Morgunblaðið - 25.11.1982, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 25. NÓVEMBER 1982
+ Eiginmaöur minn GUOMUNDUR BIRGIR VALDIMARSSON rennismiöur, Leilsgötu 11, andaöist í Borgarspítalanum þriðjudaginn 23. nóvember. Fyrir hönd barna og annarra vandamanna. Svava Guövarðardóttir.

+ Móöir min, tengdamóðir og amma, SIGRÚN PÉTURSDÓTTIR, andaöist aö Elliheimilinu Grund þann 23. nóvember. Einar Sæmundsson, Guörún Jónsdóttir, Sigrún E. Einarsdóttir, Ásbjörn Einarsson.

+ SIGURJÓN SIGURBJÖRNSSON, frá fsafiröi, Meistaravöllum 7, andaöist i Borgarspítalanum þriðjudaginn 23. nóvember. Kristín Sigurjónsdóttir, Einar Sigurjónsson, Sigríöur Guójohnsen, Svanhildur Snæbjörnsdóttir, Kristófer Snæbjörnsson

+ Faöir okkar, tengdafaöir og afi, JÓHANNES GÍSLASON, fyrrverandi múrarameistari, húsvöróur, Austurbrún 4, andaðist í Borgarspítalanum laugardaginn 20. nóvember af völd- ! um slyss. Jaröarförin fer fram frá Fossvogsklrkju föstudaginn 26. nóvember kl. 10.30. Reynir Jóhannesson, Hjördís Sturlaugsdóttir, Elsa Jóhannesdóttir, Jóhann Mosdal, Sólrún Jóhannesdóttir, Stefén Siggeirsson og barnabörn.

+ Eiginkona mín, VALDÍS SIGURDARDÓTTIR, Ósi, Skilmannahreppi, andaöist í sjúkrahúsi Akraness miövikudaginn 24. nóvember. Jarðarförin auglýst síöar. Þorsteinn Stefánsson.

+ Faöir okkar, INGÓLFUR ÞORVALDSSON, Bergstaðarstræti 55, lést á heimili sínu 23. nóvember. Fyrir hönd barna og tengdabarna, Guórún Ólafsdóttir.

+ Ástkær faöir minn, tengdafaðir og afi, OTTO PAULSEN, Ahrensburg-Holstein, Vestur-Þýskalandi, lóst aöfaranótt 22. nóvember. Fyrir hönd annarra vandamanna, Waltraud Anna María Paulsen, Þorsteinn Kr. Guömundsson, Hertha Matthildur Þorsteinsdóttir, Guðmundur Ottó Þorsteinsson.

Jaröarför, EINARS GfSLASONAR, Vorsabæ, Skeióum, fer fram frá Ólafsvallakirkju laugardaginn 27, nóvember kl. 2 e.h., ferö veröur frá Umferöarmiöstööinni kl. 12 á hádegi. Fyrir hönd vandamanna, Helga Eiríksdóttir.

