Morgunblaðið - 03.10.1981, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 3. OKTÓBER 1981
HLAÐVARPINN
ENDASTÖÐ
Þótt ortulcKt kunni að virðast. þá verða menn sárasjaldan varir við rottur
á sorphaugunum. Það eru (yrst og fremst fuKlarnir sem dafna í Gufunesi.
Mávarnir að sjálfsönðu, en líka ok ekki síður starri. Þessa mynd tók
ÓI.K.M. af einu starra-skýinu sem á þessum slóðum dreKur einatt fyrir
SÓlu. ““s-
Þjóðhátíðarmódelið
er komið á haugana
• A síðasta ári var ekið með u.þ.b.
tvöhundruðogþrjátíuþúsund tonn
af pappír, tré, járni, tómötum,
grjóti, sandi og fleiru, á alls konar
bílum, til þess eins að losna við það.
Áfangastaðurinn var sorphaugar
Reykjavíkurborgar við Gufunes,
þar sem sandurinn og grjótið var
notað til að hylja allt hitt. Til sam-
anburðar má geta þess að í fyrra
bárust á land alls rúm fjögur-
hundruðþúsund tonn af þorski.
Hinir svonefndu öskubílar borg-
arinnar fóru alls um 5000 ferðir á
haugana í fyrra með alls 29000
tonn af sorpi, en aðrir aðilar hentu
þar 47000 tonnum af sama tagi. Af-
gangurinn var svo grjót og ýmis
jarðvegsefni.
Á sorphaugunum vinna þetta
fimm til sex manns á vöktum við
að ýta sorpinu saman, þjappa og
hylja, allt með stórvirkum tækjum
og veitir ekki af. Þórður Eyjólfs-
son, verkstjóri, tjáði aðstandendum
Hlaðvarpans að þangað kæmu alla
vega fjögur hundruð bílar á hverj-
um degi og iðulega mun fleiri. Allir
þessir bílar aka fram og aftur
Gufunesveginn, en hann er nú
reyndar í þvílíku ásigkomulagi að
segja má að það sé undarlegt að
einungis afleggjari af honum sé á
haugunum.
Þegar blm. og ljósmyndari óku
þessa leið á dögunum, lagðist yfir
veginn mikill rykmökkur í hvert
skipti sem bíll kom á móti, svo
hvörf og holur leyndust líkt og
óvættir í dimmum þokum upp til
fjalla. Allt fór þó vel og við rennd-
um í hlað við kaffistofu starfs-
manna á haugunum, heilu og
höldnu.
Við spurðum Þórð verkstjóra,
hvort mikið væri um að fólki hirti
hluti sem það kæmi auga á t sorp-
inu á haugunum. Hann sagði það
alls ekki vera, enda væri það harð-
bannað af heilbrigðisástæðum.
Hefði komið fyrir nokkrum sinnum
að hann hefði þurft að hafa sam-
band við lögreglu af þessum sökum.
Þá sagði Þórður okkur frá því að
það kæmi iðulega fyrir að ein-
hverju væri hent í misgripum, en
sjaldgæft væri að það fyndist aft-
ur, vegna þess hve fljótt sorpið
væri hulið. Þannig hefði einu sinni
glatast heildarsafn af öllum ár-
göngum barnablaðsins Æskunnar
og aldrei fundist tangur né tetur af
því síðan. Nýlega hafði hringt mað-
ur og sagst hafa hent vænni kjöt-
sög af misgáningi fyrir nokkrum
dögum. Honum var sagt, sem rétt
var, að hann gæti eins hringt í veð-
urstofuna og beðið um sama veður
og í fyrradag.
Það kemur þó fyrir að týndir
hlutir finnast í sorpinu. Þannig
vildi það til fyrir ekki mjög löngu
að kona nokkur glataði gerfi-
tönnum sínum og komst að raun
um að þær hefðu lent með rusli og
væru á leið á haugana. Hún brá við
skjótt og unnt reyndist að bjarga
þessu, þar eð viðkomandi öskubíll
var ekki búinn að losa þegar hún
lét vita. Tilveran brosti við kon-
unni, gebissið fannst og konan gat
brosað á móti.
Það var mikið af bílum á haug-
unum þennan dag sem Morgun-
blaðsmenn voru þar á ferð. Sumir
voru tæmdir skjótlega og síðan ek-
ið brott, en aðrir urðu bara eftir
með brostin augu og flakandi í
ryðbrúnum sárum. Margir voru
greinilega mjög við aldur, aðrir
nýrri af náiinni. Meira að segja
Þjóðhátíðarmódelið er komið á ha-
ugana. — SIB.
Hús með hlutverk
Listasafn í íshúsi
• Eftir u.þ.b. tvö ár er þess vænst að Listasafn íslands geti tekið í
notkun nýtt húsnæði, en eins og flestum mun kunnugt, er þar um að
ræða það hús er eitt sinn hét Glaumbær og var vinsæll dansstaður fyrr
á árum. En saga þessa húss er mun lengri en svo að unnt sé að
staðnæmast við það hlutverk, sem því var fengið af framsóknarfor-
kólfum um tíma. Upphaflega var þetta hús reist sem íshús á þriðja
áratugnum og var ísinn fenginn af Tjörninni. Húsið nefndist þá Herðu-
breið og var þar geymdur fiskur og kjöt í kæli.
