Morgunblaðið - 29.07.1983, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 29. JÚLÍ 1983
27
Minning:
Jón Einarsson
bifreiðastjóri
stað. Evert er nú kvæntur og býr á
Húsavík. Hjördís og Marinó eign-
uðust eina dóttur, Valgerði. Hún
er gift og býr í Reykjavík. Hennar
fyrsta barn var skírt 12. júní síð-
astliðinn. Daginn eftir var Marinó
lagður á sjúkrahús og þar lést
hann 22. júlí, daginn fyrir sjötíu
og sjö ára afmæli sitt.
Ég kynntist Marinó skömmu
eftir að fyrri kona hans lést. Það
var sama hvenær maður kom til
hans, alltaf var faðmurinn út-
breiddur og brosið jafn blítt. Síðar
varð ég tengdadóttir hans og
deildi með honum sorgum og gleði,
alltaf var hann sá, sem reyndi að
bera smyrsl á sárin og benda á
björtu hliðar lífsins. Marinó trúði
á hið góða og honum hefur orðið
að trú sinni. Hann hefur átt góða
daga með Hjördísi sinni, sem var
honum svo samhent í öllu, og sam-
an gerðu þau heimili sitt að un-
aðsreit þar sem gott var að koma.
Nú er Marinós sárt saknað af öll-
um, ekki síst afabörnunum, sem
eru þrettán og langafabörnunum
sjö. Það er mikil og góð lífsreynsla
að hafa kynnst slíkum manni.
Hann var sáttur við lífið og viss
um framhaldið. Guð blessi minn-
ingu hans.
Á.K.S.
Mikið var gott að eiga afa í
næsta húsi og mikið munum við
sakna hans. Alltaf tók hann glað-
ur á móti okkur. Þegar við vorum
lítil hjálpaði hann okkur að lita
fallegar myndir, klippa út og
kenndi okkur að lesa. Eða hann
bara lék sér Við okkur. Við fórum
oft í hárgreiðsluleik og máttum
greiða honum þannig að ömmu
fannst stundum nóg komið, en
hann bara hló. Við fórum líka í
dúkkuleik og hann klæddi dúkk-
urnar okkar. Þegar við stækkuð-
um hlustaði hann á okkur lesa, fór
yfir reikningsdæmin og hjálpaði
okkur í dönsku.
Þegar okkur vantaði hjálp fór-
um við fyrst til afa. Hann gat gert
við hjól, jafnt og hjólaskauta, eða
þurrkað tárin þegar eitthvað bját-
aði á. Það var svo notalegt og glað-
legt hjá honum, við gátum hvílt
okkur eftir eril dagsins og spjallað
við hann yfir mjólkurglasi og fór-
um ætíð frá honum ánægð og glöð.
Þó hann sé nú farinn frá okkur
mun minningin um hann og þess-
ar góðu stundir seint úr minni
okkar fara og verða okkur dýrmæt
eign á lífsbrautinni.
Megi Guð taka vel á móti hon-
um og hugga ömmu.
Margrét, Ragnar, Jakobína og
Jón Valur
Ég þakka fyrir að hafa átt í
Marinó eins góðan tengdapabba
og ég gat hugsað mér, þennan
indæla mann, sem var alltaf jafn
hlýlegur, jákvæður og unglegur í
anda.
Hann, og öll fjölskylda hans,
tóku svo vel á móti mér þegar ég,
mállaus þá og frá öðru landi, gift-
ist yngsta syni hans og hafa þau
verið mér mjög góð síðan.
Þó við vildum hafa haft hann
Marinó miklu lengur á meðal
okkar, var tími hans hér útrunn-
inn og ég er viss um að það sé
tekið vel á móti honum þar sem
hann er núna þjáningalaus, eins
hjartagóður og hann hefur verið á
meðal okkar.
Sabína
Útfórin
ídag
BLAÐIÐ hefur verið beðið að geta
þess að útför Elsu R. Sigurðar-
dóttur á ísafirði, sem minningar-
orð birtust um í blaðinu í gær, fer
fram þar í bænum í dag, föstudag.
Óvænt fráfall Jóns Einarssonar,
húsvarðar í Fannborg 1, húsi ör-
yrkjabandaiags íslands í Kópa-
vogi, er okkur mikið hryggðarefni.
Jón hafði verið húsvörður í
Fannborg 1, frá upphafi starfsem-
innar þar, og því átt sinn þátt í
því, að móta þá aðstöðu og þann
anda er í því húsi ríkir.
