Morgunblaðið - 31.10.1975, Side 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 31. OKTÖBER 1975
Trygmar og Ótryggur
hvar hatáuwian flaug, þar sem l%a»n var
svo sjónéapur. Hann gat þessvegna ekki
skotið og því síður hitt haukinn, og fór nú
að gráta og barma sér: „Guð gæfi, að
einhver gæti læknað augun mín“, stundi
hann. „Ég er alveg að verða blindur".
„Ég skal gefa þér ráð við þessari sjón-
depru“, sagði Tryggur, og sagði honum
svo, hvernig hann hefði fengið sjónina
aftur. Svo tóku þeir sér ferð á hendur og
fóru að linditrénu og konungur varð
alsjáandi af því að baða augu sín úr
dögginni á blöðum trésins, morguninn
eftir að þeir Tryggur komu þangað.
Eftir það fannst konungi enginn maður
eins mikill og Tryggur, og hann var alltaf
með honum, hvar sem hann fór. Svo vildi
þannig til, að einn góðan veðurdag voru
þeir á gangi saman úti í garðinum, og þá
sagði kóngur:
„Ekkert skil ég í því, að það er ekki
einn einasti maður í öllu landinu, sem
kostar eins mikiö til garðsins síns eins og
ég, og þó er áreiðanlega enginn garður í
ríkinu, sem sprettur eins illa í. Ég get
ekki fengið nokkurn mulning af einu
einasta tré“.
„Rétt er það“, sagði Tryggur. „En ef ég
Ætlið þér enn að halda þvf fram að sniglasúpan
hafi verið nægilega soðin?
I-----------------------------------------s
bara fæ það sem liggur þrisvar um-
hverfis garðinn, þegar ég er búinn að
láta grafa það upp, þá skal spretta nóg af
öllu í garðinum".
Já, þetta vildi kóngur gjarna. Tryggur
fékk menn til verksins, og svo grófu þeir
og grófu og náðu að lokum upp allri
keéjurcni. Var þá Tryggur orðinn vellrík-
ur mtmtHtr, jmánvel ríkari en konungur, en
keMMngnrtÍK var harðánægður, þvi nú
apMtt f MPÍivruHi, 1mb*í rmkið og vel, svo
svigrcuðu mður að jörð urcdan
évöxtunum, bæði eplum og perum svo
géðum, að enginn hafði bragðað aðra eins
ávexti.
Svo var það einn daginn, að konungur
og Tryggur voru á gangi saman úti við,
og mætti konungsdóttir þeim þá. Við það
að sjá dóttur sína varð konungur mjög
sorgmæddur.
„Finnst þér ekki sorglegt að svona
falleg konungsdóttir, eins og ég á, skuli
vera bæði mállaus og heyrnarlaus?"
sagði konungurinn við Trygg.
„Jú, en til eru ráð við því“, sagði hann.
Þegar konungur heyrði það, varð hann
svo glaður, að hann lofaði Trygg dóttur
sinni og hálfu ríkinu, ef hann gæti bætt
henni mein hennar aftur.
Tryggur fékk tvo menn með sér í
kirkju og tóku þeir þar upp eina fjöl,
fundu pödduna og tóku úr henni oblát-
una. Var hún svo gefin konungsdóttur og
um leið varð hún eins og annað fólk, fékk
bæði heyrn og mál aftur.
Nú átti Tryggur að fá konungsdóttur
fyrir konu, og var boðið til brúðkaups,
þvi það átti að halda mikla og veglega
veizlu.
Og meðan veizlan stóð sem hæst, kom
betlari nokkur og bað um matarbita.
Hann var í vesælum fataræflum og allir
aumkuðust yfir honum. En Tryggur
þekkti strax að þar var kominn Ótryggur
bróðir hans.
„Þekkir þú mig aftur?“ spurði
Tryggur.
„Æ, hvar ætti ég að hafa séð svona
fínan herra?“ spurði Ótryggur.
„Séð hefirðu mig nú samt“, sagði
Tryggur. „Það varst þú, sem barðir mig,
svo ég missti sjónina, fyrir ári síðan.
