Morgunblaðið - 23.07.1978, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 23. JÚLÍ 1978
I ið átti eftir aö koma sér vel í
lífiriu. Því Bogga Óla, eins og hún
var alltaf nefnd, kaus sér það
hlutskipti aö eiga og ala upp 11
bör.i við lítil efni, og koma
farsaúlega til manns. Þrír yngstu
drengirnir eru enn alveg heima,
hin alfarin eða hálffarin, og í óða
önn að koma sér fyrir í lífinu.
Strákana þrjá hittum við heima í
Arnarbæli í Ölfusi ásamt Elín-
borgu og manni hennar, Hermanni
Sigurðssyni, einn góðviðrisdag í
vikunni, en þar hafa þau búið um
árabil.
— Hér er alltaf kaffi á könn-
unni, komdu þegar þú villt, sagði
Elínborg í símann, þegar slegið
var á þráðinn til hennar. — I dag
eða á morgun, miðjan dag eða
kvöld. Ekki var að heyra neina
streitu eða tímaþröng þar á bæ. —
Hitt er annað mál hvort ég hefi
nokkuð að segja, sem markvert
getur talizt bætti hún við. Ég hefi
enga re.vnslu af blaðamönnum.
h'kki síðan dagana sem gengið var
á fjörur í Höfnunum eftir að
Hermóður fórst með allri áhöfn og
þeir Sverrir Þórðarson og Óli
Magg voru í hópi þeirra, sem í
nokkra daga höfðu bækistöð hjá
okkur.
fallegt útsýni. Þau hjónin taka það
fram yfir ýmis önnur lífsgæði.
Húsið í Arnarbæli er gamalt, og
uppfyllir ekki allar nútímakröfur,
en það er virðulegt tilsýndar, þar
sem það stendur á hóli og veit að
ánni, byggt 1904—1905. Að sagt er
úr viðum skips, sem strandaði með
timburfarm. Enda mun eitthvað af
gamla bænum hafa hrunið í
jarðskjálftunum 1896. Nýtt hefur
það verið og glæsilegt, þegar
kóngurinn, P'riðrik 8., gisti þar
1907 á prestsetrinu hjá Ólafi
Magnússyni prófasti, kominn í
fylgd með Hannesi Hafstein og
fríðu föruneyti danskra og ís-
lenskra þingmanna ríðandi frá
Gullfossi og Geysi. Strákarnir
sýna blaðamanni Konungsflötina í
túninu, þar sem tjaldborg var, og
Elínborg stofuna, sem kóngurinn
svaf í, næst eldhúsinu. En þetta
gamla hús var farið að láta á sjá,
þegar þau Hermann og Elínborg
komu þangað með börnin 11,
miðstöðin ónýt og gluggar orðnir
óþéttir. Þó ekki nærri eins illa
farið og nýjasta byggingin, fjár-
húsið, sem neglt er saman með
ógalvaniseruðum nöglum nútím-
ans og því á leið með að detta í
sundur. Viðir eru allir heilir og
Einhver vandræði með farangurinn á Kaupmannahafnarflugvelli í
einni af fyrstu íerðunum hjá Loftleiðum á árinu 1947 og flugfreyjan
Elínborg Óladóttir reynir að leysa úr því. Myndina tók Ól. K. Mag.
A myndinni má þekkja Ólöfu Pálsdóttur sendiherrafrú, Þóru
Steingrímsdóttur og Pál Jónsson. þáverandi fréttaritara Mbl.
Það rifjast upp, að þá voru þau
Hermann og Elínborg með barna-
hópinn sinn — sem ekki var að
vísu orðinn svona stór — á gömlu
býli, Kalmanstjörn í Höfnum.
Hermann vann á Keflavíkurflug-
velli, en tók sér frí á sumrin og
reri á trillu og elztu strákarnir
með honum. Þau höfðu flutt 1955
úr Reykjavík til Keflavíkur, þar
sem þau bjuggu síðast í Helgadal,
gömlu húsin innan við bæ, þar sem
Sjálfstæðishúsið stendur nú. Og
fengið svo þetta býli í Höfnunum.
Mig minnir að þurfti hafi að sækja
vatn út í brunn.
— Við vorum svo heppin, þegar
leitarmenn fóru að streýma að, að
Hermann var að koma í hlað með
innkaupapöntunina og hægt að
byrja að hita súpur og baka
pönnukökur með kaffi, sem við
héldum áfram að laga stanzlaust
í 2—3 daga, enda komu 60—70
manns á dag, sagði Elínborg. Og
svo komu dreifðir hópar seinna.
Bátana hafði rekið á land á
þessum stað, en líkin rak aldrei.
— Og þið hélduð uppi risnu,
man ég. Og enginn borgaði?
— Slysavarnafélagið ætlaði á
eftir að greiða okkur fyrir, en ég
afþakkaði það sagði að það væri
ekkert selt hér en yrði alltaf til á
könnunni.
• Kóngurinn svaf
í Arnarbæli
Arnarbæli er fornfrægt býli,
stendur við lygna breiðu Ölfusár.
