Morgunblaðið - 01.06.1975, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 1. JUNl 1975
13
Sjómaimadagurinn
Með kíki úti í
glugga að
fglgjast
með pabba
• Erna Nielsen býr ásamt
manni sínum og þremur börn-
um að Barðaströnd 11 á Selt
Seltjarnarnesi. Martur hennar
er Björn Jónsson skipstjóri á
Ásberg RE. Björn er af sjó-
mönnum kominn og er sonur
Jóns Björnssonar frá Ána-
naustum.
Asberg RE er nú art sfldar-
veirtum í Norrtursjó, en skip,
sem þangart sækja, eru jafnan
mjög lengi art heiman.
— Erna, hvað er langt sírtan
þú sást eiginmanninn bregða
fyrir sírtast?
— Þaö eru rúmir tveir mán-
uðir síðan. Frá áramótum hefur
hann verið heima í hálfan
mánuð samanlagt. Þar áður var
hann heima þegar Laila litla
fæddist, fór svo daginn eftir að
við komum heim eftir fæðing-
una og sá hana ekki aftur fyrr
en hún var þriggja mánaða.
Björn hefur verið i Norðursjón-
um í um það bil fjögur ár, svo
að maður er farinn að venjast
þessu. Þegar stóru krakkarnir
voru yngri voru þau oft feimin
þegar hann kom aftur eftir
langa fjarveru, en það er nú
liðin tíð. Nú hlakka þau óskap-
lega til þegar von er á honum
og beinlinis hanga í honum
meðan hann er heima.
— Nú hlýtur ýmislegt annað
en búsýslan að lenda á þér þeg-
ar húsbóndinn er svona lítið
heima.
— Já, það fer ekki hjá því, en
sérstaklega var það þó þegar
við vorum að byggja. Þá stóð ég
í alls konar útréttingum og æpti
stanzlaust gegnum loftskeyta-
stöðina þegar eitthvað fór úr-
skeiðis eða þegar iðnaðarmenn-
irnir stóðu ekki við sitt. Annars
hafði ég gaman af þessu meðan
á því stóð, en ég vildi svo
sannarlega ekki þurfa að
standa í því aftur.
— Finnst þér aldrei erfitt að
bera að mestu leyti ein ábyrgð á
börnum og heimili?
— Nei, ekki get ég sagt það.
Ég held meira að segja, að ég
hafi það að mörgu leyti frjáls-
ara en margar aðrar konur.
Auðvitað er maður bundinn og
verður alltaf að vera til taks, en
í staðinn get ég skipulagt tíma
minn sjálf. Ég er heimakær og
sakna þess ekki þótt ég komist
ekki út á kvöldin. Svo er líka
svo gaman að fá eiginmanninn
heim þá sjaldan það gerist, að
þá er eiginlega samfelld hátíð
hér á heimilrnu.
— Hvað gerirðu þér til á-
nægju í einverunni?
— Ég er nú svo heppin að
eiga góða fjölskyldu, sem ég
hef mikið samband við og svo
hef ég líka félagsskap af börn-
unum minum. Ég sit mikið við
hannyrðir, en horfi iítið á sjón-
varp.
Þá hef ég mjög mikinn áhuga
Framhald á bls. 30.
Erna Nielsen ásamt börnum sfnum Bryndísi, Jóni og Lailu.
„Svona œtla ég að vera
þegar ég verð stór”
Pálmi Hlöðversson, er fyrsti
stýrimartur á varðskipinu Ar-
vakri. Pálmi byrjaði sem
messadrengur á varðskipum
árið 1958, var síðan háseti, þar
til hann fór í Stýrimannaskól-
ann. Hann Iauk skipstjóraprófi
árið 1964 og hefur verið stýri-
maður hjá Landhelgisgæzlunni
síðan og skipstjóri í afleys-
ingum.
Kona Pálma er Guðmunda
Helgadóttir og við ræddum við
þau nú um daginn.
