Morgunblaðið - 11.03.1978, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 11. MARZ 1978
A rni JúL A rnason
—Minningarorð
Fæddur. 5. nóvember 1922.
Dáinn 2. marz 1978.
Langri og harðri baráttu er
lokið, baráttu vona og vonbrigða,
lífs og dauða. Árni Júl. Árnason
ökukennari er látinn eftir fræki-
lega vörn og margar djarfmann-
legar sóknarlotur í áralangri
styrjöld hans við sjúkdóma og
heilsubrest. Öll sú saga er mikil
hetjusaga, því að aldrei lét Árni
hugfallast, þó að óvænlega horfði
stundum, heldur hélt gleði sinni,
bjartsýni og jafnaðargeði á hverju
sem gekk. Oft kom vél í ljós, hvert
gull bjó í þessum manni, og því
betur, sem meir re.vndi á. Aldrei
heyrðist frá honum víl eða vol,
þótt hann væri sárt leikinn af
sjúkdómúm og þrautir legðust
þungt á. Skyldu sinni brást hann
aldrei, þótt stundum væri þungt
fvrir fæti, heldur stóð hann meðan
stætt var. Með brosi og stillingu
tók hann örlögum sínum og veitti
með því fordæmi,->sem fáum mun
gefiö að fylgja. Hann var hetja í
bestu og sönnustu merkingu þess
orðs. Hins er líka ljúft og skylt að
minnast, að hann stóð ekki einn í
baráttu sinni. Eiginkona hans,
Guðríður Tryggvadóttir, var hon-
um jafnan skjól og styrkur allt til
hinsta dags með ástríki sínu og
umhyggju á fagran og hljóðlátan
hátt.
Árni gerðist kennari við Gagn-
fræðaskóla Akureyrar haustið
1970 og kenndi allt til haustsins
1977, þegar hann gat það ekki
lengur vegna sjúkleika. Kennslu-
grein hans var nýstárleg, og hún
hafði raunar ekki verið áður á
fastri stundaskrá skólans. Mikið lá
því við, að til kennslunnar fengist
vel hæfur maður. Skólinn var svo
lánsamur að fá að njóta Árna Júl.
Árnasonar í þessu efni, þekkingar
hans, áhuga og lagni í umgengni
við ungt fólk. Verkefni hans var að
fræða verðandi gagnfræðinga um
sem allra flest, er varðaði bíla,
gerð þeirra, meðferð og viðhald og
umferðarreglur og umferðarmál,
og þá ekki síst að taka til
meðferðar siðfræði umferðarinnar
og fá verðandi ökumenn til að
hugleiða hana og ræða í sinn hóp.
Árni gekk að þessu verkefni með
kappi og áhuga og varð mikið
ágengt. Þetta varð einhver allra
vinsælasta námsgreinin í skólan-
um, og nemendur fengu á. henni
mikinn áhuga, af því að þeir
fundu, að hér var verið að fjalla
um efni, sem höfðaði til þeirra
sjálfra og varðaði hvern mann,
hvern vegfaranda og þá ekki síst
hvern þann, pilt eða stúlku, sem
hugðist þreyta ökupróf. Það lá
einmitt fyrir öllum þorra nem-
enda, jafnvel á næstu vikum og
mánuðum, því að nú eru þeir fáir,
sem láta lengi dragast að afla sér
ökuréttinda, eftir að þeir hafa náð
lágmarksaldri. Eg tel það hafa
+
Konan min.
HALLDÓRA ÞÓRHALLSDÓTTIR.
kennari,
Laxagötu 6,
Akureyri,
lést að Fjórðungssjúkrahúsinu Akureyri 9 marz
Magnús Ólafsson.
+
Systir min.
KRISTÍN STEFÁNSDÓTTIR,
lést að Sólvangi. Hafnarfirði, 6 marz
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju, þriðjudaginn 1 4 marz kl 13 30
Blóm afþökkuð. en þeim, sem vildu minnast hinnar látnu er bent á
Samband dýraverndunarfélaga Islands
Elisabet Erlendsdóttir,
Austurgötu 47, Hafnarfirði.
