Morgunblaðið - 09.09.1982, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. SEPTEMBER 1982
39
Hjörtur Gunnars-
son — Minning
Faeddur 30. júlí 1911
Dáinn 1. september 1982
Ég ólst upp til tíu ára aldurs í
húsi Hjartar Gunnarssonar í
Keflavík, þar sem foreldrar mínir
stofnuðu heimili fyrst á sjötta
áratugnum. Ég var eina barnið í
húsinu. Kannski var það þess
vegna, að ég gaf mig talsvert að
fullorðna fólkinu, og það stendur
margt skýrar í huga mér en
krakkarnir í nágrenninu. Þau
Hjörtur og frú Magnea voru
merkilegur hluti af tilverunni og
gott að snuddast kringum þau.
Stundum fór ég í heimsókn upp á
loft til þeirra, þar sem mér var
ákaflega vel tekið, næstum eins og
ég væri fullorðinn. Hjörtur talaði
ýmislegt við mig, sem gaman var
að hlusta á. Hann var léttur í máli
og ávallt vingjarnlegur. Þegar
Hjörtur varð sjötugur fyrir rúmu
ári, lagði ég lítinn trúnað á það;
hann var miklu yngri að sjá og
heyra, og alvarleg heilsubilun
breytti því í engu. ÖIl kynni okkar
til hins síðasta voru á eina lund,
að bjart er yfir þeim. Það er sárt
að kveðja þennan drengskapar-
mann, en huggun rík, að eiga að-
eins fagrar og hlýjar minningar.
Hjörtur var sonur Gunnars
Árnasonar, sem var kaupmaður og
skósmiður í Keflavík, en kona
hans var Hólmfríður Hjartardótt-
ir. Synir þeirra voru tveir: Jó-
hannes, fluttist til Hafnarfjarðar,
var kaupmaður þar en lézt á góð-
um aldri, og Hjörtur, bjó til ævi-
loka í húsi föður síns á Áðalgötu 6
og starfaði lengst hjá Olíufélaginu
hf. Kona Hjartar, sem lifir mann
sinn, er Magnea Magnúsdóttir úr
Höfnum. Þau voru alla tíð einhuga
hjón, bæði gegnum súrt og sætt.
Nokkur síðustu ár hefur Magnea
átt við vanheilsu að stríða, en það
var auðséð, hvernig Hjörtur var
óþreytandi að liðsinna henni.
Það var tvisvar í sumar, að við
Hjörtur hittumst. Eitt kvöldið
vorum við systkinin að gróður-
setja nokkur tré, þegar hann átti
leið framhjá. Við settumst úti á
garðvegg og áttum langt tal sam-
an. Hann var nýlega kominn af
sjúkrahúsi eftir hættulegt áfall.
En þess sáust lítil merki, hann var
glaður og æðrulaus að vanda. Mér
verður hugsað til orða Tómasar a
Kempis: Sæll er sá, sem hefur
dauðastund sína ávallt fyrir hug-
skotssjónum. Og kvöld nokkurt
fyrir skömmu kom Hjörtur aftur
heim til mín. Við fórum að tala
um sumarið og fuglana. Það var
einhver heiðríkja yfir þessu
spjalli, sem varð seinasti fundur
okkar.
Nú er að þakka löng og farsæl
kynni við fjölskyldu mína, sem
hófust þegar amma mín fór ráðs-
kona til Gunnars Árnasonar fyrir
fjörutíu og fimm árum, eftir lát
frú Hólmfríðar. Ég minnist
margs, sem vel var gert. Ég bið
Drottin að blessa minningu Hjart-
ar og styrkja Magneu konu hans.
Við fjölskyldan vottum henni
innilega samúð okkar.
Sigurður Ragnarsson
Þann 1. september andaðist
Hjörtur Gunnarsson á heimili
sínu, Aðalgötu 6, Keflavík. Þar
hófst æfiskeið Hjartar, þar lifði
hann því og þar voru endalokin.
Hjörtur fæddist þann 30. júlí 1911.
Foreldrar hans voru hjónin
Hólmfríður Hjartardóttir frá
Skorhaga í Kjós og Gunnar J.
