Morgunblaðið - 21.12.1980, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. DESEMBER 1980
Minning:
Jóhannes Aðalsteinn
Jónsson póstmaður
„Dáinn, horfinn, harmafregn".
Þannig minntist góðskáldiö ís-
lenzka, Jónas Hallgrímsson vinar
síns Tómasar Sæinundssonar.
Þessi orð hljómuðu í eyrum mér,
er ég frétti að Aðalsteinn vinur
minn og félagi væri látinn. Hvílíkt
reiðarslag fyrir ástvini hans og
alla sem honum höfðu kynnzt.
Orð eru of fátækleg til þess að
túlka tilfinningar okkar. Aðeins
Guð einn getur grætt sárin og
þerrað tárin.
Himinninn er yfir gröfinni. Sú
fullvissa ætti að geta sannfært
okkur um það, að öliu er ekki lokið
með dauðanum, en að við, sem nú
syrgjum munum mætast hinu-
megin grafar, ef við reynumst
Guði trú.
Margs er að minnast og mikið er
að þakka, er við minnumst góðs
drengs.
Alli, eins og okkur var tamast
að nefna hann, fæddist í Reykja-
vík hinn 1. júní árið 1918.
Foreldrar hans voru sæmdar-
hjónin Agnethe, sem var norskrar
ættar, og Jón Jónsson, ættaður úr
Strandasýslu og var Alli hinn
þriðji í hópi fjögurra systkina og
er hann hinn fyrsti af systkinum
sínum er kveður þetta líf. Hin
systkinin eru Berta, búsett í Eng-
landi, Óskar, búsettur í Noregi og
Betzy, sem á heima á Freyjugötu
9, í húsi því er fjölskyldan bjó
lengstum í.
Mikil vinátta ríkti milli þessar-
ar fjölskyldu og foreldra minna og
systkina, en Agnethe og Jón eru
nú bæði látin, enda var fyrsta
heimilið sem Jón kom á heimili
mitt er hann kom ungur piltur
hingað til Reykjavíkur norðan úr
Strandasýslu, þegar ég var lítill
drengur.
Það var blessunarríkt að koma á
bernskuheimili Alla. Það var
sannkallað bænahús, enda for-
eldrarnir bæði frelsuð og Drottinn
Jesús var leiðtogi sá er þau hjónin
fólu allt sitt ráð.
Var því engin furða þó að
börnunum væri innrætt hið sama,
sem foreldrarnir höfðu eignazt.
Fjölskyldan var öll í Hjálpræð-
ishernum og hefir fjölskyldan sett
mikinn svip á starfsemi hersins í
fjórum ættliðum.
Alli var ekki mikið gefinn fyrir
það, að láta á sér bera, en vann öll
störf sín af frábærri samvizku-
semi og skyidurækni.
Hann var ekki hár í loftinu,
þegar hann hóf störf sem sendi-
sveinn í verzlun einni við Lauga-
veg og síðar varð hann innheimtu-
maður í annarri verzlun.
Síðan gjörðist hann bréfberi hjá
póslstofunni í Reykjavík, þar sem
hann starfaði í hálfan fjórða
áratug, mörg síðustu árin sem
hraðboði.
Eins og áður segir vann hann öll
störf sín, fyrr og síðar, af frábærri
samvizkusemi og varð hann því
mjög vinsæll, ávallt glaður og
brosandi þótt hann yrði oft að
vera úti í vondu veðri við störf sín.
Við vorum samstarfsmenn hjá
póststofunni um margra ára skeið
og minnist ég alúðar hans og
ljúfmennsku af hrærðu hjarta.
Annað starf hafði Alli með
höndum, þegar venjulegum vinnu-
degi hans var lokið hjá póstinum,
en það var varðstaða hjá Hjálp-
ræðishernum, á Gesta- og sjó-
mannaheimili Hjálpræðishersins í
Reykjavík.
Þar vann hann um árabil af
sömu trúmennskunni og skyldu-
rækninni og hann sýndi í öðrum
störfum sínum.
Hans er því sárt saknað og
skarð það sem hann skilur eftir
sig verður áreiöanlega vandfyllt.
Eiginkonu sinni Guðrúnu, sem
er norskrar ættar, giftist hann
hinn 8. nóvember árið 1947 og
eignuðust þau hjónin tvær dætur,
Lísu Kristbjörgu og Agnethe
Jónu, og syrgja þær nú ástkæran
eiginmann og föður, ásamt barna-
börnum sem afi var svo góður, og
öðrum ástvinum og vinum, sem
syrgja og harma bróður og
frænda.