— Hvað ertu búinn að vera
lengi í landi núna, Pálmi?
— Síðan á mánudaginn var.
Við erum venjulega úti í svona
hálfan mánuð og síðan 3—4
daga í landi.
— Hvernig líkar þér að hafa
manninn svona mikið að
heiman, Guðmunda?
— Maður venst þessu furðan-
lega. Mér leiddist þetta stund-
um þegar börnin voru minni,
en síðan þau eldri fóru að stálp-
ast fór ég að hafa mikinn og
góðan félagsskap af þeim. Það
er líka alltaf nóg að gera og
enginn timi til að láta sér
leiðast þegar þarf að hugsa um
heimili og þrjú börn. Ég vissi
líka hvað ég var að fara út í
þegar ég gifti mig, því að pabbi
var alltaf á togara þegar ég var
lítil og bræður mínir eru
sjómenn.
— Nú hefur þú langa
reynslu af störfum um borð,
Pálmi, og ert búinn að feta
allan stigann, allt frá messa-
gutta upp i skipstjóra. Finnst
'þér andrúmsloftið um borð
hafa breytzt?
— Já, að vissu leyti. Mér
finnst að mörgu leyti vera
meira Iýðræði um borð í
skipúnum nú orðið, ef svo má
að orði komast. Andrúmsloftið
um borð stendur að vísu og
fellur með yfirmönnunum og
hefur alltaf gert. Menn hafa nú
orðið meira samráð um borð og
það held ég að sé til bóta. En að
sjálfsögðu er það alltaf skip-
stjórinn, sem hefur úrslita-
valdið. Þannig verður það að
vera. Það eru yfirleitt afbragðs-
menn á varðskipunum og í
mörg ár höfum við verið með
sömu mennina mikið til. Á síld-
arárunum var oft erfitt að fá
Guðmunda, Ingibjörg og Finnur fylgdu Pálma til skips, en Árvakur lét úr höfn síðdegis á föstudaginn
var.
menn á varðskipin, en þetta fer
eftir atvinnuástandinu i land-
inu.
— Þú varst einn þeirra, sem
heiðraðir voru fyrir björgun
áhafnarinnar á Notts County í
Isafjarðardjúpi árið 1958.
— Já, við vorum þrír á Óðni,
sem vorum heiðraðir, — Sig-
urður Árnason skipstjóri, Sig-
urjón Hannesson, sem þá var
fyrsti stýrimaður, en er nú
skipstjóri á Arvakri, og svo ég,
Sem var annar stýrimaður. Við
björguðum 18 manns, en einn
var frosinn i hel þegar að var
komið. Það varð heilmikill has-
ar út af þessu slysi í Englandi.
Björgunarútbúnaði um borð í
skipunum og þjálfun áhafna
var mjög áfátt þegar slysið
varð, en það varð til þess að ýta
við mönnum hvað þetta snerti.
Stuttu síðartóku útgerðarmenn
á leigu skuttogara og sendu
hann á miðin með lækni og
veðurfræðing um borð. Siðan
kom eftirlitsskipið Miranda til
sögunnar og ég var þar um borð
í hálfan mánuð fyrst eftir að
hún kom.
— Hvernig lízt þér á að verja
200 mílna landhelgi?
— Það er orðin svo mikil út-
hafssigling á skipunum nú
þegar, að ég býst ekld við að
breytingin verði mjög mikil.
Litlu skipin fara auðvitað
aldrei langt út, enda miðast
aðbúnaður og tæki um borð í
þeim ekki við annað en stuttar
ferðir. En það er auðvitað ýmis-
legt í skipulaginu, sem þyrfti aó
breyta. M.a. hefur verió talað
um að fjölga skipverjum og
skipta oftar á skipunum, en ég
held, að það sé slæmt að skipta
mikið. Menn fá tilfinningu fyr-
ir sínu skipi og það held ég að
Framhald á bls. 30.