Morgunblaðið - 06.04.1977, Qupperneq 27

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. APRlL 1977
27
Jón Eðvarð Ágústs-
son — Minning
ekki að sækjast eftir völdum auði
eða orðum, þeir voru að berjast
fyrir þjóðarhag og eru það ekki
einmitt þessir menn, sem börðust
sinni hljóðlátu baráttu, sem var
hinn sterki bakhjarl og gerði
íslendingum mögulegt að verða
sjálfstæð þjóð. Án þessara manna
væru við enn þá þegnar Danakon-
ungs.
Árið 1946 flytja þau Jón og
Margrét til Vestmannaeyja, en þá
mun hafa verið eitthvað betra um
vinnu þar en í Höfnum. Fór Jón
þá að vinna hjá mági sínum
Ársæli Ársælssyni, útgerðarm. en
hann var giftur Laufeyju systur
Jóns. 1 Vestmannaeyjum búa þau
svo til ársins 1953 að þau flytja til
Reykjavikur. F'ór Jón þá að vinna
hjá Eimskip og vann þar uns
hann gat ekki unnið þar lengur
vegna heilsu sinnar. Hér var löng-
um vinnudegi að ljúka. Jón þurfti
að liggja rúmfastur síðustu 11
árin, sem hann lifði'og þurfti mik-
illar umönnunar við. Var hans
elskulega kona honum þá mikil
stoð og stytta og vil ég segja að
umhyggja sú, sem Margrét sýndi
Jóni í þessum erfiðu veikindum,
sé næstum einsdæmi og vil ég
fullyrða að Jón hefur verið mikill
lánsmaður að hafa slíkan lifsföru-
naut í nærri hálfa öld. Ég kom
nokkrum sinnum til þeirra hjóna
á Njálsgötu 26, en þar bjuggu þau
lengst af eftir að þau komu frá
Vestmannaeyjum. Þar var allt í
röð og reglu, hver hlutur á sínum
stað og ailt hreint og þrifalegt.
Var greinilegt að hér var allt vaf-
ið umhyggju og natni. Reyndi
Margrét að gera allt sem í hennar
valdi stóð og meira til, til að gera
manni sinum lífið sem léttbærast.
Vfir þeirra heimili var einhver
viðkunnanlegur blær, þaðan
mátti engin fara án þess að fá
einhverjar góðgerðir. Hér ríkti
hin falslausa gestrisni. I and-
rúmslofti sem þessu fylltist
maður einhverri vellíðan, sem á
sinn engan lika.
Jón var félagslyndur maður og
hafði gaman af skemmtilegum
viðræðum í vinahóp. Hann fylgd-
ist vel með öllu næstum fram til
siðustu stundar, en hann lést hér i
Hátúni 10B 26. marz s.l. En á
heimili sinu dvaldi hann allt þar
til í lok janúar s.l.
Jón var glaðlyndur maður og
hélt gleði sinni lengst af þrátt
fyrir sín löngu og erfiðu veikindi.
Hann var söngmaður góður og var
mjög hrifinn af söng og tónlist.
Sem dæmi um hans yndi af söng
er rétt að geta þess að viku áður
en hann kvaddi þennan heim,
þegar kona hans og börn voru í
heimsókn hjá honum, þá tók hann
lagið og söng fyrir þau sitt upp-
áhaldslag „Hvað er svo glatt“.
Söng hann þetta af mikilli innlif-
un og áhuga. Greinilegt var að lag
þetta var hann ekki að syngja i
fyrsta sinn.
Það er einmitt þessi létta lund
og óþreytandi áhugi og dugnaður,
sem hjálpað hefur þessum látna
heiðursmanni í gegnum lífið.
Ég vil svo votta Margréti inni-
legustu samúð mína, börnum
hennar og stjúpbörnum, svo og
öllum venslamönnum innilegustu
samúð mína og minnar fjöl-
skyldu.
Blessuð sé minning hins látna
heiðursmanns.
Jóhann Þórðarson.
Afmælis-
og
minning-
argreinar
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein, sem birtast á f mið-
vikudagsblaði, að berast I sfð-
asta lagi fyrir hádegi á mánu-
dag og hliðstætt með greinar
aðra daga. Greinar mega ekki
vera f sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að
vera vélritaðar og með góðu
Ifnubili.
