Morgunblaðið - 04.03.1982, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 4. MARZ 1982
imh/m
«IW<1 Unnnrigl
7-io
Hjúkka; hlauptu. út-Pyrirog saektq
^kóinn Kans."
... að finnast
barnið vera hluti
af okkur.
TM R*o. U.S. Pal Off —aH rtghts roarvad
•1082 Lo* Angalm Tknm Syndlcate
I*ú gætir gra-U peninga á því að
leiga þessar holur tvær?
Með
morgunkaffinu
HÖGNI HREKKVÍSI
, NERPtAONAGR.IPIR HÖóWA .
Hugleiðing:
Sparifjár-
eigendur
hafa verið
hlunnfarnir
Til Velvakanda.
Eftir að hafa lesið greinar
Jóns E. Ólafssonar, er hann
nefnir „Hugleiðingar", í
Morgunblaðinu 25. og 26.
febrúar, datt mér í hug að
láta frá mér fara smá hug-
leiðingu um, hvernig farið
væri með þá lífs og liðna, sem
hjálpuðu til, með ráðdeild
sinni og sparsemi, að byggja
upp ýmsar framkvæmdir í
landi voru.
Þetta er aðeins eitt lítið
dæmi: Byggingarsjóður verka-
manna 1942 tók 4% Skulda-
bréfalán (ríkisábyrgð) til 42
ára (1944—1985). Eitt þess-
ara skuldabréfa eignaðist ég
að erfðum fyrir rúmum 30 ár-
um, og hefi ég því æði oft
labbað með það í Landsbank-
ann til þess að vita hvort það
væri dregið út. Það hefir ekki
gerst ennþá, en ég hef fengið
80 krónur i ársvexti af þess-
um 2000 kr.
En tvö síðustu áramót hef
ég ekki fengið nema 80 aura í
vexti og gildir bréfið nú 20
kr., tuttugu nýkrónur!! Hafa
verður í huga að þetta bréf
kostaði þann sem keypti það
á sínum tíma um fjögurra —
til sexmánaða kaup.
Nú spyr ég: Hvers virði
ættu þessar 2000 kr. (20 ný-
krónur) að vera í dag, eða
þegar bréfið verður innleyst?
Eg hef þetta ekki lengra,
enda ekki nauðsynlegt. Mig
langar til að biðja Velvak-
anda að birta þetta og helzt
að lofa bréfinu og banka-
kvittun að fylgja með. Þetta
sýnir á sinn hátt hvernig far-
ið hefur verið með sparifjár-
eigendur á liðnum árum.
H.
kltr. ■ Nr. ,$%■ »00 hr. *
4% SKULDABRÉFALÁN
ÐYGGINGARSjÓOS VERKAMANNA
ISA2
TVÖ ÞÚSUND KRÓNUR
Jgh, iandsbanki
ISIANDS „
* «**/ , JU
y,
V/ 'l '»
i... B .4«, *y.
I* Ék'

Ui, C go
Ö\96
Mig langar til, að gefnu tilefni,
að segja íbúðareigendum, og ég
tala nú ekki um húseigendum eins
og mér, frá furðulegri reynslu sem
ég varð fyrir af hendi þess opin-
bera. Eg keypti húsið Laugarnes-
tanga 9 b á opinberu uppboði fyrir
rúmum tólf árum, sem varð þar
með mitt hús og skráð fasteign.
En var áður, ásamt ég held flest-
um húsum á tanganum, skráð sem
lausafjármunir. Allt frá þeim
tíma hefi ég greitt fasteignagjald
af mínu húsi.
En bíðum nú við. Árið 1981 fæ
ég enga rukkun fyrir fasteigna-
gjald. Ég spyrzt loks fyrir um
þetta hjá Gjaldheimtunni. Eftir
langa bið sem skipti mánuðum fæ
Þórarinn Björnsson
Þórarinn Björnsson skrifar:
Furðuleg framkoma
af hálfu þess opinbera
ég loks það svar að ég hafi fyrir
mistök skattstofunnar fallið út af
skrá sem eigandi minnar fasteign-
ar. Jæja, bíðum nú við, 23. nóv-
ember 1981 kemur nú aldeilis bréf
frá Gjaldheimtunni þar sem mér
er hótað að ef ég borgi ekki 1.701
kr. fyrir 3. desember 1981 verði
borgarfógeta send krafan og beðið
um sölu á hinni lögteknu eign.
Svo illa vildi til að þegar þetta
ástarbréf kemur heim til mín var
ég að heiman, og bréfið lenti í eða
saman við gamla reikninga. Og
veit ég ekkert um komu þess fyrr
en ég finn það nú fyrir nokkrum
dögum. Ég fæ mína skattskýrslu
nú í ár, án þess að fá græna fast-
eignasnepilinn með henni eins og
áður. Nokkru seinna fer ég til
kunningja míns, sem hefir aðstoð-
að mig við að telja fram til skatts.
Hann spyr mig um græna plaggið.
