Morgunblaðið - 13.11.1980, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 13. NÓVEMBER 1980
37
Stefán Brynjólfsson
sjómaður - Minning
Fæddur 8. apríl 1893
Dáinn 5. nóvember 1980
Vertu. <iuA íaóir. faAir minn.
í frelsarans Jesú nafni.
hond þin leiAi mÍK út <>k inn.
svo allri synd ók hafni.
llallKrímur Pétursson. Ps. 15.
Við minnumst þessarar bænar,
þegar hann afi okkar er allur.
Hann hét fullu nafni Stefán Guð-
mundur Brynjólfsson, fæddur 8.
apríl 1893 á Mosvöllum við Önund-
arfjörð. Foreldrar hans voru hjón-
in Kristín Ólafsdóttir og Brynjólf-
ur Davíðsson og áttu þau átta
börn. Afi var þeirra síðastur til að
kveðja þennan heim. Árið 1922
kvæntist afi eftirlifandi konu
sinni, Guðfinnu G. Arnfinnsdóttur
frá Lambadal í Dýrafirði, og áttu
þau fimm börn. Þau hófu búskap á
Flateyri við Önundarfjörð. Árið
1967 fluttust þau til Reykjavíkur
-og áttu heima á Framnesvegi 44.
Margar góðar minningar eigum
við um hann afa okkar, m.a.
ofanritaða bæn, sem hann fór svo
oft með fyrir okkur systkinin. Við
systkinin ólumst upp frá fæðingu í
sama húsi og afi bjó í, svo við
þekkjum hvað hann var mikill
athafnamaður. Hann byrjaði ung-
ur sjómennsku og var það hans
ævistarf. Fyrir nokkrum árum
varð afi að hætta vinnu vegna
aldurs og féll honum það þungt.
Þessi fáu orð eru rituð sem
kveðjuorð frá okkur systkinunum
með þakklæti fyrir það, sem afi
var okkur.
Guð blessi hann.
Ilelga. Margrét, Stefán,
og fjölskyldur þeirra.
í dag fer fram frá Neskirkju
útför Stefáns Brynjólfssonar, sjó-
manns frá Flateyri.
Hann var fæddur að Mosvöllum
í Önundarfirði 8. apríi 1893. For-
eldrar hans voru þau hjónin Krist-
ín Ölafsdóttir og Brynjólfur Dav-
íðsson er þar bjuggu og ólst hann
þar upp ásamt 7 systkinum, og
kveður hann nú síðastur þeirra.
Árið 1922 gekk hann að eiga
eftirlifandi konu sína, Guðfinnu
Arnfinnsdóttur frá Lambadal í
Dýrafirði, og settust þau að á
Flateyri við Önundarfjörð og
bjuggu þar þangað til þau voru
komin á efri ár, en fluttust til
Reykjavíkur árið 1967 og var
heimili þeirra að Framnesvegi 44.
Þau eignuðust fimm börn, sem öll
eru á lífi, en þau eru: Brynhildur,
gift Magnúsi Bjarnasyni bónda,
Kjartan, húsasmíðam., kvæntur
Önnu Sigmundsdóttur, Ingibjörg,
gift undirrituðum, Hallur, versl-
unarmaður, kvæntur Fjólu Har-
aldsdóttur og Lóa, gift Guðmundi
Þórðarsyni lækni. Stefán heitinn
átti við veikindi að stríða síðustu
mánuðina, sem hann lifði, en allt
til þess varð honum nánast aldrei
misdægurt, þó hár væri orðinn
aldurinn og alltaf erfiðað mikið
um ævina.
Það er ekki ný saga sögð af
ungum manni, sem heillast af
hafinu og á það að trúnaðarvini
ævilangt. Hann var að upplagi
efnilegur til að taka til hendi við
búskap í fæðingarsveit sinni og
festa þar rætur, en það voru fleiri
hæfileikar, sem lágu létt fyrir
honum, því það vissu allir, sem til
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig
verður grein, sem birtast á f
miðvikudagsblaði, að berast i
sfðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera f sendibréfs-
formi. Þess skal einnig getið,
af marggefnu tilefni, að frum-
ort Ijóð um hinn látna eru
ekki birt á minningarorðasfð-
um Morgunblaðsins. Ilandrit
þurfa að vera vélrituð og með
góðu linubili.
