Morgunblaðið - 18.02.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 18. FEBRÚAR 1977
VlE?
MORÖdKf
KAFPfNU
Þetta er í sambandi við rauðvfnsflösku sem ég keypti
hjá ykkur f gær!
— Jæja, sagði hún við borð-
herra sinn, sem var læknir, svo
þér eruð þá eiginlega öku-
maður hinnar miklu lestar er
fer yfir landamæri eilffðar-
innar.
— Nei góða ungfrú, miklu
óæðra starf, ég aðeins hemla.
— Tókstu eftir svipnum á
henni þegar ég sagði að hún
væri nærri þvf eins ungleg og
dóttir hennar.
— Nei, en ég sá svipinn á
dótturinni.
þessari skoðanakönnun, en ég
get sagt þér að hún er ekki
sammála hinum.
Ég sagði yður að kaupa súper-
gerðina, — af þeim detta
hurðahandföngin ekki!
— Ifvaða vftamfn eru í ölinu?
— A-vftamfn.
— Hvernig veiztu það?
— Pabbi segir alltaf a-a,
þegar hann drekkur það.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
EIN tegund lokastöðu er, að sagn-
hafi neyðir varnarspilara til að
spila út lit, sem hvorki sagnhafi
né blindur eiga og gefa slag þar
með. Kannski er það þess vegna,
að litið er á slíkt útspil, í tvöfalda
eyðu, fremur óblíðum augum al-
mennt.
En sannleikurinn er nú samt
sá, að þegar öll sund virðast lokuð
nægir ef til vill að gera þetta.
Norður gefur, norður og suður
á hættu.
Norður
S. Á4
H. A942
T. 92
L. ÁG1075
Að
mörgu
er að
hyggja
„Það er svo langt um liðið siðan
ég ætlaði að vera búinn að þakka
hin fróðlegu og markvissu skrif
Gísla Sigurðssonar, ritstjóra Les-
bókarinnar, þegar hann stingur
niður penna í ,,Rabb“-greinum
sinum öðru hverju um helgar, því
svo vel fer honum það úr hendi,
að öðrum ólöstuðum, sem þar láta
frá sér heyra, en læt nú loksins
verða af þvi.
Það er bókstaflega sama um
hvað Gisli skrifar fyrir lesendur
þáttarins, honum er gefið það sem
margir geta aldrei eignazt, það er
hinn smekkvísi tónn, sem er
ómengaður frá upphafi til enda i
gegnum greinar hans og heldur
manni sannarlega vel vakandi við
lesturinn, vegna rökvisi og hrif-
andi frásagnar af hvers kyns tagi,
svo maður er allur endurnærður
eftir lesturinn og hef ég persónu-
lega í hvert skipti þegar Lesbókin
kemur með blaðinu flýtt mér nið-
ur af fjórðu hæðinni sem ég bý á,
niður á fyrsta gang, þar sem póst-
kassinn minn er eða ef ég af ein-
hverjum ástæðum kemst það ekki
sjálfur nývaknaður hef ég látið
færa mér blaðið í bólið og hefur
ósjaldan orðið kalt kaffið í bollan-
um hjá mér ef ég fæ það samtimis
sem meðlæti með lestrinum.
Ég minntist á það i upphafi að
það er svo ótal margt fræðandi í
og fjölskrúðugt sem Gísli Sigurðs-
son hefur glætt lesendur Lesbók-
ar með, þar birtist ótal fleira en
„Rabbið'1 eftir hann, því penninn
sem hann handleikur er eins og
tónkvísl sem einmitt gefur honum
hans persónulega tón, svo hljóm-
urinn verður frá upphafi til enda
hreinn og áheyrilegur.
