Morgunblaðið - 03.03.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 3. MARZ 1979
GRANI GÖSLARI
Já. hann er kominn fram úr og
cg skal gá hvort hann sé
vaknaður.
Saga af
vidskiptum
Hann setti kúkúfuglinn öfugt, svo hann kemur á hakinu út og
spyr: Hvað er klukkan!
Iní bara manst það næst að
horfa vel í kringum þig.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Við úrlausn frcmur auðveldrar
varnarþrautar fá lesendur sér
sæti í suður. Allir eru utan hættu
ok vestur saf spilið.
Austur
S. K72
H. D8
T. 632
L. KG1082
Suður
S. 43
H. ÁG10753
T. G8
L. ÁD4
Þú og félagi þinn tókuð ekki þátt
í sögnum en vestur opnaði á einu
hjarta, austur sagði tvö lauf og
vestur stökk i þrjú grönd.
Norður spilar út spaðagosa,
tvistur, fjarki og vestur tekur á
drottninguna. Hann spilar þá lauf-
níu. Norður lætur þristinn, lágt úr
boröi og ekki er seinna vænna að
skipuleggja vörnina.
Ertu búinn? Greinilega þarf að
koma í veg fyrir, að spilarinn fái
marga slagi á lauflitinn. Norður
lét þristinn, sitt lægsta og á því
eflaust þrjú laufspil. Og látir þú
fjarkann fær vestur aðeins einn
slag á lauf því með þessu rýfur þú
samband hans við borðið.
Norður
S. G10986
H. 9
T. 10975
L. 763
COSPER
//-rZ' * TyjæCOSPER.
Mér þykir hann aldeilis fagna þér!
Garöar Ingjaldsson, Óðinsgötu
28, kom að máli við Velvakanda og
óskaði eftir að koma á framfæri
frásögn af viðskiptum sínum við
verzlun Þorsteins Bergmanns. Þau
hjónin lögðu þar inn hlut, sem
konunni hafði verið gefinn, en þau
þurftu ekki á að halda. Hluturinn
hafði verið keyptur þar. Fengu þau
innlagsnótu að upphæð kr. 18.980.
Þetta gerðist í september sl., og
leið tímínn síðan án þess að þau
teldu sig hafa ástæðu til að taka út
vörur úr verzluninni fyrir fyrr-
nefnda upphæð.
„Eg kom því,“ sagði Garðar, „að
máli við kaupmanninn og óskaði
eftir að fá fyrrnefndan hlut aftur,
þar sem ég taldi okkur hjón ekki
þurfa á öðrum vörum, sem þar
stóðu til boða, að halda. Var mér
þá sagt, að ég gæti fengið hlutinn
aftur með því að bæta við rúmum
3 þús. krónum þar sem hluturinn
hefði hækkað um þá upphæð síðan
við lögðum hann inn. Eg sagði að
ég tæki það ekki í mál. Var mér þá
bent á að leita til Neytendasam-
takanna. Ég sagðist fremur kjósa
að kynna málið á opinberum vett-
vangi, og leita ég því til þín,
Velvakandi, þar sem þú fjallar
einmitt um slík mál. Mér var sagt,
að ég gæti farið í sorpblöðin, það
skipti engu máli. Ég sagði þá að ég
myndi leita til míns blaðs,
Morgunblaðsins, sem fjölskylda
mín hefði keypt árum saman og ég
í 30 ár. En þá var það fullyrt við
mig, að ég hefði engan aðgang að
Morgunblaðinu.
Ég trúði því að ég gæti leitað til
míns gamla blaðs og gagnrýnt þær
viðtökur, eða öllu heldur þá
ókurteisi, sem ég tel mig hafa
orðið fyrir í þessum viðskiptum,
því mig skiptir engu, hvort ég fæ
þennan hlut eða annan í hans stað,
en það skiptir mig máli að fólk geti
talazt við og afgreitt hvert annað
af sæmilegri kurteisi," sagði
Garðar Ingjaldsson að lokum.
• ,vErtú þessi
Asgeir?“
Lesendadálkar dagblaðanna
eru líkt og „bein lína“ útvarpsins,
þættir, sem ég er löngu hættur að
fylgjast með, af því að mig langar
til að halda áfram að trúa á
framtíð þjóðarinnar og eina ráðið
til þess er að hlusta ekki á hana.
Ég átti mér því einskis ills von,
þegar hringt var í mig á laugar-
dagsmorguninn og spurt:
„Ertú ekki þessi Ásgeir, sem,
ortir vísuna um Ljómann í Vel-
vakanda. Ég er hér með aðra
betri"
Það kom í ljós að ástæðan til
þessarar spurningar símhringj-
Vestur
S. ÁD5
H. K642
T. ÁKD4
L. 95
Austur
S. K72
H. D8
T. 632
L. KG1082
Suður
S. 43
H. ÁG10753
T. G8
L. ÁD4
Vestur fær á níuna en þú tekur
næsta lauf með drottningu og
hefur þá væntanlega hnekkt
spilinu.
