Morgunblaðið - 07.03.1976, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. MARZ 1976
13
SONIIR
SKÆRUUBINN
sannfæra austurrísk yfirvöld um, að þau ættu ekki annars
úrkosta en að verða við körfum hans í öllu. Það er erfitt að gera
sér í hugarlund, að hann hafi ekki alið á leyndum ótta á þessu
stigi málsins Skömmu áður höfðu þrjár ríkisstjórnir í Evrópu í
Bretlandi, írlandi og Hollandi neitað að verða við kröfum
hryðjuverkamanna, sem höfðu fólk í gíslingu, og tekizt að
yfirbuga þá um síðir.
Samningaumleitanir hófust á þann hátt, að Carlos fékk brezka
ritaranum, Grizelda Carey, handskrifaðan miða og bað hana að
endurrita hann. Hér var um að ræða boð til austurriskra
yfirvalda um að útvarpa bæri áróðurstilkynnmgu hópsins á
tveggja klukkustunda fresti Ennfremur var svo fyrirskipað, að
kl. 7 f.h. næsta dag yrði áætlunarbill með gluggatjöldum fyrir
framan bygginguna til þess að aka hópnum út á flugvöll, þar
sem hans biði flugvél af gerðinni DC 9 með fullan bensíngeymi.
Undir tilkynningunni stóð: „Armur Arababyltingarinnar."
Meðan stúlkan skrifaði boðin upp, heyrðust nokkur fleiri skot
. utan af ganginum. Því næst birtist Vestur-Þjóðverjinn Hans-
Joachim Klein inni i ráðstefnusalnum. Hann var greinilega
særður og hafði grímu fyrir andlitinu. Hann settist síðan á stól
við dyrnar og fletti upp skyrtu sinni til að sýna skotsár, sem
hann hafði hlotið rétt neðan við naflann. Grizelda Carey varð
dolfallin yfir því, að ekki sást nokkur blóðdropi í kringum sárið.
Janda lögregluforingi, sá hinna tveggja öryggisvarða á ráðstefn-
unni, sem komist hafði lífs af, veitti því athygli, að Carlos gekk
til hans og klappaði honum blíðlega á kollinn, eins og knatt-
spyrnumenn gera gjarnan við félaga sína, sem hlotið hafa
meiðsli í leik.
Klein rétti úr fótunum, hallaði sér lítið eitt aftur á bak og tók
að virða fyrir sér skemmdirnar á vélbyssu sinni, en hún hafði
tekið þungann af byssukúlu lögreglumannsins áður en hún
hafnaði í maga hans. Svo stóð hann upp og gekk stundarkorn
um gólf, en síðan settist hann niður aftur og tók af sér grímuna,
eins og honum væri allt í einu orðið og heitt. Þegar læknarnir i
við Allagemeine Krankanhaus í Vínarborg heyrðu sagt frá
þessum athöfnum Klein, urðu þeir furðu lostnir. Þeir töldu, að
kúlan hefði átt að ganga frá honum dauðum. Hún tætti m.a.
sundur magakirtil og smáþarmana í Klein.
HÆTTULEG
SENDIFERÐ
Klein var litill maður á velli og dálítið hjólbeinóttur. Áður hafði
hann starfað fyrir vinstrisinnaðan lögfræðing, Klaus Craissant að
nafni. Tveimur árum áður hafði hann ekið Jean Paul Sartre frá
flugvellinum ( Stuttgart að fangelsi borgarinnar, en erindi
heimspekingsins þangað var að heimsækja félaga úr Baader
Meinhof samtökunum. Siðan í september sl. hefur Klein helgað
sig neðanjarðarstarfsemi. Enda þótt hann hafi svart yfirskegg
Iftur hann út fyrir að vera miklu yngri en 28 ára.
Þegar hér var komið sögu, bað Carlos ensku stúlkuna, að gera dá
lítið afar hættulegt. Hann rétti henni eintak af tilkynningu Arms
Arababyltingarinnar og bað hana að fara með það til austur-
rlskra yfirvalda ásamt kröfum skæruliðahópsins, sem hún hafði
nýlokið við að skrifa upp. Til þess að geta innt þetta af hendi
þurfti stúlkan vitaskuld að ganga fram eftir dimmum ganginum,
þar sem Klein og Leopolder höfðu skipzt á skotum nokkrum
mínútum áður. Carlos tjáði henni, að einhvers staðar i móttöku-
salnum lægi lögreglumaður, sem þeir hefðu skotið. Honum yrði
hún að koma á brott, hvað sem það kostaði og hvort sem hann
væri lífs eða liðinn.
