, að þetta var
einmitt það sem ég þarfnaðist
þessa stundina. Ég reisti mig upp
i sófanum og þegar ég hafði full-
vissað mig um að trén skyldu svo
að ég sá ekki þessa hryllilegu sjón
spurði ég skjálfrödduð.
— Hver... hver var þetta?
Þekkir þú hann?
Ég las undrun og ráðvillu í and-
liti Einars.
— Já, En ég skil þetta ekki
almennilega... Ég skil reyndar
ekki nokkurn skapaðan hræran-
legan hlut. Kannski hef ég verið
of lengi í burtu frá Skógum.
Eftir þessa dularfullu yfirlýs-
ingu hvarf hann á braut. Ég
heyrði hann hringja símanum í
forstofunni í ákafa og síðan bað
hann um númer.
— Þrettán, takk fyrir!
Það gat ekki boðað gott.
— Er það Berggren yfirlög-
reglumaður sem ég tala við? Sæll
og blessaður, Leo. Þetta er Einar
Bure.
— Afsakaðu pabbi, ég tók ekki
eftir þvi sem þú varst að segja.
Ég reif mig með érfiðismunum
frá samtalinu frammi i forstof-
unni og sneri mér að pabba. Aum-
ingja pabbi, sem getur ekki þolað
lögreglu og morðgátur og hann
sem hafði langað svo mikið til að
við ættum hér rólega og kyrrláta
daga! Hann lýsti þvi yfir, að hann
hefði ekki sagt eitt einasta orð og
var enn svo mæddur á svipinn að
ég hugsaði baki brotnu hvað ég
gæti sagt, sem gæti huggað okkur,
hversu ómerkilegt sem það væri,
bara eitthvað sem gæti fullvissað
okkur um að bráðum yrði allt gott
aftur og lífið gengi á ný sinn
vanagang. Og eiginlega kæmi okk-
ur það ekkert við sem þarna hafði
gerzt. — Kannski, sagði ég
dálítið skrækróma — er þetta
alls ekki morð. Kannski hefur
hann verið orðinn leiður á
lifinu og stungið sjálfur hnífn-
um sér i hjartastað. Það hef-
ur gerzt áður, pabbi. Þú
manst líklega eftir honum Rómeo,
pabbi minn. Eða var það Júlía.
Annað hvort þeirra dó af eitri og
hitt greip hnífinn. .. Þú hlýtur að
muna eftir þessu.
„Ég heyri hljóð! Þá verð ég að
hafa hraðan á! Hamingjudálkur!
Hér er hvildarstaður þinn, vertu
þar og lát mig deyja.“
— Vertu nú ekki að æsa þig upp
í neina móðursýki, greip Hulda
tilfinningalaust fram i fyrir mér.
— Nú skaltu fá þér heitt kaffi og
borða vöfflu. Og það á Einar að
gera lika. Svona atburðir eru allt-
af verri á fastandi maga. .*.
Við hlýddum henni eins og tvö
vel uppalin börn. Virðuleg var
hún sem áður, en sýnilega gröm í
meira lagi yfir þvi sem gerzt hafði
og raskað ró okkar.
— En hvað þetta er eftir honum
Tommy Holt, tautaði hún. — Það
hefur alltaf verið eitthvert vesen
og leiðindi i sambandi við hann...
og erfiðleikum og leiðindum held-
ur hann líka áfram að valda eftir
dauða sinn.
Einar stakk vöfflubita upp í sig,
eins og annars hugar og leit for-
vitnislega á hana:
— Ég vissi ekki að Tommy Holt
væri kominn heim aftur. Þaó var
furðulegt.
— Það getur verió að fleiri
verði hissa á því. Það er að segja:
ekki allir. 0, nei, ekki allir...
Hulda kinkaði kolli, leyndardóm-
urinn uppmálaður, en síðan kom
hún sér undan öllum spurningum
með því að ganga hratt fram í
eldhúsið.