Er nokkuð að þessu? Nei, þú
hefur gert þitt besta en vestur
getur þó unnið spilið með því að
taka slagi sína á tígul og spaða,
„stinga þér inn“ á lauf og fá þá tvo
slagi á hjarta. Og lítið er hægt að
gera við slíkri spilamennsku.
„Fjólur — mín Ijúfa"
Framhaldssaga eftir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir pýddi
74
Martin. Þá byrjar sama röílið
upp aftur.
— En hvað þá með Lydiu?
spurði Susanne.
— Vesiings Lydia. Við
höfðum sagt það margsinnis
við hana að hún ætti ekki að
vera í dragsíðum náttslopp og
háhæluðum morgunskóm.
Hann brosti til hcnnar.
— Þú verður að lofa mér að
vera ekki í slíku eftir að við
erum gift.
— Martin, trúir þú sjálfur á
að hjónaband milli okkar eigi
sér einhverja framtíð.
Susanne þrýsti hönd hans og
óskaði af öllu hjarta að hann
svaraði játandi, samtímis að
innst inni fannst henni að hann
ætti að segja nei.
— Auðvitað trúi ég því.
Hann sneri sér að henni og
tók hana í fang sér og kyssti
hana svo lengi að hún gleymdi
um hríð öllu um pcninga og
manndráp af gáleysi sem hafði
kannski ekki verið af gáleysi.
— Það geri ég auðvitað líka.
Susanne brosti blíðlega sem
þau gengu áfram eftir stígnum.
— Ég á við, kannski hef ég
fengið einhverjar efasemdir.
Þetta hefur allt verið svo
tætingslegt síðustu daga og...
— Og fullkomlega óvið-
komandi manneskja hefur því
miður átt þátt í því, hélt
Martin áfram.
— Ilann var náttúriega ekki
algerlega óviðkomandi. Ég
held við höfum öll haft af
honum einhvcr kynni. Þú og
Jasper höfðuð samskipti við
hann og Lýdia vissi eitthvað
um hann.
— Ég held ekki að óhapp
Lydiu sé í neinum tengslum við
lát Einars.
— Hún vissi of mikið um
fórnarkrukkuna, sem hann
hafði búið til, sagði Susanne
hljóðlega — og það sem er svo
hræðilegt, að ég veit það líka.
ég get bara ekki áttað mig á
hvað það er.
— Ilættu að hugsa um þetta,
sagði Martin glaðlega. — Það
er búið að eyðileggja nógu
mikið með þessu öllu santan og
því skyldum við ekki reyna að
gleyma þvf um stund.
Þau gengu þegjandi um hrfð.
Susanne veitti því allt í einu
eftirtekt að myrkrið var skollið
á. Klukkan var ekki nema
fimm síðdegis en þung og
drungaleg ský voru á himnum
og naktar skuggamyndir
trjánna runnu saman við
— Við skulum koma heim,
sagði Susanne allt í einu.
— Ég hef á tilfinningunni að
það sé einhver sem liggur í
leyni.
— Hcyrðu mig nú, þú ert þó
ekki hrædd í myrkrinu? Martin
héit henni svo sem armslengd
frá sér og hún sá ekki svip hans
í dimmunni.
— Jú, ég er myrkfælin og ég
er hra'dd í skóginum hérna. Þú
virðist búinn að gleyma þvi að
hér var ég slegin í rot og það
var hér sem Einar Einarsen
var myrtur.
— Éf það var þá ekki slys.
— Martin, heldurðu enn að
ég segi ósatt?
Riidd Susanne var einlæg. —
Segðu mér það í hreinskilni ef
svo cr.
— Það var vissulcga dálítið
kúnstugt að koma að þér á
þjóðveginum ef þú hefur verið
slcgin niður, hér í grenndinni.
sagði Martin. — Ég á við, hélt
hann eilítið hikandi áíram —
að ég eiska þig jafnmikið og
fyrr — hvort sem þú keyrðir af
slysni Einar Einarscn niður
eða ekki, en ég myndi elska þig
margalt meira ef þú værir
ærleg gagnvart mér.
— Ileyrðu mig nú Martin.
Hvernig væri að þú reyndir að
hlusta á mig. Ég er að segja
heilagan sannleikann. Ég veit
að ég var slegin niður. Hversu
oft á ég að þurfa að endurtaka
það? Ég veit ekki betur en þú
hafir séð kúluna lika?