I sínu erfiða starfi sýndi Jón
bæði samviskusemi og elju, hann
var nærgætinn og tillitssamur við
það aldraða fólk er í húsinu býr,
og nótt sem dag reiðubúinn er
hjálpar og leiðbeiningar þurfti
við.
Húsvarsla í íbúðum fyrir aldr-
aða er ábyrgðarstarf, sem í raun-
inni á lítið skylt við húsvörslu í
öðrum fjölbýlishúsum.
Þjónustan við íbúana er marg-
breytilegri, og þarfir nokkuð aðr-
ar, en þeirra, sem eru á léttasta
skeiði.
Ekki síst á þetta við varðandi
mannleg samskipti, hlýhug og fé-
lagslyndi, þessum eiginleikum
voru húsvarðarhjónin í Fannborg-
inni, þau Magnea og Jón, búin í
ríkum mæli. Með þeim sköpuðu
þau notalegt andrúmsloft í um-
hverfi sínu.
Öryrkjabandalag íslands og
starfsfólk þess, þakkar mikið og
óeigingjarnt starf. Samstarfið við
Jón var alla tíð með ágætum.
Ekkjunni og öðrum aðstandendum
vottum við innilega samúð.
Oddur Ólafsson
Hann Nonni bróðir er dáinn.
Það er leiðin okkar allra, og við
vitum það, en samt erum við alltaf
óviðbúin þegar nánustu ástvinir
eiga í hlut. Nonni var elstur okkar
systkina. en hans létta skapgerð
og ástúðlega viðmót, máði út öll
aldursmörk. t okkar mannmörgu
Fæddur 25. desember 1897
Dáinn 21. júlí 1983
Þeim fækkar óðum, sem fædd-
ust á öldinni, sem leið. Það er lífs-
ins gangur. í dag er til moldar
borinn einn af þeim, Bjarni Sig-
valdason. Hann fæddist á jóladag
árið 1897 á bænum Gautsdal í
Geiradalshreppi í Austur-Barða-
strandarsýslu. Þangað hafði móð-
ir hans, Ragnheiður Rögnvalds-
dóttir, flutt fyrr á sama ári eftir
lát eiginmanns síns og föður
Bjarna, Sigvalda Snæbjörnssonar,
sem drukknaði á Breiðafirði á leið
út í eyjar. Bjarni ólst upp með
móður sinni á því mikla myndar-
heimili í Gautsdal hjá föðursystur
sinni, Ingibjörgu, og manni henn-
ar, Jóni Sveinbirni Jónssyni, og
dætrum þeirra, uppeldisbörnum
og öðru heimilisfólki, en heimilið
var mjög mannmargt. Minntist
Bjarni jafnan þessa æskuheimilis
síns með mikilli hlýju og þótti
vænt þau Gautsdalshjón, enda
tóku þau hann sem sinn eigin son.
Er Bjarni var aðeins 9 ára veiktist
móðir hans og átti við þau veik-
indi að stríða næstu árin og dvald-
ist þá ýmist í Gautsdal eða í
Reykjavík hjá frændfólki sinu.
Árið 1909 lést Ingibjörg í Gauts-
dal, fóstra Bjarna, en Kolfinna,
eldri dóttir hennar, tók þá við
búsforráðum um skeið. Um ferm-
ingaraldur flutti Bjarni til frænd-
fólks síns í Reykjavík, en þá hafði
fóstri hans Iátið af búskap,
en móðir hans lést árið 1915. Á
fjölskyldu gáfust oft tækifæri til
mannfagnaðar og þá var gjarnan
tekið lagið og þá naut Nonni sín
vel. Með sinni góðu söngrödd og
óþrjótandi textakunnáttu leiddi
hann sönginn af lífi og sál. En nú
er skarð fyrir skildi.
Dagurinn er orðinn langur og
samferðafólkið kveður með æ
styttra millibili og nú kveður
okkar elsku bróðir.
Með þessum fátæklegu orðum
sendum við ástarþakkir fyrir
trausta og fölskvalausa samleið og
kveðjum þig hinstu kveðju með
þessari kvöldbæn.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma,
öll börnin þín svo blundi rótt.
(M.J.)
unglingsárunum dvaldist Bjarni
um hríð á Kiðabergi í Grímsnesi
hjá sæmdarhjónunum Gunnlaugi
Þorsteinssyni, hreppstjóra, og
Soffíu Skúladóttur, konu hans.
Minntist hann veru sinnar þar
ætíð með óblandinni ánægju.
Rúmlega tvítugur fór Bjarni í
bændaskólann á Hvanneyri og út-
skrifaðist þaðan sem búfræðingur.