+
Innilegt þakklæti fyrir sýndan vinarhug við andlát.
VILBORGAR (MINNE) ÓLAFSDÓTTUR.
Katrin Gisladóttir,
Halldóra Zoéga,
Asgeir Olafsson,
Einar Jónsson,
Hrefna Ólafsdóttir,
Ólafur Ófeigsson,
Bragi Ólafsson,
Kristín Jónsdóttir.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát mannsins
míns og föður okkar.
BJARNA SVEINSSONAR,
frá Miðfirði
Guðrún Friðbjörnsdóttir,
Guðlaug Bjarnadóttir, Aðalbjörg Bjarnadóttir,
Jónína Bjamadóttir, Anna Bjarnadóttir,
Ingibjörg Bjarnadóttir, Bergþóra Bjamadóttir,
Unnur Bjarnadóttir.
+ Þökkum mnilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför
eiginmanns míns. föður okkar og bróður.
SIGURGÍSLA ARNASONAR,
húsasmíðameista ra.
Hæðargarði 22.
Sigfríður Marinósdóttir
Björk Sigurgisladóttir. Tómas Arnason,
Hlyniir Sigurgislason, Garðar Árnason,
ívar Sigurgíslason, Hulda Árnadóttir,
Svanur Sigurgíslason, Guðrún Árnadóttir.
Jóna Maria Sigurgisladóttir.
Minning:
Jóhannes Bjarna-
son frá Sleggjulœk
verið umferðarmálum á Akureyri
til ómetanlegs gagns, að Árni
fékkst við þessa kennslu, og
enginn veit, hve mörgum óhöppum
og slysum og hve mikilli ógæfu
hann hefir afstýrt á óbeinan hátt
með því að fræða unga fólkið um
umferðarreglur og góða öku-
mennsku, svo og æskilega meðferð
ökutækjanna sjálfra. Þetta starf,
unnið af ötulleik og ósérhlífni, vil
ég nú að leiðarlokum þakka Árna
af alhug, og veit ég, að þar mæli
ég fyrir munn margra.
Þá vil ég færa Árna vini mínum
hjartanlegar þakkir fyrir ljúf-
mannlega viðkynningu og
skemmtilegar samvistir á kenn-
arastofu G.A. Þangað fylgdi hon-
um alltaf hressandi blær, hlýja og
birta, sem við söknum nú, sam-
kennarar hans. Hann skilur eftir
sig mynd og minningu dreng-
skaparmanns, sem gott er að hafa
fengið að kynnast, og vammlausr-
ar hetju, sem öllum vildi vel og
öllum reyndist vel.
Eg sendi ekkju hans, Guðríði
Tryggvadóttur, og syni þeirra,
Einari Pálma, og öðrum vanda-
mönnum einlægar samúðarkveðj-
ur um leið og ég bið Árna hins
besta farnaðar inn á ókunna
landið.
Blessuð sé minning hans.
Sverrir Pálsson.
Fæddur 17. júní 1909
Dáinn 24. febrúar 1978
Vormorgunn í júnímánuði.
Stormgjóla strýkur vaknandi
stráin í móum og mýrum. Þetta
verður vordagur, sem hvorki er
bjartur og hlýr af sól og sumar-
vonum né heldur er hann kaldur
og drungalegur.
Ég er að flytjast að heiman í
nýja vist. Ráðinn vinnumaður að
gömlum sið. Verð senn 16 ára og
veit að ég muni hitta annan
vinnumann, sem er á svipuðu
reki. Þennan vordag 1924 sáumst
við í fyrsta sinn, unglingarnir
sem til vinnuhjúaskildaga næsta
árs áttum að sinna störfum á
sama búi. Vorum ráðnir til þess,
og gerðum það.
Þannig hófust kynni okkar
Jóhannesar. Hann var fjárhirðir
en ég fjósamaður. Samverustund-
irnar voru ekki samfelldar, en
minningarnar um þær urðu öllu
samfelldari.
