Morgunblaðið - 20.03.1981, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 20. MARZ 1981
23
ótaldar þær stundir er við vorum
saman innanbæjar sem 'utanbæj-
ar. Við byrjuðum snemma á veiði-
ferðum í bifreið Björns af gerðinni
Gamli-Ford, sem var þannig til-
komin, að farþegaskýli af Junk-
ers-flugvél var komið fyrir á
Fordinum, og síðan þeyzt um allar
jarðir.
Við vorum ungir þá og höfðum
óstjórnlega gaman af þessu uppá-
tæki okkar og hlutum verðskuld-
aða athygli fyrir.
Leiðir skildu, ég náði mér í
konu. Alltaf hélst vináttan, sem
aldrei féll skuggi á. Björn Eiríks-
son giftist hinni ágætustu konu,
Laufeyju Gísladóttur, en þeim
varð ekki barna auðið. Laufey
hefur mikið misst, en í langvar-
andi sjúkdómi hennar var Björn
henni afskaplega góður, og sýndi
henni mikla natni.
Það er margt, sem hægt væri að
segja meira um Björn Eiríksson
flugmann. Flugmannsnafninu hélt
hann ætíð, en hér skal staðar
numið.
Okkur tekur það sárt þegar
vinir okkar eru burt kvaddir
skyndilega eins og átti sér stað
með Björn, enda þótt við vitum,
„að vinir berast burt með tímans
straumi“.
Ég og kona mín þökkum Birni
fyrir samfylgdina. Hans munum
við ávallt minnast sem einhvers
hins tryggasta vinar sem við
höfum átt. Laufeyju sendum við
innilegustu samúðarkveðjur, og
biðjum þess að hún hljóti styrk í
hinni miklu sorg sinni.
Sigurður Jónsson,
flugmaður,
p.t. Landspitala.
Sigríöur Ingibjörg
Jónsdóttir — Minning
í dag verður til moldar borin
Sigríður Ingibjörg Jónsdóttir, sem
lést í Borgarspítalanum þann 11.
þ.m.
Sigríður var fædd 11. júní 1943,
dóttir hjónanna Agnesar
Oddgeirsdóttur frá Hlöðum á
Grenivík og Jóns S. Björnssonar,
deildarstjóra í Útvegsbanka ís-
lands, frá Laufási, en hann lést
fyrir um hálfu ári. Móðir Jóns,
Ingibjörg Magnúsdóttir, prestsfrú
í Laufási, byggði ásamt börnum
sinum árið 1926 húsið á Sólvalla-
götu 17. Það var sannkallað fjöl-
skylduhús, því þar bjuggu og búa
enn börn Ingibjargar, tengdabörn
og afkomendur þeirra. Þar ólst
Dúda upp ásamt bróður sínum,
Magnúsi, við ástríki og umhyggju-
semi fjölskyldunnar, og þess hafa
barnabörnin notið í ríkum mæli.
Á hverju ári fóru þau Agnes og
Jón ásamt börnunum til Grenivík-
ur, en þar bjuggu foreldrar Agnes-
ar þau Aðalheiður Kristjánsdóttir
og Oddgeir Jóhannsson, útvegs-
bóndi að Hlöðum. Agnes er elst af
12 börnum þeirra hjóna.
Fjölskyldan á Sólvallagötu 17
var alltaf tengd æskustöðvunum
sterkum böndum, og það var þeim
tilhlökkunarefni að heimsækja
æskustöðvarnar, dvelja þar með
sínu fólki og taka þátt í daglegum
störfum þess. Amma og afi á
Hlöðum voru elskuð og virt og
minningarnar frá þessum góðu
Hafdís Viborg Georgs-
dóttir — Minning
Fædd 26. október 1964
Dáin 7. mars 1981
Við kveðjum vinkonu okkar með
söknuði, en trúum jafnframt, að
nú sé hún á himnum og líði vel.
Hafdís Viborg Georgsdóttir var
vinkona okkar. Okkar leiðir lágu
saman í gegnum barnaskóla,
fermingu og upp í gagnfræða-
skóla. Við unnum með Hafdisi í
barnastúkunni Eyjarósi, Skátafé-
laginu Faxa, íþróttum og fleiri
félagsstörfum og áttum mjög góð-
ar stundir með henni. Hún var
glaðvær stúlka, hamingjusöm og
félagslynd, og öllum þeim er
kynntust Hafdísi þótti ósjálfrátt
vænt um hana. En er fram liðu
stundir, dreifðist þessi stóri vina-
hópur um landið og færri urðu
eftir í heimabæ okkar, Vest-
mannaeyjum. Þó að þeim stundum
fækkaði sem við áttum saman,
tengdu okkur þó alltaf sterk bönd,
sem aldrei slitnuðu.