Er Páll Zóphóníasson fluttist frá
Hvanneyri að Hólum og tók þar
við skólastjórn árið 1920 varð
Bjarni vinnumaður hjá honum.
Tók hann miklu ástfóstri við fjöl-
skyldu Páls, og sýndu börn hans
Bjarna ávallt mikla ræktarsemi.
Er vistinni á Hólum lauk, tóku við
hjá Bjarna ýmis störf til sjós og
lands næstu áratugina og stundaði
hann vinnu víða um land. Var
hann tíðum við vertíðarvinnu í
Vestmannaeyjum á vetrum, en á
sumrin oft í Steingrímsfirði,
Hólmavík og Drangsnesi, við störf
í sjávarútvegi, og kom þá jafnan á
heimili fóstursystur sinnar, Kol-
finnu, á Hólmavík. Á stríðsárun-
um bjó Bjarni í Reykjavík og
stundaði almenna verkamanna-
vinnu. Um hríð var hann við bú-
skap í Saurbæ í Dölum, vann um
tíma á pósthúsinu í Reykjavík og
um skeið gerðist hann landpóstur
og annaðist póstflutninga á hest-
um í nokkra vetur á leiðinni milli
Króksfjarðarness og Patreks-
fjarðar. Á sjöunda áratug ævinnar
dvaldi Bjarni langdvölum á Leys-
ingastöðum í Dölum og Tindum í
Eiginkonu hans, Magneu
Ágústsdóttur, börnum þeirra og
fjölskyldúm, sendum við hugheil-
ar samúðarkveðjur.
Svsturnar
Fæddur 18. september 1906
Dáinn 21. júlí 1983
Jón Einarsson fæddist á Kald-
árhöfða í Grímsnesi 18. september
1906 og var elstur af ellefu börn-
um hjónanna Einars Jónssonar og
Sigurlaugar Þorkelsdóttur, sem
þar bjuggu. Meðan Jón var barn
að aldri fluttist fjölskyldan suður
með sjó og síðan til Reykjavíkur,
þar sem hann bjó öll sín mann-
dómsár. Jón var kvæntur Magneu
G. Ágústsdóttur og áttu þau þrjár
dætur.
Framan af ævinni vann Jón ým-
is störf, en mestan hluta starfs-
ævinnar var hann leigubílstjóri.
Hann var einn af stofnendum bif-
reiðastöðvarinnar Hreyfils. Sein-
ustu árin var hann húsvörður að
Fannborg 1 í Kópavogi og óþreyt-
andi hjálparhella íbúunum þar.
Ég kynntist Jóni fyrst rosknum
manni, þegar kunningjar hans og
samstarfsmenn hjá BSAB tóku
hann með sér hálfnauðugan á
söngæfingu hjá Samkór trésmiða.
Þessi æfing var sú eina sem Jón
mætti á hikandi, eftir það gekk
hann til þessa nýja viðfangsefnis
af heilum hug og rækti kórstarfið
af sömu alúð og kostgæfni sem
allt annað er hann tók sér fyrir
hendur um dagana.
Það gilti einu hvort voru söng-
æfingar, kökubasarar, söfnun
styrktarfélaga, ferðalög, tónleikar
eða kórböll, Jón stóð ætíð fyrir
sínu, þéttur á velli og léttur í lund.
Hann söng að vísu aldrei mjög
hátt, ekki í neinni merkingu, en
hann söng ekki heldur falskt.
Og nú, þegar söngurinn er þagn-
aður og Jón Einarsson er lagður í
hinstu hvílu, er mér efst í huga
samúð með eiginkonu hans og öðr-
um ástvinum og þakklæti fyrir
vináttu hans og náið samstarf
undanfarin ár.
Blessuð sé minningin um góðan
félaga.
Örn Erlendsson
Geiradalshreppi og vann að bú-
störfum. Batt hann mikla tryggð
við bæði þessi heimili. Síðustu tæp
13 árin var Bjarni vistmaður á
Hrafnistu í Reykjavík og naut þar
prýðilegrar umönnunar starfs-
fólks, enda undi hann hag sínum
þar vel. Um miðjan júnímánuði sl.
veiktist Bjarni alvarlega. Hann
andaðist í sjúkradeild Hrafnistu
21. þ.m. og hafði þá verið lamaður
um hríð.