Nú heyrðum við fótatak og
raddir úti fyrir og Einar fór fram
til að opna aðaldyrnar. Og
skömmu 'siðar þrýstum við —
næstum því hjartanlega — hend-
ur tveggja sveittra og másandi
lögreglumanna. Leo Berggren, yf-
irlögregluþjónn, var sjálfum sér
likur, þægilegur og viðfelldinn
þótt hann væri I augljósu upp-
námi. Bæði hann og fylgdar-
sveinn hans voru þó í enn meira
uppnámi, þegar þeir komu aftur
eftir að hafa farið og skoðað
vegsummerki. Berggren þerr-
aði sér í ákafa um ennið
með gríðarlega stórum vasa-
klút og síðan hneig hann stynj-
andi niður I stærsta hæg-
indastólinn — og veitti ekki
af. Hinn lögreglumaðurinn, sem
mun hafa heitið Svenson leyfði
sér ekki slíkt og stóð teinréttur
við stólbakið.
— Þetta er fjárans ári leiðinlegt
mál. .. ansi óheppilegt allt saman.
Berggren leit i kringum sig og
horfði biðjandi á okkur og honum
hlýtur að hafa skilizt aó við vor-
um öll reiðubúin að taka undir
kveinstafi hans.
— Ég meina ekki beinlínis að
morð séu nokkurn tíma skemmti-
leg. Þið megið alls ekki misskilja
mig. . . En það er oft stigsmunur á
þessu... einnig þegar um er að
ræða voðaverk.
Einar og yfirlögregluþjónninn
horfðu hvor á annan með augljós-
um kvíða í svipnum, og gagn-
kvæmum skilningi og rödd
Berggrens var bæði ólukkuleg og
ráðvillt, þegar hann tautaði:
— Og hugsa sér, svo liggur full-
trúinn með hita í bólinu. .. Hvað á
ég að gera? Ég bara spyr. Ég get
ekki arkað inn I stofu hjá einum
virtasta borgara i Skógum og
ákært hann fyrir morð á sínum
eigin syni. Að minnsta kosti ekki
þegar Holt ofursti á í hlut.
Meira að segja faðir minn vakn-
aði nú af sinum djúpu hugsunum
og varð áhugasamur. Hvað sjálfa
mig snerti fann ég að hræðslan
fór nú að víkja fyrir vaxandi
reiði.
Ef þú sæir það, sem á skrifborðinu liggur, myndir
þú skilja, að ég kemst ekki heim fyrr en seint og
síðar meir.
VELVAKAINIDI
Velvakandi svarar i síma 10-100
kl. 10.30 — 11.30, frá mánudegi
til föstudags.
0 Gestir
frá Viet-Cong
„Húsmóðir“ skrifar:
„Þá eru komnir hingað til
landsins i boði stúdentaráðs tveir
úr Víet-Conghreyfingunni, lík-
lega til að segja frá striðinu í
Suður-Vietnam þar sem alþýðan
berst til síðasta manns til að verða
ekki kommúnismanum að bráð.
Varla trúi ég þvi að þeir, sem að
þessu rausnarboði standa, imyndi
sér, að almenningur hér á landi
trúi sögum, sem sagðar eru af
öðrum stríðsaðilanum. Það er
ekki ennþá fæddur svo trúgjarn
maður, að hann láti sér slikt
nægja.