Stefáns heitins þekktu, að hann
var snillingur við hvað sem hann
tók sér fyrir hendur, hvort sem
vinna þurfti úr tré eða járni, og
var hann því oft fenginn til
hjálpar við hvers konar smíðar
eða annað, sem handlagni og
verkhyggni þurfti við. í þá daga,
sem Stefán heitinn var að alast
upp, var ekki á allra færi, að fá að
nema einhverja iðn, þó hæfileikar
væru fyrir hendi, og réði fátækt
þar mestu um.
Það var ekki eftir neinu að bíða
og Stefán heitinn ýtti úr vör og
stundaði alla sína ævi sjó-
mennsku, hvort sem það var í
firðinum, sem sást út um litla
gluggann á heimili hans eða á bak
við fjöllin blá. Hann var um langt
skeið háseti á togurum og var í
siglingum þegar fyrri heimsstyrj-
öldin geisaði og sagði hann mér,
að oft hafi litlu munað að illa færi,
þegar herskip á sömu slóðum
skutu milli mastranna á íslensku
fiskiskipunum þegar siglt var með
aflann til erlendra hafna.
Það er ekki stórt um sig húsið,
sem þau hjónin byggðu á Flateyri,
en fallegt á að líta og hlýlegt inn í
það að koma og það reistu þau að
mestu með eigin höndum, og
viljinn og þrekið var ótrúlegt hjá
þeim báðum við bygginguna og
báru þau allan sand og möl, sem
til þurfti, í fötum og pokum og var
það allt gert í hjáverkum, þegar
tími var til þess frá daglegu
brauðstriti.
Stefán heitinn var lágur vexti,
fríður sýnum, þéttur á velli og
þéttur í lund. Það gat heyrst hátt í
honum eins og hvassviðri, þegar
því var að skipta, en hann var að
eðlisfari hlédrægur, traustur vin-
ur vina sinna, undi glaður við sitt
og nægjusemin var honum í blóð
borin. Hann var alla tíð reglusam-
ur og til fyrirmyndar þegar vin
var haft um hönd á hvers konar
gleðistundum. Hann var barngóð-
ur og naut sín vel að vera í návist
yngstu afkomenda sinna, sem er
orðinn stór hópur. Það var ekki
ósjaldan, að hann lumaði að þeim
aurum, svo lítið bar á, þannig var
hann gerður og þá gladdist hann
mest sjálfur.
Það er snemma morguns og
sólin er byrjuð að senda geisla
sína yfir eyrina. Sjómaður á
miðjum aldri, þéttur á velli, geng-
ur hægum en öruggum skrefum
niður á bryggju og leysir festar
Iítillar kænu, sem er þar bundin
og tekur stefnu út Önundarfjörð
til að fanga fyrir fjölskyldu sína
og þjóðarbúið það verðmæti, sem
hafið hefur honum að bjóða. Þegar
hann áætlar, að siglingin sé nógu
löng í þetta skipti að auðlindinni,
rennir hann færinu í djúpið og
dregur svo taktfast við sönginn,
sem hann syngur og verður alltaf
undir þessum kringumstæðum
söngur sjómannsins.
Þannig endurtekur þetta sig ár
eftir ár og aldurinn færist yfir
sjómanninn, sem seltan og sjávar-
löðrið hefur markað á andlitið, og
fyrr en varir er síðasti róðrardag-
urinn á enda og tími til kominn að
beygja af, þótt erfitt sé að sætta
sig við það. Stefán heitinn lagði þó
ekki árar í bát, í orðsins fyllstu
merkingu. Það var áfram tekið til
höndum við fiskvinnslu þegar sest
var að í höfuðborginni, og ekki
slegið slöku við, þótt aldurinn
væri farinn að segja til sín og það
var oft unnið frá morgni til kvölds
í Bæjarútgerð Reykjavíkur, ogátti
það fyrirtæki hauk í horni þar
sem Stefán heitinn var til staðar,
og fara varð kunnáttu- og vand-
virknishöndum um þær fiskafurð-
ir, sem þar voru meðhöndlaðar.
Hann var kominn yfir áttrætt
þegar hann hætti þar stíjrfum. Má
hér skjóta því inn í, að Stefán
heitinn var mjög þakklátur Matt-
híasi Guðmundssyni, verkstjóra
þar, fyrir hvað hann reyndist
honum góður yfirmaður.
