Morgunblaðið - 21.01.1983, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. JANÚAR 1983
frá upphafi við erlendar fréttir og
hafði svo mikinn áhuga á starfi
sínu að það hvarflaði aðdrei að
henni að hætta um lengri eða
skemmri tíma. Fréttir hannar
voru skýrar og ljósar og mergur-
inn málsins, vald hennar á ís-
lenskri tungu var gott, málfarið
óskeikult, orðaforðinn mikill.
Fréttastofan er lítill vinnustað-
ur og þröngur og samskipti og
samvinna mjög náin með starfs-
fólkinu, og verður ekki komist hjá
því að hver hafi áhrif á annan með
atferli sínu, sjálfráðu eða ósjálf-
ráðu. Þessi þrettán árin hefur það
oft flogið í hugann að Lína væri
eins og sólargeisli, þegar hún kom
inn úr dyrunum björt og falleg,
glöð, og með einhverjum sérstök-
um hætti ljómandi, svo það birti
yfir. Hvergi neitt smátt og lág-
kúrulegt í fari hennar, engin
skúmaskot, allt heilt og hreint.
Það er gott að vera samvistum við
fólk sem aldrei kemur aftan að
heldur beint að framan.
Samvistirnar við Línu hafa vak-
ið mann til umhugsunar um ým-
islegt, kannski dýpkað skilning á
því hvað skipti máli og hvað sé
fánýtt. Oft er bruðlað með orð eins
og: sálarstyrkur og æðruleysi.
Aldrei kom fyrir að við vinnufé-
lagarnir heyrðum eitt æðruorð af
munni Línu. Hún vorkenndi aldrei
sjálfri sér og hefði síst af öllu þol-
að að nokkur maður færi að vor-
kenna henni. Einhverra hluta
vegna er ennþá talað um að
„bregðast karlmannlega" við ör-
lögum sínum, og verður þá að hafa
það orðalag um Línu þó að ég viti
vel að hún hefði snúið út úr því.
Hvað skyldi vera að bregðast
„kvenlega" við örlögum sínum?
Ég hef varla þekkt manneskju
sem var eins laus við eigingirni, að
biðja um eitthvað handa sjálfri
sér. Hún hafði nóg að hugsa um og
gekk upp í því, og gleymdi sjálfri
sér. Og hún vissi varla hvað maður
var að fara ef manni þótti þetta
ganga út í öfgar og hafði orð á því.
Einum eða tveimur dögum áður
en meðvitundarleysið kom og síð-
an dauðinn var Lína að teikna
garð, garðinn sinn eins og hann
átti að verða í sumar. Garðinn
þeirra, hennar og óla og barn-
anna.
Þegar síðast náðist samband við
hana var hún spurð hvar hún
fyndi til. Og hún hvíslaði, óbuguð:
Ja, sá sem vissi það nú.
Og einn dimman janúarmorgun
í snæríki þessa vetrar hafði dauð-
inn sigrað, eða hvað? Ekki sigraði
hann hug hennar né kjark. Lífs-
fjörið var í henni til hinstu stund-
ar. Lífsblómið fölnaði aldrei. Það
var fellt í fullum blóma. Og líf
rósarinnar er jafn langt lífi stóra
og djúprætta trésins og ilmur
hennar lifir í vitund okkar.
Á sumrin verða blóm í garðin-
um hennar Línu.
Margrét Indriðadóttir
Drottinn, gef þú dánum ró,
hinum líkn, sem lifa.
Hetja er fallin. Langvinnu stríði
er lokið. Ættingjar og vinir sitja
hnípnir.
Upp í hugann hrannast minn-
ingar liðinna ára, bæði hér í
Reykjavík, á hátíðum austur á
Selfossi og í Hreppum, einkum að
sumar- og haustlagi, á hjáleigum
okkar, Miðnesi og Hraunbæ.
Sigurlína Margrét hét hún fullu
nafni, alltaf nefnd Lína í daglegu
tali.
Linu kynntumst við fyrst fyrir
fjórtán árum, er Ólafur bróðir
minn og mágur kynnti hana fyrir
okkur sem vin sinn — seinna varð
hún eiginkona hans og áttu þau
þrjú mannvænleg börn, Solveigu,
Hjalta og Maríu Karen, öll á
barnsaldri.