Aftur á móti hefði verið fróð-
legt að eiga þess kost að heyra
lýsingu systur Kastrós af reynslu
hennar. Hún barðist með bróður
sínum og trúði þvi, að hann væri
að frelsa fólkið undan ofriki
Batista. Hún vaknaði fljótlega við
vondan draum og sá að bróðir
hennar frelsaði ekki fólkið, held-
ur hneppti það i fjötra kommún-
ismans, sem er versta tegund ein-
ræðis. Hún flúði og gaf þessa lýs-
ingu: Samyrkjubúin gátu ekki
annað eftirspurn eftir mat, svo
allt var skammtað, meira að segja
sykurinn. Skortur var á læknum
og lyfjum, egg fékk enginn nema
ung börn og gamalmenni, en það
spruttu upp f»gabúðir eins og
gorkúlur, og þær störfuðu auðvit-
að undir stjórn ,,K.G.B.“ þeirra á
Kúbu, eða hvað hliðstæð stofnun
nú heitir þar I landi, en það er
.reyndar sama, þvi að vinnubrögð-
in eru alls staðar þau sömu.
Ekki höfðu kommúnistar
stjórnað Ungverjalandi nema i
hæsta lagi sjö ár þegar 1% þjóðar-
innar var komið í fangabúðir. Það
er þess vegna sem fólk berst til
siðasta manns gegn kommúnism-
anum.
Ég vildi að nýi leiklistarstjór-
inn útvarpsins léti flytja i útvarp
leikrit Soltsénitsíns, sem gefið
var út í Englandi árið 1969. Þar
segir sá frá, er gerst þekkir. Þetta
er fyrsta leikrit, sem lýsir
rússneskum fangabúðum, og þær
hljóta allar að vera eins, því að
allar eru þær reknar eftir boðorði
Leníns.
„Húsmóðir.“
0 Sjúkrasaga
L.G. hafði samband við Velvak-
anda og sagði sjúkrasögu sína.
Hann sagði:
„Það var fyrir átta árum, eins
og segir i kvæðinu, að ég veiktist
skyndilega um nótt, og það svo
hastarlega að kona min hélt að ég
væri að skilja við og sótti nætur-
lækni í snatri. Hann kom strax og
sagði, að ég hefði fengið flog. Nú
hafði ég aldrei fengið flog áður og
ekki var um flogaveiki að ræða i
fjölskyldunni, þannig að þetta
þótti heldur einkennilegt. Lækn-
irinn sagði mér að ég skyldi leita |
heimilislæknis og fá 4>ann Ul að
koma mér i rannsókn í sjúkrahúsi
sem fyrst. Þetta tókst allt fljótt og
vel, — ég lagðist í sjúkrahús og
var rannsakaður hátt og lágt.
Læknarnir komust að niðurstöðu,
og sögðu, að sjúkdómurinn væri
hættulaus, ef ég aðeins tæki
viðeigandi meðul. Það hef ég gert
siðan og allt hefur gengið að
óskum.
Fyrir skömmu gerðist það, að
heimilislæknir minn hætti störf-
um, þannig að ég varð að fá mér
nýjan lækni. Svo vitjaði ég hans í
fyrsta sinn, sagði honum hvað
væri að mér og hvaða pillur ég
hefði fengið til þessa. Læknirinn
sagði svo sem ekkert við þvi, en
skrifaði samstundis út lyfseðil.
Þetta kom mér nokkuð á óvart.
Nýi læknirinn þekkti mig ekkert
og hafði ekki nema min orð fyrir
þvi að ég væri haldinn þessum
sjúkdómi.
Nú er þjóðfélagið búið að kosta
miklu fé til að rannsaka mig og
aðstoða á ýmsan hátt i sambandi
við sjúkleika þennan.
Lyfin, sem ég hefi tekið sl. átta
ár, eru þannig, að apótekið af-
greiðir ekki nema hálfan skammt
i einu, þannig að ætla má að ekki
megi hver sem er hafa þau undir
höndum.
Það sem mér finnst rangt í
þessu er, að læknirinn, sem tekur
ábyrgð á því að gefa þetta lyf, veit
alltof iítið um sjúklinginn sem
hann er að gefa iyfið. Ég veit, að
hann hefur ekki undir höndum
neinar upplýsingar um mig eða
sjúkrasöguna yfirleitt.