Fæddur 9. mars 1944
Dáinn 27. mars 1977
Jón Eðvarð Ágústsson fæddist i
Reykjavik árið 1944. Það kom í
hlut móðurömmu og afa að fóstra
drenginn um tíma í bernsku. Við
þau tók hann miklu ástfóstri og
virti æ síðan. Það lýsti sér meðal
annars i þvi að hann lét börn sín
bera nöfn þeirra. Samband þetta
var gagnkvæmt. Gömlu hjón-
unum og þá sérstaklega afanum,
varð drengurinn mikill gleðigjafi.
Á unglingsárum sinum dvaldist
Jón í sveit á sumrum, framan af
hjá skyldmennum, en síðar hjá
vandalausum. Sveitastörfin urðu
honum lærdómsrfk. Auk þess al-
menna menntunargildis, sem
vera á góðu sveitaheimili hefur
fyrir kaupstaðarungling, kynntist
hann þar notkun véla í landbún-
aði. Það, ásamt starfi föðurins,
hefur sennilega átt mestan þátt í
þvi að beina áhuga hans að bif-
vélavirkjun, sen hann nam.
Að námi loknu starfaði hann
hjá nokkrum aðilum í iðn sinni,
meðal annarra hjá framkvæmda-
deild Vita- og Hafnarmálaskrif-
stofunnar. Á vegum hennar
dvaldist hann á nokkrum stöðum
úti á landi. Þar kynnist hann
þeirri friðsemd, er oft ríkir á
smærri stöðum við sjávarsiðuna.
Eftir að hann hafði sjálfur eign-
ast fyrirmyndar heimili hér i
Reykjavík og ekkert virtist á
skorta, hafði hann oftar en einu
sinni við orð, að sér mundi senni-
lega falla betur að búa úti á landi,
heldur en hér á höfuðborgar-
svæðinu.
Á árunum 1967 til 1974 rak
hann í Reykjavík og nágrenni bif-
reiðaverkstæði, ýmist einn, eða i
félagi við aðra. Þó að þessi starf-
semi gengi öll vel, sem marka má
af því að á þessum árum eignast
fjölskylda hans eigin íbúð, án
stuðnings annarra, tók hann
gjarnan að sér verkefni úti á
landi, ef eftír því var leitað.
Segja má, að honum hafi gengið
lifsbaráttan vel. Aðstæður í upp-
vexti hafa án efa mótað lífsskoð-
anir hans og þroskað hjá honum
viljann til þess að standa á eigin
fótum.
Jón Eðvarð kvæntist Guðrúnu
Baldvinsdóttir úr Reykjavík, árið
1968. Eignuðust þau tvö börn,
sem bera nöfn Helgu og Kristins,
móðurforeldra hans, eins og fyrr
er getið. Guðrún bjó manni sínum
og börnum einkar vistlegt heim-
ili, bæði hér fyrir sunnan og eins
austur á Höfn i Hornafirði, þar
sem að þau voru setzt að. Reglu-
semi, elja og ráðdeild voru þeir
eiginleikar í fari Jóns, er komu
honum áfram, ásamt samheldni
þeirra hjóna.
Jón Eðvarð var I eðli sínu glað-
lyndur. Þegar fjölskyldan og ætt-
menni hittust var hann ætíð hrók-
ur alls fagnaðar. Hann var greið-
vikinn og taldi ekki eftir sér við-
vik fyrir vini og kunningja, ef svo
bar undir.
I ársbyrjun 1974 var honum
boðið aö taka að sér rekstur smur-
stöðvar á vegum Olíuverzlunar ís-
lands á Höfn. Tók hann því starfi.
Fólkið og staðurinn féll honum
strax svo vel, að hann kaupir þar
hús fyrir fjölskyldu sína og flytur
hún þangað austur sama vor.
Ekki mun hafa verið ætlunin að
setjast þar að til langframa þá. En
nú hafði hann haft uppi ráða-
gerðir um að byggja sér vandað
einbýlishús þar eystra, þó að
hann ætti þar nýlegt hús fyrir.
Á Höfn sat Jón Eðvarð ekki
auðum höndum frekar en endra-
nær. Hann hafði þar fleiri en eitt
járn í eldinum. Auk reksturs
smurstöðvarinnar og skyldrar
þjónustustarfsemi, var hann ný-
búinn að koma af stað rekstri
þungavinnuvéla, sem hann batt
miklar vonir við.
