Morgunblaðið - 13.02.1976, Side 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 13. FEBRUAR 1976
Sögur Bertu gömlu
gjörsamlega varð ómögulegt að ráða
nokkuð við þær. Þaó reyndu margar
stúlkur að gæta þeirra, en það dugði
ekkert, fyrr en þar kom nýtrúlofuð
stúlka, hún kom svo að segja úr trúlof-
unarveizlunni sinni. Þá varð allt rólegt
aftur og enginn vandi að gæta nautgrip-
anna lengur. Hún varð nú ein eftir í
selinu og hafði ekki nokkra manneskju
hjá sér, bara hund. — Þegar hún sat í
selinu einn daginn, þá finnst henni allt í
Teiknarinn segir hér hrakfallasögu málara
nokkurs. Söguna skal þó ekki segja 1 þeirri röð
sem hér getur að llta eins og sjá má. En með því
að raða hinum merktu reitum f þeirri röð sem
sagan gerist, er lausnin fundin.
(■j ‘q ‘p ‘8 ‘v ‘3 ‘b ‘q :uiusneri)
einu að unnusti sinn sé þar kominn,
setjist hjá henni, og fari að tala um það,
að réttast væri að þau færu að gifta sig
bráðlega. En hún sat grafkyrr og svaraði
enfú, því henni fannst hún veröa eitt-
hvað svo undarleg. Nokkru síðar fór að
koma fleira fólk inn og tók að breiða
dúka á borð og bera inn mat á silfri.
Síðan báru brúðarmeyjar inn brúðar-
skart fagurt, sem þær færðu selstúlkuna
i, og var sett kóróna á höfuð henni, eins
og þá var títt við brúðkaup og hringur
var settur á fingur henni. — Og henni
fannst hún þekkja allt fólkið, sem þarna
var viðstatt, það var af hinum og þessum
bæjum, bændur, konur þeirra og börn
uppkomin.
En hundurinn hafði fundið á sér, að
ekki var allt með felldu, því hann tók á
sprett niður að Melbústað og þar gjamm-
aði hann og gelti og lét fólkið engan frið
hafa, fyrr en farið var með honum aftur
upp að selinu.
Pilturinn, sem var trúlofaður selstúlk-
unni, tók þá byssu sina og reið eins hratt
og bezti hesturinn komst upp að selinu.
Og þegar hann kom þangað, stóð fjöldi
hesta á völlunum umhverfis selið. Hann
læddist þá að selinu og gægðist inn um
glugga og sá allan mannfjöldann. Hann
var ekki lengi að átta sig á því, að það var
eitthvað óhreint við þetta, og svo skaut
hann af byssunni yfir þakið á selinu. t
sama bili var selsdyrunum hrundið upp
og fjöldi grárra bandhnykla valt út og í
allar áttir.
Þegar hann kom inn, sat stúlkan hans
þar í fegursta brúðarskarti, og ekki vant-
aði annað en hring á annan litlafingur
hennar, til þess að hún væri fullbúin til
brúðkaupsins.
,,En í Jesú nafnir hvað gengur á hér?“
spurði pilturinn, þegar hann kom inn og
sá allt sem þar var. Enn var allur silfur-
borðbúnaðurinn á borðinu, en allur hinn
ágæti matur var roðinn að mosa og skóf-
um, pöddum, ormum, mykju og öðrum
óþverra.
„Hvernig stendur á þessu“, spurði
hann unnustu sína. ,,Og hvers vegna
situr þú hér í brúðarskarti?“
„Spyr þú um það?“ sagði stúlkan. „Þú
sem hefur setið hér og rætt við mig um
giftingu síðan á hádegi í dag“.
„Onei, ég var nú að koma núna. Það
hlýtur að hafa verið einhver, sem hefir
tekið á sig mína mynd“.
Þá fór hún að koma til sjálfrar sín
MORödKl
KAFF/NO
detta f það þegar við bökum
rommkökurnar!