Árnason, skósmiður og kaupmað-
ur frá Hvalsnesi. Einn eldri bróð-
ur átti Hjörtur, Jóhannes kaup-
mann í Hafnarfirði, sem fæddur
var 1903 en lést 1951. Eftirlifandi
eiginkona Hjartar er Magnea
Magnúsdóttir frá Höfnum. Þeim
hjónum varð ekki barna auðið.
Hjörtur ók vörubifreið fyrir eig-
in reikning frá 1928—1946, en frá
1946 þar til á 70 ára afmæli sínu á
sl. ári starfaði hann hjá Olíufélag-
inu hf. á Keflavíkurflugvelli við
afgreiðslustörf og fleira varðandi
flugumferð.
Við, gamlir samstarfsmenn
Hjörsa, en svo var hann ávallt
kallaður í okkar hópi, viljum ekki
alveg láta hann liggja óbættan hjá
garði nú, er hann hefur haft þessi
síðustu vistaskipti. Því viljum við
hér og nú þakka honum fyrir liðna
tíð og óska honum fararheilla.
Mönnum verður það alltaf á,
þegar einn úr hópnum kveður, að
litast um og finna þann andblæ og
þá stemningu, sem viðkomandi
skildi eftir sig. Svo fer og með
okkur nú. Við finnum það nú betur
en fyrr að umhverfi okkar er fá-
tækara eftir. En margur atburð-
urinn mun geymast í minni okkar,
sem vissulega mun verma og lífga
upp þær stundir, sem fram undan
eru. Hjörsi var þeim góðu kostum
búinn að taka tilveruna ekki allt
of alvarlega, hann var hrókur alls
fagnaðar, glettinn og kíminn og
húmoristi í besta lagi. Það var
aldrei nein lognmolla eða deyfð í
kringum hann. Þessa söknuðum
við og fleira, þegar hann hætti
störfum fyrir aldurs sakir á sl. ári,
en heimsóknir hans síðar, sem þó
voru of fáar finnst okkur nú á
kveðjustund, voru ávallt fagnað-
arefni, því lítt var rætt um eiginn
hag eða vanda, heldur hitt haft í
hávegum að finna hinar björtu og
kátlegu hliðar á hverju máli. Sem
að líkum lætur með mann eins og
Hjörsa, kom hann sér vel við
okkur, samstarfsmenn sína, og
viðskiptamenn fyrirtækisins.
Hann rækti störf sín með ágætum
og lét aldrei á sér bilbug finna,
þrátt fyrir heilsufarslegt áfall
fyrir nokkrum árum. Hans stóra
lán í lífinu var vafalaust hans
kona Magnea, en segja má að þau
hafi borið hvort annað á höndum
sér. Hún fyrr, en hann síðar eftir
að hún missti heilsuna fyrir
nokkrum árum.
Nú á kveðjustund viljum við
þakka ógleymanlegar samveru-
stundir í blíðu og stríðu. Við erum
þess fullvissir, að nú sé hann að
gantast við Lykla-Pétur og ekki
hætta á öðru en þar hafi honum
verið vel tekið. í þeim sölum mun
vissulega verða líflegra en fyrr og
þar munum við hittast á nýjan
leik og taka upp þráðinn, þar sem
frá var horfið.
Við vottum eftirlifandi eigin-
konu og öðrum vandamönnum
okkar dýpstu samúð.
Gamlir starfsfélagar
hjá Olíufélaginu hf.
Pálmar Isólfsson
— Minning
„Ekki vildi ég þurfa að dvelja
hér lengi án þess að geta unnið,"
sagði Pálmar einhvern tíma í
leikhléi, en eins og vinir og kunn-
ingjar hans vissu varð Pálmar að
sætta sig við nokkur slík hlé síð-
ustu árin og dvelja á sjúkrahús-
um. Varla var þó Pálmar kominn
yfir þröskuldinn heima hjá sér,
frá þessum sjúkrahúslegum, þegar
síminn hringdi og ef fæturnir gátu
borið grannan líkama hans var
Pálmar kominn af stað til ein-
hvers þeirra mörgu sem biðu hans,
því hendur og heyrn héldu sinni
einstæðu næmni fram á seinasta
síðdegi æfinnar. Hæfileikinn til að
laða fram tón úr hljóðfæri var
Pálmari gefinn í svo ríkum mæli
að sjaldgæft verður að teljast, þar
var Pálmar listamaður, og ís-
lenskir tónlistarmenn jafnt og er-
lendir höfðu fyrir löngu sett
Pálmar á stall sem slíkan. Góður
tónstillari lifir fyrst og fremst í
verkum sem enga möguleika hafa
til langra lífdaga og eru verk þessi
furðu fljót að breytast í afskræm-
ingu ef stöðug endurfæðing verður
ekki. Þó veit ég, að þegar Pálmari
tókst að skapa í hljóðfærið sál,
mátti mikið á hana reyna áður en
hún yfirgaf hljóðfærið. Góður
tónstillari lifir einnig í minningu
þeirra sem nutu verka hans og
skildu þau og margir áttu tóninn í
slaghörpunni sinni Pálmari að
þakka, og margar hörpur munu
sjálfsagt þegja í dag, þegar Pálm-
ar er til moldar borinn, eða að þær
syngja honum lof og þökk í þögulli
reisn.
