Morgunblaðið - 29.07.1983, Síða 25

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 29. JÚLÍ1983
25
Þórður Markús-
son — Minning
mörg trúnaðarstörf. Árið 1977 var
stofnaður nýr skóli fyrir yngri
börn í Garðabæ, Hofsstaðaskóli,
og veitti Guðrún honum forstöðu
fyrstu þrjú árin. Vann hún þar
brautryðjandastarf með miklum
myndarbrag. Hún hafði ákveðnar
skoðanir og fylgdi skoðunum sín-
um eftir af rökvísi og festu.
Haustið 1980 fylgdi hún bekknum
sínum og kom aftur til starfa við
Flataskóla.
Guðrúnu var margt til lista
lagt. Hún var fagurkeri, ljóðelsk,
mikill tónlistarunnandi og hafði
góða söngrödd. Hún starfaði með
Pólýfónkórnum um margra ára
skeið, var félagslynd og naut þess
að gleðjast í hópi góðra vina.
Guðrún var mjög glæsileg kona
og hafði óvenjulega fágaða og
heillandi framkomu. Kurteisi og
tillitssemi voru hennar aðals-
merki. Hún lét sér annt um sam-
ferðafólk sitt og hafði einstakt lag
á að miðla öðrum af þeirri góðvild
og hlýju sem hún bjó yfir í svo
ríkum mæli.
Engan óraði fyrir því við skóla-
slit í vor að svo skammt yrði til
hinstu kveðju. Við sem nú kveðj-
um góðan félaga og vin þökkum
ógleymanlega samveru. Við vott-
um ástvinum Guðrúnar einlæga
samúð og biðjum Guð að veita
þeim styrk.
Kveðja frá samstarfsfólki.
Þegar ég minnist Guðrúnar
Guðjónsdóttur, samkennara míns,
sem i dag verður til moldar borin,
sakna ég vinar í stað.
Fyrir tæpum fimm árum ákvað
ég að sækja um kennarastarf. At-
vikaðist það svo, að mér bauðst
staða við Hofsstaðaskóla í Garða-
bæ, sem þá tilheyrði Flataskóla.
Yfirkennari Hofsstaðaskóla var
Guðrún, svo að það kom í hennar
hlut að annast ráðningu mfna. Ég
man hve kvíðafull ég gekk á fund
hennar, með þrettán ára gamalt
kennarapróf upp á vasann, en alls-
endis reynslulaus í starfi. Eftir
stutt viðtal var bundið fastmæl-
um, að ég kæmi til starfa daginn
eftir. Ég gekk mun léttstígari af
þessum fundi en ég hafði komið
þangað, og fannst mér ég hafa
hreppt hina mestu gæfu. Átti
Guðrún ekki síst þátt þar í með
sinni ljúfmannlegu framkomu.
Þetta voru mín fyrstu kynni af
Guðrúnu, en þau áttu eftir að
verða nánari, þar sem við kennd-
um sama aldurshópi. Höfðum við
mikið saman að sælda, fyrstu tvö
árin í Hofsstaðaskóla og hin þrjú
síðari í Flataskóla, en þar starfaði
Guðrún aftur sem almennur kenn-
ari.
Aðrar burtverur Jóns frá
Maríubakka voru þessar helstar:
Hann fór til vers bæði í Höfnum
og Höfn í Hornafirði, en hélt því
ekki áfram. Vinnan og veran við
sjávarsíðuna átti ekki við hann.
Þá ber þess að geta, að um sex ára
skeið - 1935-1940 - dvaldi Jón
við smíðar o.fl. á þrem bæjum á
Brunasandi og Síðu. Eftir þær
fjarvistir hélt hann aftur heim að
Maríubakka og hafði þá með sér
konuefni sitt, Margréti Magnús-
dóttur. Upp frá því yfirgaf Jón
ekki Maríubakka fyrr en hann fór
að Sólvangi í Hafnarfirði, þar sem
hann andaðist 1. júní 1981. Kona
Jóns, Margrét Magnúsdóttir, er
ættuð úr Meðallandi. Þau giftust
10. júní 1946. Margrét var mikil
iðju- og dugnaðarkona, sem var
Jóni styrk stoð í lífinu og vann
Maríubakkaheimilinu af mikilli
atorku og ósérhlífni. Margrét hef-
ur nú um allmörg ár dvalið á Sól-
vangi.