Er það ekki furðulegt að aldrei
skuli það hafa hvarflað að
krökkunum að flýja þessi hús-
næðisþrengsli hér?
Það er óhætt að bóka það: Þessi
skepna hefur verið með risa-
stóran kjaft.
Eg ætla að flýja að heiman —
heim til þfn?
Eg verð að játa það, ég skil vel
að þér dragið að yður allskonar
sýkla.
Svertingjar ræðast við.
— Ég heyrði sagt, að elzti
sonur þinn sé kominn f fang-
elsi.
— Já, hann hefur alltaf verið
hvfti sauður ættarinnar.
X
Hún: — Allt, sem hér er til,
húsið, peningarnir, fötin og
innanstokksmunirnir, eru mfn
eign. Hvað áttir þú svo sem
áður en við giftumst?
Hann: — Frið.
X
— Mamma, hvað ætlarðu að
gera við eggin, sem þú sendir
mig eftir?
— Eg ætla að búa til úr þeim
eggjaköku.
— Ég hef þegar tekið af þér
ómakið, mamma.
X
— Hvernig stóð á þvf að þú
réðst á fangavörðinn?
— Það gerði ég bara til þess
að halda mér f æfingu.
Tfu mfnútum eftir að hann
hafðu fundið ráðið til að
kveikja eld, gekk einhver fram-
hjá og sagði: Slökktu þetta eins
og skot!
Dómarinn: — Þú segir að
sambúð þfn og mannsins þfns
hafi verið ágæt þangað til hann
byrjaði að lemja þig. Hvenær
var það?
— A leiðinni heim frá brúð-
kaupinu.
X
Hún: — Við hittumst aftur
klukkan 8 f kvöld, og ef annað
hvort okkar skyldi koma of
seint...
Hann: — Þá bfð ég.
X
— Piparsveinn er bölsýnis-
maður.
— Já, og giftur maður var
bjartsýnismaður.
X
— Eg vildi heldur að dóttir
mfn léki á gftar en pfanó.
— Hvers vegna?
— Gftarnum gæti ég hent út
um gluggann.
Meö kveöju frö hvrtum gesti Jóhanna Kristjóns-
46
sem Doon gaf henni — hafi um
tfma farið nánast alveg úr jafn-
vægi. Doon gat veitt henni hiuti
sem hún fengi sjálf aldrei ráð á
og þess vegna gat Doon um
drjúga stund keypt kærleika
hennar — eða öllu heldur vináttu
— þetta var andleg ást og aldrei
neitt hoidlegt við hana.
Quadrant revkti f sffellu og sog-
aði djúpt að sér reykinn.
— Ég hef sagt að Doon var vel
gefinn, hélt Wexford áfram.
— Kannski ætti ég að bæta við að
gáfur eru þó engan veginn ein-
hlítur gæfugjafi.... og miklum
gáfum fylgir oft mikil sfngirni.
Þetta átti sannarlega við þegar
Doon var annars vegar. En Minna
gerði sér grein fvrir að samband-
ið við Doon var að komast á eitt-
hvað stig sem henni féll ekki. Þvf
að ég skal segja vkkur..
Hann horfði hugsandi á konur-
nar tvær og manninn. — Þið vitið
að Doon hafði einn ákaflega erf-
iðan vankant....
Helen Missal kinkaði kolli.
Fabia Quadrant grét hljóðlega og
þrýsti sér enn fastar að eigin-
manni sfnum.
— Þegar Dudley Drury skaut upp
kollinum gaf Minna Doon upp á
bátinn. Allar dýru bækurnar sem
Doon hafði gefið henni lagði hún
nú miskunnarlaust til hliðar og
leit ekki f þær upp frá því. Drury
var leiðinlegur maður og undur
hversdagslegur.... ópersónuleg-
ur er kannski rétta orðið yfir
hann. Hvað segið þér um þá lýs-
ingu frú Quadrant? — og hann
var hvorki eigingjarn né ástrfðu-
fullur. Það voru hins vegar þau
Jýsingarorð sem ég myndi nota
um Doon. En Drury hafði ekki
vöntun Doons og það var ástæðan
fyrir þvf að Drury varð hlutskarp-
ari — ég vona þið skiijið hvað ég
er að fara.