Ekki ætla ég að reyna að koma
fyrir nánari lýsingu á Pálmari í
þessum kveðjuorðum. Heldur ekki
að rifja upp kunna ættartölu hans,
sem siður er þegar menn kveðja
þennan heim. Ég var þess aldrei
var að Pálmar tæki sína annars
ágætu frændur fram yfir annað
fólk í lifenda lífi og þykir mér
ólíklegt að hann kærði sig um að
þeim tengslum væri sérlega
hampað nú þegar hann er allur.
Líklegt þykir mér að Pálmar hafi
haft galla einhverja, svona rétt
eins og við hin, en það er hans mál
og skaparans og ekki vil ég blanda
mér í það.
Þá ósk fékk Pálmar uppfyllta að
þurfa ekki að dvelja hér lengi
óvinnufær, og staðreynd er að ekki
þýðir að hringja oftar í 13214 og
biðja Pálmar að koma og stemma.
Tónn hans er horfinn hér úr
heimi, en minningin um verk hans
mun lifa með tónlistarmönnum og
vinum hans meðan minni okkar
endist.
Ari Þorsteins-
son — Minning
Fæddur 11. maí 1897
Dáinn 1. september 1982
Þeim fækkar nú óðum íslend-
ingunum, sem fæddust fyrir alda-
mótin og fengu að fylgjast með
þeirri ótrúlegu lífskjarabreytingu,
sem átt hefur sér stað á Islandi
frá aldamótum til þessa dags. Ari
fæddist í Úthlíð í Biskupstungum
11. maí 1897. Hann var sonur
þeirra hjóna Þorsteins Jónssonar
og Arnheiðar Magnúsdóttur, sem
var systir þess víðkunna stór-
bónda Böðvars á Laugarvatni. Um
aldamótin fluttust þau hjónin að
Eyvindartungu í Laugardal og þar
átti Ari sín bernskuár í dalnum
Ijúfa í austurátt, ásamt stórum
systkinahóp. Um fermingu réðst
Ari að Haga í Biskupstungum og
tók þá þegar að vinna fyrir sér.
Hann var ekki gamall þegar hann
gekk á sauðskinnsskóm með kæfu-
belginn á bakinu alla leið til Þor-
lákshafnar til þess að stunda sjó-
inn og vinna í verinu. Slík voru
lífskjör fjölda ungra manna í
sveitinni þá. Lýsingar Ara á að-
búnaði í verinu og hvernig vinnu-
brögðum var háttað í þá daga voru
svo ótrúlegar, að ekki mundi þýða
að reyna að segja ungu fólki frá
því í dag.
Þegar Ari var um tvítugt flyst
hann alfarinn til Reykjavíkur.
Hugur hans stóð ekki til sveita-
búskapar. Eftir komuna til
Reykjavíkur stundaði hann marg-
skonar vinnu, en aðallega bygg-
ingavinnu hjá Bergsteini Jóhann-
essyni, sem var giftur Ragnhildi,
móðursystur Ara.
í Reykjavík bjó Ari ávallt með
móður sinni og var hún búsett hjá
honum allt til dauðadags, 1957.
Hún hafði flust til Reykjavíkur
eftir lát manns síns, sem lést árið
1919.
