Morgunblaðið - 02.06.1976, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 2. JUNl 1976
23
Aðalsteinn Ingólfs-
— Minningarorð
son
Laugardagsmorguninn 15. þ.m.
þegar íbúar Hafnarkauptúns,
þessa litla friðsæla staðar, risu úr
rekkju, var sem þeir hefðu vakn-
að af þungum löngum svefni.
Eitthvað voðalegt hlaut að hafa
gerst. Fánar blöktu í hálfa stöng
víðsvegar um bæinn.
Og hin voðafrétt barst til eyrna
manna. Einn af æskumönnum
héraðsins, aðeins 17 ára gamall
piltur, hafði þá um nóttina beðið
bana af vélvæðingu nútímans.
Þessi ungi piltur var Aðalsteinn
Ingólfsson, Bogaslóð 15 hér á
Höfn. Hann var fæddur 6. apríl
1959 og þvi nýorðinn 17 ára,
þegar jarðnesku æviskeiði hans
lauk. Aðalsteinn var sonur hjón-
anna Fjólu Rafnkelsdóttur og
Ingólfs Eyjólfssonar. Þeim hjón-
um ásamt systkinum og nánustu
ættingjum hins látna er nú mikill
harmur búinn, að sjá á eftir ást-
ríkum syni og vini, sem svo mikl-
ar vonir voru við bundnar. En
máltækið segir „Enginn ræður
sínum næturstað", og þó að ég
hafi ekki fram til þessa talið mig
forlagatrúar, þá held ég naumast
að komist verði hjá að hugleiða
þetta forna spakmæli, ef hugsað
er til þeirra ógnaratburða, sem
yfir okkar fámenna byggðarlag
hafa dunið hin síðari árin.
Aðalsteinn heitinn, eða Alli
eins og hann var gjarnan kallaður
i stórum vinahópi og skólafélaga,
var ákaflega farsæll unglingur,
fastur fyrir og traustur, eins og
hann átti kyn til. Leitaði ekki
mikið á, en var mjög glaðlyndur
og góður félagi þeim, sem til hans
leituðu. Hér um get ég talað af
eigin reynslu, því auk þess að
hafa eftirlit með honum í skóla á
fyrstu árum skólalærdóms, eða
allt til fermingaraldurs og kenna
þó nokkuð, var hann nábúi okkar
hjóna og margra barna um árabil.
Mikil vinátta tókst með þeim
frændum og jafnöldrum Gísla
Sverri syni okkar og Alla litla. Sú
vinátta hélst til síðustu stundar,
enda þó að samband þeirra yrði
minna hin seinni árin þegar
lengra varð á milli heimila þeirra
og leiðir skildi nokkuð vegna
skólagöngu. Ég minnist nú þeirra
stunda, er þeir félagarnir sem
ungir strákar léku sér saman, oft-
ast tveir einir, heima hjá öðrum
hvorum.
Þannig gátu þeir dundað heilu
dagana án þess að nokkur þyrfti
að skipta sér af þeim. Og vissum
við hjónin af þeim saman, höfóum
við engar áhyggjur af þeim félög-
unum. Yfirgangur var ekki til í
huga Alla, en þar i móti sáttfýsi
og glaðværð, ef eitthvað bar á
milli.
Aðalsteinn var nú í vor að ljúka
gagnfræðaprófi og hann var bú-
inn að leggja á ráðin um áfram-
haldandi menntun næsta vetur og
einhverja áætlun var hann búinn
að gera fram í tímann. Þessi ungi
maður hafði þvf markað sér
stefnu. Þrek hafði hann mikið og
vilja nægan.
Við, sem lifum á þessari storma-
sömu jarðkúlu, sjáum ekki fleiri
Sigurður F. Olafsson
Vinur okkar og félagi, hann Sig-
urður Ólafsson, eins og við nefnd-
um hann jafnan, er farinn héðan
af jörðu.
Það er þungbær missir hinu fá-
menna félagi okkar að fá eigi
lengur notið starfskrafta og and-
legs stuðnings hans, því að hann
er einn af okkar allra beztu mönn-
um. Ekki er aðeins að hann hafi
borið af okkur hinum með fram-
úrskarandi prúðmannlegri fram-
komu sinni, heldur hafði ein sam-
an nærvera hans einhver svo já-
kvæð og róandi áhrif á aðra.
