Morgunblaðið - 03.04.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. APRÍL 1979
h ‘ÍRI'
M0RödK/-vV
KAFfINU V,
0111111
Vestur Noröur Austur Suður
2 H Dobl P 4 L
P 4 H P 4 S
P 4 G P 5 L
P 6 L allir paHH
I í'll_
A \ l

■ AJÞ:/"
Ég held ég verði að leyfa þér að
byrja að reykja aftur.
Mér heyrðist ég heyra að tappi
væri tekinn úr flösku?
Þessi bók er svo spennandi að
hún fær hárið á höfði manns til
að rísa!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Góðar sagnir ýta þér og félaga
þínum i slemmu í sveitakeppni,
lesandi góður. Þú ert með spil
suðurs en vestur gaf og aust-
ur-vestur eru á hættu.
Norður
S. ÁD64
H. Á754
T. ÁD8
L. KD
Suður
S. K97
H. 9
T. 654
L. Á76432
Opnun vesturs var veik, lofaði
sexlit í hjarta og minna en 11
punktum í háspilum. Dobl norðurs
var til úttektar fremur en sektar
og gerði það þér kleift að stökkva í
fjögur lauf. Því fylgdu fyrirstöðu-
sagnir og félagi þinn ákvað rétti-
lega, að slemman væri góður
samningur.
Vestur spilar út hjartakóng og
nú ættir þú að finna þína vinn-
ingsleið.
Þetta er eitt af þeim spilum, sem
virðast auðveld og því betra að
vanda úrvinnsluna. Liggi laufin
3—2 fást þar sex slagir og falli
spaðarnir 3—3 standa tólf slagir
upp í loft. Og bregöist annar hvor
liturinn reynir ef til vill á tígulleg-
una.
Við tökum því hjartakónginn
með ás og athugum laufleguna.
Báðir fylgja í kóng og drottningu
og til að fækka spilum á hendi
trompum við hjarta heima. I lauf-
ásinn lætur vestur hjarta og frá
borðinu látum við tíguláttuna.
Næst spilum við spaða á ásinn,
trompum aftur hjarta en þá lætur
austur tígul og enn eru báðir með
þegar við tökum á spaðakóng. En í
þriðja spaðaspilið lætur vestur
hjarta og nú er spilið búið. Tökum
á drottninguna og látum austur
síðan fá á spaðann sinn og biðjum
um afganginn, þar sem austur á
örugglega eingöngu tígla eftir.
Snyrtilega og örugglega unnið en
þá sýnir vestur þér tígulkónginn
og um leið veistu, að græddir
impar verða aðeins 10 því á hinu
borðinu verður lokasögnin örugg-
lega 3 grönd.
Segðu mér, hefur þú stundað
fjallgöngur að nokkru marki
fyrr?
• f' í-. ? í f • &
"L'Ak
Afnám prestkosninga
Sagt er að komið sé fram á
Alþingi frumvarp um afnám
prestskosninga. Víst gat maður
búist við þessu eftir allan þann
áróður, sem búið er að hafa um
þau mál á undanförnum árum. En
til hvers er þá verið að þessu. Ég
sé ekki nema einn tilgang með því,
þ.e. að grafa undan lýðræðinu og
skerða mannréttindi. Og hvað er
þá eftir í þjóðfélaginu af lýðræðis-
legum kosningum, þá er búið
verður að afnema prestskosning-
arnar. Ég ætla að það sé nú
fremur lítið.
Allir vitum við hvernig farið
hefur verið með alþingiskosning-
arnar. Þar er nánast aðeins um að
tala að kjósa á milli flokka. Á
framboðslistana er raðað af fá-
mennum hóp manna, sem almennt
eru kallaðir „klíkur“. Það hefur
ekki gefist vel og e.t.v. hefur það
aldrei komið betur í ljós heldur en
í síðustu kosningum svo og á
alþingi því er nú situr. Þar þurfa
vissulega að koma á breytingar til
batnaðar.
. gjj '-i.
En nú á að fara sömu leið með
kosningu prestanna, þeir eiga að
ráðast af fámennri „klíku“. Ætli
söfnuðir þeirra þynnist ekki veru-
lega þá er þetta kerfi verður komið
til framkvæmda. En vonandi verð-
ur það bara aldrei. Þetta er stefna
til afkristnunar og þaðan áfram til
einræðis.
Þjóðkirkjan og kristinn prestur
hennar, ásamt söfnuði sínum, er
einn af okkar sterkustu hlekkjum
lýðræðisins. Og hann er meira en
það, hann er sameiningartákn
safnaðarins. Til hans flýr fólk á
sorgar- og erfiðleikastundum lífs
síns. Trú fólksins byggist á trausti,
kærleika, samúð og samhjálp, ekki
síður andlega en líkamlega. Til
hvers þá að taka það frá fólkinu
hvaða prest það velur sér, ef þar er
þá um nokkurt val að ræða. Þetta
er tilfinningamál og þetta er
umfram allt mannréttindamál, um
það ætti ekki að þu> fa að deila. Og
öll skert mannrét n.di stefna að
einu og sama mari þ.e. einræði.