Ótryggur heitirðu og ótryggur ert þú,
það sagði ég þá og það segi ég enn, en þú
ert nú bróðir minn samt og þessvegna
skalt þú fá nógan mat, og svo geturðu
farið að linditrénu, sem ég sat í í fyrra.
vtee
MORödKi
RflFf/NU
Verkamaður, sem vann hjá
gömlum Gyðingi, fðr til hans og
bað um launahækkun vegna
þess hve mikið hann hefði að
gera.
— Hvað segirðu, sagði Gyð-
ingurinn, þú sem f raun og veru
vinnur ekki neitt. Sjáðu nú til:
Það eru 365 dagar f árinu. A
hverjum sólarhring sefur þú 8
klukkustundir. Það eru 122
dagar og þá eru eftir 243. Átta
stundir á dag áttu frf. Þá er
eftir 121 dagur. Þú færð
klukkustfma f mat á hverjum
degi. Það eru 15 dagar til við-
bótar. Þá eru effir 106. — Þú
vinnur ekki á sunnudögum. 52
dagar eru þar og 54 eftir. Þú
vinnur ekki nema hálfan laug-
ardaginn — 26 frfdagar frá
enn, 28 eftir. Þú hefur þriggja
vikna sumarleyfi. Þá eru ekki
eftir nema sjö dagar til þess að
vinna. Ekki vinnur þú á nýárs-
dag, þjóðhátfðardaginn, 1. maf
og jóiin heldur þú helg. Auk
þess fara fleiri dagar forgörð-
um hjá þér.
— Ég ætti ekki annað eftir en
að fara að hækka launin þfn.
Mundu eftir að taka afrit fyrir
-skjalasafnið okkar.
Jæja? Eigum við þá að fara
saman út að skemmta okkur?
— Það var svo kalt þar sem
ég var, sagði heimskautafari
einn, að Ijósið á kertunum
fraus svo að við gátum ekki
slökkt á þeim.
— Hvað er það, sagði stéttar-
bróðir hans. Þar sem við vorum
í fyrra, var svo kalt, að orðin
frusu um leið og við slepptum
þeim út úr munninum. Við
þurftum þvf að þfða þau til þess
að vita, hvað við vorum að tala
um.
X
Eiginmaðurinn var að skoða
heimilisbókhald konunnar. Á
einum stað er liðurinn: —
G.m.v.t.h. kr. 1250,00.
— Hvað er þetta, góða mfn?
— Þetta? Þetta þýðir: Guð
má vita til hvers.
X
— Við umgöngumst barn-
fóstruna eins og hún væri ein
af f jölsky Idunni.
— Það myndi okkur ekki lfð-
ast, við verðum að vera kurteis
við hana.
Moröíkirkjugaröinum
21
leyndarmílum hennar lá við að
ég dytti bókstaflega um hana. Ég
flýtti mér að draga mig f hlé, og
bvorki hún né maðurinn sem hún
var að tala við virtust hafa veitt
mér athygli. Ég þrýsti mér upp að
veggnum og skammaðist mfn f
aðra röndina, en frá þeim stað gat
ég ekki séð þau fengur og ég
hcyrði aðeins hvað hann sagéi.
Það var ámóta og hlusta á sfmtal
og auk þess var augljóst að hann
lagði minna til málanna.
— Ne.. .ei... það er augljóst
... En það verður PÚ að
ákveða... Bara að ég viti hvað þú
hefur sagt þá... þú heldur þó
varla ég Iáti lögguna skjóta mér
skelk f bringu... Ef þú gætir að-
eins iofað þvf að þú verðir jafn
róleg og ég...
Nú lækkaði maðurinn röddtna
og andartaki sfðar heyrði ég Bar-
böru ganga a/ stað. Ég hélt að
félagi hennar hafði einnig haldlð
á brott og sté þvf fram f dagsbirt-
una aftur. En hann stóð þá á sama
stað og ég var svo nálægt honum
að ég hefði getað rétt út höndina
og snert hann.
Hann hefur rautt skegg og
stuttklippt hár, hafði Lotta sagt
og hún hafði einnig sagt að hann
væri dálftið geggjaður.