Ekið er niður 4—5 km langan
afleggjara austan við Kot-
strandarkirkju. Utsýni er fagurt, í
austri sér til Eyjafjalla- og
Mýrdalsjökuls og í vestri blasa við
hjallar frá Kömbum og suður úr
meö Skálafell gnæfandi upp úr
Hellisheiðinni. En hið næsta
flatlendi Ölfusfora. Á björtum
kvöldum tindra ljósin í fimm
þorpum, Eyrarbakka, Stokkseyri,
Þorlákshöfn, Hveragerði og Sel-
fossi, segir Elínborg og hún kann
vissulega vel að meta að búa við
húsið notalegt í að koma, kynt upp
með rafmagni síðan olían hækkaði
svona mikið, að því er Elínborg
upplýsir.
Húsmóðirin leggur frá sér
saumaskapinn, þegar gest ber að
garði. Hún hafði hlaupið undir
bagga með að sauma 40 svuntur á
tveimur dögum, sem nota á við'
Ungmennafélagshátíð um helgina.
— Maður hefur alltaf tíma til að
gera það sem maður hefur gaman
af. Mér hefur alltaf þótt gaman að
því að sauma, segir Elínborg. Og
maður hennar bætir því við, að
ekki hafi margar flíkur verið
keyptar á börnin lengst af upp-
vextinum. — Nóttin var alltaf
drjúg til sauma, segir Elínborg.
Þau hlæja bæði að minningum um
það, þegar Elínborg hefur gleymt
sér heilu næturnar við saumaskap-
inn.
Þetta hefur sparað mikil útgjöld
á stóru heimíli, sem leiðir til
athugasemdar um að dýrt sé að
klæða 11 börn. Ekki kosti t.d. lítið
11 pör af skóm. Elínborg segir það
ekki mesta vandamálið, því alltaf
hefðu einhverjir fætur passað í
prufuskóna frá honum pabba
hennar, Óla J. Ólasyni, skóinn-
flytjanda, þótt það séu sérhæfð
lítil númer. En Hermann bætir því
við, að dálítið hafi sér nú samt
gramizt stundum, þegar fimm ný
pör af stígvélum höfðu að skömm-
um tíma liðnum verið komin með
gaddvírsrifur.
Alltaf hefur verið nægt svigrúm
fyrir börnin á bænum þeim og
mikið um að vera. Úr Höfnunum
fluttu þau hjónin í hús, sem þau
keyptu uppi við Rauðavatn. Það
hét Helgafell og barnið, sem þar
fæddist, var auðvitað skírt Snorri
Goði. Þaöan var flutt að Kolviðar-
hóli. Þá hafði Árnesingafélagið
fengið húsið og átti að gera það
upp, en ekkert varð úr því. Þau
bjuggu þar samt í eitt sumar og
tvo vetur. Fyrri veturinn voru
eldri krakkarnir sendir í heimavist
í skólann á Ljósafossi, sem hjónin
létu mikið af, en þann síðari ók
Myndin er tekin af Elínborgu og Hermanni með barnahópinn sinn í tilefni brúðkaups í fjölskyldunni.
Fremri röð frá vinstri. Gunnar. Elínborg. dæturnar Katrin og Adda Hörn, og Hermann. í aftari röð.
Guðmundur (sonur Hermanns af fyrra hjónabandi), Óli, Snorri, Sigurður, Örn, Hermann, Helgi, Eiríkur
og Valdimar.
.Jlöfum
ailtaf han
líma fyrlr
börnin
Flutfreyjur voru spennandi nýjung á
íslandi í upphafi utanlandsflugs fyrir 30
árum. Fyrstu flugfreyjurnar voru áber-
andi í okkar samfélagi. Þær hlutu hið
sjaldgæfa hnoss að ferðast til útlanda, sjá
hvað þar var að gerast og kaupa
tízkuvarning — og voru öfundaðar.
Elínborg Óladóttir var ein fyrsta flug-
freyjan hjá Loftleiðum, fór fyrstu utan-
landsferðina með Heklunni með Málfríði
Ólafsdóttur. Það var ekki svo lítið
ævintýri. Og þegar svo bættist við að sfða
tízkan var um þær mundir að byrja
erlendis og hún gekk um götur Reykjavík-
ur f glæsilcgum tfzkufatnaði f allt öðrum
stíl en hinar, slógu borgarbúar því föstu
að þarna væri ein af þessum tfzku- og
tildurdrósum og var mikið umtalað.
Aðeins þeir sem til þekktu, vissu að
Elínborgr saumaði sjálf mikið af nýja
fatnaðinum, eftir að hafa skoðað tízku-
varninginn í erlendum verzlunum. Allt lék
f höndunum á henni.
Elínborg Óladóttir var önnur af
Mtveimur fyrstu flugfreyjunum hjá
Loftleiðum. Síðan hefur hún átt
og alið upp 11 börn.
- segir Elínborg
Úladóttir. 11
barna móðlr
í bessu
samtali við
Elínu
Pálmadóttur
í fyrsta farþegaflugi Loftleiða til útlanda var Elínborg flugfreyja ásamt Málfríði Ólafsdóttur. Þessa mynd
tók ljósm. Mbl. Ólafur K. Magnússon við það tækifæri. Kaptein Moore, sem var mcð flugvélina fyrst,
er þriðji frá hægri.