Morgunblaðið - 19.10.1975, Qupperneq 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 19. OKTOBER 1975
Kóngsdóttirin sem
gat ekki hlegið
ann, til þess að velta ekki um koll. Hann
leit svo á dóttur sína og sýndist votta
fyrir brosi í öðru munnviki hennar, en
það hvarf samstundis og hún varð jafnal-
varleg aftur og konungur vissi ekki nema
þetta hefði verið missýning ein, og ekki
fór því betur fyrir kennaranum, en farið
hafði með hermanninn bróður hans,
kannske heldur verr, því hann var hýdd-
ur enn fastar, en hinn hafði verið, og
sendur heim síðan við lítinn orðstír.
Nú vildi yngsti sonurinn reyna, hann
hét nú Hans og það var piltur, sem ekki
lét allt fyrir brjósti brenna. En bræður
hans hlógu eins hátt og þeir gátu vegna
nýafstaðinna hýðinga og kváðu hann
myndu verða hýddan fastast allra, og
faðir hans vildi ekki leyfa honum að fara;
hann sagði að ekkert vit væri í því, þar
sem hann væri síður en svo skemmtileg-
ur og hafði auk þess aldrei nennt neitt að
gera, nema að búa til fífukveiki. — Enda
var hann kallaður Fífu-Hans. En Hans
lét sig ekki, hann nöldraði og nauðaði
þangað til að karl faðir hans var orðinn
"COSPER----------\
Nel, konan mfn er ekki heima — kemur á
morgun, en yður er guðvelkomið að bfða eftir
henni!
dauðleiður á því og sagði úrillur: „Jæja,
komstu þá af stað.“
Þegar Fífu-Hans kom til konungshall-
ar, lét hann ekkert uppskátt um það, að
hann ætlaði að koma konungsdóttur til
að hlægja, heldur bað um vinnu. Nei, það
var ekkert til að gera handa honum þar,
en hann lét sig ekki heldur við þetta.
Hann sagðist þó alltaf geta borið eldivið
og vatn í eldhúsið, og svo lengi nauðaði
hann á þessu, að konungur lét undan.
Þegar hann var að sækja vatn í lækinn
einn daginn, sá hann stóran fisk í hyl í
læknum og læddi fötunni undir hann.
Þegar hann var svo á leið heim með
fiskinn i fötunni, mætti hann gamalli
kerlingu, sem teymdi með sér gullgæs.
„Góðan daginn, amma sæl,“ sagði
Hans. „Þetta er nú meiri fuglinn, sem þú
hefir meðferðis, og þær fjaðrir, sem á
honum eru, — þær lýsa langar leiðir, ef
maður hefði svona fjaðrir, þá þyrfti mað-
ur ekki fífukveiki í týrurnar sínar“.
En kerlu leist afar vel á fiskinn, sem
Hans var með í fötunni sinni og sagðist
skyldi láta hann fá gullgæsina fyrir fisk-
inn, og hún hafði þá náttúru, að ef ein-
hver kom við hana, þá hékk hann fastur,
bara ef sagt var: „Ef þú vilt vera með,
þá hengdu á“.
Þetta þóttu Hans góð skipti. „Ekki er
fugl verri en fiskur“, sagði hann
við sjálfan sig, „og ef hann er eins og
þú segir, þá get ég líka notað hana fyrir
öngul, gæsina þá arna“, sagði hann við
kerlu og var vel ánægður með gæsina.
Svo lagði hann af stað með hana, en var
ekki kominn langt, er hann mætti ann-
arri kerlingu, sem leist afarvel á gæsina
og vildi endilega klappa henni. Hún bað
Hans samt um leyfi.
„Já, blessuð klappaðu henni bera“,
sagði Hans, „En þú mátt ekki rífa af
henni fiðrið“.
Og um leið og hún snerti fiðrið, sagði
Hans: „Ef þú vilt vera með, þá hangdu
á!“
Kerla reyndi að slíta sig lausa, en það
gekk ekki, hún hékk föst, hvort sem
henni líkaði það betur eða ver, og Hans
hélt áfram, eins og hann væri einn með
gæsina. Nokkru síðar mætti Hans manni,
sem þekkti kerlu og var eitthvað i nöp við
hana. Þegar hann sá hana hanga þarna
fasta hélt hann að óhætt væri að gefa
henni smávegis ráðningu, og sparkaði því
VIEP
MORödKí
KAmNU
— Hvað myndirðu segja,
Helga mín, ef ég stæli kossi?
— Loksins.
X
— Hvers vegna sagðirðu
hljðmsveitarmanninum upp?
— Það var ailtaf málmbragð af
honum.
X
— Allt hækkar f verði, mat-
vara ekki sfður en annað. Það
endar með þvf að maður
verður að hætta að borða til
þess að geta lifað.
X
Prðfessorinn var svo utan við
sig einn morguninn, að hann
kyssti eggið en barði í höfuð
konu sinnar með teskeiðinni.
X
Hjðnaleysin sitja hvort á sfn-
um enda bekks f Hljðmskála-
garðinum. Veður er stjörnu-
bjart og glaðatunglskin.
Hún: — Fegurð slfkra kvölda
er dásamleg.
Hann: — Já, ef maður væri
aðeins hugaðri.
X
Gesturinn: — Það syndir fluga
ofan á mjðlkinni f glasinu. Er
það nauðsynlegt?
Þjðnninn: — Já, annars myndi
hún drukkna.
X
— Þú átt ekki að vera svona
fljðtmæltur, Óli minn, þegar
þú biður kvöldbænina þína. Ég
heyri ekkert til þfn.