Jón Sigurðsson var maður vel
verki farinn, t.d. smiður ágætur,
bæði á tré og járn, en vann minna
að því en skyldi, m.a. vegna heilsu-
bilunar. Þó skal þess getið, að
hann smíðaði a.m.k. 4 íbúðarhús:
Á Núpstað, Maríubakka, Prests-
bakkakoti og Kálfafellskoti. Jón
las mikið og fylgdist með í mörgu,
því að hann mundi vel það sem
Frá fyrstu stundu bar ég traust
til Guðrúnar og leitaði til hennar
með margvíslegan vanda, sem oft
steðjar að nýgræðingi í starfi.
Alltaf var Guðrún reiðubúin til að
hlusta, miðla mér af reynslu sinni
og þekkingu og gefa góð ráð. Þetta
var mér ómetanlegt, einkum
fyrstu árin. Slíkur stuðningur og
hvatning, sem Guðrúnu var svo
eiginlegt að veita, er mikill styrk-
ur þeim sem nýtur, og getur ráðið
úrslitum um framhaldið.
Næstkomandi haust áttum við
Guðrún enn á ný að hefja sam-
starf. Áður en við kvöddumst síð-
astliðið vor, höfðum við uppi ýms-
ar bollaleggingar varðandi kennsl-
una næsta kennsluár, fegnar
hléinu eftir langan vetur, en þó
ekki lausar við tilhlökkun.
Það verður erfitt að koma til
starfa í haust, og ég mun sakna
Guðrúnar sárt. Minning um kær-
an samkennara, sem ég stend í
mikilli þakkarskuld við, mun
verða mér hvatning í áframhald-
andi störfum.
Fjölskyldu Guðrúnar, ættingj-
um og þeim, sem henni stóðu
næstir, votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Ragnheiður Friðjónsdóttir
Það var fyrir 23 árum sem sonur
okkar kom með unga og elskulega
stúlku í heimsókn til okkar. Fljót-
lega hafði hún unnið hug og hjörtu
fjölskyldunnar með elskulegri
framkomu sinni og hjartahlýju.
Árin liðu og alltaf var ánægjulegt
að hittast og sjá börnin þeirra tvö
vaxa og þroskast og nú síðustu tvö
árin, litla elskulega dótturson
þeirra.
Síðast komu þau til okkar svo
ánægð og hamingjusöm með sól í
sinni, sonur okkar og tengdadótt-
ir. En andvaralaus skyldi enginn
vera, tveimur dögum seinna kom
reiðarslagið sem erfitt var að trúa,
en allir verða að sætta sig við,
Hún Gunna okkar er dáin.
Ung og elskuleg kona í blóma
lífsins yfirgefur þennan heim.
Eins og hendi væri veifað er hún
komin á tilverustig ofar öllu
amstri þessa heims. Þar sem vinir
bíða með opna arma og huggandi
hönd.
Hjá okkur sem eftir stöndum,
lifir minningin um elskulega konu,
sem öllum vildi gott gera, alltáf
tilbúin að rétta hjálparhönd þegar
á þurfti að halda. Okkur hjónun-
um reyndist hún sem dóttir, og er
hennar sárt saknað af okkur og
öðru venslafólki.
Guð blessi minningu hennar og
veiti ástvinum hennar styrk.
Tengdaforeldrar
hann las. Og hann var vel ritfær,
hefði hann iðkað það að ráði. Það
sýna frásagnir hans í Goðasteini,
m.a. er hann lýsir viðureign sinni
við meinvættina Hólmsá, brúar-
lausa eftir Kötluhlaupið 1918
(Goðasteinn 7.1.).
