Morgunblaðið - 02.06.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 2. JUNl 1976
Alvöru-
borgin
eftir Hugrúnu
frúin. ,,Hver var það sem fyrirgaf óvin-
um sínum, bað fyrir þeim, þótt þeir
negldu hann á kross?“ In^a var fljótust
að svara móður sinni. „Það var ,Jesús.“
„Það er alvejt rétt,“ sagói móðir hennar,
„ojí lanyar ykkur ekki til þess að líkjast
honum?" „É« ætla að vera eins og
Jesúinn," sagði Kútur litli með mikilli
alvöru. Hann var alltaf góður. „Ég ætla
að biðja (!uð að blessa mennina, ef þeir
krossfesta mig.“ Krakkarnir gátu ekki
stillt sig um að hlæja. Það var svo erfitt
að sýnast alvörugefrnn jafnvel undir
þessum raunalegu kringumstæðum. Kút-
ur gat stundum verið svo skringilegur.
Kebekka tók fyrir munninn á bröður
A
B
C
TKIKNARINN sp.vr: Hvorl er það andlitið
inorkt A, B oda U, scm heima á í rammanum?
sínum og sagði í ávítunarrómi: „Svona
máttu aldrei tala Kútur. Þetta er 1 jótt.“
„Ég má tala eins og þið,“ sagði drengur-
inn og þreif í hönd systur sinnar. „Ég var
ekki að tala ljótt. Ég ætla aldrei að blóta
og aldrei að stríða neinum krökkum og
aldrei aó brjóta niður borg.“ „Þú ert
góður drengur," sagði frúin, „en nú
langar mig til þess að bjóða ykkur í
afmælið hans Bjössa næstkomandi
laugardag. Hann var búinn að tala um
það fyrir löngu en mig langar til þess að
fá fleiri gesti þennan dag.“
„Hverja fleiri?“ spurði Bjössi og leit
undrandi á móður sína. „Ég vil ekki fleiri
gesti, bara krakkana á Harnri."
„Mér datt svona í hug hvort þú myndir
ekki samþykkja það að vió byðum honum
Ara á Heiði. Hann þekkir svo fáa í sveit-
inni og mig langar til þess að gera eitt-
hvað fyrir hann, hann er hálfgeróur ein-
stæðingur. Ertu ekki samþykkur þessu
Bjössi minn?“
„Mamma hvernig dettur þér annað
eins og þetta í hug?“ „Það er nú einmitt
það. Mér datt það í hug þegar ég sá
strákana vera að eyðileggja borgina
ykkar. Ég hugsaði meö mér: Mikið eiga
þessir drengir bágt. Þaó þarf að sýna
þeim kærleika, sérstaklega Ara, sem
hefur átt svo erfiða æsku. Þú mátt bjóða
hinum tveimur líka, ef þú vilt, Þaö voru
víst bræðurnir á Sandi. Annars er það
ekki eins nauðs^ynlegt, en þú skalt ráða
þessu." Krakkarnir stóðu steinþegjandi
langa stund. Bjössi horfði á móður sína
eins og hann gæti ekki trúað því sem hún
var að segja. Hún hlaut að vera orðin
eitthvaó rugluð i ríminu að láta sér detta
svona vitleysu í hug, hvað þá að hafa orð
á því. Nei, hann varð aó hafa vit fyrir
henni. Þetta var bókstaflega hlægilegt.
„Mamma, þú — þér hlýtur aó — ertu
að meina þetta?“ „Já, ég meina þaö sem
ég segi. Ég vil að þú bjóðir Ara í afmælið
þitt.“ „Ég held að ég vilji þá bara enga
afmælisveislu," sagði Bjössi. „Þú ert
búinn að lofa því að bjóða okkur í af-
mælið þitt,“ sagði Anna. „Við erum
meira aó segja búin að kaupa handa þér
afmælisgjöf." „Þegiðu", hrópaði Jonni.
„Þessar stelpur geta aldrei þagað yfir
neinu." „Ég sagði ekki hvað við værum
búin að kaupa,“ sagði Anna sneypt. „Það
varð aftur löng þögn. „Ég þarf að hugsa
málið,“ sagði Bjössi, „ en þú hefðir ekki
vtct>
MORö-JKi
KAFPINU
Ég tek frjálst uppeldi framyfir
hitt, — og þvf skulud þið
ákveða sjálfir á hvorum ég
b.vrja.
