Morgunblaðið - 10.02.1981, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. FEBRÚAR 1981
t
Móðir mín,
BRYNHILDUR SIGUROARDÓTTIR,
lézt í Borgarspítalanum þann 8. febrúar sl.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Svava Björgólfs.
Móðir okkar. t ÓLAFÍA AUÐUNSDOTTIR
fré Minni-Vatnsleysu,
lést í Borgarspítalanum aöfaranótt 9. febrúar.
Börn hinnar lótnu.
t
Eiginmaöur minn, faöir og tengdafaöir okkar,
STURLA EBENEZERSSON,
Flateyri,
andaöist á Vífilsstaöaspítala, laugardaginn 6. febrúar. Jaröarförin
veröur auglýst síöar.
Guöjóna Guóbjartsdóttir,
Ebenezer Sturluson,
Guóbjartur Sturluson, Þorgeröur Jörundsdóttir,
Gróta Sturludóttir. Halldór Sveinsson.
t
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir og afi,
GUÐMUNDUR KRISTMUNDSSON,
framkvasmdastjóri,
lézt árla morguns sunnudaginn 8. febrúar aö heimili sínu
Hólmgaröi 2, Reykjavík.
Guórón Siguróardóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Móöir okkar og tengdamóöir,
MARÍN ELÍSABET JÓNSDÓTTIR,
lést á Landspítalanum þann 7. febrúar.
Margrót Bjarnadóttir, Samúel Björnsson,
Árni Bjarnason, Aóalheiöur Ármann.
t
Elginmaöur minn og faöir okkar,
GUDNI GRÉTAR GUDMUNDSSON,
Suðurhólum 6,
lézt í Slysadeild Borgarspítalans laugardaginn 7. febrúar.
Þóra Pótursdóttir og börn.
Eiginmaöur minn,
SKÚLI LINDBERG FRIÐRIKSSON,
húsasmiöameistari,
Mosgerði 16, Reykjavík,
lést á Grensásdeild Borgarspítalans aö morgni 9. febrúar.
Fyrir hönd barna, tengdabarna og barnabarna,
Svanfríöur Hjartardóttir.
t
Eiginmaöur minn, faöir og tengdafaöir,
GUDMUNDUR Á. JOHANNSSON,
prentsmiöjustjóri,
Stórholti 29,
sem andaöist 2. febrúar, veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju
miövikudaginn 1. febrúar kt. 13.30.
Hulda Siguröardóttir,
Garöar Jóhann Guðmundsson,
Þórunn Kristínsdóttir.
Móöir okkar, +
JÓNA JÓNSDÓTTIR
fró Munaöarnesi,
Arneshreppí,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 12. febrúar kl.
3 e.h. Garöar Halldórsson, Jón Halldórsson.
t
Innilegar þakkir færum viö þeim er sýndu okkur samúö og
vinarhug viö andlát og útför
ÖNNU ÓLAFSDÓTTUR.
Sérstaklega þökkum viö starfsfólki á D-4 handlækningadeild
Landspítalans. „ . . _ ,
Marinó Guðmundsson,
Guórún Marinósdóttir, ólafur Marinósson,
Ægir Ferdfnandsson, Annalfsa Jansen
börn og barnabörn.
Minning:
Olvir Gunnars-
son Þorlákshöfn
Fæddur 5. október 1966.
Dáinn 3. febrúar 1981.
Elsku frændi minn, Ölvir, er
horfinn burtu frá okkur. Það er
mjög erfitt að sætta sig við slíka
harmafregn. Að hann svo ungur
og lífsglaður í blóma lífs síns og
með þá framtíð sem virtist svo
björt, sé kallaður burt úr þessum
heimi. En við trúum að aðeins sé
um vistaskipti að ræða. Það er
aðeins af kærleika til frænda sem
farinn er að sorgin og tómleikinn
gera vart við sig.
En hin dýrmæta minning um
ástríkt ungmenni og hjartahlýjan
dreng verður ekki frá okkur tekin
og ég veit að hún mun lifa í
hjörtum okkar allra er þekktum
hann.
Eg mun heldur aldrei gleyma
hans einstöku skapgerð, hann sem
skipti aldrei skapi hvað sem á
bjátaði. Alltaf jafn léttur í lund,
glaðlegur og hjálpsamur.
Ölvir var sonur hjónanna Val-
gerðar Ölvisdóttur og Gunnars
Snorrasonar til heimilis að Reykj-
arbraut 14., Þorlákshöfn, og var
hann elstur af þrem börnum
þeirra.
Ölvir átti við mikil og erfið
veikindi að stríða á fyrsta aldurs-
ári sínu og var þá oft tvísýnt um
líf hans, en Guð gaf honum heilsu
á ný, þá heilsu er entist honum
allt hans líf. Frá tveggja ára aldri
dvaldist Ölvir oft hjá Kristínu
ömmu og Snorra afa í Vogsósum.
