Morgunblaðið - 15.10.1976, Page 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 15. OKTÓBER 1976
Sykurnáma
Siggu gömlu
Eftir Ann Richards
rakst á Gráálf, þar sem hann sat eins og
klettur á trjábolnum.
7.
„En hvaö þessi álfur er með skrítna
húfu á höfðinu", tísti hún. „Ég er viss
um, að hún hlýtur að fara mér vel og ef
hún passar mér ekki, ætti einhver systra
minna að geta notað hana!“
Hún hugsaði sig um andartak, og um
leiö og hún hló lágum íkornahlátri, hljóp
hún yfir rjóðrið og að trjábol Gráálfs —
og kippti af honum galdrahúfunni! Ing-
unn hélt auðvitað, að Gráálfur væri sof-
andi, því annars hefði hún aldrei vogað
sér að gera þetta. Það er því auðvelt að
gera sér i hugarlund, hversu undrandi
hún varð, þegar Gráálfur kallaði reiði-
lega:
„Hvað gengur á? Komdu strax með
húfuna!“
En hann hafði varla sleppt orðinu,
þegar íkorninn stökk dauðhræddur upp á
greinina á háu eikartré.
Hjartað barðist ótt í brjósti hennar, er
hún stökk grein af grein, þar sem enginn
hefði getað náð henni, síst af öllu leting-
inn hann Gráálfur. Raunar gerði Gráálf-
ur ekki annað en klifra upp í næsta tré og
gá, hvort hann gæti fundið greni hennar,
en þegar honum tókst það ekki féll hon-
um allur ketill í eld og hann klöngraðist
aftur niður í rjóðrið alveg sótsvartur af
reiði.
„Einmitt þegar mér var að detta það í
hug,“ grenjaði hann. „Nú tekst mér
aldrei að finna ráð til að hefna mín á Alla
árrisula!“
Auðunn
vestfirzki
Maður hét Auðunn, íslenzkur og vest-
firzkur að ætt. Hann var maður félítill og
að góðu kenndur. Auðunn fór utan eitt
Láttu
þetta ekki
áþigfá,
vinur.
— Þetta
eru bara
mennirnir
mínir sem
ég var
áður gift!
vtce
MORödNí
KAFP/NO
GRANI göslari
Fjand ... hirði það. Við erum í koiagrefti og þá kemur upp olla?
rr
POLLUX t '' tors u^r hefur ætfð verið pláss fyrir
Þykja þér góðar kjötbollur? a.m.k. tvo á þessum bekk.
Aðalleikkonan (á leik-
sviðinu): Ó, Georg, geturðu
ekki beðið eftir svari minu svo
sem vikutfma?
Rödd frá áhorfendum: Það
skaltu ekki gera, Georg, þvf að
svo lengi stendur leikurinn
ekki.
Mamma, manstu eftir
manninum, sem datt hér fyrir
utan dyrnar 1 gær og þú gafst
konfak?
— Já, drengur minn.
— Nú liggur hann hér aftur.
Frúin: Viltu ekki reykja einn
af þessum vindlum, sem bróðir
minn gaf þér f afmælisgjöf?
Maðurinn: Mér dettur það
ekki f hug, það eru sömu
vindlarnir og ég gaf honum f
jólagjöf.
Pabbi, hvað er bergmál?
— Það er það eina, sem
hefur seinasta orðið, þegar
mamma þfn er annars vegar.
— Þeir segja að ég verði að
hafa eitthvað fyrir stafni. Ég
ætla þá að byrja á að safna
skeggi.
J
Fangelsi
óttans
Framhaldssaga aftir
Rosamary Gatenby
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
45
ekki hægt að borga hvorka f
dollurum né pesosum.
— Þakka þér fyrir, Miguel, þú
hefur staðið þig með prýði.
— Kærar þakkir, senor. Og
góða nótt.
— Þér getið bókað að þarna
sluppu þér billega, sagði
Whelock f samræðutón, þegar
þeir gengu áfram.
— Já, það getið ÞÉR sagt, sagði
Jack þurrlega. — Hvenær fæ ég
svo Olivettiritvélina mfna aftur?
Við þessari sfðustu spurningu
fékk hann ekker.t svar aðeins
hvasst augnatillit.
Samkvæmt orðum Whelocks
setti hann farangur sinn f aftur-
sætið á hvftum Ford Mustang bfl
sem stóð skammt frá. Þeir gengu
þvf næst inn á skrifstofuna og
hann greiddi reikning sinn. Hann
sagði móttökustjóranum að hann
væri að flytja til vinar sfns, Ijós-
myndarans, og hað hann að sjá til
þess að Everestgreinin næði flug-
póstinum morguninn eftir.