Þrátt fyrir allt, ættir þú að vera
þakklátur fyrir að eiga konu
sem nennir að bóna gólfin.
Hve oft má ég reyna?
Presturinn: — Hevrðu, Jón
minn, fullur ertu í dag og full-
ur varstu í gær. Þú ert orðinn
gamall maður og ættir að bæta
ráð þitt áður en þú veikist og
deyrð.
Jón: — Ég hef nú drukkið
alla ævina, prestur minn, svo
að ég held að það sé orðið of
seint fvrir mig að fara að hætta
núna.
Prestur: — Nei, nei, það er
aldrei of seint — aldrei.
Jón: — Nú fyrst það er svo —
aldrei of seint — þá held ég að
ég megi halda þessu áfram svo-
lítið enn.
Ferðalangur: — — Má ég
spyrja, hvað klukkan er?
Bóndi: — Hún er tólf.
Ferðalangur: — Er hún tólf?
Ég hélt hún væri meira.
Bóndi: — Ó-nei, f þessari
sveit verður klukkan aldrei
meira, þvf að þegar hún hefur
slegið tólf, byrjar hún aftur á
einum og nær aldrei lengra en f
tólf.
Ég hef tekið eftir þér hér f
vinnunni, Gvendur — enda
annað ekki hægt, svo hrottalega
sem þú hrýtur.
Andrés: — Var það ekki
skammarlegt, hvernig Jón
hraut f kirkjunni í gær?
Árni: — Jú, minnstu ekki á
það, hann hraut svo hátt, að
maður gat ekki einu sinni dott-
að.
X
Ella litla: — Var ég í brúð-
kaupinu ykkar pabba?
Móðirin: — Nei, sem betur
fer varstu það ekki.
Ella: — Það er alltaf svona,
ég fæ aldrei að vera með, þegar
gestir koma.
— Þeir segja, að sonur þinn,
sem er í menntaskóla fyrir
sunnan, sé skáld. Skrifar hann
fyrir peninga?
— Já, öll bréfin hans snúast
um það að fá senda meiri pen-
inga.
Arfurinn í Frakklandi
79
— Spurningin er, sagði David.
— Var hann að Ijúga eða sagði
hann satt. Var einhver annar sem
skaut Richardsson og stal sfðan
peningasendingunni til and-
spyrnuhreyfingarinnar?
— Það getur varla verið. Því
skyldi þessi óþekkti maður þá
ekki hafa tekið gullið líka?
— Hann gæti hafa heyrt
einhvern koma. Til dæmis
Carrier. Hann gæti hafa haldið
það væru Þjóðverjar og þá hefði
hann ekki talið á það hættandi.
Hann hafði þó alténd þessi
fimmtfu þúsund steriingspund
upp úr krafsinu.
— Það er vissulega möguleiki,
sagði Gautier. — En ekki hvarflar
að mér að trúa að Herault læknir
hafi skotið Richardson og ég býst
við að þeir þrfr hafi verið þeir
einu sem vissu hvað f vændum
var.
— Það var ekki Herault. Það
var fjórði maður f málinu. Ég er
að minnsta kosti alveg sannfærð-
ur um það. Það er eina skýringin
á því sem gerzt hefur sfðan. Mér
er sagt það hafi verið framkvæmd
rannsókn sfðar. Varst þú yfir-
heyrður?
— Ég? Ilvers vegna hefðu þeir
átt að yfirheyra mig?
— Þú varst f andspyrnuhreyf-
ingunni, skilst mér? sagði David.
— Ég sá mynd af þér sem var
tekin á frelsisdaginn.