Um leið og hann fór að hafa getu
til hjálpaði hann þeim við búskap-
inn.
Þegar Ölvir var á tólfta aldurs-
ári gripu örlögin inn í. Afi hans í
Vogsósum var kallaður burtu úr
þessum heimi. Það var Ölvi mikill
missir.
Amma hans fluttist frá Vogsós-
um til Þorlákshafnar og fékk þar
áfram notið samvistar hans.
Ég minnist frænda nú, er hann
var að segja okkur frá því þegar
hann og afi hans sátu yfir ánum í
fjörunni í Selvogi og svo ótal-
margt annað er frændi sagði
okkur frá þeim tíma.
Tvö síðustu sumrin dvaldist
frændi hjá Kristbjörgu ömmu og
Ölvi afa i Þjórsártúni.
Sveitin og dýrin áttu hug hans
og hve ógleymanlegt það er okkur
öllum hve mikið yndi og hve mikla
natni hann sýndi dýrunum.
Frændi hafði mestan áhuga fyrir
hrossum og eyddi sínum frítíma
hvenær sem tækifæri gafst til að
sinna þeim.
Hann var aðeins tíu ára gamall
í sveitinni í Þjórsártúni, sauð-
burður stóð yfir, það var komið
vor og jurtirnar að vaxa alveg eins
og hann sjálfur. Frændi mátti
aldrei sjá dýrin vanhaga um neitt
allt frá morgni til kvölds. Ég veit
að amma hans og afi munu
minnast þess og allra samveru-
stunda við hann, hans stuttu ævi í
þessu lífi með þakklæti og hlýju
fyrir að hafa fengið að njóta
þessara stunda með honum, og
þeirrar gleði og hamingju sem
hann færði þeim.
Nú er hann farinn til bjartari
heima, heima er menn hverfa til
eftir þetta jarðlíf.
Nú á þessari stundu þegar ástin
til frænda er sterkust, sakna ég
hans svo óendanlega mikið. Ég læt
þá von, og þá ósk í ljós að ég megi
einhverntímann seinna hitta hann
aftur og vera með honum um
ókomin ár. Því „eitt sinn skal hver
deyja".
Almáttugi Guð, styrk þú for-
eldra, systkini og ættmenn þessa
góða drengs svo þeir megi frekar
sætta sig við að hann var burtu
tekinn svo fljótt.
Ég kveð elsku frænda með
þessum línum:
Nú Höknum vér þin og syrgjum hljótt.
vl sælt er ad vona o* blða.
nafni GuAh hoíAu sætt ok rótt,
unz HÓlin upp rennur meA dýrAargnótt
ok ráAast rúnlr tiAa. (Fr.Fr.)
Hrólfur Ölviss
nTil hæAa lyfft þér hugur minn
i himnarlki fyljc þú inn
frá jðrAu Jesú þinum.“
í dag er kvaddur hinstu jarðn-
esku kveðju heiðursdrengurinn
Ölvir Gunnarsson Reykjabraut 14.
í Þorlákshöfn. Hann lést í hörmu-
legu slysi þriðjudaginn 3. febrúar
og verður jarðsunginn frá
Strandakirkju í Selvogi í dag (10
febr.).
Ölvir var fæddur þann 5.10.
1966. Foreldrar hans eru hjónin
Valgerður Ölvisdóttir frá Þjórs-
ártúni og Gunnar Snorrason frá
Vogsósum í Selvogi. Þessi drengur
átti til góðra að telja í báðar ættir,
enda kom það vel í ljós þar sem
hann var á ferð. Hann vék aldrei
öðru en góðu að mönnum og
mállleysingjum. Ölvir heitinn
hafði yndi af sveitastörfum, átti
sjálfur hesta og hafði með þeim
marga ánægjustund. Hann var
flest sumur í sveit frá því hann
var smábarn, fyrst hjá afa og
ömmu í Vogsósum og síðar hjá
ömmu og afa í Þjórsártúni.
Eftir að amma hans í Vogsósum
varð ekkja og fluttist til Þorláks-
hafnar, var hann hennar stoð og
stytta, ásamt foreldrum sínum.
M.a. svaf hann alltaf i hennar húsi
til þess að amma væri ekki ein.
Mikill er hennar missir nú, svo og
allra annarra skyldmenna.
ölvir heitinn var hógvær og
fremur hlédrægur drengur. Hann
var hjálpsamur, kurteis unglingur
og sólargeisli allra er umgengust
hann. Hann var í örum þroska, tók
áberandi framförum í námi, og
virtist mannsefni hið besta.
Sjórinn hefður verið okkur Þor-
lákshafnarbúum gjöfull, en hann
hefur líka heimtað sínar fórnir.
Hann hefur hrifið frá okkur mörg
ungmenni nú síðustu árin. Við
stöndum agndofa í hljóðri spurn.
En drottinn ræður.
