Morgunblaðið - 05.06.1983, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 5. JÚNÍ 1983
ÚTSÖLUSTADIR:
Liturinn
Síðumula 15, R.,
sími 84533.
Málrnur hf.,
Reykjavikurvegi 50, Hafn.,
simi 50230.
Smidsbúö
Garöabæ, sími 44300.
Börkur,
Vestmannaeyjum,
sími 1569.
Byggingaþjónustan,
Bolungarvik, sími 7351.
KEA
Akureyri, simi 21400.
SKiRt N DAVlDSrKl l l lR
BRJÓSTAGJÖF
OG BARNAMATUR
Brjóstagjöf
o g
barnamatur
eftir
Siqrúmt Dauíðsdóttir.
'i»,f T&r
|urm F
M- bokjr,™ n1' Ílíu-r
y lút snr ”5. V°T jI á
á>
Almenna bókaf élagið
Austurstræti 18 — sími 19707
Skemmuvegi 36, Kópavogi — Sími 73055.
Ljósmynd/Eiríkur.
Sigurður Haralz. „Ég var aldrei neitt á sjó, ekki nema í 21 ár.“
Reykjavík:
„Fæstir sigla
í fullu tré
ferðina
lífs á enda“
— litið inn hjá Sigurði Haralz á Hrafnistu
„llér eru tvær í boði og hvorug
þeirra er góð. Ég læt þig ekki fá
betri vísur en þetta.
Fór ég yfir farinn veg
furóaði mest að líta
að alltaf var það aðeins ég
sem úti var lengst að skíta.
Þetta er vel birtingarhæft. Mað-
ur verður að vera prakkari fram á
síðustu stundu. Vera glettinn án
þess að vera nokkur ruddi. Hér
kemur hin vísan:
Sumir vilja sækja í hlé
sumir vilja lenda.
Fæstir sigla í fullu tré
ferðina lífs á enda.“
Við erum í heimsókn hjá Sigurði
Haralz á Hrafnistu, fyrrum sjó-
manni og höfundi margra bóka
eins og Lassarónar, Emigrantar
og fleiri. „Ég hef aldrei verið hag-
mæltur maður," sagði hann, „en
einu sinni orti ég hálfgerða höfuð-
lausn.
Það var þegar ég var á Goða-
fossi að eitt sinn þegar við stopp-
uðum í Kaupmannahöfn, nennti
ég ekki að vinna þann daginn og
ég vissi að 1. stýrimaður hafði
klagað mig fyrir skipstjóranum,
Einari Stefánssyni. Um kvöldið
fór ég á Lorry-skemmtistaðinn á
Friðriksbergi og settist við eitt
borðið þar, en verið var að sýna
kabarett, og pantaði mér ákavíti.
Ég bauð að setjast við borðið mitt
þeim Jóni Kaldal og Sigurði Skag-
feld og báðum við um meira áka-
víti á borðið. Og sem við vorum að
staupa okkur þarna kemur skip-
stjórinn, Einar Stefánsson, og
gengur alveg við borðið hjá mér og
ísland vort
ættarland
Eftir Asgeir Jakobsson Reykjavík
Skáld eru allra manna vitlaus-
ust, eins og kunnugt er, þess vegna
eru þau skáld, og hvert einasta
skáld hefur ort að minnsta kesti
eitt kvæði, en flest mörg, um sína
yndislegu ættarjörð, óskaland
drauma sinna, öllum löndum betri.
Sjómaðurinn hefur stundum haft
gilda ástæðu til að yrkja á annan
veg um vort land, sem vissulega
hefur marga kosti, en mætti vera
oftar „yndisiegt", hvað sem skáld-
in segja.
Frá því hefur víða verið sagt,
að veturinn 1700, þann 8. marz,
urðu mestir skipsskaðar ís-
landssögunnar, „þá fórust 20
skip á Suðurnesjum með 130
manns, á Seltjarnarnesi 12 og á
þeim 50 manns og 2 konur (hann
hefði ekki stutt kvennalistinn
þessi annálsritari), 3 áttæringar
í Grindavík með nærri 30
manns, einn í Garði með 8
mönnum, 4 fórust á Álptanesi,
eitt skip í Vestmannaeyjum með
9 mönnum og eitt á Akranesi,
ennfremur brotnuðu þrjú skip í
Grindavík og sjö kringum Jökul
og á Breiðafjarðareyjum. Allt
gerðist þetta á lítilli stundu í
vestan éli, sem snögglega kom úr
blíðalogni... “