Guðrún mín! Mig langar til þess
að votta þér innilega samúð okkar
hjónanna og bið ég hann sem öllu
ræður að hugga þig og styrkja við
fráfall elskulegs eiginmanns svo
og börnin ykkar og aðra ástvini.
Minningin um góðan og einlæg-
an vin mun lifa í hjörtum okkar
um ókomin ár. Blessuð sé minning
hans.
Bjarni Þóroddsson
Hann Alli okkar — eins og hann
var kallaður af vinum sínum og
starfsfélögum er dáinn.
Ó já, einhver hefði nú haldið að
Alli okkar hyrfi ekki svona fljótt
af sjónarsviðinu, eins og raun varð
á. Maðurinn í póstmannastéttinni,
sem engan starfsdag lét sig vanta
á sínum 35 ára ferli í stéttinni. En
hvort það hefur, að sama skapi
verið metið sem skyldi — skal
öðrum látið eftir að dæma. En eitt
er víst, að okkur vinum hans og
fyrrum starfsbræðrum þykir of
snemma verið slegið á lífsþráð
hans. En hvað um það. Við
munum alltaf muna hann Alla
okkar, þennan lágvaxna kvika
mann — með sólskinsbrosið, því
hann skemmti sér með glöðum og
skemmti sér konunglega. Og þess
vegna munum við hann í okkar
hópi, kannski enn betur. Og víst er
það líka, að okkur fannst Alli
alltaf svo ungur og því er skarðið
sem hann skilur eftir sig stærra
en ella. Alli var líka vinur vina
sinna, að ég best veit.
Ég sem skrifa þessar fáu línur,
kynntist Jóhannesi A. Jónssyni
eins og hann hét fullu nafni, þegar
ég gekk í póstþjónustuna árið
1955. Við vorum fljótir að kynnast,
enda nánir samstarfsmenn í fjög-
ur ár. Og óneitanlega er mér það
minnisstætt, þegar. við Alli vorum
Minning:
Hann var ráðgjafi og vinur
minn í 30 ár og föðurleg umhyggja
fyrir fjölskyldunni, hvar sem bú-
setan var, duldist engum.
Við hefðum óskað þess að við
mættum njóta þessa „stórabróð-
ur“ lengur, já sem allra lengst. Ég
hafði litla von, eftir að ég sá hann
á sjúkrahúsinu. Andlega hafði
hann engu tapað eftir hjartaáfall-
ið. Hann lá milli heims og helju í
tæpar 7 vikur, en tæknin er orðin
mikil og allir vonuðu að hún
bjargaði heilsunni að einhverju
leyti. Hann hafði ekki lamast, þó
þrótturinn væri lítill og lífskraft-
urinn sem alltaf geislaði af honum
var horfinn úr augunum. Þetta
var gervilíf vísindanna. Þróun
vísindanna minnir mig oft á
baldinn ungling sem aðeins tekur
mark á eigin árekstrum en slíkt
verður alltaf dýru verði keypt.
Á heimili þeirra Elsu og Guð-
brands dvaldi um lengri eða
skemmri tíma fólk úr frændaliði
beggja, allt frá þeim sem komu af
fæðingardeildinni til að safna
kröftum, áður en lagt var í langa
vetrarferð heim. Þá voru traustar
hendur um stýrið, því Guðbrandur
flutti sjálfur litlu mannveruna til
síns heima. Ég hef oft hugsað
hvað Elsa hlýtur þá að hafa orðið
þreytt, hún var hrædd um að
hristingurinn væri slæmur fyrir
barnið og var alla leið að hlúa að
því og hagræða. Þessi granna kona
býr yfir ótrúlegum kröftum og svo
miklu úthaldi að maður heldur
stundum að hún geti ekki gefist
upp.
Á fyrri búskaparárum dvöldu
foreldrar Guðbrands og móðir
Elsu hjá þeim. Allir sem til þekkja
geta ímyndað sér hversu vel var
að þessu gamla fólki búið. Jörund-
ur kom til þeirra veikur og beið
þess eins að fá hvíld frá erfiðum
sjúkdómi. Eins og mörgu eldra
fólki, var gömlu hjónunum þvert
um geð að dvelja á sjúkrahúsi og
bæði fengu að deyja heima hjá
Guðhrandi sínum og Elsu og
hvergi hefðu þau getað fengið
betri umönnun. Þau ár sem Guð-
rún og Sigríður dvöldu saman á
langt komnir að raða í töskur
okkar til útburðar í bæinn, að ekki
ósjaldan kom hann til mín og
sagði: „Jæja blessaður, ertu ekki
að koma út.“ Hann Alli, unni svo
frelsinu og útiverunni. Hann setti
það ofar öðru og vildi sem minnst
leita til sinna yfirboðara, án þess
þó að vera nokkuð í nöp við þá.
