Morgunblaðið - 10.04.1975, Page 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. APRlL 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón
Thoroddsen
Gyóingalandi. Kvenbúnaöurinn í Reykjavík virtist
Sigríði svo hjákátlega lagaður, að hún vissi ekki, að
hverju sniói hún helzt skyldi semja sig, ef hún
breytti því, sem hún hafói. Sumar voru hádanskar
frá hvirfli til ilja, og þótti henni þaö vel sæma þeim,
sem danskar voru. Aftur voru aðrar danskar að ofan
til og nióur að mióju, en íslenzkar úr því, eóa þá svo
fornar aö ofan sem efri hlutinn væri frá Sturlunga-
tíð, en neðri parturinn svo nýgjörvingslegur sem
hann hefði verið nýtekinn út úr glysmangarabúð í
Kaupmannahöfn. Sigríður hélt því uppteknum hætti
með búnaðinn, að hún var hversdagslega á peysu og
pilsi, með bláa skotthúfu á höfði, sem fór henni /ata
bezt; en skrautklæði hennar voru Ireyjuföt vönduð,
sem systir hennar hafði gefið henni. En þótt að
Sigríði yrði nú margt nýstárlegt í kaupstaðnum, þá
var það ekki síður, að kaupstaðarlýónum yrði star-
sýnt á hana. í litlum bæ, sem Reykjavík þá var, eru
það ekki alllítil tíðindi, þegar nýr innbúi tekur sér
þar bólfestu, hvort sem hann heldur kemur frá
útlöndum eða úr sveitinni; það eru meiri tíðindi, ef
hann er kvenmaóur, en stórtíðmdi má þaó kalla, ef
hinn nýkomni kvenfnaður er afbragðs fríður, því þá
er eins og þar stendur, „allrs augu vona til þín“.
Þó var þaó einkum þeim sveinum bæjarins, sem
þótti koma Sigríðar mestum tíðindum sæta; kven-
þjóóinni þótti að sönnu ofur mikið gaman að því að
skoða hana í krók og kring og stinga svo saman
nefjum um hitt og þetta og gjöra athugasemdir um
það, sem ábóta væri vant, án þess að þeim þætti
mikill fagnaðarauki í henni; öðruvísi var háttað um
HÖGNI HREKKVÍSI
Högni!-----ekki — nei!
Þá er að snúa hann úr hálsliðnum.
hina ungu mennina; þeir vissu, að þar var, ef til
vildi, einum steini meira en áður til skjóls og at-
hvarfs. Hinn fyrs*a hálfan mánuð, sem Sigríður var í
Víkinni, mátti svo að orði komast, að ekki gengju svo
eóa sætu tveir saman, að annar hvor ekki vekti
þannig máls: Segðu mér, lagsmaður, hvaða stúlka er
þaó, sem nýlega er komin þar í húsið hjá henni
maddömu Á., meðillagi há, þrekleg og hnellin, ljós-
hærð og lagleg, með efnileg augu og hefur
. íslenzka búninginn, en kemur, held ég, aldrei út?
Það var og dagsanna, að Sigríður gjörði ekki
margförult þar um Víkina og fór sjaldan út nema að
erindum, enda átti hún þar enga kunningja nema þá,
sem voru þar í húsinu, og einna helzt stúlku eina,
sem Guðrún hét og var Gísladóttir. Guðrún þessi var
eitthvað í ætt við maddömu Á. og þó ekki nákomin;
faðir hennar bjó upp á Kjalarnesi og var kallaður
bjargálnamaður. Guðrún þótti vera tilhaldsrófa, og
undi hún ekki í föðurgarði; og með því að hún var
lagvirk til handanna, þótti henni það betri atvinnu-
vegur að ráöast til Reykjavíkur en að vinna að heyi
eða tóvinnu heima. Sat hún þá við sauma og tók
vinnu af konum þar í Víkinni, en saumaói þess á
millum föt fyrir þá Bessastaðasveina og hafði jafnan
nóg aó starfa, er lítið var um klæðasmiði. Maddama
Á. léði henni húsnæói, og hafði hún loftherbergi eitt
lítið, en sat oftast um daga nióri hjá frændkonu
sinni. Hún hafði nokkrum sinnum verið í giftinga-
bralli, sem ekki gat lánazt, en nú virti svo sem hún
heföi snúið huga sínum frá þess háttar efnum og léti
nú flakka lausu við um hríð, þar til betur byrjaði,
enda var allur dagur til stefnu fyrir henni, er hún
naumast haföi enn náð tvítugsaldrinum. Guðrún var
kona vænleg, nokkuð há vexti og réuvaXin, herða=
breið eftir ilSSÖ/ mittismjó og útlimafögur, andlitió
fremur langt en breitt, munnuriHP ^till og nefið
rétt, en tennurnar svo hvítar sem skirt silfur væTJ.
Hún var ekki rjóð í andliti eða þykkleit, en kinnarn-
ar þó sléttar og hörundsliturinn hreinn og hörundið
smágjört; hún var hárfögur, en hárið þó ekki mikið;
augun voru svört og smá og svo tindrandi sem í
hrafntinnu sæi. Hún var hæglát hversdagslega og
mað

aL
rounhoífinu
HJÚKRUNARKONA
ein vió sjúkrahús í
Lundúnum leitaði um
daginn réttar sins fyrir
undirréttardómi, vegna
þeirrar ákvöróunar
sinnar að neita að klæð-
ast hjúkrunarkvenna-
búningi á vöktum sínum
í sjúkrahúsinu, en hún
var einkum vió störf þar
sem næturhjúkrunar-
kona. Til spítalans var
svo kvartað yfir þessu
háttalagi hjúkrunarkon-
unnar. Hún lét sem sér
kæmi kvartanirnar ekk-
ert vió og hélt áfram að
mæta tii starfa án þess
að klæóast hjúkrunar-
búningi sínum. Þá fékk
hún aóvörun frá spital-
anum og henni tjáð að
neitun af hennar hálfu
gæti leitt til uppsagnar,
og aó því rak. Hún tapaói
málinu fyrir undirrétti.
Já kennari, í því landi er
öllu rétt skipt, auði milfi
íbúanna og möguleikun-
um til aó leggja bílnum
sínum.
Faróu nú varlega, —
ég er orðin hundleið á að
gera alltaf við skyrt-
urnar þínar.