— Er ekki orðið fulláliðið til að
fara upp f fjöllin, sagði maðurinn
f móttökunni, allur af vilja
gerður til að vera til aðstoðar. Ef
vinur yðar ... Hann leit
spyrjandi á Whelock ...
— Johnston, sagði Whelock.
— Ef hr. Johnston vill fá her-
bergi gætuð þið beðið með að
leggja af stað þar til f fyrramálið.
— Nei, þökk fyrir. Hér er
indælt að vera, en ég er tilneydd-
ur að fara aftur strax, sagði Art
Whelock. — Við ökum bara upp
að hjólhýsinu mfnu, sem er hérna
fyrir norðan. Eg fékk bfl vinar
hans til að fara hingað i.
Engan Miguel var neins staðar
að sjá, né heldur bólaði á
Chevrolettinum. Hafði pilturinn
getið sér til um, hvað hafði komið
fyrir? Eða kærði hann sig kollótt-
an fyrst hann hafði fengið
greiðsluna sfna?
Þeir óku pálmagöngin frá
hótelinu. Jack fékk skipun um að
snúa til vinstri út á þjóðveginn.
— Eruð þér f raun og veru með
Vern einhvers staðar uppi f
fjöllunum.
— Tja, það er ekki vfst að hann
hafi komist alveg á leiðarenda ...
Það fór hrollur um Jack þegar
hann heyrði þórðargleðina f rödd
mannsins. Sjálfsagt var vissara að
vera ekki að bera upp spurningar.
Whelock myndi njóta þess einum
um of að svara og auk þess var svo
engu að treysta sem hann sagði.
Hann ók langa leið unz þeír
komu inn f Iftið þorp sem lá við
ströndina við fjallsrætur.
Þeir óku gegnum þorpið og
áfram út með ströndinni.
Framhjá skilti sem á stóð Posada
de Baja. Þar hafði Vern haldið til.
t fjarlægð sá Jack langar
byggingar, sem Ifklega voru litlir
eins manns gistikofar.
Skömmu eftir að þeir höfðu ek-
ið f gegnum þorpið kom hann
auga á billjós sem voru á eftir
þeim. Hann róaðist við þessa sjón.
Einiiverjir aðrir voru þarna á
ferli. Gat það verið Míguel? Hann
hlaut að hafa fengið illar grun-
semdir, þegar hann sá vinnu-
veitanda sinn fara af stað með
ókunnugum manni. Það bar að
hafa f huga að Miguel vissi f stór-
um dráttum hvernig Everestmál-
ið var vaxið. Miguel hlaut að hafa
getið sér til um að byssu væri
miðað á hann, þegar Art stóð svo
furðulega vinstramegin víð hann.
En væri það nú Miguel, sem
veitti þeim eftirför vonaði hann
af öllu hjarta að Art uppgötvaði
það ekki. Ljósin voru langt að
baki og enn hafði Weelock ekki
tekiðeftir neinu.
— Hvers vegna sögðuð þér mót-
tökustjóranum að þér væruð með
hjólhýsi hér í grenndinni? Það er
tilbúningur.
— Það var auðveldast til að
hann hætti þessu málæði. Auk
þess leiðir það hann á villigötur.
Þá verður leatað að manni sem
heitir Johnston og er með hjól-
hýsi. EF einhverjum dettur þá f
hug að leita ...
— Ég geri ráð fyrir að ég verði
látinn hverfa ...
— Nei, alls ekki. Þér fáið bara
að vera samvistum við félaga
yðar.
— Sem er horfínn. Sá sem
fylgdi honum út úr Posada de
Baja gleymdi að borga reikning-
inn hans. Svo að hans er saknað.
— Hann hefur bara stungið af.
Sifk brögð þekkja allir hótel-
menn.
Lfkindin milli brottfarar Jacks
og Verns hlutu að hafa komið
Miguel einkennilega fyrir
sjónir... Og þó að það væri ekki
hann sem ók á eftir þeim var
betra að vita af einhverjum ...
— Þér getið ekki látið vera að
Ifta f spegilinn sé ég, sagði Art
kumpánlega. — Ef þér haldið að
þar sé einhver sem ætlar að koma
yður til hjálpar skjáltlast yður
átakanlega. Þar er Dan Bayles á
ferð f vörubflnum okkar. Við
höfðum prýðilegan tfma til að
skipuleggja þetta meðan þér sát-
uð inni á barnum og fóruð svo að
borða miðdegisverð.
— Ég efa það ekki ... sagði
hann, en þessi frétt kom yfir
hann eins og köld gusa.