Ég segi honum eins og er, að ég
hafi ekki fengið neinn slíkan miða
nú 1982. Hann gerir sér lítið fyrir
og hringir í Fasteignamat ríkisins,
og fær þar þær upplýsingar að
Borgarsjóður Reykjavíkur sé
skráður eigandi að mínu húsi.
Nú var mér nóg boðið. Ég fer
tafarlaust á fund Fasteignamats
ríkisins og heimta skýringu. Ung
myndarleg stúlka tekur máli mínu
vel, hringir í borgarfógeta og fær
þær upplýsingar, að ég sé og hafi
verið þinglýstur eigandi að mínu
húsi síðan ég keypti það á um-
getnu uppboði. Hún drífur sig í að
vélrita yfirlýsingu í þríriti sem
hljóðar uppá að rangur eigandi sé
skráður fyrir húsinu. Ég fékk eitt
afritið en hún sagði að hin tvö
færu, að mig minnir, til Gjald-
heimtunnar og Skattstofunnar.
Svo mörg voru þau orð.
Og nú spyr ég? Er þetta stuldur
á mínu húsi? — þá hlýtur Rann-
sóknarlögregla ríkisins að taka
málið í sínar hendur, og leiða það
til lykta, og umfjöllunar. Eða í
öðru lagi, telji Borgarsjóður að ég
hafi gefið þeim húsið, verð ég að
biðja þá að birta gjafabréf frá mér
til Borgarsjóðs Reykjavíkur í öll-
um dagblöðum borgarinnar.
Það læðast að mér margar
spurningar í sambandi við þessi
furðuheit. Leggur Gjaldheimtan
fulla dráttarvexti á þessi tveggja
ára fasteignagjöld sem ekki hafa
verið greidd fyrir þeirra mistök.
Mér finnst sjálfum ands ... ekki
til of mikils mælst að þessi
tveggja ára gjöld verði felld niður
með öllu. Það er ekki að furða þótt
sumir haldi því fram og segi sem
sannleika að borgin eigi mitt hús.
Kemur það eflaust til af því að
sumt fólk sem er forvitið um hver
eigi hvað, hringir í Fasteignamat
ríkisins en ekki til Borgarfógeta
sem örugglega veit hver á hvað.
Gæti nú verið svo illa komið fyrir
hinum þreyttu ráðherrum okkar
að þeir hafi ætlað að nota andvirði
kofans í kosningasjóð fyrir næst-
komandi kosningar. Það væri nú
leitt ef hjörtu foringjanna okkar
væru nú farin að byltast of hratt í
brjóstum þeirra í sambandi við
næstu kosningar, og endaði máski
með því að þeir þyrftu að fara að
neyta róandi lyfja við ósköpunum.
Það yrði þokkalegt ef til kæmi og
útspyrðist að slíkir menn þyrftu
að taka slík meðul. Af litlum
neista getur oft hlotist stórt bál.
Þórarinn Björnsson,
Laugarnestanga 9 b.
I Velvakanda
fyrir ,W árum
Ljósmyndir til sýnis
Farðu í skóhlífarnar og skjóztu
upp í Listvinasal, ef þú þarft
að drepa tímann. Þar hafa myndir
milli 40 og 50 áhugamanna verið
hengdar á veggina og þar gefst
sannarlega á að líta marga
skemmtilega mynd. Ekki svo að
skilja, að þær séu allar óaðfinn-
anlegar, heldur er aðalatriðið
samræmi við óskir áhorfandans:
Myndirnar eru fjölbreytt skoðun-
arefni og upp til hópa góðar. Eng-
in hætta á, að mönnum finnist
þær tilbreytingarlausar og leiðin-
legar.
Sídustu verða fyrstir
elvakandi góður. Biðraða-
menning hefir skapazt hér
nokkur og kom ekki til af góðu. En
ég hefi aldrei séð menn ganga inn
í strætisvagn í þeirri röð, sem þá
bar á áfangastað, ef vagninn var
þar þá ekki fyrir.
Um daginn tók ég mér far með
vagni af Lækjartorgi, en af því að
hann var ekki kominn, þegar mig
bar fyrst að, þá skrapp ég í búð.
Var enda enginn kominn nema ein
gömul kona.
Eftir drykklanga stund kom ég
aftur á torgið, þá var vagninn
kominn og sægur manna ruddist
um fast til að ná sem beztu sæti,
nú og loks var enginn eftir utan
dyra nema gamla konan, en hún
komst inn með herkjum.
Farið í röð
lls staðar þar, sem ég þekki
til á Norðurlöndum og vagn-
ar hópast á eina endastöð eins og
við Lækjartorg, er komið fyrir
skiltum, við stæði hvers vagns.
Þar raða farþegarnir sér svo upp
og fara í vagninn í þeirri röð, sem
þá ber að. Þannig ná þeir í sæti,
sem snemma koma.
Ég legg til, að þessi skipan verði
tekin upp um leið og ýmiss konar
önnur nýsköpun verður gerð við
strætisvagnana að vori.
G.A.