Kynning okkar af lífinu var
ólík á ýmsa lund. Ég kom frá
heimili fósturforeldra minna —
hafði að vísu verið eitt ár annars
staðar með fóstbróður mínum —.
en Jóhannes hafði verið á hrakn-
ingum milli ýmissa húsbænda
síðan heimili hans var tvístrað
eftir fráfall föður hans.
Hann var því nepjunni vanari,
handgengnari hispurslausu við-
móti harðræðis og hiklausrar
kröfu um hlífðarlaust erfiði til
bjargar bústofni og bjargálnum
bóndans.
Frásögur hans af árum bernsk-
unnar voru ekki með neinum
uppgjafar- eða eymdartóni, en
þær gáfu ógleymanlegar upplýs-
ingar um þrotlausa kröfuhörku
bændasamfélagsins á fyrstu ára-
tugum aldarinnar. Kröfu til
barna og unglinga um vinnu-
framlag jafnt að tímalengd sem
afköstum, sem nú myndi
ómennskt talið.
Leiðir skilja næsta vinnuhjúa-
skildag. Það líða nokkur ár þar til
vegir mætast að nýju og nú í
höfuðborginni.
Eftir nokkurra ára vinnu-
mennsku hafði vinur minn drifið
sig á skólann í Reykholti, en
síðan að Haukadal til Sigurðar
Greipssonar.
Dvölina á íþróttaskólanum þar
taldi Jóhannes til sinna gæfu-
stunda, sem hann hefði búið að
alla ævi síðan. Þar byggði hanil
upp líkama sinn með nýjum
hætti, og bætti um leið við
sjóndeildarhringinn.
Jóhannes staldraði ekki lengi
við eyrarvinnuna. Hann keypti
kaffivagn og rak hann um skeið,
síðan hóf hann gúmskógerð, á
þeim tíma þegar síðari heims-
styrjöld hindraði innflutning
skófatnaðar, og kom það framtak
í mjög góðar þarfir almenningi.
Næst var tekið til við inn-
römmun, rammagerð, sem smám
saman eða þó öllu heldur furðu-
fljótt óx að umfangi og var orðin
að stórri minjagripaverslun áður
en varði. Innrömmunin var þó
ekki lögð niður, en þar vann af
stakri trúmennsku alla tíð, Guð-
laugur, eldri bróðir Jóhannesar.
En það voru ekki aðeins syst-
kini Jóhannesar, sem tóku til
hendi við fyrirtæki hans af alúð
og samviskusemi.
Auðvelt væri að tilfæra fleiri
nöfn fólks, sem unnið hefir árum
eða áratugum saman, en slíkar
Guðbjörg Överby,
ísafirði -Minning
Fædd 7. janúar 1920
Dáin 1. marz 1978
Guðbjörg andaðist á Sjúkrahúsi
Isafjarðar að morgni 1. mars eftir
langt og erfitt stríð við ólæknandi
sjúkdóm. Hún gekkst undir upp-
skurð í Reykjavík í júlí í sumar.
Sýndist þá á eftir að varanlegur
bati væri í vændum. En sú von
brást. Guðbjörg var dóttir hjón-
anna Líkafróns Sigurðssonar og
Bjarneyjar Guðmundsdóttur. Þau
bjuggu lengst af á Hrafnsfjarðar-
eyri í Jölulfjörðum. Hún var ein af
14 systkinum. Bræðurnir voru
fjórir og systurnar tíu. Hún ólst að
mestu upp á ísafirði og hefi ég
þess vegna þekkt hana frá því er
hún var barn. Mér finnst með
henni hafa horfið af sjónarsviðinu
óvenjulega elskulegur persónuleiki
og veit ég, að það mun fleirum
finnast, sem átt hafa þvi láni að
fagna að hafa kynnst henni náið.
