Morgunblaðið - 29.07.1983, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 29. JÚLÍ 1983
Minning:
Guörún Hrefna
Guðjónsdóttir
Fædd 12. febrúar 1943
Dáin 22. júlí 1983
Ég leitaði blárra blóma
að binda þér dálitinn sveig,
en fölleit kom nóttin og frostið kalt
á fegurstu blöðin hneig.
Og ég gat ei handsamað heldur
þá hljóma sem flögruðu um mig,
því það voru allt saman orðlausir
draumar
um ástina, vorið og þig.
En bráðum fer sumar að sunnan
og syngur þér öll þau ljóð,
sem ég hefði kosið að kveða þér einn
um kvöldin sólbjört og hljóð.
Það varpar á veg þinn rósum
og vakir við rúmið þitt,
og leggur hóglátt að hjarta þínu
hvítasta blómið sitt.
Ég veit ég öfunda vorið,
sem vekur þig sérhvern dag,
sem syngur þér kvæði og kveður þig
með kossi hvert sólarlag.
Þó get ég ei annað en glaðst við
hvern geisla, er á veg þinn skín,
og óskað, að söngur, ástir og rósir,
sé alla tíð saga þín.
(Tómas Guðmundsson.)
Þótt enn sé sumar samkvæmt
almanakinu hefur haustið og
kuldinn náð heljartökum á hugum
okkar vinanna, sem í dag kveðjum
elskulega vinkonu, Guðrúnu Guð-
jónsdóttur. Fyrir fáeinum dögum
áttum við saman yndislega kvöld-
stund, þar sem við glöddumst yfir
nýrri og bjartari framtíðarsýn. Þá
var sól úti og sól í sinni. En eins og
rósin, sem fölnar í haustkuldanum
er Guðrún nú horfin svo skyndi-
lega frá okkur. Það er komið skarð
í vinahópinn og þótt minningin
um góða vinkonu muni sefa sár-
asta söknuðinn verður skarðið
vandfyllt.
Margvíslegar tilfinningar leita
á hugann. Tilfinning um söknuð
við missi góðrar vinkonu. Tilfinn-
ing um þakklæti fyrir allar góðu
stundirnar, sem við áttum saman.
Fjölskylduferðir á Stapa á Snæ-
fellsnesi, börn og fullorðnir í leik,
söngur og dans, sameiginleg mál-
tíð, sem grillmeistararnir sáu um.
Guðrún var einn af ómissandi
hlekkjum þessarar keðju og sagði
oft: „Mikið eigum við gott að eiga
svona grúppu." Þessar stundir
ásamt minningu um fallegt bros
og hlýlegt viðmót munum við
varðveita í hugum okkar alla tíð.
Söngurinn var ríkur þáttur í lífi
Guðrúnar og ljóð Tómasar, sem að
framan er ritað, við lag Gylfa Þ.
Gíslasonar, var henni sérlega hug-
leikið. Það sungum við saman
sérhvert sinn er við hittumst. Þá
réði gleði og kátína ríkjum. En nú
þegar Guðrún er horfin er eins og
ljóðið hafi fengið allt aðra og
dýpri merkingu.
Hin mikla umhyggja og umönn-
un, sem Guðrún veitti móður sinni
í löngum og erfiðum veikindum
sýndi vel hvern mann hún hafði að
geyma. Hún var ein af þeim, sem
gefur tíma sinn, kærleika og um-
hyggju án þess að ætlast til nokk-
urs í staðinn.
En Steindór stóð við hlið henn-
ar, og þegar heilsan bilaði studdi
hann Guðrúnu f nálægð og fjar-
lægð, reiðubúinn að fórna öllu til
þess að hún næði heilsu aftur.
Við vinirnir í „grúppunni" send-
um Steindóri, börnunum og ást-
vinum öllum okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að styrkja þau og styðja í
sorg þeirra.
Anna Stína og Þórarinn,
Ingveldur og Einar Geir,
Pálina og Björgúlfur,
Sigrún og Jóhann.
Fregnin barst á föstudegi í júlí,
hún Guðrún mágkona var dáin.
Hvílík harmafregn, það dimmir á
þeirri stundu á þessum sumardegi
sem hafði verið bjartur og hlýr.
Alltaf kemur dauðinn jafn mik-
ið á óvart, þó maður viti að víst er
að hann sækir alia heim fyrr eða
síðar.
Guðrún var fædd í Reykjavík 12.
febrúar 1943. Dóttir hjónanna
Ólafar Bjarnadóttur og Guðjóns
Guðmundssonar, bifreiðasmiðs.
Hún ólst upp í foreldrahúsum í
hópi fimm systkina.
Kennaraprófi lauk hún frá
Kennaraskóla íslands 1962.