Sigurður á Maríubakka var
þremur árum yngri en Jón, bróðir
hans. Hann tók við búi af foreldr-
um sínum 1931, ásamt Sólveigu,
systur sinni, og Bjarna, manni
hennar, en kvæntist árið 1937
Margréti Kristófersdóttur frá
Þverá. Hún er mikil ágætiskona,
bæði sem móðir og húsfreyja, og
reyndist Sigurði skjöldur og skjól,
er heilsu hans fór mjög að hnigna,
þegar á ævina leið. Hér skulu talin
börn þeirra: Guðni, bóndi Maríu-
bakka, kvæntur Önnu Ólafsdóttur,
Kristófer, bóndi Maríubakka,
ókvæntur, Edda, húsfreyja
Reykjavík, lést 18. okt. 1971. Mað-
ur hennar var Haukur Hannesson.
Guðbergur, bóndi Lækjarbakka í
Mýrdal, kvæntur Ragnhildi Gísla-
dóttur. Lovísa, húsfreyja Reykja-
vík, gift Axel Sveinssyni. Jón, bíl-
stjóri Reykjavík, kvæntur Jó-
hönnu Pálsdóttur.
Sigurður bjó snotru búi á
Maríubakka, miðaði stærð þess
við hæfi jarðarinnar, en fylgdist
þó með í öllum nýjungum án þess
að ofbjóða gjaldþoli sínu, enda
varkár í útgjöldum og hinn áreið-
Fæddur 23. september 1940.
Dáinn 19. júlí 1983.
Að morgni 20. júlí barst mér sú
harmafregn að Þórður væri lát-
inn. Þrátt fyrir langvarandi veik-
indi hans kom þessi fregn eins og
reiðarslag yfir mig.
Þórður var fæddur 23. septem-
ber 1940 í Stykkishólmi. Hann var
sonur hjónanna Laufeyjar Bjarna-
dóttur og Markúsar Þórðarsonar
og ólst hann upp ásamt systrum
sínum í föðurhúsum.
Haustið 1961, hinn 23. septem-
ber, kvæntist Þórður eftirlifandi
konu sinni, Svölu Þyri Stein-
grímsdóttur, er alin var upp á
Dagverðará á Snæfellsnesi. Éign-
uðust þau þrjú börn, öll hin elsku-
legustu. Þau eru: Lilja, f. 30. okt.
1962, Laufey, f. 7. maí 1965 og
Markús f. 16. júlí 1973.
Svala og Þórður hófu búskap í
Reykjavík en fluttust síðan vestur
á Hellissand í október 1965 og
rúmu ári síðar að Lóranstöðinni á
Gufuskálum. Síðla sumars árið
1967 flutti ég ásamt fjölskyldu
minni að Lóranstöðinni á Gufu-
skálum og kynntist ég Svölu og
Þórði þar mjög fljótlega.
Þau kynni áttu eftir að verða
mjög mikil síðar, þar sem Alfreð,
maðurinn minn og Þórður unnu
saman á vöktum í áraraðir. Einnig
unnum við Svala saman við leik-
skóla Hellissands.
{ ársbyrjun 1976 fluttumst við
öll suður, þau í Hafnarfjörð, við í
Garðabæ. Hélst þeirra samstarf
áfram við Lóranmonitorstöðina á
Keflavíkurflugvelli. Við Svala
héldum einnig okkar samstarfi
áfram, en nú við Dagheimili Víf-
ilsstaðaspítala. Samstarf þeirra
Þórðar og Alfreðs gekk í alla staði
mjög vel og störfuðu þeir saman
þar til Alfreð lést í september
1979.
Þórður var í ársleyfi frá störf-
um frá Lóranmonitorstöðinni á
Keflavíkurflugvelli er hann lést,
þar sem vaktavinnan var farin að
reynast honum of erfið vegna
veikinda. Síðastliðið ár bjó hann
vestur á Snæfellsnesi ásamt fjöl-
skyldu sinni og stundaði þar önn-
ur störf.
Þórður var vinur vina sinna, það
fann ég best er ég missti manninn
minn. Hann var boðinn og búinn
til að aðstoða mig hvenær sem ég
þurfti á að halda.