Sigurður Ólafsson var einn
þeirra manna, er fylgja skoðun
sinni einarðlega og óhikað eftir
og láta verk fylgja orðum. Allt frá
stofnun Félags nýalssinna var
hann traustur stuðningsmaður
þess, og þó að barátta svo örfárra
og vanmegna einstaklinga sem
við erum, hafi oft tekið á taugarn-
ar svo um munaði, lét hann það
aldrei á sig fá, en hélt jafnan
geðró sinni.
Þegar félagið réðst i það, sem
nokkurt afrek má kallast á þess
mælikvarða, að endurútgefa Nýal
I vandaðri útgáfu, gerðist Sigurð-
ur strax einn virkasti fram-
kvæmdamaður þess verkefnis og
þegar' svo tekizt var á við enn
stærra verkefni, þar sem var
bygging Stjörnusambandsstöðv-
ar, hinnar fyrstu hér á jörð, varð
hann aðalmaðurinn i þvi máli. Og
svo annt lét hann sér um, að það
verk væri vel af hendi leyst, að
hann fylgdist með byggingunni
daglega. Er það til efs, að úr fram-
kvæmdum hefði orðið, ef hann
hefði eigi veitt málinu svo örugga
og trausta forystu.
Sigurður var bæði sjálfsagður
og hefði verið sjálfkjörinn for-
maður félagsins, en hann færðist
eindregið undan slíku vegna meó-
fæddrar hæversku og einnig átti
hann við vanheilsu að stríða.
Hann lét það þó ekki aftra sér frá
að takast á hendur langvandasam-
asta hlutverkið i stjórn félagsins,
nefnilega að sjá um fjármálin.
Mætti nú margur félagsskapur-
inn vel við una að hafa slíka menn
í sínum röðum, en ennþá er þó
ótalió það verkið sem hann mat
mest og sem hann batt mestar
vonir við, en sem fáum er senni-
lega kunnugt um, en þaó voru
miðilsstörf eða sambandstilraun-
Guðrún Margrét Ingi-
marsdóttir - Minning
Fædd 4. marz 1945.
Dáin 30. aprfl 1976.
Guðrún Margrét Ingimarsdóttir
var fædd 4. marz 1945 á Sjávar-
borg í Seyðisfirði, hjá ömmu sinni
og afa, sem hún hafði miklar mæt-
ur á. Hún var dóttir hjónanna
Elsu Björnsdóttur og Ingimars
Þorlákssonar, sem síðar bjuggu í
Siglufirði.
Bettý eins og við kölluðum hana
ólst þar upp. Hún var elst af stór-
um systkinahópi, en við vorum
níu.
Auðvitað skiptast á skin og
skúrir á svo f jölmennu heimili, en
öll erum við systkinin sammála
um það, að við áttum dásamleg
uppvaxtarár heima hjá mömmu
og pabba. Bettý átti sinn þátt í
því. Þegar vandamál æskunnar
bar á góma en eins og allir vita
eru það oft viðkvæm mál, sem
manni finnast varla hægt að segja
neinum, þá var alltaf hægt að
ræða við Bettý. Þannig var hún,
mild, góð og skilningsrík. Hún átti
auðvelt með að slétta úr hrukkum
smámálanna og bæta úr ef ein-
hver átti um sárt að binda. Það
var ekki einungis við fjölskylda
hennar sem nutum þessarar góð-
vildar heldur allir, sem hún taldi
sig geta orðið að liði.
Bettý hafði mikinn áhuga á
hjúkrunarmálum, hún fór til Dan-
merkur og vann þar á sjúkrahúsi
rúmt ár. Þar kunni hún vel við sig
og átti marga góða kunningja frá
þeim tíma. Eftir heimkomuna
vann hún nokkur ár á Sjúkrahúsi
Siglufjarðar.
Bettý var hamingjusöm kona. 2.
sept. 1965 eignaðist hún dóttur,
þessi litla stúlka var augasteinn
móður sinnar frá því hún leit
dagsins ljós. 4. júni 1967 giftist
hún eftirlifandi manni sínum,
Birni Jónassyni, bankamanni hér
I bæ. Það var gaman að heim-
sækja Björn og Bettý, heimilið
var stórglæsilegt og ungu hjónin
höfðingjar heim að sækja, enda
var oft mannmargt og glatt á
hjalla á Háveginum. Nýlega
höfðu þau hafið byggingu á
einbýlishúsi, sem þau höfðu
ákveðið að flytja í á næsta ári.