Burden minntist orða Drurys,
sem hann hafði sagl sigri hrós-
andi —Hún valdi mig!
Wexford hélt áfram frásögn-
inni.
— Þegar kærleikur Minnu kóln-
aði — eða réttara sagt fúsleiki
hennar til að láta elska sig ef við
orðum það svo — hrundi tilvera
Doons til grunna. 1 augum ann-
arra hafði þetta aðeins verið eins
konar unglingsást, en vissulega
hafa tilfinningarnar verið sann-
ar. Þegar þarna var komið sögu, f
júlf 1951, leiddi þetta til alvar-
legra veikinda Doons á sál-
inni, og enda þótt allt hjaðn-
aði og hyrfi i skuggann um
tfma, blossaði allt upp aftur,
þegar Minna sneri hingað á
ný. Minna og Doon voru
ekki lengur ungiingar, heldur
fullorðið fólk. Nú myndi Minna
kannski vera nógu þroskuð til að
geta gefið sig alla að Doon og
endurgoldið þann kærleika sem
allan tfmann hafði blundað með
Doon. En f ljós kom að hún hvorki
gat það né vildi. Þess vegna varð
hún að deyja.
Wexford sté feti framar og stóð
nú fast upp við manninn sem
reykti eins og óður maður.
— Og þá er komið að þætti vðar,
Quadrant.
— Ef ég sæi ekki að þér gerið
konuna mfna óróiega með þessu
röfli f yður, myndi ég segja að það
væri hægt að skemmta sér við
þetta eins og hvað annað, sagði
Douglas Quadrant og hrokinn f
rödd hans leyndi sér sannarlega
ekki. — Haldið þér bara áfram.
— Þegar við komumst að þvf að
Minna var horfin. vissuð þér það
þegar. Skrifstofan yðar er
skammt frá brúnni og þér hafið
áreiðanlega séð, þegar verið var
að slæða f ánni. Til að vernda
sjálfan yður í sérstöðu yðar ( ég
vítna í yðar eigin orð ) þar sem
þér þekkið aðferðir okkar urðuð
þér að finna tilefni til að aka
bflnum aftur eftir hliðarvegin-
um. Það hefði verið of hættulegt
að aka þangað að deginum til en
sama kvöld voruð þér búnir að
ákveða að hitta frú Míssal.
Helen Missal stökk upp og
hrópaði.
— Nei, það er ekki satt! Það er
ails ekki satt.
— Setjizt niður, sagði Wexford
hörkulega. — Ætlið þér að reyna
að halda f það dauðahaldi að hún
viti ekki um vður og hinar kvens-
urnar. Ilann snéri sér aftur að
Quadrant.
— Þér höfðuð ekkert á móti þvf
Þótt við vissum um ævintýri vðar
og frú Missal. Ef við settum vður
á einhvern hátt í samband við
glæpina og rannsökuðum bflinn
yðar gátuð þér haft uppi hávær
mótmæli og allt það en ástæðunni
fyrir þvf að þér fóruð á bflnum
yðar var aftur á móti ekki ætlað
að koma fyrir hvers manns eyru.
En þegar þér komuð út f skóg-
inn þurftuð þér nauðsynlega að
kanna málið. Þér vilduð vera viss.
Eg veit ekki hvaða átyllu þér haf-
ið gefið til að vilja ganga inn f
skóginn.
— Ilann sagðist hafa séð héra,
sagði Helen Missal og rödd henn-
ar var full af beizkju....
—.... hvað sem þvf Ifður — fór-
uð þér inn f skóginn og kveiktuð á
eldspýtu til að skoða lfkið betur.
Þér urðuð heillaðir af þeirri sjón
sem við yður blasti og það er
vitaskuld ntjög svo náttúrulegt að