Eftir nokkurra ára dvöl í
Reykjavík keypti Ari sér vörubíl
og hóf akstur sem sjálfstæður at-
vinnurekandi. Nokkrum árum
seinna keypti hann fólksbifreiðar
og hóf að stunda leigubifreiða-
akstur á BSR og vann við það þar
til hann hætti störfum fyrir um
það bil 20 árum. Ari var farsæll í
starfi og vinsæll meðal starfsfé-
laga sinna. Þeir voru ekki fáir bíl-
stjórarnir á BSR sem sóttu til
hans holl ráð. í sambandi við
starfið kynntist Ari mörgum
mönnum í þjóðfélaginu, og einn af
þeim var meistari Kjarval.
Kjarval náði ekki sálufélagi við
alla menn en hann náði því með
Ara. Hann valdi Ara sem einn af
fáum bílstjórum, sem hann vildi
hafa með sér þegar hann var að
mála. Þær voru óteljandi sumar-
næturnar sem þeir voru saman úti
í guðsgrænni náttúrunni. Kjarval
málaði og Ari beið. Á einum af-
mælisdegi Ara færði Kjarval hon-
um stóra mynd af honum sem
hann kvaðst hafa málað eftir
minni. Slík var vinátta þeirra.

Frá því ég fyrst man eftir mér á
heimili foreldra minna var Ari
partur af heimilislífinu, en hann
og Magnús bróðir hans, sem báðir
voru ókvæntir, voru í fæði hjá
móður minni árum saman og
Magnús alveg til loka æfi sinnar.
Oft voru umræðurnar við matar-
borðið fjörugar og bar þar margt á
góma, en aðallega pólitík.
Þeir Magnús og Ari voru miklir
sjálfstæðismenn. Þeir trúðu á
frjálst framtak og frelsi og fram-
tak einstaklingsins. Þeir töldu að
vinnan göfgaði manninn og hver
og einn ætti fyrst og fremst að
gera kröfur til sjálfs sín en ekki
ríkisins, og töldu að allur sósíal-
ismi og afskipti ríkisins af athöfn-
um manna væru af hinu illa. Ég er
forsjóninni að eilífu þakklátur
fyrir að hafa fengið að kynnast
slíkum bræðrum sem Magnúsi og
Ara og verða fyrir þroskandi
áhrifum af þeim.
Eftir að Ári hætti störfum lifði
hann rólegu lífi og bjó lengst af í
Garðarstræti 14. Ávallt átti hann
annað heimili hjá móður minni,
Sesselju, fyrst í Vonarstræti 8 en
síðan á Hávallagötu 22. þar kom
hann næstum daglega, meðan
hann var ferðafær. Þegar Ari
hætti störfum hafði hann lítið
ferðast um landið. Hann hafði
stundað vinnu sína af slíkri elju
og dugnaði að hann hafði ekki gef-
ið sér tíma til þess. Þá tókum við
upp á þvi að ferðast um ísland og
skoða landið, bæði byggðir og
óbyggðir. Einnig fórum við saman
til Bretlands, Frakklands og Spán-
ar. Ari naut þessara ferðalaga í
ríkum mæli. Hann var góður
ferðafélagi.
Þegar við nú kveðjum Ara
finnst okkur tvíburabræðrunum
og fjölskyldum okkar góður vinur
horfinn á braut. Börnum okkar
fannst Ari ekki bara vera Ari
frændi, heldur líka Ari afi hjá
henni ömmu Sellu. Með þessum
fátæklegu orðum kveð ég elsku-
legan frænda minn, og bið algóðan
Guð að taka hann í náðarfaðm
sinn og veita honum eilífan frið.
Haukur Clausen
t
Móöir okkar,
SISELÍA SIGURDARDÓTTIR
frá Hrlsey,
Akurgerói 10, Akurayri,
verður jarðsungin frá Akraneskirkju, föstudaginn 10. sept., kl. 2.
Fyrir hönd ættingja
Isabella Baldursdóttir,
Hulda Baldursdóttir.
t
Þökkum innilega auösynda samúö og vinarhug vlö andlát og útför
eigimanns mins, sonar, fööur, tengdafööur og afa,
INGIMARS INGIMARSSONAR,
Valgeröur Siguróardóttir,
Siguröur Ingimarsson, Sólveig Jónsdóttir,
Inga Geröur Ingimarsdóttir, Elín Magnúsdóttir,
og barnabörn.
Ragnar Björnsson