Nú vill svo heppilega til að ég
veit sjálfur hvað ég segi og geri,
en það er ekki vist að svo sé um
alla sjúklinga.
Ég vil koma þessu á framfæri á
þessum vettvangi til umhugsunar
og umræðu hjá réttum aðilum.
L.G.“
• Heyrt
í strætisvagni
Um dagínn voru tveir piltar að
ræða saman i strætisvagni. Fram
kom að annar þeirra hafði nýlega
eignazt hund. Dásamaði hann dýr-
ið ákaflega og spurði svo kunn-
ingjann hvort hann langaði ekki
til að eignast hund. Kunninginn
sagðist ekki vita betur en hunda-
hald væri bannað i Reykjavík, en
þá sagði hinn að það skipti ekki
máli lengur, fjöldinn allur væri
kominn með hund, og ef löggan
færi eitthvað að amast við hund-
inum, þá væri alltaf hægt að
segja, að hann væri i fóstri.
Sá, sem sagði Velvakanda sög-
una, sagðist fyrir sitt leyti vera
hlynntur þvi að fólk fengi að hafa
hunda sér til ánægju, ef það væri
eitthvert sáluhjálparatriði. Hins
vegar fyndist sér ófært, að hér
væri allt fullt af hundum. án þess
að þeir væru skráðir og haft með
þeim viðeigandi eftirlit. Nú orðið
væri undanlátssemin hvað hunda-
hald snerti orðin svo mikil hér í
borginni, að brýnt væri að sétja
reglur um hundahald hið
snarasta, en ef ætlunin væri að
láta bannið við hundahaldi gilda
áfram, þyrfti lika að sjá til þess að
þvi væri fylgt.
komin út
ÚT ER komin handbókin Iceland
874—1974, og er útgáfan að
nokkru leyti tengd Þjóðhátíðar-
árinu. Þetta er i sjötta sinn, sem
handbókin kemur út, og er Seðla-
bankinn útgefandi. Bókin er á
ensku svo sem verið hefur frá
upphafi, enda er hún ætluð til
kynningar á landi og þjóð.
Fyrsta Iceland-bókin kom út
árið 1926 í tilefni af 40 ára afmæli
Landsbankans, síðan á Alþingis-
hátiðarárinu og næst árið 1936.
Fyrstu útgáfurnar voru i litlu
broti, en þegar bókin kom út árið
1946 var hún stækkuð verulega og
endurbætt.
Arið 1966 tók Seðlabankinn við
útgáfu bókarinnar. Bókin skiptist
i 48 kafla og eru höfundar 43. I
bókinni er töfluviðauki og listi
yfir nær 400 bækur á erlendum
málum um Island og íslenzk
málefni.
Iceland 874—1974 er 500 blað-
síður að stærð. 1 bókinni eru 64
myndasiður, flestar litprentaðar.
Þá eru tvö litprentuð kort í
bókinni og orðalisti.
Felaqslíf
I.O.G.T.
St. Andvari nr. 265. Fundur i kvöld
kl. 8.30. Kosning til Þingstúku.
Venjuleg fundarstörf.
Skuggamyndir og frásögn frá eyj-
unni Rhodos og Tyrklandi. Kaffi eftir
fund.
Æðstitemplar.
Verksmidju
útsala
Aíafoss
Opió þridjudaga 14-19
fimmtudaga 14-21
á útsöíumú:
Flækjulopi
Hespulopi
Flækjuband
Endaband
Prjónaband
Vefnaðarbútar
Bílateppabútar
Teppabútar
Teppamottur
A
ALAFOSS HF
MOSFELLSSVEIT
1
Afl-
mikill
Datsun
lOOACherry
Mestseldiiapanskib’dbnn
í Evrópu í dag er upp'
ur á íslandi. Getum utveg-
aðbílana með mioa stutt-
um fyrirvara_
__ Lágtverð
Góðir
greiðslu-
skilmálar