Hún hóf kennslu við Laugalækj-
arskóla í Reykjavík, en flutti sig
síðan um set til Garðabæjar og
kenndi þar fyrst við Flataskóla og
síðan við Hofstaðaskóla. Guðrún
var frábær kennari, elskuð og virt
af nemendum sínum.
Árið 1962 giftist Guðrún eftir-
lifandi manni sínum, Steindóri
Guðjónssyni kennara, og eignuð-
ust þau tvö börn, Margréti, fædd
1%2, hún hefur stofnað heimili
með Jóni Sverri Sverrissyni, og
eiga þau einn son, Steindór, og
Guðjón Snæ, fæddur 1966, sem
enn er í foreldrahúsum.
Guðrún var hlý og tilfinninga-
næm, hún tók innilega þátt í gleði
og sorg vina sinna. Með henni átt-
um við margar góðar stundir. Hún
hafði stórt hjarta, sem rúmaði
mikla ástúð og elsku. Til hennar
var ætíð gott að leita ef eitthvað
bjátaði á, hún hafði tíma til að
hlusta, ástúð til að miðla og hlýju
til að hugga. Frá henni kom mað-
ur léttari í lund og leit bjartari
augum á framtíðina.
Erfitt er að sætta sig við að
okkar kæra vinkona sé fallin frá í
blóma lífsins. Hugurinn leitar til
áranna að baki, og ljúfar minn-
ingar létta sáran trega.
Guð styrki aldraðan föður, eig-
inmann, börnin, litla ljósið dótt-
ursoninn, sem gaf henni svo mik-
ið.
Bryndís og Jófríður
Guðjónsdætur
Kveðja frá bekkjarsystur
úr Kennaraskóla íslands
Snemma júnímánaðar í sumar
hittumst við nokkur bekkjarsystk-
ini og rifjuðum upp skóladagana.
Nú voru liðin 20 ár síðan við út-
skrifuðumst 25 félagar með kenn-
arapróf frá Kennaraskóla íslands.
Við úr þessum hópi höfðum mörg
ekki hist síðan vorið 1963, er við
lögðum út á kennslubrautina og
lífsbaráttuna uppfull af hugmynd-
um um hvernig við ætluðum að
verða góðir kennarar og uppalend-
ur.
Gunna var ein úr hópnum, líka
ein af þeim sem öll árin höfðu
kennt af fullum krafti. Vegna ná-
innar vináttu á skólaárunum og
nálægðar höfðum við haldið nánu
sambandi alla tið. Vinátta okkar
hófst fyrsta daginn í Kennara-
skólanum, er ég kom inn í skóla-
stofuna og kannaðist ekki við
neinn. Vinaleg stúlka úr hópnum
bauð mér sæti og sagði: „Ég heiti
Guðrún Hrefna, en kallaðu mig
bara Gunnu." Vinátta okkar hélst
ætíð siðan. Árin okkar fjögur i KÍ
sátum við alltaf saman í skólan-
um, fórum í ferðalög og sóttum
skemmtanir innan skólans og
utan. Ef til vill tengdumst við
sterkari böndum vegna þess að
bekkjarsystkini okkar voru frekar
sundurleitur hópur, fólk á ýmsum
aldri og frá ýmsum stöðum lands-
ins.
Þar sem ég átti heima í öðru
bæjarfélagi kom oft fyrir að ég
þurfti að bíða nokkrar klukku-
stundir eftir að komast í leikfimi
og tók Gunna mig þá heim til sín
og þar lásum við saman. Hjá ólöfu
móður Gunnu á Laugateig 46 var
mér ætíð tekið opnum örmum,
sýnd sama hlýjan og hjá vinkonu
minni. Er kennaraprófi lauk, fór
hópurinn til kennslustarfa víðs-
vegar um landið og hóf Gunna
kennslu í Laugalækjarskóla.
Fljótlega kom þó í ljós að nú
þurfti ekki síður að ræða saman
en á skólaárunum. Besta leiðin til
þess var að stofna „saumaklúbb-
inn“. Hittumst við nokkrar úr
bekknum öðru hvoru og ræddum
kennslumál og önnur sameiginleg
vandamál yfir handavinnunni.
Fljótlega tvístraðist hópurinn aft-
ur, sumar fóru út á land og ég
erlendis. Við Gunna slitum þó
aldrei böndin. Við skrifuðumst á
og ég fékk fréttir af nýjum hug-
myndum og framkvæmdum í
kennslumálum heima. Þegar ég
hóf kennslustörf aftur hafði vega-
lengdin milli okkar styst. Gunna
var þá kennari í Garðabænum, en
ég í Hafnarfirði.