Kona hans, Guðrún, átti framan
af minni samskipti við fóik á
staðnum, vegna umönnunar um
heimilið. Hafði hún komið sér
upp smá verzlunarrekstri til
afþreyingar. Á þennan hátt gerði
hún sitt til þess að fjölskyldan
festi yndi þar eystra. Þau hjónin
voru bæði vel látin og mun Jón
Eðvarð hafa notið trausts Horn-
firðinga, því að honum voru þar
falin trúnaðarstörf.
En á skammri stundu skipast
veður í lofti. Sorg umlykur ann-
ars hamingjurikt heimili. Jón
Eðvarð Águstsson lést af slys-
förum sunnudaginn 27. marz
siðastliðinn. Megi minningin um
góðan dreng veita ungri ekkju,
börnum og öðrum ástvinum hugg-
un i harmi.
Sólveig og Einar.
Mig setti hljóðan, þegar mér var
tjáð að vinur minn Jón Eðvarð
Ágústsson hefði drukknað. Ég
sem hafði talað við Edda eins og
hann var oftast kallaður, fyrir
stuttu síðan og hafði hann tjáð
mér að hann mundi koma suður
næstu daga. Vorum við búnir að
ákveða að hittast. En örlögin hafa
ráðið ferðinni eins og oft áður.
Þetta eru fátæklegar línur sem
mig langar að rita hér um vin
minn Edda.
Jön Eóvarð Ágústsson fæddist í
Reykjavik 9. mars 1944. Hann var
sonur hjónanna Iðunnar Kristins-
dóttur og Ágústs Kjartanssonar
bifreiðastjóra.
Jón Eðvarð Ágústsson kvæntist
eftirlifandi konu sinni, Guðrúnu
Baldursdofttur, hinn 1. desember
1969, og áttu þau tvö börn, Kristin
6 ára, og Helgu, 9 ára.
Fyrstu kynni min af Edda voru
i kring um 1961 er hann hóf nám
hjá mér i bifvélavirkjun. Það var
ánægjulegt að vinna með honum,
var hann góður verkmaður og
góður i umgengni. Síðar réð Eddi
sig til Vita- og hafnamálastofn-
unar og vann á verkstæðinu og
einnig á bílkrana og fékk hann
gott orð á sig i þvi starfi sem
öðrum störfum. Eddi fór i sjálf-
stæðan atvinnurekstur 1970. Rak
hann bilverkstæði hér I borg
ásamt vini sínum Páli Gunnars-
syni. Árið 1974 fluttist Eddi til
Hornafjarðar til að taka við
rekstri á Smurstöð B.P. ásamt
bílaviðgerðum, einnig annaðist
hann starf bifreiðaeftirlitsmanns.
Ég veit að Hornfirðingar ásamt
þeim ferðamönnum sem þurftu á
fá lagfærðan bil sinn eða gert við
dekk, kunnu vel að meta þjónustu
Edda, enda var hann alltaf reiðu-
búinn að leysa vandamál þeirra,
sem til hans leituðu. Eddi hafði
mikið að gera í sinni grein og réð
þar mestu að hann taldi ekki eftir
sér að vinna frameftir og um helg-
ar. Enda var hann mjög lipur við
að eiga.
Þau hjón voru búin að koma sér
vel fyrir á Hornafirði. Við hjónin
heimsóttum þau þá um sumarið
1974, þeim móttökum gleymum
við aldrei, var það tekið á móti
okkur af miklum rausnarskap.
Það er sárt að við skulum vera
að kveðja þennan góða dreng í
dag. Og um leið og ég kveð Edda
sendi ég minar bestu samúðar-
kveðjur til Guðrúnar og barnanna
og vona að þeim farnist vel í fram-
tiðinni og megi Guð styrkja þau í
sorg sinni.
Tryggvi Hannesson.
BANCO
Bókaklúbbur AB
gefur út Banco
BÓKAKLÚBBUR AB hefur sent
frá sér bókina Banco, eftir Henri
Charriére I þýðingu Jóns O.
Edwalds og er hún framhald af
bókinni Papillon, sem kom út I
fyrra. Banco kom út fyrir slðustu
jól hjá Setbergi og tókst sam-
komulag um að hún kæmi einnig
út á vegum AB og er það þvi í
annað sinn sem félagsmönnum
bókaklúbbsins stendur til boða
bók, sem hefur komið út hjá öðru
forlagi.
Henri Charriére, sem fæddist í
afskekktu héraði I Suður-
Frakklandi, var að lokinni her-
þjónustu tekinn fastur grunaður
um morð og dæmdur sekur vegna
upplogins framburðar eins vitnis
ákæruvaldsins. Var hann
dæmdur til ævilangrar þrælkunar
í Frönsku Guiana og eftir
síendurteknar flóttatilraunir
tókst honum að strjúka frá Djöfla-
eyjunni og komast til Venezuela.