Stúlkan gekk fram og kallaði hræðslulega: Gjörið svo vel að
skjóta ekki " Þetta endurtók hún, þar til hún kom auga á
Leopolder lögreglumann, sem hafði leitað skjóls í horni mót-
tökusalarins. Hún sagði við hann: „Gjörið svo vel að koma með
mér. Við verðum að koma okkur i burtu."
AFSTAÐA
KAIMSLARANS
Bruno Kreisky kanslari Austurríkis hafði áður komizt i hann
krappan, er hermdarverkamenn höfðu neytt hann til að loka
búðum, sem komið hafði verið upp í Austurríki fyrir rússneska
gyðinga, er voru að flytjast búferlum til ísraels. Kreisky hafði
orðið við kröfum þeirra, þar sem þeir höfðu nokkra rússneska
gyðinga I gíslinu. Fyrir bragðið hafði hann fengið yfir sig
holskeflu af gagnrýni hvaðanæva úr heiminum.
En þegar við hittum hann mánuði eftir árásins á OPEC, var
hann bjargfastur i þeirri sannfæringu, að hann hefði gert rétt, er
hann sleppti Carlosi og gíslum hans Sú ákvörðun hans olli
mikilli reiði erlendis, einkum af hálfu þeirra, sem höfðu látið kné
fylgja kviði í viðskiptum við hermdarverkamenn. „Það er mitt
boðorð að bjarga mannslífum, ef það stendur i mínu valdi,"
sagði kanslarinn í viðtali við Observer.
Viðskipti Kreiskys og Carlosar áttu sér stað fyrir milligöngu
sendiráðsstarfsmanna frá Irak, eins og fyrr frá greinir. í fyrstu
bað Kreisky ráðherrana og aðra háttsetta aðila í sendinefndun-
um að skýra bréflega frá óskum sínum Það er mikið vafamál,
hvort þessi bréf sem skrifuð voru undir byssustingjum, hafa
verið nokkurs virði. Eigi að síður bárust 1 5 bréf. 1 1 voru skrifuð
á ensku, þrjú á frönsku og eitt á arabisku í þeim öllum var þess
farið á leit, að kanslarinn yrði við körfum hermdarverkamann-
anna.
Að þvi búni sneri Kreisky sér að Austurríkismönnunum í hópi
gíslanna og þeim útlendingum, sem aðsetur höfðu I Austurríki.
Hvað sem öðru liði var hann staðráðinn í að hermdarverkamenn-
irnir skildu þá eftir í Austurriki
Þegar írakmaðurinn færði Carlosi þessi skilaboð missti hann
stjórn á skapi slnu: „Það er ég sem segi Kreisky og öðrum hér
fyrir verkum," öskraði hann. „Það er ég sem ákveð, hverjir fara.
og hverjir verða eftir."
Síðan bætti hann við og var örlítið stillilegri. „Ég ætla mér
ekkert að fara með þetta fólk, ég vil ekki láta banna mér að
gera það."
Þá var fjallað um Hans Joachim Klein, sem nú hafði verið
settur í súrefnistæki, eftir að hafa gengizt undir skurðaðgerð á
sjúkrahúsi. Kanslarinn gerði allt sem i hans valdi stóð til að
halda honum eftir. Hann kvað sjúklinginn of veikan til að hægt
væri að flytja hann úr sjúkrahúsinu, og ef hann fyrirskipaði að
svo yrði gert, þá jafngilti það því að drepa hann.
Carlos virtist hika eitt andartak. „Við verðum að taka lýðræðis-
lega ákvörðun," sagði hann. Fyrir framan milligöngumanninn
spurði hann félaga sina hvern fyrir sig, hvað þeir teldu, að gera
ætti. Þeir voru allir á einu máli. Klein skyldi fara með þeim,
dauður eða lifandi. Þeir töldu að Austurrfkismenn gerðu of mikið
úr meiðslum hans sem var vissulega skiljanlegt miðað við það
hversu vel hann hafði borið sig. Trúnaðartraust Carlosar var
rokið út í veður og vind. Hann sagði við milligöngumanninn:
„Segðu Kreisky að ég kunni öll brögð
\X X X
SPENNAN MINNKAR
Um miðnæturskeið fór að slakna á spennunni i ráðstefnusaln-
um. Carlos sat uppi á borðinu og reykti sigarettu. Útvarpstæki
hafði verið látið inn, og hópurinn heyrði tilkynningu sina lesna á
skelfilegri frönsku, en ekki virtist hann kippa sér neitt upp við
Framhald á bls. 39
Faðir Carlos: „Ég er algerlega sama
sinnis og hann"
i Carlos með nokkrum gísla sinna á flugvellinum í Vínarborg.