Morgunblaðið - 24.03.1977, Blaðsíða 40
40
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 24. MARZ 1977
<C?B'
M0RÖ4jN-?%?
kaff/no ^
Jæja, vinur. — Nú stendur þú
við mottó fyrirtækisins: Við
reddum því óleysanlega?
Það er staðreynd, að erfiðis-
vinna hefur aldrei skaðað
nokkurn mann — en því að
taka áhættuna?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
I spili dagsins gaf suöur þá
skýringu á lokasögn sinni, að þar
sem þetta var síðasta spil í
tvímenningskeppni og nokkur
undanfarin spil höfðu ekki gefið
nægilega góða skor, var toppur
nauðsynlegur til að eiga sigur-
möguleika. Og varnarspilararnir
hafa ábyggilega ekki verið
ánægðir með sína einkunn.
Austur gefur, norður og suður á
hættu.
Norður
S. 972
II. KDG4
T. K1075
L. KD
Vestur
S. Á4
II. Á1062
T. G64
L. G953
Austur
S. K
II. 9753
T. Á9832
L. 864
Mig fór að gruna hann, er hann gaf skemmtisnekkj-
unni nafnið Gullbára en málaði nafnið mitt á jull-
una.
Úr ýmsu í annað
„Mig langar til að leggja orð í
belg um þau mál, sem eru efst á
baugi meðal þjóðarinnar og hið
háa Alþingi er að ræða um.
Er þá fyrst skattafrumvarpið.
Vísa ég þar til greinar Þórðar á
Látrum um það mál og er ég
honum alveg sammála. Er maður
ekki látinn skrifa undir skatta-
skýrsluna með drengskap í huga?
En það nægir ekki ef tekjurnar
eru ekki eins miklar og skattayfir-
völdum hentar, þá er bætt við
gervitekjum og lagt á þær. Sem
sagt, maður er alveg óvarinn fyrir
kerfinu. Get ég sjálfur dæmt um
það, haf sjálfur orðið að borga
söluskatt og viðurlög af sömu
krónunni oftar en einu sinni, þó
ég hafi ekki vitað um að ég skuld-
aði neitt. Vona ég að þingmenn
hugsi sig vel um áður en þeir
samþykkja lög sem heimila gervi-
tekjur tekjulítiila manna.
Þá er það bjórtillagan hans
Jóns G. Sólness, flokksbróður
míns. Vona ég að Alþingi okkar sé
þannig skipað að við þurfum ekki
að skammast okkar fyrir það. Ef
bjórtillagan verður samþykkt tel
ég alþingismenn stíga stórt spor
aftur á bak. Vona ég að sú ógæfa
hendi ekki þingmenn. Allir, sem
ég hefi talað við, álíta að það
muni auka drykkju en ekki
minnka. Góðir alþingismenn —
látið ekki Kröflu-ævintýrið
endurtaka sig í bjór.
Þriðja málið sem mig langaði til
að minnast á er kjördæmamálið.
Ég hélt að þingmenn hefðu um
annað að fjalla en reikna út hvað
þeir geti tekið marga þingmenn
af okkur Vestfirðingum og sent
þá suður. Mig langar til að spyrja
þá háu herra sem mest berjast
fyrir hreppaflutningi þingmanna
hvort nokkuð minna útflutnings-
verðmæti sé á bak við hvern þing-
mann Vestfirðinga (5) en á bak
við þingmenn t.d. Reykjavíkur
(12)? Landskjörna þingmenn tel
ég ekki með því það er bara
heppni hvers kjördæmis hvar
þeir lenda. Ég er á móti öllum
landshlutaríg og ber mikla virð-
ingu fyrir Roykjavík — tel ég
hana hafa það margt fram yfir
okkur úti á hjara og held ég að
henni yrði ekkert betur borgið þó
hreppaflutningur þingmanna
færi fram, nema síður væri. Ég
Suður
S. DG108653
II. 8
T. D
L. Á1072.
Sagnir spilaranna í suður og
norður urðu æði glannalegar en
austur og vestur sögðu alltaf pass.
Suður opnaði á einum spaða,
norður tveir tíglar og suður stökk
í þrjá spaða, sem norður hækkaði
í fjóra og bjóst eðlilega við, að það
yrði lokasögnin, Nei, ekki aldeilis.
Suður skellti sér í sex spaða og
spilaði þá — ódoblaða.
Austur leit undrandi á félaga
sinn þegar hann spilaði út tromp-
ásnum og lækkaði heldur betur í
sæti sínu þegar hann spilaði aftur
trompi, sem suður tók í blindum.
Eftir dálitla umhugsun lét austur
lágt þegar suður spilaði lágum
tigli frá blindum og þá voru
slagirnir orðnir ellefu.
Suður fór nú inn á blindan á
lauf og spilaði aftur lágum tígli
frá kóngnum. En nú stóðst austur
ekki mátið og lét ásinn. Þetta var
þriðja villa varnarspilaranna —
einmitt það sem sagnhafi þurfti.
