Morgunblaðið - 22.12.1979, Qupperneq 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. DESEMBER 1979
KAFtlNU 1
Hlýtur að vera hrein brandara-
uppspretta fyrir þig sem brand-
arateiknara að hafna hér á
eyðieyju úti í miðju hafi.
Hjartnæm saga þetta, en þú átt bara ekki heima hér og ég er
ekki konan þín!
Já, heilastarfsemin er á fullu
um leið og hann er vakinn á
morgnana og þar til hann fer í
skólann.
Gefum þeim
nöf nin af tur
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
í skemmtilegri úrspilsæfingu
þarf að gera sér ljóst hver við
borðið er virkilega vondur
maður. Lokasognin er 3 grönd,
spiluð í suður en austur og vestur
hafa alltaf sagt pass.
Norður
S. ÁG
H. 85
T. ÁKG3
L. ÁG843
Suður
S. K952
H. KG3
T. 1062
L. K107
Utspil hjartafjarki, austur læt-
ur tíuna og nú tekur þú við.
Eins og vel upp öldum bridge-
spilara sæmir byrjar þú á að telja
slagina og sérð von bráðar, að níu
slagir eru öruggir ef tíguldrottn-
ingin kemur í ás og kóng. En
slíkur möguleiki nægir þér ekki og
kafar dýpra í spilið. Til greina
kemur að svína tíglinum og lauf-
inu má svína á báða vegu.
Báða vegu? Nei, það kemur ekki
til mála. Austur má alls ekki
komast til að spila hjarta. Hann
er lítt hliðhollur maður og þú
hættir alveg að hugsa um tígullit-
inn. Öðru máli gegnir með laufið.
Því má spila þannig, að austur
komist alls ekki að en vestur má
fá þar slag ef þú færð hina fjóra
— nú eða bara þrjá ef hann spilar
aftur hjarta.
Þar með er þetta komið og þú
spilar tígli á kónginn og síðan
laufgosa frá blindum með í huga
að svína láti austur lágt. Nei, hann
lætur drottninguna, sem þú tekur,
spilar spaða á á3Ínn og í næsta
slag spilar þú laufþristinum og
svínar sjöinu. Vinningurinn lendir
þín megin jafnvel þó spil austurs
og vesturs séu þannig.
COSPER
Mí

sÆ eis ^ COSPER.
„Þúsundum saman munu ís-
lendingar hafa látið peninga um
þessi jé! til styrktar ýmiss konar
mannúðarmálum hérlendis og er-
lendis t.d. til hjálpar flótta-
mönnum frá Víetnam og Kamp-
útseu og til líknarstarfa Móður
Tereseu. Er þetta vissulega gleði-
legur vottur þess að í allsnægtun-
um eru margir, sem ekki gleyma
hörmungum meðbræðranna.
En um leið og minnst er á
þessar jólagjafir, verður ekki hjá
því komist að vekja athygli á
sorglegri staðreynd:
Um leið og við skutum hér
skjólshúsi yfir flóttafólkið frá
Vietnam, sem hingað kom síðsum-
ars, gerðumst við sekir um að
ræna fólkið því einasta sem það
átti eftir er það varð að yfirgefa
ættjörð sína og kom hingað til
Islands: Skírnarnöfnunum. Hér
voru að verki hin ómannúðlegu
mannanafnalög, sem í sjálfu sér
lýsa ótrúlegum þjóðarhroka. Ég er
sannfærður um að það munu
margir vera sömu skoðunar og ég
er og ég hvet ríkisstjórn og
Alþingi til þess að láta fram fara
sem fyrst endurskoðun á þessum
lagabálki með það fyrir augum að
gefa flóttafólkinu aftur nöfn sín.
Sverrir Þórðarson.“
• Hlutdrægur
samanburður?
„í þætti sjónvarpsins, „Undir-
heiminum", nú á dögunum tók
Einar Sigurbjörnsson, prófessor,
sér það fyrir hendur að stilla upp
móður Theresu í Kalkútta og
Khomeini erkiklerki í íran sem
persónugervingum kærleikshug-
sjónar kristninnar annars vegar
og þess miskunnarleysis, sem ein-
kennir Islam, hins vegar. í tilefni
þessa er nér spurn: hvernig er
hægt að gera samanburð á tveim-
ur trúarbrögðum með því að bera
saman það besta og fegursta úr
öðrum en hið lægsta og purkun-
arlausasta úr hinum? Eg á bágt
með að skilja hvernig prófessor í
samanburðarguðfræði getur leyft
sér slíkan málflutning, nema þá í
trausti þess að áheyrendur hans
séu fullkomnir þöngulhausar.