Ég lík nú þessari minningu um
tengdaföður minn, Stefán Brynj-
ólfsson. Ég veit, að hann fyrirgef-
ur mér það, sem ég hef hlaupið
yfir í þessu ófullkomna registri
mínu um ævi hans. Ég þakka
honum af heilum huga fyrir þær
ógleymanlegu ánægjustundir síð-
ustu þrettán árin, þegar kynni
okkar urðu nánari við spilaborðið
á heimili mínu margan sunnudag-
inn, og vegalengdin á milli okkar
orðin ólíkt styttri en áður var. Og
nú, þegar hann er lagður upp í þá
för, sem býður okkar allra, þykist
ég þess viss, að áfallalaust siglir
hann nú fleyi sínu, sem forðum
daga, ungur og þrekmikill, að
þeirri sólarströnd, sem gott er að
gista saddur lifdaga.
Ég votta tengdamóður minni og
öllum aöstandendum fyllstu sam-
úð.
Far þú I friAi
friAur kuAs þÍK blessi
hafAu þokk fyrir allt ok allt.
Kristinn Magnússon
Björgvin Sigvalda-
son - Kveðjuorð
Fæddur 13. nóv. 1962.
Dáinn 23. okt. 1980.
Björgvin hefði orðið 18 ára í
dag. Okkur langar að minnast
hans, án þess þó að vita hvað við
eigum að segja. Okkur langar að
þakka honum þótt við náum ekki
til hans nema í huganum. Okkur
langar að endurlifa ótal margar
samverustundir þegar svo berlega
kom í ljós sá eiginleiki Bjögga að
hafa bætandi áhrif á allt og alla í
kringum sig, með skaplyndi sínu
og framkomu.
Þegar maður er á æskuárum og
skólafélagi manns og vinur hverf-
ur skyndilega úr hópnum, þá
skortir mann allan skilning á
gangi tilverunnar, ótal hugsanir
sækja að, en ofar öllu gnæfir sá
napri veruleiki að ekkert verður
eins og áður. Maður getur ekkert,
nema þakkað í huganum fyrir
allar samverustundirnar og fyrir
þau kynni sem alltaf sýndu manni
góðan dreng.
Við kunnum ekki að skrifa
minningarorð, en eru ekki ein
fegurstu eftirmælin fólgin í safni
dýrmætra endurminninga í hug-
um samferðafólksins?
Orð eru fátækleg, en okkur
langar samt að votta foreldrum,
systkinum og öðrum aðstandend-
um einlægustu samúð okkar með
bæn um að minningin um ljúfan
son og bróður megi verma og lýsa
upp hugi þeirra, og að söknuður-
inn og sú innilega samúð er ríkir i
hugum félaga Bjögga megi verða
þeim til styrktar.
Biðjum ykkur blessunar Guðs.
Skólafélagar.
MYNDAMÓT HF.
PRCNTMYNDAGtRO
AGAL8TRCTI • - SlMAR: 17152 - 1735S
NÝJA OMICREIKNIVÉUN ER HELMINGI
FYRHtFERÐARMINN] OG TÖLUVEDT ÓtÁRARl
I
Nú hefur ný reiknivél bæst í Omic fjöl-
skylduna, - Omic 410 PD. Þessi nýja
Omic vél er litil og lipur. Hún gengur
fyrir rafhlöðum jafnt sem rafmagni.
Omic 410 PD skilar útkomu bæði á
strimli og með Ijósatölum. Hún vinnur
að öllu leiti verk stærri véla bæði fljótt
og vel.
HVERFISGATA
Við byggjum upp
framtið fyrirtækis þíns.
Þegar Omic reiknivélarnar komu fyrst
á markaðinn voru þær sérhannaðar
samkvæmt óskum viðskiptavina Skrif-
stofuvéla h.f. Á örfáum vikum urðu
Omic 312 PD, Omic 210 PD og Omic 210
P, sannkallaðar metsöluvélar.
Komið og kynnist kostum Omic.
Verðið og gæðin tala sínu máli.

SKRIFSTOFUVÉLAR H.F.
: x
Hverfisgötu 33
Simi 20560