Gleymum því ekki.
J.S.
Hverfi skelfingarinnar
13
þar með féll húsið á Primula-
vegi í hlut ciginkonunnar —
með óhemju miklum skuldum
og gjöldum af öllu tagi áhvfl-
andi. Solvej leigði alla neðri
hæðina, en fyrir mánuði fluttu
leigjendurnir og enn hefur
henni ekki tekizt að lcigja
hæðina út aftur. Þess vegna
hírist hún nú ein í þessu stóra
húsi kvöld eftir kvöld. Á dag-
inn vinnur hún á sjúkrahúsinu
sem iðjuþjálfari en á kvöldin er
hún oft ákaflega einmana, enda
þótt ákveðinn rithöfundur sem
býr í hverfinu, líti inn til
hennar öðru hverju og hjálp
hcnni um stund að glcyma
einmanaleikanum.
Sem stendur er Sovej ekki
ein. Þó er það ekki Bo að þessu
sinni sem r hjá henni heldur
nábúi hennar, Dorrit sem á
heima í húsinu númer tuttugu
og átta.
Solvej haíði reyndar ákveðið
að fara snemma f rúmið og lesa
góða bók. Dún hafði borðað
kvöldverð í matsal sjúkrahúss-
ins og heim var hún komin um
sjöleytið. Stundarfjórðungi síð-
ar kom hún úr baði og hafði
heizt hugsað sér að fara rak-
leitt í rúmið. Þá var hringt
dyrabjöllunni og hún kastaði
yfir sig slopp og hljóp fram.
Hún gáði í gægjugatið hver
væri á ferðinni áður en hún
lauk upp.
— Hæ, Solvej hefur heyrt
það — þetta með Ingcr Abil-
gaard?
— Nei, hvað er með hana?
Viltu ekki koma innfyrir?
Dorrit kom inn úr kuldanum
og neri saman höndunum. Hún
beið með að leysa frá skjóðunni
unz hún var komin inn í nota-
lega stofuna og hafði kveikt f
sfgarettunni.
Frásögn hennar um þá
hörmulegu athurði sem höfðu
orðið stóð ekkert að baki þeim
lýsingum sem Bo Elmer myndi
hafa notað um hinn frábæra
spæjara og aðalsöguhetju sfna,
hinn harðsoðna og eldklára
Mark Winner. Ifún gleymdi
ekki einu sinni blóðblettunum
á gluggatjöldunum. Svo virtist
sem morðinginn hefði þurrkað
af hnffnum f Ijós bómullar-
gluggatjöldin. Hvaðan þessar
upplýsingar voru komnar vissi
kannski enginn fyrir vfst en
höfðu farið eins og eldur í sinu
um hverfið sfðdegis.
Soivej starði á vinstúlkuna
uppsperrtum augum og var-
irnar hvftnuðu af skelfingu.
Hún hélt dauðahaldi um stól-
arminn eins og hún óttaðist að
hún myndi ella detta.
í húsinu hjá Cristensen kenn-
ara var Hcnriettc steinsofnuð
og hafði verið borin inn í rúm.
Caja hafði sótt kaffikönnuna
og sat í sófanum og lét fara vel
um sig. En henni var kalt þótt
hitastigið í stofunni sýndi
tuttugu og þrjú stig. Hendurn-
ar voru kaldar og fingurnir
hálfdofnir. Kveikt var á sjón-
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku
varpinu, en Caja hafði skrúfað
hijóðið niður til að losna við
hundleiðinlegan fyrirlestur um
neytendamál.
Fyrir utan húsið nam bifreið
staðar. Caja lyfti höfði og lagði
við hlustir. Andartak var
grafarþögn og síðan heyrði
hún biíhurð skellt. Hún hélt
niðri í sér andanum. Svo heyrði
hún fótatak sem nálgaðist og
kom alveg upp að útidyrunum.
Caja stirðnaði upp þegar lykli
var stungið í skrána. Hún leit
snöggt á úrið sitt. Klukkan var
hálf nfu. Janne og Finn gátu
ekki verið komin. Hún hnipraði
sig saman og reyndi að láta
fara sem minnst fyrir sér. Svo
nálgaðist fótatakið enn. Ilún
grcip höndinni fyrir munninn.
Hún varp öndinni af fcgin-
leik'og lét hendurnar falla í
kjöltu sér, þegar Finn gekk
inn.
— Gerði ég þér bilt við Caja?
Þú .verður að afsaka það.
Finn stansaði fyrir innan