Að kvöldi laugardagsins 7. mars
var hún svo kölluð héðan af jörðu
af völdum áverka sem hún hlaut
tæplega sólarhring áður í umferð-
arslysi. Guð hafði kallað hana til
sin.
Okkur finnst sárt, að svona ung
stúlka sem Hafdís var, í blóma
lífsins, skuli hverfa svo skyndilega
af sjónarsviðinu, en við vitum þó,
að öll eigum við eftir að hitta hana
aftur þegar okkar tími kemur.
Um leið og við kveðjum okkar
ástkæru vinkonu, sem svo sannar-
lega var vinur vina sinna, viljum
árum eru eitt af því sem geymist
en ekki gleymist.
Eftir skólanám heima fór Dúda
til Englands og dvaldi þar um
tíma við nám. Eftir heimkomuna
starfaði hún í Útvegsbanka Is-
lands þangað til hún giftist árið
1964 eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Garðari Karlssyni. Þau hjón-
in fóru til Bandaríkjanna árið
1967 þar sem Garðar lærði flug-
virkjun. Þá höfðu þau eignast litla
dóttur sem skírð var Agnes eftir
móðurömmu sinni. Þau Dúda og
Garðar áttu síðan heimili sitt í
Reykjavík að undanskildum 2 ár-
um sem þau bjuggu í Luxemborg.
Árið 1969 fæddist þeim sonurinn
Jón Sigurður, augasteinn afa síns
og nafna og áttu þeir tveir saman
margar góðar stundir.
Það var því ekki lítið áfall fyrir
fjölskylduna þegar þau, með hálfs
árs millibili, hverfa héðan bæði,
Jón og Dúda.
Okkur verður hugsað til barn-
anna, sem missa elskulega móður
sína núna þegar þau eru á við-
kvæmum aldri, en það er huggun
harmi gegn að eiga minninguna
um góða og umhyggjusama njóð-
ur. Okkur verður hugsað til Agn-
esar sem misst hefur svo mikið, og
við biðjum Agnesi, börnunum,
Garðari, Magnúsi og Boggu
frænku blessunar Guðs og biðjum
hann að gefa þeim styrk á erfiðum
timum. L. og G.
við votta foreldrum hennar, systk-
inum, unnusta og öllum öðrum
ættingjum og vinum hennar okkar
dýpstu samúð og biðjum góðan
Guð að styrkja þau i sorg sinni.
Munum öll, að þeir, sem Guðirnir
elska, deyja ungir hinum líkam-
lega dauða, en sál þeirra lifir að
eilífu. Blessuð sé minning Hafdís-
ar.
„Martfs er ad minnast.
marRt er þér að þakka.
Guði aé lof fyrir liðna tið.
MarjfH er að minnast.
marj(H er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú i friði.
friður Guð« þÍK blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoHs þú hljóta skalt.“
(V. Briem)
Vinkonur frá
Vestmannaeyjum
„Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt,
i Kristi krafti ég segi:
Kom þú sæll, þá þú vilt.“
(Ilallgr. Pétursson)
Þann 7. þ.m. fórst af slysförum
vinkona okkar, Hafdís Viborg
Georgsdóttir. Ekki höfðum við
þekkt Hafdísi lengi, er hún var
kölluð frá okkur, en þökkum henni
stutt og góð kynni. Hafdís var
góður félagi, drengileg og einlæg.
Oneitanlega kemur sú spurning
upp í huga okkar, hvers vegna 16
ára stelpa, full af lífsþrótti, þurfi
að hverfa frá okkur. Þessari
spurningu verður vart svarað
öðruvísi en: Þeir deyja ungir sem
guðirnir elska.
Ávallt var okkur vel tekið á
heimili Hafdísar og Óskars, unn-
usta hennar. Þar var gott and-
rúmsloft og nú fyllist hugurinn
minningum þaðan, minningum,
sem okkur hlotnast ekki að endur-
lifa, heldur lifa einungis áfram í
huga okkar. Hafdís skilur eftir sig
stórt skarð í vinahóp okkar. Þetta
skarð verður aldrei fyllt að fullu,
en við látum minningu hennar
sitja þar og vottum fjölskyldu
hennar og unnusta, Óskari Áxel
Óskarssyni, okkar dýpstu samúð.
Stína Porter Gummi
Stina Gislad. Svanur
Helga Þráinn