Banco er framhald af Papillon
og hefst á þvi, er hann er iátinn
laus úr fangelsi þar ásamt vini
sínum lömuðum. Fólkið tekur
honum vel og vill allt fyrir hann
gera, en hann er fullur af hatri I
garð þeirra manna sem fengu
hann dæmdan sakiausan og er
staðráðinn í að hefna sín. Svo
hittir hann þá konu sem verið
hefur draumsjón hans. Loks
kemst hann til Frakklands frjáls
maður.
Banco er mildari bók en
Papillon — því að hún segir ekki
frá hruninu heldur tilraun til
endurreisnar. Bókin er 232 bls. í
royalbroti, unnin í Setbergi og
Bókbandsstofunni örkinni.
Heimdallur ályktar um
skuldasöfnun erlendis
MORGUNBLAÐINU hefur borist
eftirfarandi ályktun frá stjórn
Heimdallar, sambands ungra
sjálfstæðismanna í Reykjavfk:
„Heimdallur S.U.S. hefur ítrek-
að varað við þeirri hættu sem
íslenzku þjóðinni stafar af sivax-
andi skuldasöfnun erlendis. Um
þessar mundir er enn verið að
auka á skuldabyrðina.
Heimdallur S.U. S. bendir á, að
með þessu eru stjórnmála-
mennirnir að hlaupast frá
vandanum og velta honum yfir á
komandi kynslóðir.
Á sama tima og rikissjóður tek-
ur stór lán erlendis tekur hann
einnig stór lán innan lands i
formi visitölutryggðra skulda-
bréfa og skerðir það lánsfjármagn
sem til er f landinu. Þessi geig-
vænlega skuldapólitik ríkissjóðs,
sem er afleiðing af útþenslu rikis:
báknsins og vantrú stjórnmála-
manna á getu almennings til
atvinnuuppbyggingar, skerðir
lánamöguleika almennings og er
þvi I beinni andstöðu við þær
þjóðfélagshugmyndir sem hvetja
til eflingar frjálsrar atvinnustarf-
semi einstaklinganna. Stjórn
Heimdallar mótmælir þessari
óráðssiu stjórnvalda sem óhjá-
kvæmilega hlýtur að takmarka
möguleika unga fólksins til upp-
byggingar þjóðfélagsins. Þá hvet-
ur stjórn Heimdallar ungt fólk til
að mótmæla, að því einu skuli
ætlað að greiða þá skuldabagga,
sem ráðamenn eru sem óðast að
hlaða upp.“
— Minning
Framhald af bls. 26
hygg ég hann hafi verið í betra
lagi, það var min reynsla.
Eftir því sem árin liðu urðu
okkar kynni nánari, oft röbb-
uðum við saman, okkur báðum til
gagns og gleði. Hann var af þvi
bergi brotinn að vita sitt af
hverju, reyndar búinn að lifa tim-
ana tvenna og vel það. Fyrsta 1
1/2 árið sem ég bjó á Akranesi,
bjuggu foreldrar hans i húsi sinu
„Vindhæli," beint mót okkur,
hins vegar götunnar. Ég man þeg-
ar ár var liðið og við ekkert gert
til að kynnast, þá átti ég erindi til
þeirra hjóna. Þá sagói gamla kon-
an: „Þetta kann ég ekki við, að
búa svo nærri fólki og vera ekki
farinn að heilsa því i heilt ár. Nú
bið ég ykkur þess að koma i heim-
sókn til okkar, við viljum kynnast
ykkur. Móttakan var hlý og kær-
leiksrík, en kynnin stutt, þvi
leiðir skilja: hún átti stutt eftir.
Þetta var orðlagt fólk fyrir góða
mannkosti og hæfileika. Það
sannaðist á syni þeirra og sjaldan
fellur eplið langt frá eikinni.
Traust það sem Ingólfur Jónsson
og Haraldur Böðvarsson sýndu
mér, var mér ómetanlegt þegar ég
var að byggja hér upp af vanefn-
um. Því stend ég um alla tíð í
þakkarskuld við þessa heiðurs-
menn, þeir eiga mina beztu þökk
fyrir viðskiptin og ekki síður
drengskapinn. Blessuð sé rninn-
ing þeirra. Samúðarkveðju flyt ég
aðstandendum.
Valgarður L. Jónsson.