Allt lék i lyndi.
En sorgin gleymir engum.
Bettý lagðist ipn á Borgarspítal-
ann.
Lengi hafði hún von um fullan
bata, von um að komast heim til
mannsins sins, litlu dótturinnar,
foreldranna og annarra vanda-
manna i Siglufirði. Hún bað Guð
af heitu hjarta að gefa sér
heilsuna og lifið, bað og bað og
það gerðum við öll. Enginn veit
hvað hún leið, þegar henni var
ljóst að komið var að lokadegi,
hún sagði það aldréi neinum. Á
svona stundu spyr maður ósjálf-
rátt. Hvers vegna góði Guð.
Við þeirri spurningu fæst
aldrei svar.
Siðast þegar við hittum hana,
og stóðum hljóð og döpur við
sjúkrarúm hennar, þá var hún
eins og áður, stóra systir, sem
reyndi á allan hátt að létta okkur
þann harm er hún vissi að beið
okkar.
Nú að síðustu viljum við þakka
Bettý fyrir ótal góðar og glaðar
stundir, sem við áttum saman.
Við þökkum henni fyrir hvað
hún var trygg og trú allri fjöl-
skyldu sinni til æviloka. Við
systurnar þökkum henni sérstak-
lega fyrir börnin okkar.
Við biðjum góðan Guð að blessa
og styrkja litlu dóttur hennar og
manninn hennar, sem stóð svo
dyggilega við hlið henni, þegar
mest á reyndi, foreldra, tengda-
foreldra og aðra ástvini.
Systkinin.
drauma Alla litla Ingólfssonar
rætast. En við vitum og trúum að
nám hans og starf haldi áfram. En
nú í öðrum og meiri skóla en við
gátum búið honum hér á jörðinni.
Skóla, sem við öll eigum eftir að
ganga í. Og við vonum að í þeim
skóla rætist allir okkar draumar.
Ibúar Hafnarkauptúns eiga nú á
bak að sjá ungum, efnilegum og
atorkusömum samborgara. Sam-
borgara, sem án efa hefði helgað
sinu heimahéraði alla starfskraft-
ana. Hann átti allt lífið framund-
an, eins og við gjarnan segjum.
Hann átti svo mikið ógert. Við öll
söknum. þessa unga, elskulega
pilts. En harmur okkar er þó smá-
vægilegur og söknuður okkar létt-
vægur, hjá því stóra sári, sem nú
hefur verið rist í hjörtu ástríkra
foreldra, systkina og aldinna afa
og ömmu. Gimsteinninn þeirra,
sem allir bundu svo miklar vonir
við, er allt i einu horfinn. Hann er
ekki týndur, en þau sjá hann ekki
lengur. Eg held að það sé ógern-
ingur fyrir þá, sem ekki hafa upp-
lifað slíkar kringumstæður að
gera sér í hugarlund hvílíkar and-
legar sálarkvalir þetta blessaða
fólk líður. Það verður erfitt að
græða þau sár, sem nú blæða, og
sjálfsagt gróa þau aldrei. En eina
huggunin þeirra mun þó vera
vissan um það, að litli drengurinn
þeirra, sem þau unnu svo mjög, sé
nú í örmum þess, sem öllu ræður
og alls gætir.
Megi minningin um þennan
elskulega dreng og góður Guð
verða þeim Fjólu og Ingólfi, afa
og ömmu og öðrum nánum eftir-
lifendum sá styrkur, sem þau
þarfnast í miklum og sárum sökn-
uði.
Guð blessi minningu hins látna
drengs. Arni Stefánsson.
— Kveðja
ir, eins og nýalssinnar kalla það,
sem hann tók virkan þátt í.
Til þess var Stjörnusambands-
stöðin reist.
Til þess, f samræmi við lífsskoð-
un hans og okkar, að freista þess
að ná sambandi við göfugri og
lífmagnaðri verur á öðrum stjörn-
um og reyna með þvf að opna
farveg göfgandi og lífmagnandi
áhrifum til einstaklinga og til
mannkynsins í heild.
