Morgunblaðið - 16.07.1983, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. JÚLÍ 1983
B]B]Ci|i3|l3U3|l3|ElElE]EH3ll3H3lbi]l3]EgBlBlEl[g]
B1
B1
B1
Bl
Bl
B1
B1
Súftúyi
Opiö í kvöld 10—3
Diskótek
B1
B1
B1
ET
Aögangs- B1
eyrir kr. 70.- B1
B1
E]E]E]E]E]E]E]E]E]E]E]E]E]E]E]E]E|E]E]51B]
y*rí?ÍMlA!
Sími 85000.
vemMOAHOa
HÚS GÖMLU DANSANNA.
GÖMLU DANSARNIR
í KVÖLD FRÁ KL. 9—2.
Hljómsveitin Drekar, söngkona Hjördís Geirsd.
Mætið tímanlega. Aðeins rúllugjald.
-rvs/----\
’ íSí Si] fií ífií ffií n
■; íí íí »i n íí ti íí
_ , - _
—,— — :s - „ -
íí
íí
V
V.
e',
DISKOTEK!
k Viö höldum éfram aö leika bastu lögin i
kvöld. Plötusnúðurinn stjórnar fjörinu
k trá kl. 21—03. Allir skemmta sér é diskótekinu >
hjarta borgarinnar. Snyrtilegur klæönaöur.
^ Borgarbrunnur opinn frá kl. 18.
JIÓTEL BORG.
114 40.
Sumarlokun
Lokaö vegna sumarleyfa frá 18. júlí til 5. ágúst. Uppl.
um þjónustu í neyöartilfellum hjá Skrifstofu Rann-
sóknastofnana atvinnuveganna, sími 26588.
Iðntæknistofnun íslands.
þ. t IW*' ^
Blaöburöarfd óskast! ilk
Úthverfi Kópavog Flúðasel Skólagerði Sogavegur 101—212 iur Aus Lerk m % sturbær ihlíð jnsnn tíií»ííi»
„Ég ætla að labba
til Akureyrar“
Ljósm.: Rebecca Shuster.
Þegar ég átti leið um Háskóla-
svæðið um daginn kom ég auga á
tjald fyrir utan Nýja-Garð.
Skyldi hér vera um ferðamann
að ræða sem vildi forðast
tjaldstæðin í Laugardal? Við
nánari athugun kom ( ljós að
þetta var útlendingur, sem þó er
varla hægt að kalla venjulegan
ferðamann, eins og við munum
sjá í eftirfarandi viðtali sem ég
átti við manninn á staðnum.
Hann var að hreinsa tjaldið,
sem hann þurfti að pakka niður
rennandi blautu síðastliðið
haust, hafði svo gleymt því og nú
var það orðið ögn myglað.
„Hvert á svo að fara?“
„Ég ætla að Skógum undir
Eyjafjöllum á morgun eða hinn
og labba svo til Akureyrar."
„Ha? en varla beint?"
„Jújú, þvert yfir hálendið."
Nú var ég orðinn dálítið hissa,
en bað manninn að segja mér
nánar frá sér og fyrirhuguðu
ferðalagi.
Hann kvaðst heita Ingo
Wershofen og vera frá Berlin, en
hafa komið til íslands fyrir
þremur árum. Aðspurður um
góða íslenskukunnáttu sína
sagði hann: „Æ, varla er íslensk-
an mín nú mjög góð en annars
var ég að útskrifast úr Háskól-
anum í gær, þar sem ég var í 3ja
ára námi í íslensku fyrir erlenda
stúdenta." Svo segir hann:
„Þetta með ferðina finnst þér
kannski skrýtið. Málið er það að
ég var að verða þrítugur fyrir
stuttu. Þegar ég var unglingur
var mikið í tísku meðal ungs
fólks að segja að lífið væri búið
um leið og maður væri orðinn
þrítugur. Nú er ég sjálfur orðinn
svo eldgamall og þetta er svona
eins konar tilraun til þess að
sýna að kannski sé ekki allt búið
þótt hárið á manni sé að hverfa."