+ Eiginmaöur minn og faöir okkar, ÓLAFUR EIRÍKSSON, Hegrabjargi, veröur jarðsunginn frá Sauöárkrókskirkju, laugardaginn 27 nóv kl. 2.00. Sæunn Jónasdóttir og dætur.
Minning:
Sigfríð Bjarna-
dóttir Reyðarfirði
Fædd 22. júni 1911
Dáin 14. nóvember 1982
Óvænt og snöggt kemur kallið
oft, svo hverfult er þetta líf. Sízt
óraði mig fyrir því, er ég síðast
hitti Sigfríð Bjarnadóttur, að það
yrði í hinzta sinn.
Góð kynni á genginni braut
skulu því þökkuð hér fáum, fá-
tæklegum orðum. Er ég hóf
kennslu heima var Sigfríð í skóla-
nefnd og þá kynntist ég bezt henn-
ar einlægu eðliskostum, gjörhygli
og greind. Hún var virk í því sem
öðru og vildi rækja skyldu sína á
þeim vettvangi sem annars staðar.
Ég hafði ekki kennt lengi, þegar
hún fékk mig til fundar við sig og
ég furðaði mig á því, hve vel hún
var að sér um skólamál almennt
og ekki síður glöggskyggn á
vandasöm úrlausnarefni og góðar
voru þær leiðbeiningar og ábend-
ingar, sem hún gaf mér þá og síð-
ar.
Alveg sérstaklega var henni
kappsmál, að skólinn væri annað
og meira en ítroðslustofnun, að
hinum félagslega þætti væri sem
bezt hlúð, að verkmenntun og
tónmennt skipuðu þar verðugri
sess, og var þar langt á undan
sinni samtíð. Glöggt fann ég að
hún var trúhneigð og virti vel
fornar dyggðir, þó framsýni og
framþróun væri henni ofarlega í
sinni. Ég hafði sannarlega miklar
mætur á svo víðsýnni og um leið
einarðri skoðanamyndun og við
nánari kynni kom í ljós, að í engu
var hér um innantóm orð að ræða.
Ekki spillti það, að með móður
minni og Sigfríð tókst fölskvalaus
vinátta og húrt kunni öðrum betur
að meta þessa einlægu og heil-
steyptu konu, sem gerði fyrst
kröfur til sjálfrar sín, svo til ann-
arra. Þann dóm móður minnar dró
ég og dreg aldrei í efa.
Sigfríð var kona skarpgreind og
sköruleg í allri framgöngu, yfir
henni var nokkuð þóttafull reisn á
ytra borði, en þeim mun hlýrra
var hjartalagið.
Flysjungur var hún ekki, skoð-
anaföst og fylgdi þeim skoðunum
eftir af festu og lagni. Nánari
kynni og lífssaga öll sönnuðu
mannkosti þá, sem beztir teljast:
hreinskiptni og hreinskilni, hjálp-
fýsi og fórnarlund og umfram allt
einlæga samvizkusemina, sem í
öllu dagfari var auðsæ. Þó Sigfríð
Minning:
Magnús Olafsson
frá Fossá í Kjós
Fæddur 4. júlí 1908
Dáinn 18. nóvember 1982
Þegar ekið er á hásumardegi inn
með Hvalfirði sunnanverðum og
komið nær fjarðarbotni, lýkst upp
á hægri hönd dálítið gil, og hvítur
foss blasir við vegfarandanum.
Vestan undir fossinum er rétt,
hlaðin úr grjóti, en að baki rétt-
inni rísa grænar brekkur, grósku-
meiri en gerist. Þar efra er bærinn
að Fossá. Af bæjarhellunni sér út
á lygnan fjörðinn, sem löngum
færði eljumönnum björg í bú. Hér
er landslag svo hlýlegt, að komu-
manni finnst hann ætíð hafi átt
þar heima. Þó er Fossá engan veg-
inn afskekkt, heldur lá hér þjóð-
leið fyrrum, og svo er raunar enn.
Umhverfi bregður ævilangt svip
yfir það fólk, er þar vex upp. Sú
einfalda staðreynd leitar á hug-
ann, er ég minnist Magnúsar
Ólafssonar, sem í dag er kvaddur í
Laugarneskirkju í Reykjavík.
Sjálfur naut ég ekki kynna við
Magnús nema liðlega tvo áratugi,
hitti hann fyrir roskinn mann,
síðan aldraðan. En að baki Magn-
úsi lífs og liðnum, og raunar í fari
systkinanna frá Fossá, skynja ég
sífellt þá mynd, sem hér var laus-
lega dregin upp: Grunntónar
myndarinnar eru alúð og festa,
ásamt ræktarsemi við heimkynni
og gróðurreit. Athöfn og ástundun