Heldur það, að það var mjög ríkt í
honum frjálsræðið og fara út á
meðal fólks. Hann vildi ekki láta
loka sig í starfi innan dyra. Það
líka fór svo þegar honum bauðst
slíkt starf, að hann var í því mjög
skamman tíma og gerðist hrað-
boði eða express-maður og var
þekktur sem slíkur af borgar-
búum. í því starfi var hann búinn
að vera í tvo áratugi er hann lést
14. desember.
Alli var aldrei hálaunamaður
fremur en aðrir sem vinna utan-
dyra. Það hafa stjórnvöld ætíð séð
um, þó unnið sé í þjónustu við
fólkið. Alli mun hafa unnið þó
nokkuð við verslunarstörf, áður en
heimilinu var alltaf hugsað um að
þær hefðu fallega handavinnu og
það voru hrein undur hversu
miklu þær afköstuðu, prjónles,
dúkar, púðar og veggmyndir og
Elsa fór hlýjum höndum um þetta
í frágangi öllum. Gömlu konurnar
voru góðar vinkonur, báðar
greindar og glaðlyndar og mín
skoðun er, að þetta tímabil í ævi
þeirra hafi verið áhyggjulausustu
og að mörgu leyti gleðilegustu
stundir í lífi þeirra.
Sjö vetur voru unglingar á
heimilinu, mest í skólum, en
einnig í vinnu. Þessu fólki var búið
sérstakt herbergi með tilheyrandi
húsmunum og þegar síðasta ung-
mennið fór, átti það ekki að skila
húslyklinum, það gæti komið sér
vel að hafa hann, ef enginn væri
heima í Breiðagerðinu, þegar kom-
ið væri í bæinn og þá sjálfsagt að
nota símann sér til þæginda.
Svona framkoma við „ungu kyn-
slóðina" er sjaldgæf mjög, en ætli
vandræðaunglingarnir mundu
ekki vera færri, ef fullorðnir
sýndu þeim yfirleitt svona tak-
markalaust traust.
Það er margs að minnast, þegar
hugsað er um liðin ár og undrar
mig, að enginn skuli hafa rifjað
upp ferðasögur með þessum glað-
lynda og dugmikla ferðagarpi, sem
var sérleyfishafi á Vestfjarðaleið í
25 ár.
hann gerðist póstmaður. Hann
mun einnig eitthvað hafa verið við
dyravörslu hjá Hjálpræðishernum
á kvöldin. Hvort hann hefur gert
það af trúarlegum ástæðum veit
ég ekki um. Hann talaði aldrei um
slíkt við mig. Þó mun hann hafa
starfað við sunnudagaskóla sem
sjálfboðaliði, þegar hann var
kornungur maður. En hvað um
það hefur Alli verið mjög vinsæll í
hraðboðastarfinu hjá fólkinu hér í
borginni, þess hef ég orðið óneit-
anlega var. Hann hefur heldur
ekki látið regn, snjó og byl aftra
ferðum sínum.
Áður en ég enda þessa kveðju
mína til Jóhannesar Aðalsteins,
fer ekki hjá því að ég aðeins
minnist á foreldra hans — þó
ættfræði sé mér ekki töm. Móðir
hans var norskrar ættar og hét
Agnethe, en faðir hans hét Jón
Jónsson ættaður úr Strandasýslu
og eru þau bæði látin fyrir all-
löngu. Og í foreldrahúsum að
Freyjugötu 9, hefur Jóhannes Að-
alsteinn átt heimili sitt ásamt
sinni góðu konu Guðrúnu, sem
reyndist honum frábær lífsföru-
nautur sem og dætur þeirra tvær,
er voru þeim ljósgeislar heimilis-
ins. Guðrúnu og dætrunum tveim-
ur, og öðrum aðstandendum óska
ég alls hins besta á komandi árum.
Og síðast þegar ég sá Alla vin
minn var hann neðst á Laugaveg-
inum, fyrir nær hálfum mánuði
síðan. Hann renndi sér að mér þar
sem ég stóð á gangstéttinni og tók
mig tali, eins og svo oft áður. Enn,
að þetta væri í síðasta sinn sem ég
sæi hann, datt mér ekki í hug. —
Svo hvarf hann mér að venju með
bros á vör — inn í umferð
götunnar.