(Og svo bendir hann brosandi á
hvirfillýjur sínar.)
„Og svo eiga sér flestir menn
einhvern draum, að klifra upp
Mount Everest t.d. eða — sjá
Rómaborg og deyja — áður en
þeir deyja. Stuttu eftir að ég var
kominn til íslands fékk ég þá
dellu að ég vildi endilega labba
einu sinni þvert yfir adt landið."
„Er þetta þá eins konar ævin-
týraþrá hjá þér?“
Nú fer hann að hlægja. „Þetta
verður nú varia mikið ævintýri.
Ég skal segja þér hvernig það
verður. Fyrst kemur snjóbleyta
og drulla og þegar komið er á
hálendið tekur sandstormur við.
Og svo verður að sjálfsögðu
oftast mígandi rigning.
Svo held ég að það að labba í
marga daga yfir Sprengisand
geti frekar kallast leiðinlegt
heldur en ævintýralegt."
„En samt ætlar þú að leggja í
það?“
„Jæja, vonandi verður líka sól
á milli. Nei, í alvöru, það þýðir
ekkert að gera sér rangar hug-
myndir, annars lendir maður í
vandræðum eða verður að
minnsta kosti fyrir vonbrigð-
um.“
„Heldur þú að þú hafir undir-
búið þig nógu vel undir ferðina?
Ég meina — þú ert nú útlending-
ur og kannski ekki kunnugur á
þessum slóðum. Fara kannski
einhverjir íslendingar með?“
„Nei, ég verð aleinn, enda
finnst mér best að geta fylgt
mínum eigin rythma. Að rata
ætti ekki að verða að stóru
vandamáli. Ég hef tvisvar labb-
að „Laugaveginn" milli Þórs-
merkur og Landmannalauga og
svo hef ég farið yfir Sprengisand
bæði með Útivist og Ferðafélag-
inu. Það er bara síðasti spölur-
inn í Eyjafjarðadölum sem ég
hef aldrei farið."
„Þú virðist þá vera búinn að
skoða þig um hér á landinu.
Hvað finnst þér svo um ísland
og íslendinga?"
„Landið er ágætt, þ.e.a.s.
landslagið. Ég er minna hrifinn
af loftslaginu. Hvað viðkemur
Islendingum, já, hvað á að
segja? Eins og hjá öllum þjóðum
eru til góðir menn og ekki alveg
eins góðir. Ég held að allir út-
lendingar hérlendis taki eftir því
hvað sumir íslendingar drekka
mikið. Og því meira sem þeir
drekka því minna skemmtilegir
verða þeir. Ég hugsa að það sé
kannski mest áberandi. Annars
eru sem sagt íslendingar mis-
jafnir. Yfirleitt finnst mér að
þeir hafi nú á dögum tapað sam-
bandinu við eigið land ef maður
getur orðað það þannig. Ég
meina þeir skemma svo mikið
hér.
Ef ég má nota þetta tækifæri,
þá langar mig til að tala aðeins
um nokkuð sem mér líst alls ekki
nógu vel á. Það er að núna í vet-
ur hefur verið svo mikið talað
um útlendinga sem koma hingað
án þess að kunna að ferðast og
fremja skemmdarverk á náttúr-
unni, á meðan íslendingar séu
mestu snillingar í að ganga al-
mennilega um. Það er alltaf
sama saga, útlendingar voru aul-
ar sem þurfti að bjarga en aldrei
kom neitt óhapp fyrir „heima-
menn“. Sérstaklega varð allt
brjálað þegar Frakkinn fór yfir
Vatnajökul. Sumir segja nú að
það hafi gengið svo langt að
jafnvel væri um útlendingahatur
að ræða. Ég veit ekki hvort hat-
ur var með í spilinu. Hins vegar
var þetta algjört bull. Flestir
þeirra sem skrifuðu höfðu
greinilega aldrei séð hálendið
nema kannski á myndum. Mig
langaði allan tímann að skrifa
lesendabréf, en ég vonaði að ein-
hver íslendingur mundi mót-
mæla þessari vitleysu. Það var
því miður ekki fyrr en nú fyrir
nokkrum dögum að hinir „ekta“
fjallamenn létu í sér heyra. Það
virðist eins og við göngugarpar
séum frekar latir á veturna
heima í bænum en með vorinu
vaknar löngunin til þess að vera
þarna úti aftur og þá fer fólk
líka að segja frá því hvernig
ástandið er í náttúrunni.
