Morgunblaðið - 07.03.1976, Page 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. MARZ 1976
Einar Vilberg heitir
poppari er lengi hefur
lítirt látið í sér hevra, en
ætlar nú að láta meira að
sér kveða. Fyrsta merki
um afturkomu Einars var
framkoma hans á
miklum tónleikum er
haldnir voru i
Háskólahíói um miðjan
desember síðastliðinn.
Áður en langt um líður
mun svo koma út
nýupptekin LP-plata
hans, er hlotið hefur
nafnið „Starlight"
CStjörnuljós") og á hún
eflaust eftir að lýsaskært
meðal annars heldur
daufra Ijósa íslenzkra
hljómlistarmanna.
Til að forvitnast dálítið
um þetta afkvæmi Einars
og annað er drifið hefur á
daga hans, heimsótti
Stuttsíðan hann fyrir
nokkru og gefur hún
Einari orðið hér með:
FORTÍÐIN
E: Þetta voru nú allt
bernskubrek í upphafi. Eg var
fyrst í hljómsveit 1966 og hét hún
„Beatnicks". Þar söng ég og
spilaði á gítar. Þetta var
einskonar skólahljómsveit
Vogaskóla þó svo að ég væri ekki
nemandi þar. Síðan kom ,4íilífð“
með honum Hebba vini mínum.
Þar var ég rafmagnsgítarleikari.
Hljómsveitin „Rein“ kom svo
þarna einhvers staðar inn á milli.
Þetta voru allt venjulegar
ballhljómsveitir, sem léku á
stöðum eins og Las Vegas,
„Búðinni", Glaumbæ og Lídó og
voru allar fremur skammlífar.
Eftir veru i þessum hljómsveitum
kom ég svo einn fram um tíma og
hafði þá meira að segja plötu í
bigerð með Sarah Records, en úr
því varð þó ekki. Síðan hófst
samstarf okkar Jónasar (R.
Jónssonar) Jónashafðiþáveriðí
„Náttúru" en hætt og orðið
verzlunarstjóri í tízkuverzlun. Eg
kóm þarna til hans í kjallarann í
verzluninni einu sinni með
gítarinn og spilaði fyrir hann
nokkur lög. Hann sló til og við
gerðum eina plötu, sem Fálkinn
gaf út 1972. Lögin átti ég flest til
þá, því ég hafði byrjað að semja
mikið þegar ég hætti í þessum
hljómsveitum.
ST: Af hverju hefur þú ekkert
komið fram opinberlega eftir
samstarf ykkar Jónasar?
E: Ég nennti ekki að standa í
Meö samstarfsmönnum
þessu lengur. Mér fannst þetta
orðið hundleiðinlegt hér á Islandi
og var aó hugsa um að fara út, en
af því varð svo ekki, svo ég hef
bara setið heima og samið lög
fyrir sjálfan mig.
FRÆXiÐ I
AUSTURLÖNDUM
FJÆR
ST: Það barst út hér á sínum
tíma að þið Jónas hefðuð næstum
orðið „heimsfrægir" í Japan, —
hvernig kom það til? E: Það var
haldin þar mikil tónlistarkeppni i
sjónvarpi rétt fyrir jól 1973, og
þangað var send spóla með lögum
eftir okkur. Það bárust um 1500
umsóknir um þátttöku í
keppninni og 40 voru valdar úr og
við vorum svo heppnir að vera
þar á meðal. Meðal umsækjenda,
sem ekki voru teknir inn, var Neil
Sedaka ST: Hvernig fór svo þessi
samkeppni? E: Þessi samkeppni
var í raun alveg út í hött, því
Japanir eru fimm til tiu árum á
eftir tímanum í músik. Þeir sem
þarna komu fram voru yfirleitt í
Tom Jones stíl, þ.e. uppstrílaðir í
„smoking“, með rós í
hnappagatinu og hoppandi út um
allt, nema við Jónas. Keppnin var
í raun aðeins ógeðslegri en
Eurovision keppnirnar. Sá sem
vann keppnina var náungi frá
Jamaika. Ég man sérstaklega
eftir því að þessi maður, sem var
svertingi, hvolfdi í sig úr heilli
whisky-flösku áður en hann fór
inn á sviðið. Samt sást ekki mikið
á honum, hann bara dansaði um
allt og vann svo. Við sem þarna
komum fram vorum flestir alveg
titrandi af taugaspennu og
hræðslu, því keppnin fór frain
fyrir 10 þúsund áhorfendum og
var sjónvarpað um allt landið og
þar að auki til Ástralíu, en
einhvern veginn duttum við nú
samt í gegnum þetta. Við höfðum
64 manna strengjahljómsveit
okkur til aðstoðar, en
hljómsveitin, sem mest lék undir
hjá okkur reyndist vera fyrir
neðan allar hellur, — og
mennirnir í henni úr öllum
áttum, frá Singapore, Hong Kong
o.s.frv. Sá frægasti sem þátt tók í
keppninni hét Johnny Fanham.
Hann er aðalmaðurinn í áströlsku
poppi og á eiginlega allan
markaðinn þar, sem er ekkert
smáræði. Hann hefur fasta
sjónvarpsþætti þarna og er
kosinn poppari ársins ár eftir ár.