Hann trompaði og lét hjartatap-
slag sinn í tígukónginn. Unnið
spil.
Spil þetta kom fyrir síðastliðið
haust i Stokkhólmi og skaut
spilurunum í norður og suður upp
í efsta sæti í keppninni.
ROSIR - KOSSAR - OG DAUÐI
Framhaldssaga eftir Mariu
Lang
Jóhanna Krist|ónsdóttír
þýddi
63
niðri.. ásamt rneð Birni
Udgren, sem héit á skóflu 1
hendinni og svart hárið var
úfið.
Hann hafði grafið upp leir-
gólfið I kjallaranum og ( birt-
unni frá luktunum tveimur
benti Björn á tvær holanna og
sagði blæbrigðalausri röddu:
— Þetta er taskan. Ég veit að
þetta er rétta taskan, þvf að afi
hefur lýst henni fyrir mér. Hún
er úr blikki og þvf sæmilega
heil ... það er aftur á móti
verra .. með hana...
Og svo starði hann þurrum
augum niður í gröfina fyrir fót-
um sér.
Það eina sem eftir var af
hinni fögru Gertrud voru
nokkrir ijósir hártoppar, sem
fyrir tuttugu og tveimur árum
höfðu verið eins og lýsigull i
augum aðdáenda hennar.
Höfuðið var orðið að berri
hauskúpu sem virtist glotta við
okkur
12. kafli
Við stóðum 1 rigningunni úti
fyrir jarðhýsinu og hlustuðum
á Björn Udgren og ég var hissa
á þvf, hversu vel honum tókst
að gæta stillingar sinnar.
— Ég vissi það, sagði hann
stuttlega. — Sfðan ég var smá-
patti hef ég verið að velta fyrir
mér hvarfi móður minnar. Og
ég hef vitað með sjálfum mér
frá fyrstu tlð að hún hefði ekki
verið i burtu svona lengi — af
fúsum vilja. Ég held ekki að
nokkur maður geri það, að
minnsta kosti ekki nema láta
heyra frá sér llfsmark og sér-
staklega þegar viðkomandi á
barn sem eftir flestu að dæma
er þvf mjög kært. Ég var sann-
færður um að annaðhvort hefði
hún svipt sig Iffi, eða henni
hefði verið rutt úr vegi. Þegar
ég var heima á sumrin, reíkaði
ég um og leit á hvern þann stað
f skóginum, þar sem einhver
ummerki voru. eftir að þar
hefði vérið gert jarðrask og ég
velti án árangurs fyrir mér
hvernig að þessu hefði verið
staðið... En svo fékk ég hug-
mynd um daginn. Þegar Pia
sagði mér frá þvf að frænka
hennar hefði lagt stjörnu og
þau undarfegu orð sem hún lét
falla um kjallara... Við vitum
að Fanny frænka er talin vita
lengra en nef hennar nær og
þvf hugsaði ég með mér að það
væri að minnsta kosti þess virði
að ég athugaði það nánar.
Fyrsta hugsun mfn beindist að
kjallaranum undir herragarð-
inum, en eins og alkunna er
fékk ég ekki ráðrúm til að
ljúka athugunum mfnum
þar...
Hann brosti gleðilaust og
hélt áfram frásögn sinní:
— Og það sem gaf mér hug-
myndina að leita hérna á þess-
um slóðum var satt að segja
dálftið sem afi sagði. Hann tal-
ar oft um mömmu og hann seg-
ir alltaf það sama — svo að ég
verð að viðurkennaað ég legg
ekki alltaf við hiustir. Én f gær-
morgun fór hann allt f einu að
tala um, að mömmu hefði þótt
ákaflega gaman að koma hér
upp á eyðibýlið og tfna blóm.
Þá mundi ég eftir jarðhýs-
inu... Og svo skaut Pia upp
kollinum úti á Odda, þegar ég
var að fara f „kjatlaraleiðang-
ur“ minn og þar sem ég trúði
þvf vfst ekki f neinni alvöru að
ég myndi verða neins vfsari,
sagði ég henni frá mfnum
óljósa grun og hvað ég ætiaðist
fyrir. Hún hefur verið mjög
dugleg að hjálpa mér að grafa
hér og hvar og auðvitað fannst
henni þetta allt feikilega
spennandi — alveg þangað til
leynilögregluleikurinn varð að
beizkum raunveruleika fyrir
okkur bæði. Mér þykir mjög
leiðinlegt að hún skyldi vera
viðstödd og ég vona að þið trúið
þvf...
Pia hafði náð sér það að við
ákváðum að reyna að komast
eins fljótt og auðið yrði aftur á
herragarðinn og þaðan gætum
við svo hringt til Anders
Löving. Við lokuðum dyrunum
niður f jarðhýsið og stauluð-
umst sfðan af stað heimleiðis
gegnum skóginn. Við fórum
framhjá húsinu á Odda án þess
að vekja Kalla. Við hugsuðum
sem svo að hann fengi þessar