íshúsið gamla verður aðeins hluti af hinu nýja húsnæði Listasafns-
ins, því nýbyggingar á bak við það, munu teygja sig langleiðina upp á
Fyrst var fryst, siðan dansað. þá smiðað og brátt verður listalíf þjóðar-
innar skoðað á þessum stað. Dýr það sem að er vikið, i mcðfylgjandi
pistli. hefur tyllt sér og virðir fyrir sér vinnuteikninKarnar.
Ljósm. Ól.K.M.
Laufásveg og þar verður aðalinngangur á lóð safnsins. Framkvæmdir
eru nú í fullum gangi við nýbyggingar og breytingar, en það er ístak
sem sér um þær.
Þegar blm. og ljósmyndara bar að garði á dögunum, voru þar margir
knáir menn að smíða, en dýr nokkurt þeirrar tegundar sem ekki fyrir-
finnst í Reykjavík, samkvæmt kenningu og lagabókastaf, hljóp í mót
gestum og fylgdi þeim um athafnasvæðið af umtalsverðri lipurð. Á
fyrrverandi dansgólfi Glaumbæjar voru þeir menn önnum kafnir við
trésmíðar, en uppi á efri hæð var kyrrð og friður, utan hvað Ragnheiður
Ásta Pétursdóttur hafði lokast þar inni í litlu útvarpstæki á kaffistofu
starfsmanna og lét nokkuð í sér heyra.
Ljóst er að mikill fengur verður að hinu nýja húsi Listasafns íslands,
sem nú býr við mikil þrengsli í Þjóðminjasafnsbyggingunni við Suður-
götu, bæði fyrir safnið sjálft og starfsmenn þess og ekki síður fyrir aðra
landsmenn alla, sem munu í framtíðinni geta laugast í eigin mynd-
menningu í glæstu og rúmgóðu húsnæði. íshúsið Herðubreið getur vel
leyft sér að líta töluvert hofmóðugt niður á yngri bræður sína enda er
þar yfirleitt ekki um verulega listaukandi mannvirki að ræða. — SIB.
Sumarið
er dauður
tími
• Flestir hafa einhvern tíma
staldrað við fyrir utan glugga forn-
verslana og rýnt í gegnum glerið á
margvísleg fornfáleg þing, gulnað-
ar myndir, uppstoppuð kynjadýr,
veikbyggðar postulínsmanneskjur
eða hrörleg ritsöfn duglegra en dá-
inna manna. Margir hafa látið þar
við sitja, en aðrir gengið inn og
andað að sér þeim sérkennilega
ilmi sem þar stígur upp sem hlutir
úr mörgum dánarbúum eru saraan
komnir, og stutt fingri á fjallþung-
ar mublur fullar af tómum skúff-
um, sem einhvern tíma hafa verið
hirslur fyrir alls kyns plögg og
pappíra fortíðarinnar. Sjálf spjöld
sögunnar.
Hjónin Magnea Bergmann og
Henry Clausen reka fornverslun
•við Laufásveg og Henry stundar
auk þess myndavélaviðgerðir. Til
þeirra lá leið undirritaðs um dag-
inn, er hann vildi fræðast nokkuð
um það hvernig svona verslun er
rekin. Magnea var ekki við, en
Henry lét til leiðast að svara
nokkrum spurningum um fornsölu,
en lét þess getið að myndavélarnar
væru hans deild.
Gamlar mublur og kjörgripir. Til vinstri við skápinn stendur rússnesk-
ur samóvar sem Henry sagði að væri einn merkilegastur gripur í ger-
vallri búðinni. Klukkan yst til vinstri sýnir hvað tímanum leið upp úr
aidamótum. (Ljósmm ói.K.M.)
í ljós kom, að fornverslun er
mjög lík öðrum verslunum hvað
varðar rekstur. Hlutir eru keyptir
inn, oft margir í senn, t.d. dánarbú,
og þeir síðan seldir með nokkurri
álagningu. Stundum eru gripir líka
seldir í umboðssölu. Henry sagði að
þau hjónin keyptu töluvert inn frá
Danmörku enda hanga á veggjum í
verslun þeirra margar myndir sem
greinilega eru þaðan komnar. Mál-
verk af skógum og seglskútum eru
fáséð hérlendis. Flestir viðskipta-
vinirnir eru ungt fólk og mest er að
gera á haustin. Kannski vaknar
með fólki sérstök þörf fyrir eitt-
hvað varanlegt á haustin, þegar
gulnað laufið á götunum minnir
stöðugt á hringrás og hverfulleika
lífsins. Sumar er dauður tími fyrir
fornsala.
—SIB