Morgunblaðið - 03.12.1978, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 3. DESEMBER .1978
33
Veidiglaður maður með kippu í báðum höndum.
Hjónin í Miðdal. Sæunn og Tryggvi. stödd við Holmenkollen við Osló
menrtina, kemur í ljós, að þetta
eru bráðókunnugir menn. Tveir
sitja fram í og tveir aftur í. Eg
opna hurðina og spyr þá, hvern-
ig standi á, að þeir séu hér. Þeir
segjast ætla að fara á bílnum til
Reykjavíkur. „Jæja,“ segi ég og
brosi við. „Ætlið þið svona í
leyfisleysi?“ Þeir jánka því.
Segjast eiga hægt með að taka
af mér bílinn. Einhver frekari
orðaskipti áttu sér stað, en svo
leiðist mér þófið og tek í hárið á
þeim, sem sat við dyrnar næstur
mér, og kippi honum út. Hann
var eitthvað seinn að átta sig og
stendur ekki strax upp. Þá er
annar kominn, og ég læt hann
fara sömu leiðina. Þeir standa
nú báðir upp og rjúka í mig, en
mér tekst að verja mig fyrir
þeim. Ég slæ svo einn niður
fljótlega, og þá sá ég ekki betur
en hinir yrðu mjög hissa. Þeir
bjuggust samt til atlögu. Ég segi
við Steingrím: „Taktu einn að
þér, en Nilsen sér um þann
rotaða, en ég skal sjá um hina
tvo.“ Rétt á eftir tókst mér að
slá annan þeirra niður, en hinn
var alveg gallharður og mjög
erfiður viðureignar. A endanum
tókst mér samt að svæfa hann,
og lágu þeir þá þrír. Sem betur
fór voru þeir ekki verr farnir en
það, að ég sá, að þeir voru að
kíkja út undan sér öðru hverju.
Ég fór nú að líta til með
Steingrími. Hann var þá búinn
að eiga harða viðureign við þann
fjórða. Þeir voru búnir að
veltast fram og aftur og farið að
draga af Steingrími, enda var
hann óvanur slagsmálum. Mót-
stöðumaðurinn var þó ennþá
þreyttari, og þegar ég kom að
þeim, sat Steingrímur ofan á
manninum og var að troða
rauðamöl upp í hann. Ég segi
Steingrími að sleppa mannin-
um. Hann gerir það. En vart er
sá, sem undir lá, staðinn upp,
þegar hann ætlar að rjúka í mig,
Ég segi þá við hann: „Heyrðu
góði, þú sérð nú, hvernig er
komið fyrir félögum þínum,
langar þig að leggjast hjá
þeim?“ Hann hætti við, og eftir
þessa viðureign var úr þeim
áhuginn að taka af mér bílinn.
Við félagarnir fórum svo heim.
Stundum á kvöldin fór ég að
veiða út að Elliðavatni og varð
þá á leiðinni oft var við mikil
slagsmál fyrir utan Baldurs-
haga, því eins og fyrr sagði
hafði veitingafólkið svo góða
stjórp , innandy.ra, að þar yar
ekki slegist. Ég skakkaði þar oft
leikinn.
Það var víðar en fyrir utan
Baldurshaga, sem slegist var.
Ég átti erfitt með að horfa
afskiptalaus á, að margir réðust
að einum manni. Einu sinni,
þegar ég kom að Selfjallsskála,
sá ég, að verið var að kjöldraga
einn kunningja minn og ná-
granna, sem reyndar var oft
erfiður með víni. Þetta gat ég
ekki horft á án þess að blanda
mér í leikinn. Ég var í þetta
skipti á hestinum mínum, hon-
um Spretti. Ég reið nú að
hópnum, sem myndast hafði
utan um áflogaseggina. Ég fór
af baki, setti beislið upp á
klárnum og braut mér leið inn í
þvöguna og mátti jafnframt
gæta þess, að klárinn stigi ekki
ofan á þá, sem þarna voru
staddir. Sumum varð ég að ýta
allóþyrmilega til hliðar. Loks
náði ég til stráksins. Með hjálp
kiársins, sem varði mig, svo að
enginn komst aftan að mér,
komst ég með strákinn út úr
þvögunni og í hendur manna,
sem þekktu hann og vildu hjálpa
honum, svo að honum var
borgið. Síðan vildi ég ekki koma
nálægt neinum látum meira og
teymdi klárinn austur fyrir
skemmtistaðinn og ofan í laut
til að leyfa honum að taka niður.
Að lítilli stundu liðinni kemur
6—8 manna hópur, sem komist
hafði að því, hvar ég var
niðurkominn. Þeir áttu það
erindi að kjöldraga mig fyrir
fyrrnefnd afskipti mín af þeirra
málum. Þeir virtust ekki vera
áberandi drukknir, svo að ég
ákvað að freista þess að fá þá
með góðu ofan af þessari fyrir-
ætlan. En þeir voru hinir verstu,
sögðu, að ég hefði slegið niður
félaga þeirra. Þeir fóru Síðan
dálítið að stympast við mig, en
þá fór klárinn að sparka aftur
undan sér, og þá fóru þeir að
tínast burtu, svo ekki varð
meira úr slagsmálum það kvöld-
ið.