Mér er mjög minnisstæð hin
örugga og yfirvegaða
sviðsframkoma hans. Hann tók til
dæmis hljóðnemann, sem hafði
alveg gífurlega langa leiðslu, og
sveiflaði honum langt út í sal,
kippti síðan aftur í leiðsluna og
greip hljóðnemann með hinni
hendinni. Jónas var líka mjög
hrifinn af þessu atriði.
ST: Þið tókuð upp plötu þarna í
Japan,var það ekki? E: Jú, við
tókum upp tveggja laga plötu sem
gefa átti út í 60 þúsund eintökum,
af einhverju systurfyrirtæki
Yamaha, en ég veit ekkert um það
hvernig salan gekk. Allavega hef
ég aldrei fengið eyri fyrir
útgáfuna. Öðrum megin var lag
eftir mig, en hinum megin lag
eftir Jónas sem hann söng á
japönsku. Hann kunni í raun ekki
orð í japönsku en var kennt orði
til orðs hvernig textinn ætti að
vera án þess að skilja hann. Við
snerum svo aftur heim eftir átta
daga veru þarna. ST: Af hverju
var möguleikum ykkar í Japan
ekki fylgt eftir? E: Það var bara
af framkvæmdaleysi. Við fengum
meira að segja tilboð frá ástralska
sjónvarpinu um gerð tveggja
sjónvarpsþátta, en okkur vantaði
500 dali uppá fargjaldið svo við
komumst aldrei þangað. Ferðir til
og frá, og uppihald í Japan var
borgað fyrir okkur af Yamaha og
þar aðv auki fengum við
dagpeninga þar. St: Komuð þið
ekki eitthvað meira fram
opinberlega? E: Jú, jú, við
komum fram hér og þar á
skólatónleikum og gerðum
nokkra sjónvarpsþætti. Svo var
okkur boðið til Svíþjóðar til að
gera þar sjónvarpsþátt með Agli
Eðvaldssyni, sem var að ljúka
prófi, og var þessi þáttur sem var
í litasjónvarpi, sveinsstykkið
hans. Þarna kláruðum við líka
plötuna okkar, sem við byrjuðum
á í tveggja rása stúdíói Péturs
Steingrimssonar í átta rása
stúdiói. Undir lok dvalar okkar
þar lékum við einnig á krá, en það
var lítið upp úr því að hafa.
Samstarfið lognaðist svo smám
saman út af. Jónas fór að vinna
fyrir sjónvarpið og gekk svo í
Brimkló en ég hef ekkert
umtalsvert gert fyrr en nú. <
„STHARLIGHT"
(FYRRI HLUTI)
ST: Hvenær og hvernig stóð svo
á því að þú hefur hafizt handa á
ný, með gerð þessarar
væntanlegu LP-plötu? E: Það var
nú eiginlega Sigurjón Sighvats,
sem átti hugmyndina að því.
Síðastliðið sumar bað hann mig
um segulbandsupptöku fyrir
Steinar Berg útgefanda. Þessar
hugmyndirgerbreyttust svo þegar
f stúdíóið kom með öllu þvi fólki
sem lék með. ST: Eru lögin samt
öll eftir þig? E: Já, þau eru öll
eftir mig og textar líka. Þó að þau
hafi mörg tekið miklum
breytingum við meðferð hinna
ýmsu hljóðfæraleikara þá er
grundvallarlaglínan alltaf sú
sama. Breytingarnar eru í raun
bara fólgnar í útfærslu hvers
hljóðfæraleikara á sínum hluta.
ST: Geturðu skilgreint tónlist
þína? E: Mér er meinilla við allar
skilgreiningar á tónlist. Þær
líkjast kynþáttastefnum og þess
vegna vil ég láta það vera að
skilgreina hvernig tónlist ég leik.
(Stuttsíðan vill þó benda
lesendum sínum á að tónlistin
gæti kallast melódiskt rokk með
mismiklum áhrifum úr ýmsum
áttum.)
ÍSLENZKIR
TEXTAR —
ERLENDIR TEXTAR
ST: Af hverju semur þú textana
á ensku? E: Enska er móðurmál
poppsins, — er það ekki? Ekki
byrjaði poppið á Islandi. Mér
finnst popp með íslenzkum
textum vera eingöngu íslenzkt
popp, en popp með enskum
textum vera alþjóðlegt
popp. Islenzkt popp er sér-
stætt, vegna þess að það er og
verður alltaf frekar „klumpað“.
Maður nær aldrei þessum erlenda
popp„standard“ með islenzkum
textum. ST: Það er nú spursmál
hvort maður nær erlendum
popp „standard“ betur með
enskum textum eða fslenzkum. E:
Kannski ætti frekar að segja að
betur næðust þau áhrif er felast í
erlendu poppi. Ahrifin verða allt
önnur ef notaðir eru fslenzkir
textar. ST: Þetta er að mörgu
leyti alveg rétt. Gott dæmi er
danska hljómsveitin Gasolin. Að
Framhald á bls. 39