— Hver einasti ungur maður
með vit f kollinum reyndi að kom-
ast inn f einhver samtök and-
spyrnuhreyfingarinnar. Þar fékk
maður að borða, maður fékk
byssu og dálitla þjálfun. Við börð-
umst ekki míkið. Og enda þótt ég
sé að vfsu mjög reifur á myndinni
verð ég vfst að viðurkenna að
afrek mfn f andspyrnuhreyfing-
unni voru ósköp takmörkuð. Ég
snattaði þó nokkuð og fór ýmissa
erinda. En ég hef ekkert haldið
þvf á lofti. Vegna þess að ég er
það hégómlegur að mig langar
ekki til að fólk viti hversu smátt
peð ég var í þessum leik. Myndin
segir þvf ekki nema þann sann-
leika sem ég vildi sjálfur að hefði
verið.
Hvað hefði verið eðlilegra en
brosa við þessu. En David stökk
ekki bros. Gautíer reykti sígarett-
una og horfði hugsi á hann.
Spennan fór að breiðast út til
hans Ifka.
— Gekkstu Ifka erinda fyrir
Ridchardsson?
— Ég vissi hver hann var. En ég
þekkti hann ekki mikið.
— Ég held þú sért of Iftillátur,
sagði David. Ég held að þú hafir
gegnt mun mikilvægara hlutverki
en þú vilt sjálfur vera láta. 0, já,
mikiu merkilegra hlutverki. Og
þú ert mikilsháttar maður hér.
Ríkur ertu Ifka. Þú átt vissulega
marga dýra og fallega muni á
heimili: þfnu. Sumir þeirra hljóta
að hafa verið fokdýrír. Og svo
áttu dýrindis sumarhús og glæsi-
legan bfl.
Gautier hreyfði hvorki legg né
lið. Hann mælti ekki orð af
vörum.
David andvarpaði þreytuiega.
— Ég veit núna hver látna kon-
an f Herault-húsinu var, sagði
hann. — Það voru mistök að taka
myndina niður. Það vakti athygli
mína að hún var horfin.
í herbergínu varð nú löng
þögn. Gautier hugsaði djúpt.
Hann stóp upp, drap í sígarett-
unni og settist svo niður aftur.
— Það var leiðinlegt, sagði
hann. — Ég held f alvöru að þú
vitir...
David kinkaði kolli.
—Systirin sem þú sagðir að
væri dáin ... henni höfðu verið
ætlaðir lengri Iffdagar.
— Jæja, sagði Gautier. — Þú
getur alténd ekki tengt hana á
neinn hátt við mig. _
— Þú ert eina persónan sem ég
get tengt hana við. Hún kom til að
hitta mig, var það ekki rétt? Hver
annar gat sagt henni að mín væri
von? Stað og stund? Hvert annað
myndi hún snúa sér en til þfn til
að spyrjast fyrir um mig? Hvað
var eðlilegra en lögfræðingur
f jölskyldunnar, hinn virti og
alúðlegi Jacques Gautier, kæmi á
fundi með henni og mér? Meðal
annarra orða, þá mátti reyndar
ekki miklu muna. Og þú varst
ekki nógu gætinn. Hún ferðaðist
reyndar f sömu járnbrautarlest
og ég.
— Hún átti að koma fyrr, sagði
Gautier. — En lestinni seinkaði
og þá varð hún að bfða eftir næstu
iest. Þannig stendur á þvf.
— Og ég var einmitt í þeirri
sömu lest. Og það sem meira var,
við sátum f sama kiefa. Eg tók
eftir henni og hugsaði um hana.
Hvers konar kona hún væri. Ef
hún hefð litið upp og horft fram-
an f mig hefði hún kannski séð
svip Madeleine af mér. Hver veit.
Hún hefði kannski skilið að ég
var maðurinn sem hún var á leið-
inni að hitta. Þá væri hún lifandi
núna og þú Gautier, hvar værir
þú þá niðurkominn? 1 fangelsi
fyrir morð sem þú framdir fyrir
þrjátfu árum? Þvflfk skuld sem
þú stendur f við mig, vinur minn.
Fyrst drepur þú föður minn, Ian
Richardsson og sfðan heilli kyn-
slóð sfðar, drepur þú einu konuna
sem gat upplýst sannleikann.
Sennilega hefði hún getað sagt
mér allt um móður mfna og hún
hefði sennilega getað sagt mér
frá dauða föður mfns. En eitt skil
ég ekki. Fyrst hún vissi sannleik-