Ég bið góðan guð að styrkja
skólasystkini og kennara Ölvis.
Megi guðs almáttug verndar-
hendi vaka yfir börnum og ung-
mennum Þorlákshafnar.
Foreldrum, systkinum, afa og
ömmu votta ég innilega samúð, og
bið guð að styrkja og græða sárin.
Ég vil að lokum þakka Ölla fyrir
gott nágrenni og samveru, sem
aldrei bar skugga á. Ég veit að
hann mun eiga góða heimkomu, og
afi í Vogsósum muni taka á móti
drengnum sínum.
„Or þú frt ætið þfnum hjá
er þÍK meA trúurauKum sjá.
l>ú lýsir þeim <>k leiAir þá
til Iffa ok tÍKnar himnum á.“
(Sálmur).
Nágranni
í dag kveðjum við bekkjarbróð-
ur okkar, sem verið hefur með
okkur í bekk alla sína skólagöngu.
Við slíkan skilnað er erfitt að
hugsa til þess að hann sé farinn og
maður fái aldrei að sjá hann aftur.
Minningarnar streyma fram í
hugann. Hjálpsemi og dugnaður
var ríkur þáttur í fari hans, en
auk þess var hann ævinlega glett-
inn og gamansamur. Hann annað-
ist ömmu sína Kristínu af slíkri
natni og nærgætni að dæmafátt
mun vera af svo ungum pilti. í því
er hann fyrirmynd okkar allra.
Á sumrin undi Ölvir hvergi
annars staðar en í sveitinni hjá
ömmu og afa. Hann var mikill
dýravinur. Einkum voru það hest-
arnir sem áttu hug hans og notaði
hann hverja stund sem gafst til
þess að vera í hesthúsinu eða á
útreiðum, enda var hann snjall
hestamaður.
Við minnumst Ölvis með ást og
hlýju. Foreldrum hans og öðrum
aðstandendum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Bekkjarsystkinin
„En Htoltastur ertu og Htaerstur i roki á
hauntin.
strandmolin Krýtir landiA. I>ú aeiliat i
naustin.
akýin þau hanKa á himninum alitin I
tötra.—
ÞaA hriktir i birnum, eins ok kippt aé i
fjötra.
— Þá bryAurAu Kaddinn viA Krúfandi
bátaatefnin.
Grunnajórinn brljar um vozinn. avo
jarAirnar nötra.
En hafáttin er i húmi «k blikum til aklpta;
hún hleypir akammdeKÍabrúnum föl undir
avefninn.
Þá hamastu. trölliA. I himininn viltu lyfta
hyljum þlna eiirin dýpia ok álöKum
avipta."
(Einar Benediktaaon: Útaær.)
Sá sem setið hefur á marbakka
og horft og hlustað á brimið
svarra við ströndina verður heill-
aður af ógnarafli hrannarinnar,
en jafnframt heltekinn tilfinningu
þess sem einskis má sín. Allajafna
er hægt að víkja þessari tilfinn-
ingu frá, en einungis með því að
hopa, leggja land undir fót.
Nú hafa þeir atburðir orðið að
vanmáttartilfinningin hefur sest
að í brjóstum þeirra sem þekktu
unga drenginn sem hrifinn var úr
hópi bekkjarsystkina sinna og
ofurseldur hamförum sjávarins
einn vetrardag í liðinni viku. Sú
vellíðan og bjartsýni sem hreiðr-
aði um sig í hugum manna nú sem
endranær þegar sól tók að hækka
á lofti hefur verið lostin því höggi
sem hún fær ekki staðið af sér,
nema tíminn gerist henni hall-
kvæmur.
Það er ekki út í bláinn að hér er
minnst á áhrif hækkandi sólar.
Engin orð fá betur lýst þeim
þáttaskilum sem orðið höfðu í lífi
Ölvis Gunnarssonar á næstliðnu
misseri en samlíkingin við hækk-
andi sól. Hin stuttu kynni sem
sumir okkar kennaranna hafa átt
við ÖIvi hafa fært okkur heim
sanninn um að allt dagfar hans,
iðni og ástundun, var í senn
forsenda og árangur þeirrar ham-
ingju sem skotið hafði rótum í
brjósti hans, og gerði hann sífellt
hæfari til þess að takast á við þau
verkefni sem við fengum honum.
Við vottum aðstandendum Ölvis
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Skólastjóri og kennarar.
+
Útför hjartkærar eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóöur og
ömmu,
MARGRÉTAR JÓNSDÓTTUR,
Faxaskjóli 12,
fer fram frá Fossvogskirkju í dag, þriöjudaginn 10. febrúar kl.
13.30.
Bjarni Jónsson,
Adolf Bjarnason, Ásta Jóhannesdóttir,
Kristinn Bjarnason, Kristín Pálmadóttir,
Bjarni Grétar Bjarnason, Sigrún Gunnarsdóttir
og barnabörn.