Bæði komu Lína og Óli úr þann-
ig umhverfi, að þau mátu heimilið
mikils og voru vön sterkum fjöl-
skylduböndum. Slík uppeldisáhrif
skapa trygga og góða vini og áttu
þau þá í ríkum mæli. í veikindum
Línu kom það svo greinilega í ljós.
Óli og Lína höfðu nýlega komið
sér upp hlýlegu heimili í nýbyggðu
húsi í Selásnum — þar voru allir
aufúsugestir og nutu glaðværðar
húsráðenda og örlætis. Þaðan sást
vel austur í Arnesþing — þar upp
til fjalla var helgisetrið þeirra —
staðurinn, sem fjölskyldan átti
sitt afdrep í nálægð frænda og
vina á Hæli, og nutu þau öll dvalar
þar, enda mikil náttúrubörn og
dýravinir.
Því miður hafði um allmörg ár
fylgt Línu sem skugginn sjúkdóm-
ur, sem hún barðist hetjulegri
baráttu við og heyrðist aldrei
kvarta undan, en nefndi þó oft —
svo okkur hinum þótti óþægilegt.
Oft höfðum við á orði í sumar er
leið, hversu vel allt gengi hjá Línu,
en sjúkdómurinn virtist fylgja
myrkrinu fast eftir í haust. Hann
seig sífellt á eins og svartnættið,
hvolfdist síðan grimmilega yfir og
hlífði hvergi. Þess vegna var okk-
ur mjög brugðið á jóladag, er fjöl-
skyldan var öll samankomin á
heimili okkar, að víkingurinn okk-
ar, þessi glaðsinna stúlka, sem
ætíð tók þátt í umræðum af einurð
og festu var aðeins skugginn af
sjálfri sér.
Ég sé enn veika brosið á sigruðu
andlitinu, þegar ég bauð henni
valið sæti við jólaborðið. Það voru
reyndar engin andmæli — engin
stuna, en augun og brosið veika
gáfu allt til kynna.
Að leiðarlokum viljum við
þakka samfylgdina og kynnin góð.
Sérstaklega viljum við bakka auk-
ið inntak lífsins, sem hún gaf
okkur með fordæmi sinu í baráttu
sinni.
Við biðjum algóðan Guð að
vernda og styrkja Óla og börnin
þeirra þrjú nú á sorgarstundu svo
og alla þá, sem um sárt eiga að
binda.
..í i»vrrrt var strí« þilt háA ag fall þitl hljóll
— þú helja í krossfór lýdsins, sofAu rótt —“
Margrét og Kristján Guðmundsson
Oft finnst okkur sem eftir erum
á sjónarsviðinu, að dauðinn hafi
tekið þann sem síst skyldi og ekki
hafði enn lokið hlutverki sínu.
Sagt er, að tíminn mildi harminn,
en flesta samferðamenn missir
maður þó á þann hátt að dauðinn
tekur þá.
Vissulega er hæfileikinn til þess
að gleyma einhver sú besta gjöf
sem manninum hefur verið gefin.
Ef hann ætti á lífsleiðinni að taka
með sér endurminningar um allt
sem hefur hent hann frá fyrstu
tíð, þá yrði byrðin býsna erfið, að
hætt er við að menn kæmust ekki
langt áleiðis.
En þrátt fyrir það munu ætíð
lifa í hugskoti okkar svipir fá-
einna förunauta, sem hafa orðið
okkur samferða um lengri eða
skemmri tíma. Þessir förunautar,
sem okkur reynist svo erfitt að
gleyma, hafa yfirleitt verið manni
náskyldir eða nákomnir á einn eða
annan hátt.
Sigurlína Ásbergsdóttir verður í
hópi þeirra sem mun alltaf verða
mér verulega minnisstæð sakir
mannkosta hennar. Þegar mér
barst andlátsfregn hennar, kenndi
ég sársauka og tómleika. Hvers
vegna endilega hún? En við ráðum
engu og verðum að sætta okkur
við lífsins gang, hvort sem okkur
líkar betur eða verr.
Sigurlína Ásbergsdóttir fæddist
29. júlí 1948 á ísafirði. Hún var af
góðu bergi brotin í báðar ættir,
dóttir hjónanna Sólveigar Jóns-
dóttur og Ásbergs Sigurðssonar
borgarfógeta í Reykjavík.
Sigurlína lauk stúdentsprófi ár-
ið 1967 frá Menntaskólanum í
Reykjavík. Ári seinna lauk hún
kennaraprófi frá Kennaraskóla ís-
lands. Árið 1969 hóf hún störf sem
fréttamaður hjá Ríkisútvarpinu
sem hún gegndi til dauðadags.