Einu sinni komst ég i hann
krappan á réttardansleik. Þann-
ig var að kunningja minn einn
fýsti mjög að komast í réttir
austur í Fljótshlíð. Ég var
tilleiðanlegur til að aka honum.
Á tilsettum degi lögðum við af
stað, og með í bílnum voru
nokkur systkini mín. Við kom-
um að samkomuhúsinu seinni
hluta dags. Þar hittum við
elskulega menn, sem voru að
undirbúa rp^tardansieikinn, sem
vera átti um kvöldið. Eg bað þá
um leyfi til að tjalda í laut, sem
var bak við hól spölkorn frá
húsinu. Þeir sögðu það guðvel-
komið. Við tjöldum í rólegheit-
um, borðum og tygjum okkur
svo á skemmtunina. Við förum
svo öll inn á baliið. Sveinn
bróðir minn var með í förinni,
þá 17 ára. Sveinn var það, sem
nú er kallað sætur strákur.
Hann fer að líta í kringum sig
og kemur auga á stúlku, sem
honum líst mjög vel á. Hún var
mjög lagleg og bar af öðrum í
klæðaburði, hún var í svo
fallegum kjól. Henni býður
Sveinn í dans. Mér lá ekkart á
að fara að dansa, en fylgdist
með fólkinu á dansgólfinu. Þá
veiti ég því athygli, að stór og
myndarlegur maður gerir sýni-
lega leik að því að elta uppi
Svein bróður og dömu hans,
reka sig utan í þau og ónáða þau
á allar lundir í dansinum. Ég
labba þá til hans og spyr, hvers
vegna hann hagi sér svona við
þennan unga pilt, þetta sé bróðir
minn, og ef. þetta haldi svona
áfram, þá sé mér að mæta.
Hann brosir að því og tekur
viðvörun sýnilega ekki alvar-
lega, því áfram hélt hann. Það
endar með því, að hann er
farinn að hrinda þeim. Ég vissi,
að Sveinn bróðir var óvanur
svona löguðu og mundi ekki
reyna að verja sig. Svo ég tek
þennan mann í bóndabeygju og
ber hann út fyrir og fleygi
honum þar niður. Svo fer ég inn
aftur. Við dyrnar voru tveir
verðir. Þeir skelltu í lás, þegar
ég var kominn inn fyrir og
þökkuðu mér ósköp vel fyrir
viðvikið. Þeir sögðu mér, að
þessi maður væri orðlagður
fyrir að koma af stað illindum á
skemmtunum. Hann var nú
utan dyra nokkurn tíma, en var
svo hleypt inn aftur. Þó lét hann
engan bilbug á sér finna, en hélt
uppteknum hætti.
Nokkru seinna ákváðum við
að fara öll niður að tjaldinu
okkar. Við höfðum öll svefnpoka
nema ég. En ég hafði búið mér
til stakk úr tveimur sútuðum
gæruskinnum, sem ég notaði
mikið, þegar ég lá á grenjum.
Þetta var óskaplega hlý fiík. Ég
fer nú í stakkinn góða og ætla að
sofa í honum, en áður en við
leggjumst til svefns, fer ég út til
að ganga trygilega frá tjaldhæl-
unum. Þegar ég er fyrir utan að
dunda þetta, heyri ég nálgast
hóp af mönnum. Ég heyri þá
álengdar tala saman, og einn
segir: „Nú skulum við drepa
helvítið hann Skuggasvein.“
Með þessu áttu þeir víst við mig,
sem þeir höfðu komið auga á
þarna fyrir utan tjaldið. For-
sprakkinn fyrir þessu liði reynd-
ist vera maðurinn, sem ég hafði
fleygt út af ballinu fyrr um
kvöldið. Hann gefur fyrirskipun
um að hefja árás. Einn tekur
upp tjaldhæl, en ég ýti við
honum, svo að hann dettur á
rassinn. í því fer fyrirliðinn í
mig. Sú viðureign stóð stutt. Ég
gaf honum eitt spítalavink, sem
kallað var, og hreyfði hann sig
ekki eftir það. Þá æílar einn
félaga hans í mig, stór og
þrekinn maður, nokkuð við
aldur. Ég gaf honum eitt ansi
mikið trukk, þá varð ekki meira
úr því, og allur hópurinn sneri
frá. Ég hleyp síðan upp á hólinn
rnilli tjaldsins og samkomuhúss-
ins og kalla upp að húsinu, þar
sem fólkið var að koma út og
hafði safnast í hópa fyrir utan,
hvort þar væru einhverjir fleiri,
sem vantaði á kjaftinn, því ég
ætlaði að fara að Hátta. En það
var enginn, sem gaf sig fram.
F00LD1NN HElMSÆKi:
■
GRÆNA
<0
TORGIÐ
HELGINA
AÐVENTUKRANSAR
Á morgun, sunnudag er fyrsti sunnu-
dagur í aðventu.
Heimsækíð Græna torgiö.
Allt efni í aðventukransinn.

3ÓLAMARKAÐUR
KERTAMARKARUR
Aldrei hefur kertamarkaðurinn veriö glæsilegri.
Opið
9—21