Hjónaband Svölu og Þórðar var
einstaklega gott og voru þau mikl-
ir félagar og mjög samhent Þau
mátu fjölskyldu sína og ættingja
anlegasti í öllum viðskiptum. Af
framkvæmdum hans á jörðinni
skal þessa getið: Árið 1932 byggði
hann með Bjarna, mági sínum,
rafstöð fyrir heimilið, sem reynd-
ist prýðisvel, og til þess tekið, að
henni var komið upp án þess að
stofna til skulda. Þegar áveiturn-
ar, sem faðir hans hafði gert, fóru
að ganga úr sér og grasið hætti að
spretta, kom túnrækt í staðinn til
að heyöflunin héldist í horfi. Og
þegar timburhúsið, sem Jón, bróð-
ir hans, smíðaði, fullnægði ekki
lengur nútímakröfum, var annað
stærra reist úr steinsteypu. Sig-
urður lagði ekki fyrir sig ritstörf
frekar en títt er um aðra bændur
nú til dags, en geta má þess, að
hann skrifaði greinargóðan for-
mála að „Minningum frá liðnum
dögum“ eftir föður sinn, sem birt-
ist í ritinu Sagnagesti III h. 1958.
Sigurður andaðist í Landspítal-
anum 24. júní sl., en þangað hafði
hann verið fluttur að heiman dag-
inn áður.
Hér verður látið lokið þessum
fáu minningarorðum um bræð-
urna á Maríubakka. Þau eru rituð
í viðurkenningarskyni fyrir góð og
ánægjuleg kynni í gamla daga á
samveruárunum eystra, og til að
senda samúðar- og þakkarkveðju
til allra aðstandenda.
G.Br.
mjög mikils og sat fjölskyldan
ávallt í fyrirrúmi. í desember á
síðasta ári eignaðist Lilja dóttir
þeirra dóttur, sem var skírð Svala
Þyri. Var hún afa sínum einkar
kær.
Söknuður Svölu og barnanna er
því mikill við fráfall Þórðar, sem
var þeim allt.
Ég og fjölskylda mín vottum því
Svölu minni, börnum og öðrum
ættingjum okkar dýpstu samúð.
Megi góður guð styrkja þau til að
komast yfir þá miklu sorg, sem
það hefur í för með sér að missa
Þórð. Enginn mun nokkru sinni
fylla það skarð. En tíminn mun
sefa sárasta söknuðinn.
Oddný S. Gestsdóttir.
í dag fer fram frá Hafnarfjarð-
arkirkju útför Þórðar Markússon-
ar. Þann 19. júlí varð bráðkvaddur
vinur minn og tengdasonur Þórð-
ur Markússon aðeins 42 ára gam-
all, þar var sannarlega hrifinn
burt duglegur og vel gerður at-
gervismaður í blóma lífsins, ekki
þar fyrir að hann og hans sam-
stillta fjölskylda vissu ekki að
hverju stefndi, því Þórður var um
13 ára skeið búinn að berjast við
hjartasjúkdóm sem að lokum varð
honum að aldurtila. Ég ætla hér
að stikla á stóru um hvernig hans
kynni við mig og mína voru. Þórð-
ur var sonur sæmdarhjónanna
Markúsar Þórðarsonar skipstjóra
og konu hans Laufeyjar Bjarna-
dóttur. Markús, faðir Þórðar
fæddur í Hnífsdal og uppalinn á
Ingjaldssandi, flytur ungur til
Stykkishólms, kynnist þar Lauf-
eyju og býr þar til 1958 er þau
flytjast að Rifi við Hellissand og
búa þar enn. Þau eignast 7 mann-
vænleg börn, 6 stúlkur og einn
dreng, drengurinn næstelstur sem
sé Þórður heitinn, sem hér skal
minnst. Eins og gefur að skilja
verða strax miklar mætur með
feðgunum, og sveinninn vel gerð-
ur. Hann fer ungur að fylgja
pabba á sjóinn, er orðinn vélstjóri
hjá pabba aðeins 15 ára. Sagt er
að snemma beygist krókurinn til
þess sem verða vill, en eitt er víst,
að hvað sem Þórður tók sér fyrir
hendur, leysti hann af hendi með
prýði. Þórður byrjaði ungur í bif-
vélavirkjun, sem snerist í bifreiða-