Ég er hissa á að svo margir
fengu tækifæri til þess að blaðra
um eitthvað sem þeir höfðu ekki
hundsvit á, en ekki var leitað
fyrr til manna sem þekktu
sannleikann, eins og Úlfar Jac-
obsen, Guðmundur Jónasson eða
Einar Guðjohnsson. Sjálfur var
ég t.d. í Þórsmörk á hvítasunnu
1981. Þegar ég hjálpaði land-
vörðunum að taka til eftir 2.000
íslendinga sem höfðu lagt allt í
rúst var Smyrill ekki enn byrj-
aður að flytja inn hina hættu-
legu útlendinga um þetta leyti
árs. Annars finnst mér mjög
ljótt hvað er að gerast núna, ég
meina þetta með fálka- og anda-
hreiðrin. Óneitanlega verður að
koma í veg fyrir aðgerðir þess-
ara glæpamanna, en það verður
að gera án þess að hindra hina
mörgu ungu útlendinga sem
ferðast með bakpoka á eigin veg-
um um landið. Þeir kunna að
meta þetta fallega land og eru
miklu betri ferðamenn en ramm-
íslensku fyllibytturnar, sem
festa jeppana í hverri jökulánni
eftir aðra af því að þeir vildu
„reyna hann“ um helgina.
„Svo við snúum okkur nú aftur
að ferðinni, hvað heldur þú að
hún taki langan tírna?"
„Ég labba nú alltaf frekar
hægt svo að ég ætla að gefa mér
nægan tíma. Ég ætla sem sagt
ekki að skokka á aðeins tíu dög-
um eins og hinir sem ætla yfir
Kjöl. Svo þarf ég að hafa það
sérstaklega rólegt núna í sumar
þar sem hnén á mér eru mjög
slæm. í fyrrasumar fór ég yfir
Vatnajökul með tveimur Norð-
mönnum en í þeirri ferð eyði-
lagði ég hnén. 35 km á bakinu,
auk þessarar sérstöku hreyf-
ingar á gönguskíðum var of mik-
ið álag. I vetur varð ég því að
fara í sjúkraþjálfun. Eiginlega
ætti ég ekki að vera að bera
bakpoka yfir fjöll núna En það
kemur í ljós hvort ég kemst eða
ekki, a.m.k. ætla ég ekki að gef-
ast upp án þess að hafa reynt.
Til þess að ég þurfi ekki að bera
mat fyrir allan tímann ætla ég
að senda nokkra matarkassa
með áætlunarbílum á ýmsa staði
á leiðinni. Ég byrja í lok júní frá
suðurströndinni og reikna með
því að ég verði kominn að Sig-
öldu milli 10. og 15. júlí. Ef þá
verður orðið fært yfir hálendið
vona ég að ég verði kominn að
sjónum við Akureyri í lok júlí. 1.
ágúst ætla ég nefnilega að hitta
vin og fara með honum í skoðun-
arferð til Vestfjarða."
Hér lýkur viðtali við þennan
göngugarp. Þegar ég bið konu
með myndavél að taka mynd af
honum fyrir mig nær hann í
bakpokann og fer í bol sem hann
ætlar að hafa með á ferðinni.
Aftan á honum stendur: Frá
Skógum til Akureyrar ’83 en
fyrir framan „The Walking Dis-
aster Jubilee Tour“. Nafnið seg-
ist hann hafa fengið frá vinum
af því hann hefði lent svo oft í
„stórslysum" á sínum mörgu
ferðum, eins og að missa bak-
poka ofan í á eða að tjaldið fauk
o.s.frv. Vonum við að slíkt komi
ekki fyrir í þessari ferð og
óskum honum góðs gengis.
Niels Hermannsson