í Lesbókinni, 6. tbl. 6. febrúar
s.l., færir Gísli svo góð og gild rök
fyrir því hvað er að mörgu að
hyggja þegar ljóð eru borin fram
á bakka til birtingar á prenti svo
þau megi kallast því nafni. Ég hef
ekki talað við svo fáa sem ekkert
vilja nema gamla fyrirkomulagið
í ljóðagerð og kalla allt annað
bull, sem ekki er rimað með til-
heyrandi höfuðstöfum og stuðl-
um. Þó mér detti allra sízt í hug
að kasta rýrð á þannig vel gerðan
kveðskap. En hafa skal það í
huga, að það er svo langt frá því
að það sé svo einfalt að yrkja
órímuð ljóð eða atómkveðskap ef
vit á að vera i honum, þó svo
margir segi að það sé nú einmitt
það sem geri það að verkum að
það sé bara malað eitthvað út i
loftið og þar með fráleitt að kalla
það hinu virðulega nafni ljóð. Það
á bara að halda áfram að vera í
góða, gamla einangrunarklefan-
um með öllum úrfellingarmerkj-
unum að sjálfsögðu til að stytta
ljóðlínuna i samræmi við þá sem
fyrir er eða næst á að koma mark-
visst til skila, þá passar tíminn
upp á brot úr sekúndu og allt
fellur svo vel inn í kerfi skáld-
skaparins, eins og okkur var
kennt að nema þegar við urðum
strax læs.
Það er hverju orði sannara sem
Gísli Sigurðsson segir i „Rabb“-
grein sinni: ... þykir mér auð-
sætt, að öllu erfiðara sé að ná
persónulegum tökum á órímuðum
ljóðum,“ og „í órímuðu ljóði er
ekki hægt að skýla sér á bak við
neitt." Þetta getur Gísli með góð-
um rökum sagt. Ég hef sjálfur
verið það lánsamur að eiga eftir
hann listavel gert málverk, sem
prýðir stofuna hjá mér og það
hefur sinn tón, sem listilega hef-
ur verið festur á hvítan striga.
1 lokin vil ég enda þessi fátæk-
legu skrif mín með byrjun á ljóð-
linum eftir Matthías Johannessen
skáld og ritstjóra, úr bók hans,
„Mörg eru dags augu“, en það
heitir: Að lifa sjálfan sig.
Skáldið segir að það sé erfitt
að vera samtfða sér.
Eftir því sem ég eldist
kemst ðg betur að raun um
sannleik þessaraorða.
Kristinn Magnússon."
Þá hefur borizt bréf frá Önnu
Snorradóttur og fjallar það um
niðurröðun efnis í sjónvarpsdag-
skránni:
# Vinsamleg
tilmæli til
sjðnvarpsins
„Margoft hef ég velt því fyrir
mér, hvernig á þvi standi, að þeg-
ar verulega vandað og gott
sjónvarpsefni er á dagskrá, vill
oft bregða svo við, að það er hnýtt
aftan i aðra þætti þannig, að til
þess að sjá það þarf að vaka fram
undir eða fram yfir miðnætti.
Þannig var til að mynda i gær-
Vestur
S. G962
H. G
T. AKG86
L. KD8
Austur
S. 5
H. K65
T. D10543
L. 9632
Suður
S. KD10873
H. D10873
T. 7
L. 4
Sagnir gengu þannig:
Norður
1 lauf
pass
5 hjörtu
Vestur
2 tíglar
5 tfglar
pass
Suður
1 spaði
4 hjörtu
pass
Austur
pass
4 tfglar
pass
Vestur spilaði út tigli, ás og
síðan kóng, sem sagnhafi tromp-
aði.
Útlitið var ekki sem verst, og
suðiir var harðánægður með
samninginn. Ellefu slagir virðast
upplagðir sé tromlegan ekki mjög
slæm.
í þriðja slag spilaði suður lágu
trompi á árinn en austur tók næst
á trompkóng. Hann var vel heima
í spilinu og sá að ástæðulaust var
að spila spaða eða laufi. En það
gat verið, að tígull gerði óskunda.
Hann spilaði þvi tígli, í tvöfalda
eyðu, og eftír það var engin leið
að vinna spilið. Annaðhvort hlaut
vestur að fá á spaðagosann eða
austur annan trompslag.
ROSIR - KOSSAR - 0G DAUÐI
Framhaldssaga eftir Mariu
Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
34
þú eiginlega við þennan Ud-
grensstrák?
Pia stökk upp, hálvond. Úfið
rautt hárið stóð f allar áttir og
hún var hæði fjarska ung og
fjarska örvæntingarfull þegar
hún hrópaði framan f föður-
bróður sinn:
— Björn; Alltaf Björn; Mikið
mynduð þið verða hamingju-
söm ef þið gætuð látið taka
hann fyrir eitthvað sem þíð
hafið sjálf drýgt. En þar
skjátlast ykkur laglega .... þvf
að enda þótt hann hefði gert
eitthvað af sér er hann alftof
klókur til að láta YKKUR ná
sér....