Heimili, börnin, kennslan, við
höfðum alltaf meira en nóg að
gera, en öðru hvoru gafst þó stund
til að ræða saman.
Kennslumálin urðu okkur alltaf
efni í langar umræður. Gunna var
vaxandi kennari. Hún hafði lif-
andi áhuga á kennslunni og vel-
ferð þeirra einstaklinga sem hún
átti þátt í að móta. Samkennarar
hennar sýndu best hug sinn til
hennar með því að fela henni
mörg túnaðarstörf innan skólans.
Er Hofstaðaskóli tók til starfa
þótti sjálfsagt að Gunna stjórnaði
þeim skóla sem yfirkennari meðan
sá skóli var útibú Flataskóla. Úr
Hofstaðaskóla fór hún aftur sem
kennari í Flataskólann og þar var
hún kennari í vor er skólaárinu
lauk. Okkur óraði ekki fyrir því
bekkjarsystkinin úr KÍ ’63 er við
hittumst í júní að svo skjótt yrði
höggvið skarð í hópinn. Hópurinn
saknar góðs skólafélaga og vin-
konu.
Hjördís Gudbjörnsdóttir
Minning Maríu-
bakka-brœðra
Síðla sumars árið 1936 gerðu
ferð sína um Vestur-Skaftafells-
sýslu þeir sr. Árni Sigurðsson og
Sigurbjörn Á. Gíslason. Komu
þeir á alla kirkjustaði, fluttu þar
messur og héldu samkomur. Voru
þær yfirleitt vel sóttar, t.d. komu
50 manns af 110 manna söfnuði til
Kálfafellskirkju í Fljótshverfi.
Þar lauk Sigurbjörn Á. Gíslason
máli sínu með því að minnast síns
kæra vinar, Sigurðar Jónssonar á
Maríubakka, sem þá var nýlátinn.
Síðar barst Kálfafellskirkju að
gjöf stór, innrömmuð Kristsmynd
frá Sigurbirni til minningar um
Sigurð vin hans.
Sigurður á Maríubakka var son-
ur sr. Jóns Sigurðssonar, sem var
prófastur Vestur-Skaftfellinga og
prestur á Kálfafelli í Fljótshverfi,
Mýrum í Álftaveri og Prestsbakka
á Síðu árin 1852—1883. Dauða
Jóns prófasts bar að með syrgi-
legum hætti: Það var viku fyrir jól
árið 1883, að sr. Jón var að koma,
ásamt fylgdarmanni sinum, neðan
úr Landbroti frá barnsskírn í
Hraunkoti. Ætluðu þeir yfir
Skaftá hjá Asgarðshálsum. Frost
var á, hreinveður með norðan-
stormi og veikur ís á ánni. Svo
slysalega vildi til, að ísinn brast
og féll prófastur í ána. Fylgdar-
maður fékk bjargað honum upp á
vakarbarminn og skundaði heim
að Ásgarði til að sækja hjálp. En
áður en hægt var að koma prófasti
til bæja var hann látinn.
Kona sr. Jóns var Sólveig Ein-
arsdóttir, stúdents Högnasonar í
Skógum. Voru þau hjón systkina-
börn. Þau eignuðust tvo syni —
Jón, sem andaðist 12 dögum eftir
fæðingu, og Sigurð, sem getið er í
upphafi þessa máls. Hann var
fæddur 1859, ólst upp hjá foreldr-
um sínum á fyrrgreindum prests-
setrum, og fylgdi síðan móður
sinni að Kálfafelli, er hún fékk áb-
úð á þeirri jörð að manni sínum
látnum. Árið 1891 kvæntist hann
Guðrúnu Hans-víumsdóttur frá
Keldunúpi. Þau fluttust að Maríu-
bakka árið 1901 og bjuggu þar í 30
ár. Sigurður dó 17. júní 1936 en
Guðrún 17. maí 1958.
Sigurður Jónsson var meira
fyrir bóklestur en búskap, en hann
var vel gefinn maður bæði til
munns og handa. Hann bætti jörð
sna með áveitum, var ágætur
smiður bæði á tré og járn, stund-
aði nokkuð lækningar, a.m.k. um
tíma. Guðrún, kona hans, var
myndarhúsfreyja, góð búkona
bæði innan bæjar og utan. Á
Maríubakka var því hið mesta
myndarheimili, efnahagur traust-
ur og bæjarbragur til fyrirmynd-
ar.
í þessu umhverfi og andrúms-
lofti ólust börn þeirra upp. Þau
voru fjögur — auk þess ein fóst-
urdóttir. Skulu þau talin hér í ald-
ursröð: Jón, f. 25. 10. 1892, Sigurð-
ur, f. 3. 8. 1895, Sólveig, f. 17. 12.
