Morgunblaðið - 03.06.1978, Síða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 3. JÚNÍ 1978
vlft> ,C^)'
MORöJlv- v
KArr/Nu '
LJ____
(í / ~{T>r1_

GRANI göslari
Jæja. þá er é>? kominn heim ok
þið getið byrjað að rekja raunir
ykkar, ok talað um veikindi
ykkar og heilsuleysi!
Ilraðhréf til yðar, fröken. bibbi dí hahbidí bú...
Guð hjálpi okkur. — Þú hefur
vonandi ekki vakið konuna
Gamla fólkið
og sjónvarpið
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
í lokaumferð Philip Morris
Evrópukeppni í London um pásk-
ana kom fyrir slemmuspil, sem gaf
tækifæri til tilþrifa.
Suður gaf, allir á hættu.
Norður
S. D3
H. K4
T. DG982
L. G954
Vestur
S. 10876
H. ÁG632
T. Á107
L. 3
Austur
S. K2
H. 1075
T. K6543
L. 862
Suður
S. ÁG954
H. D98
T. -
L. ÁKD107
Keppnin var tvímenningur, 96
borð, og alíjenKur lokasamninKur
var 6 lauf spiluð í suður. Tiltölu-
lefía auðvelt var að vinna spilið
þar sem vestur spilaði ut rauðum
ás. Eftir hjartaásinn þurfti aðeins
að svína og trompa spáðana hátt
í borði. En spilaði vestur tíjtulásn-
um var aðeins meira að gera. Búa
mátti þá til tÍKulslaj; í borði eða
spila hjarta á kónginn og trompa
síðan hjarta í borði áður en
spaðinn var gerður góður.
Gegn trompi út var spilið
erfiðara. Hvernig hefðu lesendur
þá hagað úrspilinu?
Áuðvitað verður austur að eiga
spaðakónginn. Og liggi liturinn 4-2
getur orðið nauðsynlegt að trompa
tvisvar í borðinu. En einnig þarf
að trompa hjarta og ekki er sama
hvenær það er gert.
Best er að spila lágu hjarta frá
hendinni í 2. slag. Kóngurinn fær
slaginn og vestur fær næsta slag
á hjartagosa. Hans besta vörn er
að spila hjartaás, sem þú trompar.
Síðan spaðadrottning, kóngur og
ás. Og þá má spila beint af augum.
Spaðagosi og trompa síðan tvisvar
spaða í borði með níu og gosa.
Fara heim á trompi, taka trompin
af austri og fimmti spaðinn verður
tólfti slagurinn.
Sé spaði trompaður í blindum
áður en hjartatrompun er reynd
getur austur látið hjarta og komið
þannig í veg fyrir, að slagur fáist
á lágt tromp í borði þegar austur
trompar fyrir.
„Það hefur mikið verið rætt um
„gamla fólkið", að það þurfi að
gera eitthvað fyrir það. En er það
nóg að tala og láta kyrrt liggja.
Væri það ekki fróðlegt að vita við
hvað gamla fólkið „dundar"?
Sumir eru svo lánsamir að geta
gert smávegis en svo eru það enn
aðrir sem geta ekkert nema að
bíöa eftir því á hverju kvöldi að
sjónvarpið byrji. Fimmtudags-
kvöldin hafa verið því erfið, en
hvað þá heill mánuður þegar
sjónvarpið fer í sumarfrí?
Þetta gamla fólk og sjúklingar
líka komast ekkert í sumarfrí eins
og aðrir sem eru í fullu fjöri. Er
þessu fólki nokkuð of gott að geta
að minnsta kosti horft á sjónvarp-
ið? Það getur ekki verið að
sjónvarpið sé svo illa mannað að
það verði að loka fyrir útsendingar
í heilan mánuð. Hefði það ekki
verið nær áður en farið var út í
litsjónvarp og eyða offjár í það, að
koma því svo fyrir að sendingar
sjónvarps væru allan ársins hring.
Hvar í veröldinni er sjónvarpið
lokað í heilan mánuð? — Fyrir
utan öll fimnitudagskvöldin sem
sjónvarpsmenn taka sér líka frí.
Og fólk situr með þessi rándýru
tæki ónotuð.
Er virkilega hægt fyrir sjón-
varpið að bjóða fólki uppá hvað
sem er? Væri til of mikils mælst
af þessari ríkisstofnun að hún sæi
að sér fyrir „gamla fólkið" og
sýndi eitthvað létt og fallegt efni
í stað þess að loka í júlí?
Það þyrfti ekki að vera heil
dagskrá. Það tækju ábyggilega
margir í sama streng. Eða er það
ætlun íslenzka sjónvarpsins að
láta fólkið finna fyrir því, að þetta
er „einokun" og ekkert annað?
Væri hægt að ná öðrum stöðvum
þá mætti íslenzka sjónvarpið taka
sér sumarfrí allan ársins hring.
Vonandi er að sjónvarpið sjái að
sér og láti það ekki bitna á gamla
fólkinu þó að sjónvarpsmenn langi
að fá frí í júlímánuði.