Árið 1971 giftist Sigurlína eftir-
lifandi eiginmanni sínum, Ólafi
Hjaltasyni verslunarmanni. Sam-
band þeirra var alla tíð hið besta
og einkenndist af gagnkvæmri
vináttu. I veikindum hennar
reyndist Ólafur henni ómetanleg
stoð, kom þá best í ljós, hvern
mann hefur að geyma. Þau eign-
uðust þrjú börn, Sólveigu, ellefu
ára, Hjalta, tíu ára og Maríu Kar-
en, sex ára, sem nú verða að sjá á
bak móður sinni.
Það sem framar öllu einkenndi
Sigurlínu var brennandi fjör og
áhugi. Hún sópaði burt allri deyfð
og lognmollu hvar sem hún fór.
Aldrei hef ég þekkt jafn mikinn
lífskraft hjá nokkurri manneskju
sem henni. Hún var gædd óbilandi
bjartsýni og ósveigjanlegum vilja-
krafti, enda lét hún aldrei hendur
fallast, þótt á móti blési. Sigurlína
var kvenna skemmtilegust og
tókst alltaf að vekja glaum og
gleði hvar sem hún fór. Hún var
vel að sér um menn og málefni og
hafði næman skilning á þjóðfé-
lagsmálum. í þeim efnum var hún
jafnan afdráttarlaus, skapheit og
örgeðja. Og henni var ekki orða
vant þegar hún varði þann mál-
stað sem henni var hugstæður.
Þótt veikindi Sigurlínu veittu
nokkuð langa aðvörun, vonuðu all-
ir að hún hefði sigrast á veikind-
um sínum. Hún var lögð inn á
sjúkrahús í desember sl., komst að
vísu á fætur um stutta stund, en
batavon var lítil og skömmu síðar
lést hún í Landspitalanum.
Ég kveð Sigurlínu með þakk-
læti, hún var svo heil og óskemmd,
eldur hennar logaði svo glatt, en
er nú skyndilega slokknaður.
Eiginmanni hennar, börnum og
fjölskyldu votta ég mína dýpstu
samúð.
Sigríöur Ingvarsdóttir
Kveðja frá Starfsmannafélagi
Ríkisútvarpsins.
Andrúmsloft á sérhverjum
vinnustað mótast mjög af þeim
sem stunda þar vinnu. Fátt bregð-
ur þá notalegri birtu á gráma
hinna virku daga en návist sam-
starfsmanns sem býr yfir lífs-
þrótti, fjörmiklu gleði og léttri
lund. Sigurlína var slíkur sam-
starfsmaður. í návist hennar í
önnum dagsins eða á góðri stund í
glöðum hópi varð þess aldrei vart
að nöturlegir vindar næddu um
lífsneista þessarar ungu konu.
Hún miðlaði okkur af ljósi sem
logaði skært í skugga óvæginna
örlaga uns yfir iauk.
Við minnumst Sigurlínu á
kveðjustund sem elskulegs sam-
starfsmanns og skemmtilegs fé-
laga. Minningar um hana eru
okkur öllum mikils virði. Hug-
rekki hennar veitir okkur þrótt til
að lifa og deyja.
Eiginmanni, börnum hennar og
öðrum ættingjum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Stóllinn hennar Línu er auður
og ritvélin tifar ekki lengur. Hún
sest ekki framar með okkur inn í
kaffistofu eftir hádegið til að ræða
heimsmálin eða pólitíkina hér
heima yfir rjúkandi kaffi. Það er
erfitt að trúa því að hún komi ekki
framar í vinnuna. Lát hennar
hefði þó ekki átt að koma okkur
sem unnum með henni á óvart. Við
vissum að hún barðist við ban-
vænan sjúkdóm. En það var auð-
velt að gleyma því þegar Lína var
annars vegar. Óbilandi kjarkur
hennar og lífsgleði fékk menn til
að trúa því að í þetta sinn myndi
hið ómögulega gerast og lækning
fást. Fáir voru hressari í umræð-
27
um en hún. Og enginn þurfti að
efast um skoðanir hennar þegar
stjórnmál bar á góma. Hún var
eldheitur sjálfstæðismaður og víl-
aði ekki fyrir sér að hella sér út í
stjórnmálaþátttöku þrátt fyrir
veikindin. Víl og vol voru henni
enda víðsfjarri. Um leið og við
kveðjum góðan vinnufélaga, send-
um við eiginmanni Línu, foreldr-
um og börnum samúðarkveðjur.