Gísli T. Guðmundsson
Nítján ára gamall tók hann allt
sitt sparifé og keypti fólksbíl til
fyrstu fólksflutninga um Dali. Þá
voru vegir ýmist ruddir slóðar í
fjallsskriðum eða fjöruborð. Víða
þurfti að sæta sjávarföllum, ár og
lækir voru óbrúuð, bremsur hafa
varla verið fullkomnar og venju-
legt rúðugler í bílgluggum. Þrátt
fyrir þennan frumstæða búnað
varð aldrei dauðaslys og mjög lítið
um óhöpp. Mér vitanlega er til
dæmis enginn bundinn hjólastól
frá þessum sögukafla Vestfjarða-
leiðar.
Guðbrandur hafði mikinn
áhuga á fiskirækt í ám og vötnum
og hans heimabyggð hefur notið
þess ríkulega. Á því tímabili, sem
hann var oddviti Haukadals-
hrepps, lét hann m.a. byggja þar
vandaða fjárrétt og hafði umsjón
og aðdrætti þar að lútandi. Hann
var eigandi verslunarinnar „Gler
og listar" ásamt Sveini Guð-
mundssyni og var þeirra samstarf
eins og það getur best orðið.
Sveinn og kona hans Ása reyndust
sannir vinir í raun eftir að Guð-
brandur veiktist, en þá var Ása,
þessi prúða og skilningsríka kona,
hjá Elsu, stundum bæði nótt og
dag og Sveinn alltaf boðinn og
búinn til hjálpar. Það er mikið lán
að þekkja slíkt fólk.
Síðast var Guðbrandur starf-
andi hjá Búnaðarbankanum og
þar hefur honum verið þakkað
samstarfið með einni bestu minn-
ingargrein, sem ég hef lesið.
Enginn staður var honum eins
kær og æskustöðvarnar. Þeim
vann hann alltaf leynt og ljóst og
skrifaði sig alltaf heima á Vatni.
Guðbrandi, mínum kæra vini,
þakka ég af alhug allt það sem
hann gerði fyrir okkur. Hann var
alltaf bjartsýnismaður, hvatti til
framkvæmda og fylgdi því eftir
með sínum kunna dugnaði og
viljafestu. Ég er þakklát fyrir að
hafa þekkt hann svo vel að enn er
hægt að hugsa: „Hvað hefði Guð-
brandur sagt um þetta?,“ og vita
nokkurn veginn, hver skoðun hans
hefði verið og fáir munu hafa séð
eftir því að fara að ráðum hans.
Ég veit, að Guðbrandi er nú vel
fagnað af foreldrum, bræðrum og
fjölmörgum vinum. Meðal þeirra
ræktar hann nýjan sumarlund.
Þar hugsa ég um hann og þangað
heimsæki ég hann næst, þegar
hann spyr mig frétta að austan.
Guð veri með Guðbrandi og
styrki þá, sem mest hafa misst.
Dóra frá Dal
+
SIGURÐUR PÉTURSSON,
fyrrverandi póstafgreiðslumaöur,
Bjarkargötu 8,
er lézt 16. desember sl., verður jarösettur frá Dómkirkjunni,
mánudaginn 22. desember kl. 10.30 f.h.
Vandamenn.
+
ÓLAFUR ÞÓRARINN INGVARSSON,
Baldursgötu 3b,
lést mánudaginn 15. desember.
Útförin fer fram mánudaginn 22. desember kl. 15 frá Fossvogs-
kirkju, (Nýja kapellan).
Aöstandendur.
+
Bróðir okkar,
MAGNÚS MAGNUSSON,
Þórsgötu 16, Reykjavík,
sem andaðist 15. desember veröur jarösunginn, mánudaginn 22.
desember kl. 10.30 frá Fossvogskirkju.
Vilborg Magnúsdóttir, Guörún Magnúsdóttir.
+
Innilegar þakkir færum viö öllum þeim, sem sýndu okkur samúö
og hlýhug viö andlát og jaröarför,
UNNAR HELGADÓTTUR,
Víghólastíg 6, Kópavogi.
Ásgeir Bjarnason,
Birgir Asgeirsson, Guölaug Ásbjörnsdóttir,
Sigríöur Asgeirsdóttir, Steingrímur Þ. Gröndal,
Bjarni Ásgeirsson, Unnur S. Gröndal,
Geróur Helga Ásgeirsdóttir, Guðrún Guömundsdóttir.
Guðbrandur Jör-
undsson frá Vatni