ÓIi: — Ég er ekki heldur að
tala við þig, mamma.
X
Kennarinn: — Hvað heita þær
lffverur, sem lifa ýmist í vatni
eða á landi?
Nemandinn: — Baðgestir.
Moröíkirkjugaröinum
12
Svona, svona, Susann, segðu nú
rannsðknarlögreglumanninum
það sem þú veizt. Þú getur alveg
komið fyrir þig orði, ef þú þarft!
Og þegar möðirin sagði þetta
hvarflaði hún augum rétt að
prestinum. Brosviprur voru um
munn Hjördisar Holm. En loksins
opnaði Susann munninn og
reyndi að taka til máls.
— Ja... ja, ... já ... já. Ég
hafði lofað vinkonu minni að
fylgja henni spottakorn af þvf að
hún er myrkfælin og vill ekki
þurfa að ganga ein úti á akrinum
hjá Karlsson. En ég varð að bfða
eftir henni dálitla stund og á
meðan stðð ég á tali við Arne, rétt
við kirkjuna.
Hún forðaðist vandlega að horf-
ast f augu við C’hrister, en lág
rödd hennar var styrk og skýr og
hún talaði án nokkurs hiks.
— Hvernig kom Sandell yður
fyrir sjðnir? Sýndist yður hann
vera órðr eða áhyggjufuilur?
— Nei! Alls ekki. Hann hló og
spaugaði eins og venjulega... eða
kannski öllu meira en venjulega.
— Klukkan hvað skildust þið.
— Klukkuna vantaði þá
tuttugu mfnútur f fímm.
— Eruð þér alveg vissar? Þér
verðið að hafa hugfast að það er
ðhemju mikilvægt að við getum
ákvarðað endanlega cinmitt
ÞANN tfma eins nákvæmlega og
hægt er.
— Ég er alveg viss. Ég stilli
úrið mitt eftir útvarpinu á hverj-
um degi og ég leit á það um leið
og við Britta gengum af stað.
Þó svo hún væri feimin var hún
bæði róleg og skynsöm að heyra
og Christer kinkaði kolli f viður-
kenningarskyni og hélt áfram:
— Sáuð þér Sandell ganga inn
á skrifstofuna?
— Ég sá að hann gekk heim á
hlaðið — ég tðk ekki nánar eftir
þvf.
— Hvar býr þessi vinkona
yðar?
— Hún býr f Persby — það er
hérna fyrir norðan.
— Er ekki farinn vegurinn til
Kila?
— Nei, það er farið eftir þjóð-
veginum, en f gagnstæða átt.
— Hvað fvlgduð þér Brittu vin-
konu yðar langt.
— Kannski tvo kflðmetra eða
svo.
— Og svo sneruð þér við og
genguð heim?
— Já.
— Hvenær voruð þér komnar
heim aftur?
Nú hafði ég á tilfinningunni að
hún hikaði.
— Um hálf sex leytið, held ég.
Ég fðr upp og hafði fataskipti og
var rétt að Ijúka þvf, þegar
Friedeborg frænka kom.
Christer Wijk horfði hugsandi
á stúlkuna.
— Þér hljðtið að skilja að mér
leikur hugur á að vita hvort þér
mættuð einhverjum á leiðinni.
Einhverjum sem þér kannist við
— eða þekkið kannski alls ekki.
Hún hafði spennt greipar í
kjöltu sér og fitlaði við kjðlinn
ðstyrkum fingrum þegar hún
tautaði óstyrkri og lágri röddu:
— Ne... ei, ég mætti alls eng-
um.
— Þér búið f stóra húsinu við
hliðina á Sandelishúsinu, er það
ekki? llúsinu sem er andspænis
kirkjunni? Það er að segja, þér
hljðtið að hafa gengið framhjá
búð Arne Sandells á heimleið-
ínni. Tðkuð þér cftir þvf hvort
það var Ijós á skrifstofunni?
Nú var rödd hennar orðin örugg
aftur.
— Það var slökkt bæði á skrif-
stofunni og f búðinni. En það var
Ijðs uppi f fbúðinni.
Christer blés frá sér reykjar-
hringjum áður en hann sagði
seinmæltur.
— Það sést kannski ekki frá
veginum hvort Ijós er á skrifstof-
unni?
— Víst sést það, svaraði hún
reiðilega. — Arne hefur ekki
rúllutjöld fyrir gluggunum á
skrifstofunni. Og f búðinni eru
hvítar gardfnur fyrir gluggunum.
En ég þori að sverja að hvergi
sást Ijós f glugga á neðstu hæð-
inni.
Við horfðum hissa hvert á
annað. Ef leggja átti trúnað á orð
Susann Motander hafði Arne
Sandell stokkið upp úr stölnum
sfnum frá bðkhaldsbökum fyrir
klukkan hálf sex. Þýddí það að
banamaður hans var þegar kom-
inn á vettvang? Var það morðing-
inn sem hafði slökkt öll Ijðs áður
en hann hvarf af vettvangi?
Hér greip Friedeborg fram f og
það sem hún lagði til málanna
studdi upplýsingar Susann 1
mikilvægu atriði.
— Þetta er öldungis rétt hjá
elskunni henni Susann! Það var
niðadimmt á skrifstofunni hans
Arnes veslingsins, en uppi f fbúð-
inni var Ijós f hverjum glugga. Og
kirkjuklukkan sló tvö högg, þegar
ég gekk inn um hliðið og ég man
vel að ég hugsaði með mér... sko
eitt högg þýðir kortir yfir og tvö
högg eru á hálfa tfmanum. að það
væri svei mér gott að klukkan
væri ekki nema hálf sex, þvf að þá