Vinnufélagar á Fréttastofu
útvarps.
í dag verður til moldar borin
elskuleg vinkona okkar, Sigurlína
Ásbergsdóttir, aðeins 34 ára að
aldri.Við hjónin minnumst hennar
með þakklæti, og teljum okkur
gæfumanneskjur að hafa átt hana
að vini.
Kynni okkar af Línu, eins og
hún var ávallt kölluð, hófust þegar
hún ásamt eiginmanni og tveimur
börnum flutti inn í sama hús og
við búum í. Var frá byrjun mikill
og góður vinskapur okkar á milli.
Það var oft glatt á hjalla og margt
spjallað um menn og málefni.
Lína fylgdist vel með í landsmál-
um og voru oft heitar og fjörugar
eldhúsumræður á Fálkagötunni.
Það er oft erfitt fyrir ungt fólk
með tápmikil og dugleg börn að
setjast að í húsi með fólki, sem
þegar hefur komið upp sínum
börnum, en það tókst allt vel.
Brátt fæddist lítil dóttir í viðbót,
en hún var ekki nema á öðru ári,
þegar Lína sagði okkur að fundist
hefði ber í brjósti sínu, og að það
þyrfti að fjarlægja. Það var eins
og dregið hefði fyrir sólu, en
krabbamein í brjósti er sá sjúk-
dómur, sem allar konur hræðast
svo mjög. Þetta var ekki sann-
gjarnt, og gat ekki verið rétt, hún
var aðeins 28 ára. En hún tók
þessu eins og hennar var von og
vísa, talaði af skynsemi um sinn
sjúkdóm og fór eftir því sem lækn-
ar hennar ráðlögðu. Næstu fimm
ár voru góð ár, og maður gleymdi
langtímum saman „skugganum".
Lína og Óli byggðu raðhús í
Árbæjarhverfi, sem þau fluttu inn
í sumarið 1980. Þá naut Lína sín
vel við að skapa þeim fallegt heim-
ili. Á síðastliðnu sumri hóf hún
undirbúning við að skipuleggja
garðinn sinn, en hún var mikill
unnandi blóma og trjáa og naut
sín vel úti í náttúrunni. En því
miður entist ekki æfin til að ljúka
því.
Það voru þung spor að heim-
sækja Línu síðustu vikurnar sem
hún lifði, vitandi það, að þar sem
þessi hetja lá í rúminu sínu og
brosti sínu bjarta og hughreyst-
andi brosi til manns, fann maður
hversu lítilsmegnugur maður er.
Blessuð sé minning hennar.
Elsku Óli, börnin þrjú, foreldrar
og aðrir vandamenn. Við biðjum
góðan Guð að styðja ykkur öll.
Þorbjörg og Baldvin

Minning:
Guðmundur Jóhannesson
frá Fremri-Fitjum
Fæddur 10. febrúar 1899
I)áinn 15. janúar 1983
Guðmundur Jóhannesson frá
Fremri-Fitjum lést í sjúkrahúsinu
á Hvammstanga s.l. laugardag.
Andlát hans kom ekki á óvart vin-
um hans og vandamönnum. Heilsu
hans hafði hrakað hin síðari ár,
þrekið orðið lítið og sjónin næst-
um horfin, en andlegri heilsu hélt
hann til hinstu stundar.
Foreldrar Guðmundar voru
hjónin Þuríður Jóhannesdóttir og
Jóhannes Kristófersson, sem lengi
bjuggu á Fremri-Fitjum í Mið-
firði. Þuríður var áður gift Skarp-
héðni Finnssyni á Finnmörk en
missti hann eftir tveggja ára
hjónaband. Þau höfðu eignast tvo
syni, Jakob síðar bónda að Þverá í
Núpsdal og Skarphéðin síðar
bónda að Króki í Víðidal. Þau Þur-
íður og Jóhannes eignuðust sex
börn. Elstur var Kristófer f. 1893,
bóndi á Finnmörk, 2. Lára f. 1896,
ráðskona bræðra sinna á Fremri-
Fitjum, 3. Guðmundur, sem hér er
minnst. 4. Þuríður Anna f. 1902,
húsfreyja að Syðra-Langholti,
Árn., 5. Tryggvi f. 1903, bóndi
Fremri-Fitjum, 6. Lúðvík f. 1905,
bóndi Ytri-Völlum. Ennfremur ólu
þau upp Marinó Jónsson, sem bú-
settur er í Reykjavík.