1898, kona Bjarna Pálssonar frá
Seljalandi, Guðrún Lovísa, f. 31.
10. 1906 - d. 25. 6. 1944. Hún var
Guðrún Guðjónsdóttir er látin.
Hún var dóttir hjónanna ólafar
Bjarnadóttur, sem er nýlátin, og
Guðjóns Guðmundssonar bifreiða-
smiðs, Laugateigi 46, Reykjavík.
Guðrún lauk prófi frá Kennara-
skólanum tvítug að aldri. Kenndi
hún síðan í nokkur ár við Lauga-
lækjarskólann, en flutti síðan i
Garðabæinn og kenndi þar hin
síðustu 13—14 ár við Flata- og
Hofsstaðaskóla.
Leiðir okkar Guðrúnar lágu
saman fyrir um það bil 15 árum er
hún kom til liðs við Pólýfónkór-
inn. Upp frá þeirri stundu notaði
hún krafta sína og fallegu sópr-
anröddina í þágu kórsins. Hún var
einnig i stjórn kórsins um árabil.
Guðrún hafði óvenju næma til-
finningu fyrir hinu góða og fagra
og tónlistarsmekkur hennar var af
háum staðli. Hún var kona full
samúðar og miðlaði af gæsku sinni
til þeirra sem bágt áttu.
f dag kveðjum við Guðrúnu með
trega, en um leið þökkum við
henni samfylgdina.
Eiginmanni hennar, Steindóri
Guðjónssyni og börnunum Mar-
gréti og Guðjóni Snæ, vottum við
innilega samúð.
Nú er silfurþráðurinn slitinn
og gullskálin brotin, eftir er
skilið duftið eitt, hið jarðneska
dust er hverfur til jarðarinnar.
En andinn er farinn til Guðs,
sem gaf hann.
Kvcðja frá Pólýfónkórnum
Friðrik Eiríksson
Sem bliknar fagurt blóm á engi
svo bliknar allt sem jarðneskt er.
(Vald. Briem.)
Guðrún er fallin frá í blóma
lífsins. Stórt skarð er höggvið í
hóp okkar, starfsfólks Flataskóla.
Guðrún Guðjónsdóttir var fædd
í Reykjavík 12. febrúar 1943, dótt-
ir hjónanna ólafar Bjarnadóttur
og Guðjóns Guðmundssonar. Hún
giftist árið 1962 Steindóri Guð-
jónssyni kennara. Þau eignuðust
tvö börn, Margréti og Guðjón
Snæ, og barnabarnið Steindór, son
Margrétar.
Guðrún tók kennarapróf vorið
1963 og kenndi síðan við Lauga-
lækjarskóla í nokkur ár. Haustið
1969 hóf hún kennslu við Barna-
skóla Garðahrepps, nú Flataskóla.
Guðrún var mjög hæfur kennari,
gegndi starfi sínu af alúð og var
góður vinnufélagi. Hún hafði ein-
lægan áhuga fyrir velferð hvers
einstaks nemanda. Ekki er ofmælt
að hún hafi átt óskipta ást og að-
dáun nemenda sinna.
Innan skólans voru henni falin
gift Stefáni Þorvarðssyni frá
Dalshöfða. Fósturdóttir þeirra
Maríubakka-hjóna er Sigríður
Sigurðardóttir, f. 23. 12. 1911.
Maður hennar var Sigurjón Krist-
jánsson á Brautarhóli.
Það er í þakklátri minningu um
góð kynni við þá bræður, Jón og
Sigurð á Maríubakka, sem þessar
línur eru skrifaðar. Þeir voru
órjúfanlega bundnir Maríubakk-
anum. Sigurður dvaldi þar alla
sína ævidaga, eftir að hann flutt-
ist frá Kálfafelli, en Jón hvarf
þaðan um tíma öðru hverju til
stuttrar fjarveru aðeins til þess að
koma aftur heim. Þegar Jón var 16
ára var keypt orgel í Kálfafells-
kirkju. Þá vantaði spilarann.
Réðst svo, að Jón var sendur út að
Höfðabrekku til Lofts Jónssonar
til að læra að leika á hljóðfærið.
Ekki átti námið að taka meira en
18 vikur. Samt vildi Jón komast
heim um jólin svo sem eðlilegt
var. Hann fór á tveim jafnfljótum
yfir stórvötn og eyðisanda og segir
skemmtilega ferðasögu í Goða-
steini (4. árg. I). Vel líkaði Jóni
vistin hjá Lofti, sem „var í senn
góður organisti og ágætur söng-
maður". Og jafnan minntist Jón
þessarar námsdvalar sinnar á
Höfðabrekku af hlýjum hug. All-
mörg ár spilaði Jón síðan við
messur í sóknarkirkju sinni á
Kálfafelli.