Eftir þessa skapheitu en ekki
beinlfnis röklegu yfirlýsingu
þaut hún grátandi á brott og
hvarf inn í skóginn.
Flest okkar hinna brostu
vorkunnsamlega og kannski
eilftið hafi verið af öfund f þvf
brosi. En Otto var eins og
þrumuský f framan. Helene
kerrti hnakkann og Gabríella
var alveg sérdeilis mæðuleg á
svipinn.
Og Christer Wijk tautaði sem
hann tottaði óspart pfpu sína:
—Björn Udgren enn; Svei mér
þá .... ég fer að hafa meiri
áhuga á þessum unga manni en
flestu öðru varðandi þessa sögu
7. KAFLI
Anders Löving sem hafði sfð-
ustu mfnúturnar setið hreyf-
ingarlaus og hlýtt á, fullvissaði
okkur um að hann myndi
kanna allt um ferðir og gerðir
Björns Udgrens. Sömuleiðis
þyrfti hann að sannreyna fjar-
vistarsannanir þjónustufólks-
ins varðandi nóttina áður.
—En það er staðreynd að sú
persóna sem við leitum að hlýt-
ur að hafa haldið sig f aðalbygg-
ingunni að minnsta kosti
tvfvegis. 1 fyrsta lagi hlýtur við-
komandi að hafa farið inn f
eldhúsið til að setja svefnlyf f
kaffið .... og meðal annarra
orða hver fór síðastur úr eld-
húsinu f nótt ?
Christer tók pfpu sfna út úr
sér.
— Það voru við Gabriella ...
Puck og Mina fóru strax upp
eftir að Severin var farinn.
Sama gerði Helene. Fanny
frænka fór aftur inn í sjúkra-
herbergið. Pia fékk sér brauð-
sneið og sfðan hvarf hún. Otto
leit inn f eldhúsið rétt fyrir
klukkan hálf eitt og bauð góða
nótt. Þá höfðum við lokið upp-
þvottinum og Gabriella fór að
laga kaffið. Hún þvoði pokann
og mældi kaffið ...
— Stóðst þú þannig að þú
gætir fylgst með henni?
Blá augu Lövings horfðu fast
á Christer. Andartak fannst
mér votta fyrir kvfða f augnar-
ráðí vinar mfns.
— Nei, sagði Christer sfðan.
—Ég fvlgdist ekki svo náið með
þvf sem hún var að gera. Hún
hefði sem hægast getað tekið
nokkrar svefntöflur upp úr vas-
anum — eða upp úr veskinu og
iaumað þeim f kaffikönnuna ef
þú ert með það f huga.
Það var einkennilegt að sjá
Christer Wijk sitja þarna með
sitt svarta hálsbindi við dökk-
blá fötin og halda hönd Bellu f
sinni .... merkilegt að það var
ekki hann sem stjórnaði yfir-
heyrslunni, heldur lá við að
hann væri f hópi þeirra sem
viðriðnír voru málið. Ég sá að
honum hafði hnykkt við og ég
velti fyrir mér, hvernig hann
tæki þessu eiginlega, sem verð-
andi eiginmaður Gabrieilu ...
eða sem hinn dugmikli og hlut-
lausi sporhundur og lögreglu-
maður.
Anders brosti hálfvandræða-
lega og hélt áfram í snatri.
—Hvað var klukkan þegar
þið fóruð úr eldhúsinu?
— Hálf eitt eða svo.
— Hvaða leið fóruð þið?
— Ut um glerdyrnar f borð-
stofunni, ... dyrnar sem snúa
út að vatninu.
— Læstuð þið dyrunum á
eftir ykkur?
Að þessu sinni varð Gabriella
fyrir svörum og hún gerði það
brosandi:
— Hér á herragarðinum höf-
um við tamið okkur þá ein-
kennilegu venju að við læsum
aðeins einum dyrum, það er að
segja aðaldyrunum. Allar aðrar
eru ólæstar sólarhringinn út.
Svo að þess vegna gæti hver
sem væri sprangað inn og út,
bæði f eldhúsið, borðstofuna og
f álmurnar tvær ...
Lögregustjóranum sem eftir
málfari að dæma var frá Stokk-
hólmi komu svona framandleg-