Til er umsögn um þau Fremri-
Fitjahjón, rituð af kunnugum
manni. Um Jóhannes segir m.a.:
„Jóhannes Kristófersson var
maður vel í meðallagi hár, fríður í
andliti með nokkuð hátt enni,
dökkhærður, vel vaxinn en varð
dálítið lotinn í herðum á efri ár-
um. Prúður og snyrtilegur í fram-
komu, ræðinn og athugull og
myndaði sér ákveðnar skoðanir á
málefnum, gestrisinn og glaðlynd-
ur og hafði gaman af græskulausu
spaugi, vinafastur og hjálpfús ef á
þurfti að halda. Hafði gaman af
bókum og las mikið á seinni árum,
áður en sjón fór að daprast, skiln-
ingsgóður og mundi vel. Fékk í
æsku enga fræðslu aðra en lestur
og einfaldasta reikning, reiknaði
alltaf í huganum.
Þuríður Jóhannesdóttir var
tæplega í meðallagi há, með
rauðbrúnt hár, hátt enni, svipmik-
ið og myndarlegt andlit, frjáls og
röskleg í framgöngu, Varð barn að
aldri að vinna á fátæku heimili
foreldra sinna og eftir það á
mannmörgu heimili í Víðidals-
tungu. Fræðslu fékk hún enga
aðra en lestur og barnalærdóm
undir fermingu en var námfús og
bókhneigð og lærði og mundi sem
hún las, enda kunni hún mikið af
sögum, kvæðum og rímum, sem
hún las eða heyrði. Hafði gott vit á
skáldskap og mun sjálf hafa verið
hagmælt, þó hún ekki stundaði
það. Hún var áhugasöm um bú-
skap og aðra heimilisvinnu, vel
verki farin og féll ekki verk úr
henni meðan heilsa og kraftar
entust".
Guðmundur, sem og systkini
hans, erfði marga af eðliskostum
foreldra sinna. Hann stundaði
búfræðinám á Hvanneyri
1924—26 og svaldi síðan eitt ár í
Noregi og Danmörku við landbún-
aðarstörf. Hann var félagslega
sinnaður og var m.a. einn af stofn-
endum Ungmennasambands
V-Húnvetninga árið 1931 og var
þá kjörinn varaformaður en tók
fljótlega við formennsku, er for-
maðurinn flutti burtu úr hérað-
inu. í hreppsnefnd átti hann sæti í
mörg ár og ýmis fleiri félagsmál
lét hann til sín taka, þótt það verði
ekki rakið nánar hér.
Árið 1932 tóku þeir bræður,
Guðmundur og Tryggvi, við búi á
Fremri-Fitjum, og var Lára systir
þeirra, ráðskona hjá þeim. Þegar
Guðmundur var kominn um og yf-
ir sextugt réðist hann í það stór-
virki að reisa nýbýli í landi
Fremri-Fitja. Nefndi hann býlið
Ásland. Byggði hann þar fjárhús
fyrir á fjórða hundrað fjár, fjós og
geymslur o.fl. Allt ver þetta sér-
lega vandað og traust, enda var
Guðmundur smiður góður og ein-
staklega vandvirkur að hverju
sem hann vann. Því miður naut
Guðmundur ekki þessara verka
sinna svo lengi sem skyldi, því
heilsan tók að bila og varð hann
að selja jörð sína skömmu eftir
1970. Dvaldi hann um skeið hjá
hinum nýja eiganda en stundum á
sjúkrahúsi. Bygging dvalarheimil-
is fyrir aldraða á Hvammstanga
var honum mikið áhugamál og
barðist hann fyrir framgangi þess
máls og gaf eigur sínar til þeirrar
stofnunar. Þegar dvalarheimilið
var risið af grunni og raunar áður
en það væri fullgert flutti Guð-
mundur þar inn fyrstur manna og
átti þar heimili síðan. Dvaldi hann
þar svo lengi sem þess var nokkur
kostur og naut aðhlynningar á
vegum sjúkrahúss Hvammstanga
og frá ýmsu ágætu fólki og eiga
hlutaðeigandi miklar þakkir skil-
ið.
Guðmundur kvæntist ekki og
eignaðist ekki afkomendur.
Blessuð sé minning hans.
Jóhanncs Sigmundsson