Vissulega hafði Marten
Gustafsson bæði rautt hár og
skegg og ég verð að viðurkenna
að mér fannst hann bæði viðfelld-
inn og karlmannlegur. Sennilega
var hann á aldrinum tuttugu og
fimm til þrjátfu ára, hann hafði
hláturmild blá augu og sterklegar
hvftar tennur og hann hélt kæru-
leyslsiega um sfgarettuna milli
fingra sér.
Hann bifstraði lágt þegar hann
kom auga á mig.
— Nel sko. Nýtt fólk komið f
bæinn... og svona Ifka þekki-
legt...
Spottandi og hæðnislegur radd-
blærinn hafði þau áhrif að ég
svaraði f sömu mynt.
— Ég hélt satt að segja að þér
hefðuð aðatlega smekk fyrir
Ijóskur...
— Jæja, sagði hann og lét sér
hvergi bregða — þegar konur
eiga f hlut held ég að ekki sé
ástæða til að horfa á hárlitinn
einan. Þér eruð Ijómandi geðs-
leg...
Hann sogaði að sér reyk og
kastaði svo frá sér sfgarettu-
stubbnum.
— Er... er ókurteisi að spyrja
hvað þessi dökkhærða pfa heitir?
— Ég beiti Puck. Puck Bure.
Ég varð allt f einu gripin löngun
til að vera hreinskilin...
— Séra Ekstedt er föðurbróðir
minn.
— Nei er það virkilega? Þá
eruð þér sem sagt hugrakka unga
stúlkan sem f gærkvöldi hrasaði
um þorpslfkið.
! þetta skipti blöskraði mér
léttúðín.
— Dauðinn sagði ég og rödd
mfu minnti á áminningarrödd
Tekiu Motander — er ekki þess
eðlis að æskilegt sé að hafa hann f
flimtingum. Þér eruð bersýnilega
kunnugur Barböru Sandell.
Finnst yður ekki hræðilegt að
maðurinn hennar var myrtur?
Hann yppti öxlum og hann var
jafn hirðuleysislegur og glaður f
bragði þegar hann svaraðl.
— Hann átti alltof mikið af
peningum. Mér finnst ekkert
óréttlátt við það þótt kapitalisti
verði fyrir þvf að vera myrtur og
rændur.
— Hvernig vitið þér að það var
ránmorð?
Skjátlaðist mér eða leið eins
konar skuggi yflr andlist hans?
Ég var orðin gröm og ég gaf
honum ekki færi á að svara en
hélt áfram án þess að hugsa mig
um.
— En þér vitið náttúrlega allt
um það. Þér voruð á næstu grös-
um...
Nú deplaði hann augunum —
af undrun eða kannski af reiði.
— Heyrið mig nú, mfn bifða!
Hafið þér aldrei lesið um að það
er hægt að höfða mál á hendur
fólki fyrir ærumeiðandi um-
mæll?
— Jú svaraði ég reiðilega — en
maður hlýtur ekki dóm ef hægt er
að sanna að þær upplýsingar sem
maður veitir séu á rökum rcistar.
— Og þér eruð sem sagt færar
um að sanna... þetta sem þér
sögðuð...
— Nú það sást til yðar. FÖður-
bróðir minn hitti yður klukkan
tvær mfnútur yfir fimm fyrir
utan hliðið hjá Arne Sandell og
Friedeborg Janson mætti yður
nokkru sfðar úti á þjóðveginum.
Márten Gustafsson kveikti sér f
sfgarettu og var lengi að þvf. Ég
sá það var kominn þrjóskuglampi
f augu honum.
— Og ef ég segi að annaðhvort
hefur þeim báðum missýnst, eða
að þau Ijúgi að yfirlögðu ráði...
— Tord Eksted er, prestur sagðí
ég afdráttarlaust, — hann segir
ekki ósatt.
— Ég er ekki f hópi þeirra sem
hafa dálæti á prestum, sagði
Márten hugsandi — en ég ber nú
mikla virðlngu fyrir séra Ekstedt.
Það er ekki vegna þess að hann er
prestur, heldur að hann — eftlr
þvf sem mér hefur fundist — er
óvenjulega Ijúfur og góður og
heiisteyptur persónuleiki...
Ég hafði á tilfinningunni að
elnhver dulin meining lægi að