Morgunblaðið - 28.10.1978, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 28. OKTÓBER 1978
27
Oft var fjjör á Hólmsárbrúnni, Þar sem segja má aö kvartmílan hafi slitiö „barnsdekkjunum“. Teikning:
greinarhöfundur.
KvartmAan á íslandi, þátíó, nútíó, framtíó
„STRÁKAR, þegar þessi bíll
sem er að koma er farinn,
þrykkjum við. Siggi, fljótur, það
er bíll að koma við Lögberg.
Jónas, þú verður á vinstri
kantinum núna. Þú ert kominn
of framarlega, bakkaðu, já
svona. Þið farið af stað á
þremur. Einn tveir og þrír.
Djöfull, Siggi þjófstartaði. Jæja,
við leyfum þeim að ljúka spyrn-
unni.“
Við sem stöndum á Hólmsár-
brúnni við Geitháls sjáum ljósin
á bílunum hverfa út í haust-
myrkrið. 402 metrum neðar
sjáum við bremsuljós bílanna
lýsa upp umhverfið og áhorfend-
ur þá, sem þar standa.
„Jónas malaði mig.“ Það er
Siggi, sem nú er kominn að
brúnni aftur, sem mælir. „Ég vil
þrykkja aftur." Jónas samþykk-
ir það. „Siggi, nú verður þú á
vinstri kantinum." Ekki lætur
drengurinn segja sér það tvisvar
og notar tækifærið um leið til að
hita Sonic-dekkin, rekur í bakk-
gír, strikar tvö „vorblóm" aftur-
ábak og önnur tvö áfram.
Spennan er í hámarki. Dodds-
„Þið farið
niður á
stöð líka ”
inn og Lettinn standa nú hlið við
hlið drynjandi eins og reiðir
bolar. „Einn tveir" .... „Tauið“
hrópar einhver. Við snúum
okkur við og sjáum þá „geir-
vörturnar" tvær á baki
„salatfatsins" bera við borgar-
ljósin uppi á „hjólkoppahæð".
Uppi verður fótur og fit á
brúnni, menn rýna út í myrkrið
til að koma auga á félaga sína.
Strákur hleypur um og reynir
hvað hann getur til að fá far í
bæinn. í látunum hafa félagar
hans skilið hann eftir.
Bílarnir tveir standa ennþá
rymjandi á rásmarkinu. Þrátt
fyrir nærveru lögreglunnar eru
þeir ræstir. Með öskrandi
hávaða, gúmmífnyk og dekkjar-
væli hendast vagnarnir í átt að
Lögbergi. Siggi og Jónas eru
nauðbeygðir til að aka sem leið
liggur upp að Litlu kaffistofu.
Þar bíða þeir, þar til auðsýnt
þykir að lögreglan yfirgefur
Hólmsárbrúar-kvartmílusvæðið,
eða „gömlu mílu“ eins og svæðið
er jafnan nefnt.
Tvö „ vorblóm ”
aftur á bak
Björn Emilsson skrifar um kvartmíluíþróttina
í EFTIRFARANDI greinarkorni er leitazt við að gefa innsýn í heim
kvartmíluáhugamanna á íslandi. Frá Því menn fóru aö stunda
ólöglegar spyrnur utan viö borgarmörkin, hefur mikið vatn runnið til
sjávar. Kvartmílubraut hefur verið lögð og ungir menn hafa strengt
Þess heit að hætta öllum götukappakstri. Almenningur hefur snúizt á
sveif með bifreiöaípróttum og Þótti mörgum tími til kominn.
Við sem ræstum bílana erum
ennþá á brúnni þegar „fatið“
rennir þar að. „Hvað er að
gerast hér?“ Við brúarlimir
lítum hver á annan. „Það var
bilaður bíll hérna, en hann er
farinn." Það má sjá á svip
félaganna í „fatinu" að ekki
líkar þeim þetta svar. Sá stærri
grettir sig og segir okkur ljúga.
Við reyndari kvartmílumenn
vitum að ekki þýðir að deila við
hann. Hann hefur áðbr staðið
okkur að verki, svo við kjósum
að þegja. „Þið hypjið ykkur
heðan á stundinni."
Með semingi ganga menn að
bílum sínum. Hægt og rólega
færist kyrrð yfir Hólmsána og
nágrenni hennar. Bílalestin
ekur í átt að bænum og þrátt
fyrir innlit Árbæjarlögreglunn-
ar eru menn ánægðir með
kvöldið. Tólf bílar höfðu þrykkt
áður en hún kom á staðinn og
voru þeir Jónas og Siggi, sem
enn voru uppi við Litlu kaffi-
stofu, þeir síðustu þá um
kvöldið.
Um tuttugu bílar eru í lest-
inni, sem nú nálgast Árbæinn.
Allt í einu sjáum við hvár
fremstu bílarnir í röðinni stöðv-
ast og síðan hver á fætur öðrum.
Við í Mustangnum hægjum á
okkur, og úr fjarlægð fylgjumst
við með því sem er að gerast. Er
þá „fatið“ komið þar rétt einu
sinni enn og hefur lagt utan
vegar við Rauðavatn, ekki langt
frá „dauðsmannsbeygju". Áður
en varir höfum við sameinast
bílalestinni, sem er rétt að fara
af stað. Við hrósum happi yfir
því að hafa verið síðastir í
röðinni og losnað þannig við
afskipti lögreglunnar. „Ekki
lengra," heyrist kallað utan úr
myrkrinu. Við stöðvum
Mustanginn. „Þið farið niður á
stöð líka.“ Það er sá stóri sem
mælir. „Við vitum hvað þið
voruð að gera og nú skulið þið
svara fyrir það.“ Við segjum
ekki orð en höldum sem leið
liggur niður á Árbæjarstöð. Þar
var fyrir heill herskari trylli-
tækja. Við sem staðið höfðum
fyrir þrykkjunum sáum strax,
að nokkrir þeirra yfirheyrðu
voru blásaklausir.