Síðast en ekki sízt er það eins og
áður er getið, að ótal margir fara
hvorki eitt né neitt vegna þeirrar
einföldu ástæðu að þeir hafa ekki
efni á því. Það litla sem þeir veita
sér er að horfa á sjónvarp sem
gamla fólkið er stundum búið að
leggja hart að sér til að geta
eignast.
L.J.“
Varla er það ætlun sjónvarpsins
að láta gamla fólkið finna að hér
sé um einokun að ræða og varla er
það heldur ætlun starfsmanna að
láta sumarfrí sín bitna á einum
eða neinum, en meðan starfið er
ekki lengra komið en þetta verður
sjálfsagt að hafa þennan hátt á
enn um sinn.
En bréfritari heldur áfram og
tekur upp annan þráð í framhaldi
MAÐURINN A BEKKNUM
Framhaldssaya eftir Georges Simeeon
Jóhanna Kristjónsdóttir islenzkaði
57
endur höfðu hrópað. Þarna er
hann, þarna er hann.
Enginn vissi hvort hann var
vopnaður eða ekki, og enginn
vtssi heldur hvað hann haíði af
sér gert. Það spurðist þó
samstundis meðal fjöldans að
hann hefði drepið hóp manna.
Þegar loks tókst að hand-
sama hann blés hann ekki úr
nös. Hann var stoltur af afreki
sinu og fór hæðnisorðum um
lögreglumennina. Og á þeirri
stundu þegar átti að setja hann
inn í lögreglubflinn smeygði
hann sér undan og þótt ham-
ingjan mætti vita hvernig
honum tókst það, hafði hann
horfið í mannfjöldann.
Þetta var Schrameck. í
nokkra daga höfðu blöðin
skrifað um fimleikamanninn
og það var af einskærri tilvilj-
un að lögreglan náði honum
nokkru síðar á veðhlaupavell-
inum.
Hann hafði byrjað ungur í
litlum sirkus sem ferðaðist um
í Þýzkalandi. Seinna hafði
hann skemmt á mörkuðum —
að þeim tíma frátöldum sem
hann hafði verið í fangelsi fyrir
ínnbrpt og þjófnað.
— Ég hafði ekki ímyndað
mér. sagði Neveau fulltrúi, að
hann endaði starí sitt hér í
hverfinu.
Og trúðurinn sagði grafal-
varlegur.
— Það er langt sfðan ég
byrjaði að bæta ráð mitt!
— Ég hafði heyrt um háan,
magran mann sem einhver
hafði séð sitja á bekk með Louis
Thouret.
Og var ekki einhver sem
hafði sagt við Maigret.
— Einn af þessum mönnum
sem maður sér á bokkjum.
Fred trúður tilheyrði slflTum
mönnum sem enginn undrast
að sjá sitja á bekkjum klukku-
stundum saman án þess að gera
handtak, heidur fylgjast bara
með vegfarendum eða gefa
dúfunum. Hann var eins grár
og gangstéttarhellurnar og það
gat ekki verið að hann væri að
bíða eftir neinum né að nokkur
legði á sig að bíða eftir honum.
— Áður en þér byrjið að
yfirheyra hann, ætla ég að
segja yður hvernig ég náði í
hann. Ég hafði farið inn á bar
í Ruc Blondel. aðeins steinsnar
frá Porte Saint Martin. Barinn
er einnig vinsæll samkomustað-
ur áhugamanna um veðreiðar.
Ilann heitir Chez Fernand.
Fernand er íyrrverandi
tiróttamaður sem ég þekki vel.
g sýndi honum myndina af
Louis Thouret og hann horfði á
hana eins og hann bæri kennsl
á manninn.
— Er hann einn af þinum
viðskiptavinum? spurði ég.
— Nei, ekki hann, en ég hef
séð hann koma hingað nokkr-
um sinnum með einum af
mínum föstu kúnnum.
— Hver cr það?
— Fred trúður.
— Fimleikamaðurinn? Ég
hélt að hann væri dáinn fyrir
iöngu eða sa>ti í fangelsi.
— Nei, hann er ijóslifandi.
Hann kemur hingað á hverjum
degi og fær sér í glas og veðjar.
En nú eru komnir nokkrir
dagar síðan ég sá hann síðast.
— Hvað margir dagar?
Femand hugsaði sig um og
fór meira að scgja fram í
eldhúsið til að ráðfæra sig við
konu sfna.
— Ég held hann hafi verið
hér síðast á mánudaginn.
— Var hann þá með Louis
Thouret?
Ekki mundi hann það, en
hann var viss um að hafa ekki
séð trúðinn síðan á mánudag.
Nú þurfti ég bara að hafa
upp á honum og vissi að
minnsta kosti hvar ég ætti a<5
icita. Svo tókst mér að komast
að því hvað konan heitir sem
hann hefur húið með í aiimörg
ár, Francoise Bidcu, fyrrver
andi grænmetissölukona.