Hér að framan hef ég rakið í
mjög stórum dráttum lífshlaup
frænda míns, Bjarna Sigvaldason-
ar. Bjarni giftist aldrei og átti
ekki afkomendur. Hann eignaðist
því ekki fjöiskyldu eða heimili á
lífsleiðinni. Hann var einbirni og
missti móður sína ungur að árum,
en faðir hans var látinn, er hann
Hann lést þ. 21. júlí 1983 eftir
skamma legu. Hann fæddist 16.
september 1906 að Kaldárhöfða í
Grímsnesi. Foreldrar hans voru
hjónin Einar Jónsson og Sigurlaug
Þorkelsdóttir, hann var elstur af
11 systkina hópi. Jón byrjaði
snemma að vinna fyrir sér við ým-
is störf, eins og títt var um ungl-
inga á fyrri hluta tuttugustu ald-
ar. Um tvítugt gerðist hann bif-
reiðastjóri og varð það hans aðal-
starf upp frá því. Hann var leigu-
bifreiðastjóri á Hreyfli í áratugi.
Hann giftist eftirlifandi konu
sinni, Magneu Ágústsdóttur, 18.7.
’31. Þau eignuðust 3 dætur, Lilju,
Magneu og Steinunni. Þau hafa
átt heima í Reykjavík alla sína
búskapartíð, búin að vera gift í 51
ár.
Jón var mikill geðprýðismaður,
hlýlegur í viðmóti og mikill heim-
ilisfaðir allt fram á síðustu daga
og mun fjölskylda hans hafa misst
mikið og þó sérstaklega yngstu
dótturbörnin. Hin síðustu ár var
Jón húsvörður í Fannborg 1 og
átti þar heima. Það er alltaf skarð
fyrir skildi þegar í valinn fellur
einstaklingur sem búinn er að
vera samferðamaðúr í öll þessi ár.
Við munum sakna hans á næstu
fjölskylduhátíð en hana höfum við
haldið í 20 ár, afkomendur for-
eldra okkar ásamt tengdabörnum
sem eru nú um 230 manns.
Nonni var mjög ljóðelskur og
söngelskur, hann var í Samkór
Trésmiðafélagsins undanfarin ár
og naut þess af alhug. Hann
kvaddi þennan heim á táknrænan
hátt, hann var nýkominn upp í
Munaðarnes þegar hann fékk
heilablóðfall og komst ekki til
meðvitundar eftir það, því var það
siðasta sem auga hans leit víð-
feðmi Borgarfjarðar og hann fann
angan döggvotrar náttúrunnar
sem hann þráði alltaf.
Ég veit að Jón fær góða heim-
koma því sál hans var hrein og
hann fórnaði sér til að leysa úr
vanda og létta öðrum lífið. I Guðs
friði.
Fyrir hönd systkina,
Þorkell Einarsson
fæddist. Þessar aðstæður hafa því
trúlega markað líf hans og m.a.
valdið því, að Bjarni var sérlega
frændrækinn og rækti frændsem-
ina við skyldfólk sitt í báðar ættir,
og ættfróður var hann með af-
brigðum. Er það mikill skaði, að
allur sá ættfræðifróðleikur skuli
fylgja honum í gröfina. Bjarni var
einstaklega vinfastur, og hann
naut þess síðustu æviárin, að vinir
og kunningjar litu inn til hans,
ekki síst, eftir að hann var búinn
að missa sjónina. Bjarni var ein-
staklega barngóður og nutu
frændbörn hans þess í ríkum
mæli. Um það get ég borið af eigin
raun. Minnist ég þess úr æsku, að
Bjarni kom ávallt á heimili for-
eldra minna á Hólmavík færandi
hendi á vorin að aflokinni vertíð.
Var það alltaf tilhlökkunarefni,
þegar von var á Bjarna. Bjarni var
mikill hestamaður. Átti oft, þegar
færi gafst, afbragðs reiðhesta.
Bjami hafði unun af ljóðum og
kunni mikið af þeim. Sjálfur var
hann hagmæltur vel og gerði
margar snjallar ferskeytlur. Þess-
um kveðskap hélt hann þó ekki
saman fyrr en á síðustu árum. í
safni hans er meðal annarra þessi
staka, sem lýsir hug hans til
æskustöðvanna við Breiðafjörð:
„Fögur lit ég fjallaskörð,
flýtur gnoð að landi.
Beztan tel ég Breiðafjörð
byggða á þessu landi."
Lýk ég svo þessum minningar-
orðum um Bjarna frænda með
þakklæti til þeirra samferða-
manna hans, sem auðsýndu hon-
um vináttu og ræktarsemi til
hinztu stundar.
Magnús E. Guðjónsson.
Bjarni Sigvaldason
— Minningarorð