Þannig var andrúmsloftið
meðal kvartmílumanna vorið
’75. Brotnir öxlar, úrbræddar
vélar og ónýtar sjálfskiptingar
ásamt sundurtættum dekkjum
var daglegt brauð á björtu
vornóttunum það árið.
En allt tekur endi. Svo fór að
lokum að slíkur fjöldi manna
var saman kominn uppi við
Geitháls, að jafnvel hörðustu
kvartmílumönnum blöskraði
slysahættan sem þessum sam-
kundum var samfara.
Gerðust nú undur og stór-
merki. Kartmílumönnum uxu
vængir, og í samráði við lögregl-
una, erkióvininn, voru stofnuð
samtök, sem síðar fengu nafnið
Kvartmíluklúbburinn. Stofn-
fundur Kvartmíluklúbbsins var
haldinn 6. júlí 1975 að viðstödd-
um rúmlega 100 skrautlegum
„bílforingjum".
Markmið félgsins var frá
upphafi að færa hraðakstur af
götum borgarinnar. Því mark-
miði var aðeins hægt að ná með
því að leggja akstursbraut, þar
sem hægt væri að gæta fyllsta
öryggis innan lokaðs svæðis.
Með ómældri sjálfboðavinnu í
formi sandspyrnukeppna, bíla-
sýninga, kvikmyndasýninga og
blaðaútgáfu hefur safnazt fé til
að leggja brautina, sem nú má
berja augum í Kapelluhrauni,
ekki fjarri Straumsvík.
Þó búið sé að „teppaleggja"
brautina er mikið verk eftir. Um
þessar mundir er verið að ganga
frá girðingu umhverfis svæðið.
Eins á eftir að ganga frá
áhorfendapöllum og bilastæð-
um, svo eitthvað sé nefnt.
Ástæða er til að óska félögum
klúbbsins til hamingju með að
hafa fyrstir manna komið upp
malbikaðri bílakeppnisbraut á
íslandi.
Með tilkomu kvartmílu-
brautarinnar ætti framtíð
klúbbsins að vera tryggð. Hæsti
hamarinn hefur verið klifinn.
Héðan í frá ætti allt að vera
niður í móti. Nú verður hægt að
afla tekna með því að selja inn á
keppnir. Auglýsendur ættu nú
að sjá sér hag í því að auglýsa
fyrirtæki sín á bílum klúbbfél-
aga. Eins ætti að vera hægt að
selja auglýsingar við keppnis-
brautina.
En brautin var að sjálfsögðu
ekki lögð fyrir auglýsendur,
heldur fyrst og fremst til að
þjóna þörfum áhugamanna um
kvartmílusportið.
Þar munu menn geta ekið sína
402 metra í ró og næði ef svo má
að orði komast. Því væntanlega
verður handagangur í öskjunni
þegar púströralausir bílar, hálf-
huldir í gúmmíreyk, hendast
kvartmíluna á yfir 100 km hraða
á 10—13 sekúndum.
Bílar munu verða flokkaðir
eftir vélarstærð, þannig aö 8
strokka vagnar keppi móti
sínum líkum. Sama verður uppi
á teningnum með 6- og 4-
strokka farartæki. Mótorhjól
verða í sér flokki, eins jeppar.
Forgjafarakstur mun einnig
koma við sögu, en þar geta ólíkir
flokkar keppt hver á móti
öðrum, t.d. Trabant á móti
8-strokka amerískum bíl, þar
sem Trabantinum er gefið for-
skot. Gæti Trabantinn verið
kominn um 300 metra áður en
hinn bíllinn væri ræstur. í þessu
tilfelli gæti Trabantinn orðið
sigurvegari.
Vinsældir kvartmílusportsins
byggjast á því hve flokkaskipt-
ingin er breytileg. Það má segja
að allir geti keppt við alla.
Annað er það sem gerir þessa
vinsælustu bílaíþrótt allra bíla-
íþrótta svo vinsæla, en það er
„ Trabant
á móti 8
strokka
amerískum
einfaldleikinn í útbúnaði bíl-
anna. Eina sem til þarf eru 4
hjól, vél, skipting, drif og
óryðgaður bíll. Sértu á leið
Krísuvíkurhringinn einhverja
helgina með fjölskylduna í nýja
japanska bílnum þínum, líttu þá
við hjá kvartmílumönnum í
Kapelluhrauninu. Segðu maka
þínum og börnum góðfúslega að
yfirgefa farartækið. Spenntu á
þig öryggisbeltið, sem átti að
vera spennt, og stilltú bilnum
upp við hliðina á nýja franska
bílnum hans -Jóns: Rásmerkið
kviknar. Þú hefur náð betri
spyrnu strax í upphafi. Jón
hefur ekki roð við þér. Enda-
markið nálgast og þú ert kom-
inn yfir 400 m lokalínuna,
sigurvegari. Og það sem meira
er um vert, það sér ekki á fína
lakkinu á bílnum þínum, ekkert
grjótflut, og makinn og
krakkarnir hoppa af gleði yfir
helgarsigrinum.