Sú mynd, sem prófessorinn gaf
af Múhameð í þættinum, var ýkt
og skrumskæld og í miklu ósam-
ræmi við þá mynd, sem fremstu
Islam-fræðingar nútímans hafa
gefið af honum, þ.ám. Arberry,
Balyuzi, Montgomery Watt og Sir
Thomas Arnold. Einar hélt því
fram, að því er virtist í blákaldri
alvöru, að Múhameð hefði verið
grimmur og umburðarlaus, með
sveðju í annarri hendi „til að
afhausa andstæðinga sína“ og
pyngju í hinni, líklega til að bera á
þá mútur. Fyrrnefndir fræði-
menn, sem allir hafa gert rann-
sóknir á Islam að ævistarfi sínu,
ljúka upp einum munni um að
Múhameð hafi verið friðsamur og
mildur maður, sem laðað hafi að
sér fólk með hjartagæsku sinni og
Vestur
S. 10863
H. ÁD942
T. 954
L. 2
Austur
S. D74
H.1076
T. D87
L. D965
Og nú má sjá, að eins gott er að
spila laufgosanum frá blindum.
Með því fást 10 slagir en einnig er
skynsemi í að spila lágu á sjöuna.
i\ /laig ret og VÍI ikai Eftir Georges Simenon ipmaöurinn
Vegavísir og askja með hálstöfl-
um. Það er nsestum öruggt að
hann hefur verið að koma út úr
húsi hér alveg í grenndinni.
Gatan var stutt og þegar
Maigret sneri sér við kannaðist
hann við stort og myndarlegt
húsið sem var rétt hjá.
Húsið var byggt um aldamót-
in, með útskornum ufsum og
hann hafði á tilfinningunni að
einhver hreyfing væri inni í
húsinu.
— Komdu Lapointe...
Hann gekk að dyrunum og
hringdi bjöllunni. Það leið
nokkur stund unz dyrnar voru
opnaðar eilítið. 1 dimmum for-
salnum stóð kvenmaður og
varla hægt nema grilla í eitt
auga.
— Hvað viljið þér?
Maigret hafði borið kennsl á
hana.
— Gott kvöld Blanche, sagði
hann.
— Hvað viljið þér mér?
— Maigret lögregluforingi
hér. Þér þykist kannski ekki
muna eftir mér? Nú, það eru
víst orðin ein tíu ár síðan við
höfum hitzt. Hann hratt upp
dyrunum án þess að hafa um
það frekari orð.
— Komdu bara inn, sagði
hann við Lapointe. — Þú ert of
ungur til að hafa þekkt Ma-
damc Blanche, eins og hún er
venjulega kölluð.
Eins og ekkert væri sjálf-
sagðara ýtti hann á kveikjara í
forstofunni og opnaði dyr sem
lágu inn f stóran sal, teppaiagð-
an og þar voru sófar með
flauelspúðum og lampar með
rauðum skermum.
Madame Blanchc leit út fyrir
að vera um fimmtugt en líklega
var hún þó tiu árum eldri. Hún
var KtiJ og búlduleit sem sum-
um hlaut að finnast harla glæsi-
leg. Hún var klædd svörtum
silkikjól og var með tvöfalda
perlufesti um hálsinn.
— Alltaf jafn iðjusöm — en
prúð og gætin sem fyrr?
Hann hafði komizt i kynni
við hana fyrir þrjátiu árum,
þegar hún vann fyrir sér scm
óbreytt gleðikona á Boulevard
de la Madeleine. Hún var alltaf
í góðu skapi. brosti mikið og
hafði ákaflega fallegt bros.
Seinna hafði hún orðið „hú.v
freyja“ í íbúð í Rue Notre Dame
de Lorette þar sem jafnan mátti
ganga út frá þvi sem gefnu að
menn gætu fengið að hitta
snotrar stúlkur.
Hún hafði komizt vel áfram.
Nú átti hún þetta glæsilega hús
og þangað sóttu efnaðir menn
og nutu dýrra og göfugra veit-
inga, viski og kampavin af
beztu tegundum. Og væntan-
lega var kvenfólkið sem boðið
var upp á eftir því.
— Hvernig bar þetta að?
spurði lögregluforinginn með
alvörusvip.
— Bar hvað til? Það skeði
ekkert hér inni. Hvað gerist hér
fyrir utan kemur mér ekki við.
Eg hef bara séð að það var
óvenju margt fólk á ferli fyrir
utan.
— Heyrðuð þér ekki skotin?
— Nú, var skotið? Ég hélt
þetta hefði verið púströr i bil.
— Hvar voruð þér?
— Satt bezt að segja var ég
að fá mér að borða frammi i
eldhúsi. Bara brauðbita og
skinku. Ég borða aldrei kvöld-
mat.
— Hvcrjir eru í húsinu?
— Enginn. Hvers vegna
spyrjið þér um það?
— Með hvaða stúlku var
Oscar Chabut?
— Ifver er Oscar Chabut?
— Þér ættuð að sýna ögn
meiri samstarfsvilja, ella neyð-
ist ég til að taka yður með mér
á stöðina.
— Ég þekki aðeins fornafn
viðskiptavina minna. Flestir
eru þekktir mcnn.
■ — Og þér opnið dyrnar að-
eins f hálfa gátt.
— Þetta er aimennilegt hús.
— Þér hafið kannski einnig
litið út um gægjugatið þegar
Chabout íór héðan?
— Hvers vegna haldið þér
það?
— Farið með hana á stöðina.