Hún var greind kona og vel
menntuð. En umfram allt var hún
vel gerð. Aö eðlisfari var hún
glaðlynd og bar jafnan með sér
birtú og yl. Ekki minnist ég þess
að hafa nokkurn tíma séð hana
skipta skapi. Þó var hún fylgin sér
í sínum áhugamálum en leysti
öðrum fremur alla árekstra með
góðu. Ef margir væru henni líkir,
væri þetta stutta mannlíf mun
fegurra og betra, því hún bar
takmarkalausa góðvild til alls sem
lifir. Sjálf uppskar hún ríkulega af
því sem hún sáði. Hún var á
margan hátt mikil gæfumann-
eskja. Fýrir 35 árum giftist hún
norskum manni, Alf Överby, og
varð hjónaband þeirra alla tíð
farsælt. Þau fluttu fljótlega til
Noregs. En þar urtdi hún ekki hag
sínum. Þau fluttu því heim aftur
eftir nokkurra ára búsetu í Noregi.
Keyptu þá hús við Hlíðarveg 51 á
Isafirði og bjuggu þar alla tíð
síðan. Þau eiga fimm börn á lífi,
fjóra syni og eina dóttur, sem öll
eru nú uppkomin og mikið mynd-
arfólk. Þegar börn hennar voru
orðin stálpuð, fór hún aftur að
starfa á Landssímastöðinni á
Isafirði og þar hafði hún unnið
síðustu tólf árin samfleytt, þar til
hennar heilsa þraut. í hennar
erfiðu sjúkralegu var hún örmum
vafin af börnunum sínum og
hennar trausta eiginmanni, sem
yfir henni vöktu nótt og dag allt
til hinstu stundar.
Ég sendi þeim og öllum hennar
fjölmörgu skyldmennum mínar
innilegustu samúðarkveöjur.
M.B.
Ákvörðuð mín »k mæld er stund,
Mitt líf stendur í þinni hönd,
Andlátið kemur eitt sinn að,
Ginn veistu guð, nær skeður það.
Hallgr. Pétursson.
Já, hennar mælda stund er
komin. Það urðu 58 ár. Mér er
ljúft og skylt að minnast æsku-
vinkonu minnar og skólasystur
frá Isafirði með nokkrum kveðju-
og þakklætisorðum.
Dabba var fædd í Kjós í
Jökulfjörðum 6. janúar 1920,
dóttir hjónanna Bjarneyjar
Guðmundsdóttur ög Líkafróns
Sigurgarðssonar, ein af 14 börn-
um þeirra hjóna. Fjögra mánaða
gömul var hún tekin í fóstur af
öðlingskonunni Guðbjörgu
Björnsdóttur og manni hennar
Ásgeiri Magnússyni. Þegar hún
er 7 ára gömul flytjast þau til
ísafjarðar og frá þeim tíma eru
okkar fyrstu kynni, sem aldrei
rofnuðu síðan.
Tangagatan verður vettvangur
minninganna. Atburðirnir renna
fyrir hugskotssjónir mínar, hug-
ljúfar og bjartar. Margs er að
minnast, til dæmis þann kjark og
dugnað, sem hún sýndi, þrátt
fyrir það, að hún í æsku bækl-
aðist á handlegg en lét sem
ekkert væri, enda stóð hún okkur
hinum jafnfætist í öllu.
Áfram halda hinar björtu
minningar. Árið 1943 urðu tíma-
mót í lífi hennar er hún gekk að
eiga norskan ágætis dreng, Alf
Magnús Överby, og eignaðist með
honum 5 hörkudugleg börn,
stúlku og 4 drengi. Tvö dóttur-
börn átti hún og voru þau henni
sannir sólargeislar. Börn Döbbu
reyndúst henni hið siðasta svo vel
að öðrum er til fyrirmyndar. Það
væri synd að segja að hún Dabba
hafi ekki skilað sínum skerf í
þjóðarbúið.
Nú er góðu dagsverki lokið. Ég
þakka samfylgdina og trúi því, að
við hittumst síðar þegar mín
mælda stund er öll.
Ég er sannfærð um að Dabba
tekur undir það með Hallgrími
Péturssyni þegar hann segir
Kveð (•k í Kuði KÓðan lýð,
KleðileKar þeim nætur býð,
þakkandi öllum þeirra styrk,
þjónustu hjálp »k kærleiksverk.
Ég votta eftirlifandi ættingjum
Döbbu mína dýpstu samúð.
Magga J. Þórólfs
frá ísafirði.