smíðanám hjá Bílasmiðjunni, lauk
þaðan prófi með sæmd. Eftirlif-
andi konu sinni, Svölu Þyrí,
kynntist Þórður kornungur eða 17
ára, hún tveim árum yngri. Þau
/ ^ _ /
giftu sig 1960, og ég held ég megi
segja að samstilltari hjón sem
sneru bökum saman í blíðu og
stríðu væri ekki hægt að hugsa
sér. Eftir nám fyrir sunnan fara
þau vestur á Snæfellsnes og Þórð-
ur gerist starfsmaður á lóran-
stöðinni í Gufuskálum, starfar þar
frá 1966—1976 og á sama tíma
lærir hann símasmíði, byggði
nokkra bíla og báta og stórkapp-
samur við allt er laut að uppbygg-
ingu og fegrun heimilisins. 1970
fær hann stóra hjartaáfallið, sem
hann bar með svo einstæðum
hetjuskap þar til yfir lauk. Árið
1976 flytjast þau hjón frá Gufu-
skálum til Hafnarfjarðar að
Breiðvangi 24, í ibúð sem þau voru
búin að kaupa áður, og setjast þar
að. Fer Þórður til starfa á lóran-
stöðina á Keflavíkurflugvelli,
starfar þar þangað til fyrir tæpu
ári að hann fékk ársfrí frá störf-
um, fór svo vestur á Arnarstapa á
æskustöðvar konu sinnar, og naut
þess vel að fá hvíld frá störfum til
ánægju og heilsubótar. Ég get
ekki skilið svo við þessi fátæklegu
minningarorð að færa ekki Svölu
minni, börnum þeirra, Lilju, Lauf-
ey og Markúsi, hjartans þakkir
fyrir mig og mína fjölskyldu, fyrir
allar ánægjustundir sem við höf-
um átt saman og við geymum öll
saman f hjarta okkar minningu
um góðan, heilsteyptan heimilis-
föður, sem dáði og elskaði eigin-
konu sína og börn og barnabarn.
Ég þakka forsjóninni fyrir að hafa
fengið að njóta þess að vera við
skírn barnabarnabrans míns,
Svölu Þyríar, sem Þórður hélt
undir skírn, það var stórkostleg
stund og þori ég að ábyrgjast að
þar tala ég einnig fyrir hönd Þórð-
ar heitins. Ég bið fjölskyldu hans,
foreldrum og vinum allrar bless-
unar, við sem lifum eigum minn-
ingarnar um góðan dreng, hann
var til ferðar búinn.
Blessuð sé minning hans.
Steingrímur Nikulásson
SVAR MITT
eftir Billy Graham
Kærastinn brást
Kærastinn minn hefur lokið grunnskóla og menntaskóla.
Hann gerði sér lítið fyrir og sleit trúlofun okkar, af því að
hann álítur, að eg sé ekki nógu vel menntuð. Á slíkt að vera
ásteytingarefni meðal kristinna manna?
Mjög er erfitt að svara spurningu þinni. Ef piltur og
stúlka eru hvort öðru innilega hjartfólgin, vinnur kær-
leikur þeirra venjulega bug á slíkum erfiðleikum. Úr
því að svo er komið, að munur á menntun hefur orðið til
þess að trúlofun ykkar fór út um þúfur, býður mér í
grun, að þetta verði þér til góðs. Kærastinn þinn lætur
sér auðsjáanlega meir umhugað um samfélagsmál og
efnisgæði en ástina sem hann átti að bera til þín.
Þú segist vera kristin. Eg hvet þig til að biðja Guð að
leiða þetta mál til lykta fyrir þig. Taktu til hendinni og
blandaðu geði við annað fólk, en leggstu ekki í sút.
Mundu hið dásamlega fyrirheit í Róm. 8, 28: „Vér vit-
um, að allt samverkar þeim til góðs, sem elska Guð.“
Þetta kann að vera þér mikið áfall um stundarsakir.
En ef þú elskar Guð, skaltu samt þakka honum fyrir
það, sem hefur borið að höndum. Hann hefur einhverj-
ar fyrirætlanir í huga, þér til heilla. Sá dagur rennur
upp, ef þú gerir þér grein fyrir, að hann er að leiða þig.
Þá þakkar þú honum aftur.