eru á næsta leiti. En handan ann-
arra eðliskosta býr opinn og spur-
ull hugur barnsins á ströndinni og
við þjóðveginn, glaðværð, reisn og
þokki, sem hvorki láta bugast við
erfiðisverk, andstreymi né ára-
fjöld.
Magnús Ólafsson fæddist að
Fossá 4. júlí 1908. Foreldrum
hans, Ólafi Matthíassyni og Ás-
björgu Tómasdóttur, varð níu
barna auðið. Eru fimm þeirra
systkina á lífi, þau Ólafur Ágúst,
bóndi að Valdastöðum í Kjós,
Þorkell, fyrrum bóndi að Útskála-
hamri í Kjós, Áslaug, húsfreyja að
Syðri-Reykjum í Biskupstungum,
Halldóra, húsfreyja að Hofteigi 6 í
Reykjavík, og Ragnheiður, en hún
fluttist ung að árum vestur um
haf. Þrjú börn þeirra Ólafs og
Ásbjargar að Fossá féllu frá í
+
Þökkum auösýnda samúö og vináttu vlö andlát og útför móöur
okkar, systur og ömmu,
ÓLAFAR ÞORLEIFSDÓTTUR,
frá Hömrum.
Sigríður Pálsdóttir, Guömundur Jónsson,
Leifur Pálsson, Gun-Britt Pálsson,
Höröur Pálsson, Guölaug Guömundsdóttir,
Jarþrúöur Guöný Pálsdóttir,
Pálmi Þór Pálsson, Soffía Friögeirsdóttir,
Guóveig Þorleifsdóttir,
barnabörn og barnabernabörn.
t
Eigínkona min og móöir okkar,
VIGDfS JÓNA DAGNÝ PÁLSDÓTTIR,
Faxabraut 25, Keflavík,
er lóst 19. nóvember sl. veröur jarösungin frá Keflavíkurkirkju
laugardaginn 27. nóvember kl. 2 e.h.
Kristinn Þorsteinn Bjarnason,
Bjarki Magnússon, Skúlína Kristinsdóttir,
Bjarney Kristinsdóttir, Páll Helgi Kristinsson.
tæki virkan þátt í félagsstörfum
og væri félagslynd s.s. kvenfélagið
er gleggst dæmi um, þá var starf
hennar heimilinu bundið fyrst og
síðast. Ég minnist þess, hve
frænka hennar bar henni góða og
bjarta sögu, er hún dvaldist hjá
henni.
Og sonarsonurinn var ekki síðra
vitni um þá umhyggju og kær-
leiksríku, vökulu alúð, sem hún
veitti af auðlegð hjarta síns. Því á
heimilinu, á vettvangi hinnar
kyrrlátu annar eða kvika erils,
átti hún sína ágætu en óskráðu
sögu.
blóma aldurs, þau Matthías, Sig-
urþór og Valgerður.
Magnús óx upp við þau störf, er
þá voru algengust í sveit og við
sjó. Heimilið að Fossá var
mannmargt og gestkvæmt. Reyndi
snemma á vinnusemi og sam-
heldni systkinanna. En víðar varð
að leita fanga, og ungur að árum
réðist Magnús til sjóróðra frá
Grindavík, var einnig um hríð tog-
arasjómaður, en stundaði að öðru
leyti í Reykjavík þá vinnu, sem til
féll. Árið 1934 kvæntist hann eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Níelsínu
Helgu Hákonardóttur. Um þær
mundir var lífsbarátta almenn-
ings harðari á íslandi en í margan
tíma annan. Hugur Magnúsar
stefndi heim í átthagana, til bú-
skapar. Bjuggu þau hjón að Fossá
um stund, ásamt Halldóru systur
Magnúsar og eiginmanni hennar,
Þórhalli Þorkelssyni. Sá ásetning-
ur, sem þessi búskapur vitnar um,
segir meiri sögu en mörg orð. Á
þeim árum tókst og með mágun-
um, Magnúsi og Þórhalli, sam-
starf og vinfengi, sem entist með-
an báðir lifðu. Þegar leiðin lá aft-
ur til Reykjavíkur, bjuggu fjöl-
skyldurnar tvær í nábýli, en árið
1945 var hafizt handa um að
byggja að Hofteigi 6, 6g þar áttu
þau Magnús og NSelsína, Þórhall-
ur og Halldóra heimkynni æ síðan.
Nokkru áður en Magnús þannig
slóst í för með frumbyggjum við
Hofteig, hafði hann fengið fasta
vinnu hjá Reykjavíkurbæ. Var
hann starfsmaður borgarinnar
eftir það allt til ársins 1975, er
hann í fyrsta sinni kenndi þess
sjúkleika, sem nú hefur dregið
hann til dauða.
Börn Magnúsar og Níelsínu
urðu þrjú talsins. Elzt er Þóra
Kristin Helga, gift Guðbrandi