Er það mjög svo einkennandi
fyrir þennan góða dreng að hafa
gert slíka stefnu áð sinni, og enda
þótt við njótum hans eigi lengur
hér á meðal okkar, þá er hitt vfst,
að samstarfi okkar er alls ekki
lokið. Nú er hann, sem veit svo
vel hve vandamál okkar eru gífur-
leg og hversu heitt við þráum
upplýsingar um hvernig betur
megi standa að hlutunum, kom-
inn þangað, sem betur er vitað.
Kominn þangað, sem sú stefna
hefir sigrað, er hann barðist fy. ir
að tekin yrði hér á jörð, þangað —
eins og hin dásamlegu orð Nýals
segja,.....þar sem ekki einungis
enginn er Ijótur, heldur á engan
hátt öðruvisi en fagur og fríður,
enginn sjúkur, ekki einu sinni
veill eða ósterkur, enginn illa inn-
rættur, ekki einu sinni á nokkurn
hátt öðruvísi en göfugur, enginn
fávís, ekki einu sinni ófróður um
neitt af því, sem allt mannkyn
varðar, eða sérstaklega kemur til
hans að vita ...“
Heill og gæfa fylgi Sigurði á
lifstefnujörð þeirri, þar er hann
nú lifir.
f.h. Félags nýalssinna
K.N.
HörðurÓlafur
Eydal—Minning
Hörður Ólafur Eydal, Hliðar-
götu 8, Akureyri, lézt þann 3.
apríl síðastliðinn og var til moldar
borinn þann 12. sama mánaðar.
Hörður var fæddur á Akureyri
13. febrúar 1909, elztur barna
þeirra hjóna Guðfinnu og Ingi-
mars Eydals ritstjóra. Hörður ólst
upp á Akureyri með foreldrum
sínum í hópi fjögurra systkina, en
þau eru Hlíf, Brynjar, Þyri og
Gunnar Birgir, sem er búsettur í
Reykjavík. En hin systkinin þrjú
hafa alla tíð verið búsett á Akur-
eyri.
Þann 13. september 1930
kvæntist Hörður Pálfnu Indriða-
dóttur frá Búðum í Fáskrúðsfirði.
Þeim varð þriggja sona auðið.
Þeir eru: Ingimar kennari og
hljómlistarmaður, kvæntur Ástu
Sigurðardóttur sjúkraliða, Finn-
ur hljómlistarmaður, kvæntur
Helenu Eyjólfsdóttur söngkonu,
Gunnar lögfræðingur í Reykjavfk,
kvæntur Ásgerði Ragnarsdóttur
kennara. Á ísafirði býr einnig
sonur Harðar, Kristbjörn, sjómað-
ur en móðir hans var Margrét
Friðriksdóttir. Kona Kristbjarnar
er Steinunn Guðmundsdóttir
kennari, og er hann elstur þeirra
bræðra. Eins og að líkum lætur
átti Hörður stóran hóp sonar-
barna og má með sanni segja, að
sá prúði hópur hafi verið Herði
afa þeirra kær.
Hörður var starfsmaður hjá
Mjólkursamlagi Kaupfélags Ey-
firðinga alla sína starfsævi. Þegar
Jónas Kristjánsson, sem veitti
þessu fjöreggi Eyfirðinga for-
stöðu fyrstur manna, tók að und-
irbúa byggingu og vélvæðingu
mjólkursamlagsins á miðju sumri
1927 réð hann þá Hörð og Svavar
Helgason, sem nú er forstjóri
Smjörlíkisgerðar KEA, sér til að-
stoðar.
Þegar mjólkurbúinu hafði verið
hleypt af stokkunum gerðist
Hörður starfsmaður þess og var
það til æviloka. Lengst vann
Hörður við ostagerð. En af þessu
má ráða að starfstimi Harðar hjá
mjólkursamlaginu hefur verið
orðinn iangur, eða um það bil hálf
öld.
Samferðamenn okkar á lífsleið-
Framhald ð bls. 20
Námskeið í blástursaðferð
og nokkrum öðrum meginatriðum skyndihjálpar, verður haldið á næstunni.
Námskeiðið verður í þrjú kvöld
(9 kennslustundir) J 7
Þátttaka óskast tilkynnt strax i sima 28222. svo unnt sé að vita um fjölda þátnakenda. )'Vv^*VA ' /
Komið og lærið — það kann að verSa öSrum til lifs.
REYKJAVÍKURDEILD RauSa kross íslands